Dave Sherwood-Adcock
Διονύσιος Σολωμός "Ο Κρητικός"
Να εντοπίσετε στο ποίημα ήχους, φωτισμούς-χρώματα και ανθρώπινες φωνές-ομιλίες.
Ο σημαντικότερος ήχος του ποιήματος είναι σαφώς ο γλυκύτατος ήχος, που αποτελεί παράλληλα και μια από τις δοκιμασίες του ήρωα. Πέρα από αυτόν έχουμε κατά σειρά: το βρόντημα από τα αστροπελέκια, τον αναστάσιμο ήχο της Σάλπιγγας, τα τραγούδια της αρραβωνιαστικιάς, εκ νέου τον ήχο από τις βροντές, αλλά και από την ταραγμένη θάλασσα, ο ήχος της καρδιάς του ήρωα καθώς κολυμπά, ο γλυκύτατος ήχος, το τραγούδι της ερωτευμένης κορασιάς, το κελάηδισμα του κρητικού αηδονιού και το φιαμπόλι (σουραύλι).
Οι φωτισμοί-χρώματα, γίνονται αισθητοί αρχικά με τα αστροπελέκια που φωτίζουν το χώρο όπου έχει ναυαγήσει ο ήρωας, στοιχείο που προϋποθέτει το σκοτάδι της νύχτας. Έπειτα στα πλαίσια του οραματισμού της Έσχατης Κρίσης έχουμε τη φωτιά που θα καταλύσει τη γη, το «πυρ το άσβεστον». Κατόπιν, στην 3η ενότητα το φως από τα αστέρια και το φεγγάρι, τα ολόμαυρα μάτια της θεϊκής μορφής και τα χρυσά μαλλιά της. Ενώ, στην 4η ενότητα το φως των αστεριών που προσπαθεί να ξεπεράσει το φως της Φεγγαροντυμένης, καθώς και τη θαυμαστή εμπειρία όπου η νύχτα πλημμυρίζει από φως μεσημεριού, κάνοντας τον κόσμο σαν ναό που λαμπυρίζει. Στην ίδια ενότητα έχουμε και την αναφορά της ζωγραφιστής εικόνας, όπου ενδέχεται να έχει δει παλιότερα ο ήρωας τη μορφή της Φεγγαροντυμένης. Τέλος, στην 5η ενότητα έχουμε αναφορά στο φως του ήλιου και στη μαύρη πέτρα.
Η κυρίαρχη ανθρώπινη ομιλία είναι βέβαια η φωνή του αφηγητή που μας διηγείται όλα τα γεγονότα του ποιήματος. Επίσης, έχουμε την επίκλησή του στο αστροπελέκι, τον όρκο που δίνει στους ακροατές του, τη συνομιλία του με τους αχνούς αναστημένους, τη χαροποιά φωνή της αρραβωνιαστικιάς, οι εσωτερικές σκέψεις του ήρωα καθώς παρατηρεί έκθαμβος τη Φεγγαροντυμένη, η ευδαιμονική αναφώνηση του ήρωα: «ω θεϊκιά κι όλη αίματα Πατρίδα».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου