Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αριστοτέλης «Πολιτικά» Ενότητα 11 (Ερωτήσεις ΚΕΕ). Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αριστοτέλης «Πολιτικά» Ενότητα 11 (Ερωτήσεις ΚΕΕ). Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ερωτήσεις Κ.Ε.Ε. Αριστοτέλη «Πολιτικά» Ενότητα 11η

Κωνσταντίνος Μάντης | Best Blogger Tips
Wyatt McCollum

Ερωτήσεις Κ.Ε.Ε. Αριστοτέλη «Πολιτικά» Ενότητα 11η

1. Αρχζοντας απ την τελευταα πρταση της εντητας να δσετε τον  ορισµ της πλης που συνγεται απ το κεµενο. Ποια εναι η ννοια γνους της πλης και ποια η ειδοποις της διαφορ;

Η πόλη, η πολιτειακά οργανωμένη κοινωνία, είναι ένα είδος κοινότητας, και μάλιστα η ανώτερη απ’ όλες τις άλλες, τις οποίες και περικλείει εντός της (πάσας περιέχουσα τς λλας), καθώς αποβλέπει στο ανώτερο αγαθό. Το προσεχές γένος της πόλης (genus proximum) είναι πως συνιστά και αυτή ένα είδος κοινωνίας (κοινωνίαν τιν οσαν)∙ εντάσσεται, δηλαδή, στην ευρύτερη κατηγορία των κοινωνιών. Ενώ, η ειδοποιός της διαφορά (specifica differentia) - ό,τι δηλαδή τη διακρίνει από τις άλλες κοινωνίες- είναι πως αυτή αποβλέπει στο ανώτερο των αγαθών, το οποίο είναι η ευδαιμονία όλων των πολιτών.
Στα Ηθικά Νικομάχεια ο Αριστοτέλης κάνει λόγο για διάφορες κοινωνίες, που η καθεμιά τους έχει ένα επιμέρους συμφέρον∙ αυτοί, για παράδειγμα, που πολεμούν μαζί επιδιώκουν τον πλούτο, τη νίκη ή την κατάκτηση μιας πόλης, οι ναυτικοί έχουν στόχο την απόκτηση χρημάτων, και κάτι ανάλογο συμβαίνει σε όσους ανήκουν σε μια φυλή ή σε έναν δήμο. Αυτές τις κοινωνίες ο Αριστοτέλης της θεωρεί μόρια της πολιτικής κοινωνίας και τις τοποθετεί σε υποδεέστερη από αυτήν θέση, αφού η πολιτική κοινωνία δεν στοχεύει στο ειδικό κατά περίπτωση συμφέρον, στο συμφέρον της στιγμής, αλλά σ’ αυτό που αφορά παντα τον βίον.

2. χοντας υπψη σας τι τελεολογικ σκψη ονοµζουµε αυτ που αναζητε τελικ τελικ ατια (τλος = σκοπς) για την εξγηση των πραγµτων (φαινοµνων, πρξεων, ντων κτλ.), α) να γρψετε τις φρσεις της εντητας που δηλνουν τελικ ατιο και β) να τις αναλσετε µε απλ λγια.

Για τον Αριστοτέλη το νηµα και ο χαρακτρας κθε πργµατος στον κσµο πρπει να αναζητηθε στο σκοπ της παρξς του (τελεολογική σκέψη), και σκοπς παρξης της πλης εναι το αγαθ, για το οποο πντα πρττουσι πντες.
πσαν κοινωνίαν γαθο τινος νεκεν συνεστηκυαν: (γαθο νεκεν: εμπρόθετος προσδιορισμός του σκοπού): Κάθε κοινότητα συγκροτείται αποβλέποντας στην επίτευξη κάποιου αγαθού, κάποιου οφέλους, και φτάνει στην τελείωσή της, στην ολοκλήρωσή της, επιτυγχάνοντας το αγαθό αυτό. Το κίνητρο, ο κοινός σκοπός που ωθεί τους ανθρώπους στη σύμπραξη και τη συνύπαρξη είναι η επιδίωξη κάποιου επιθυμητού κέρδους (αγαθού).

το γρ εναι δοκοντος γαθο χάριν πάντα πράττουσι πάντες: (το δοκοντος χάριν: εμπρόθετος προσδιορισμός του σκοπού): Ό,τι ωθεί, άλλωστε, όλους τους ανθρώπους σε δράση, είναι η επιθυμία να επιτύχουν κάτι που το θεωρούν καλό κι επωφελές για τους ίδιους. Οι πράξεις των ανθρώπων δεν στερούνται σκοπού, δεν γίνονται ανώφελα, κι ο σκοπός αυτός είναι πάντοτε κάτι που θεωρείται επιθυμητό και ωφέλιμο.  

δλον ς πσαι μν γαθο τινος στοχάζονται: (στοχάζονται: έχουν για στόχο τους, αποβλέπουν σε, επιδιώκουν): Όλες, επομένως, οι κοινωνίες αποβλέπουν σε κάποιο αγαθό∙ επιδιώκουν να επιτύχουν κάποιο επωφελές αποτέλεσμα, το οποίο διαφοροποιείται ανάλογα με το είδος της κοινωνίας-κοινότητας, καθώς, αν για μια στρατιωτική κοινότητα αγαθό είναι η πολεμική νίκη (με όσα επιμέρους αγαθά αυτή προσφέρει), για μια εμπορική κοινότητα αγαθό είναι καθαρά το οικονομικό κέρδος.

μάλιστα δ κα το κυριωτάτου πάντων πασν κυριωτάτη: Απ’ όλες τις πιθανές κοινωνίες, ωστόσο, εκείνη που επιδιώκει το σημαντικότερο αγαθό είναι η πόλη, η οποία κυριαρχεί μεταξύ όλων των άλλων κοινωνιών, μιας και τις εμπεριέχει στο δικό της πλαίσιο, και επιδιώκει κάτι το συλλογικά επωφελές, δηλαδή την ευδαιμονία όλων των πολιτών.

3. Να καταγρψετε τις προκεµενες του συλλογισµο του Αριστοτλη και  το συµπρασµα στο οποο καταλγει σχετικ µε την πλη. Να προσξετε τι τα σηµεα που επεξηγον ρο ρους µιας προκεµενης θα πρπει να παραλειφθον, εν αντθετα θα πρπει να γραφον οι προτσεις που υπονοονται.

Ο ορισµς της ννοιας και η συλλογιστικ πορεα του φιλοσφου για  τον ορισµ της στην πραγµατικτητα δεν χωρζονται. Η δικριση µπορε να εξυπηρετσει µνο πρακτικος σκοπος. Ο ορισµς της «πλης» που δνει ο Αριστοτλης αρχζει απ την ννοια του γνους («κοινωνα»: κοινωναν τιν οσαν) και προχωρε στην ειδοποι διαφορ της απ τις  λλες κοινωνες, το «στχο» της που εναι το «κυριτατο απ λα τα  αγαθ». Η εξγησ του για τη σσταση της πλης εναι τελεολογικ  (ρµεν πσαν κοινωναν γαθο τινος νεκεν συνεστηκυαν - το γρ εναι δοκοντος γαθο χριν πντα πρττουσιν πντες).

Ο φιλσοφος ακολουθε πορεα απ τα γενικ στα επιµρους∙ έχουμε, δηλαδή έναν παραγωγικό συλλογισμό. Για την κατανηση της δµησης του συλλογισµο εναι χρσιµο να επισηµνουµε την επανληψη του επιθτου πς.

Ο συλλογισµς µπορε να διατυπωθε ως εξς:

− κθε πλη (βλπουµε τι) εναι κοινωνα,
− κθε κοινωνα χει συγκροτηθε χριν κποιου αγαθο,
ρα λες οι κοινωνες αποβλπουν σε κποιο αγαθ -και-
− η κυριτατη απ λες τις κοινωνες αποβλπει στο κυριτατο απ
λα τα αγαθ.

Για το τελευταο συµπρασµα υπονοονται οι προτσεις:

(α) κθε κοινωνα αποβλπει σε να αγαθ ανλογα µε το χαρακτρα της,

(β) οι «καττερες»/ατελστερες κοινωνες αποβλπουν σε αντστοιχα αγαθ και οι αντερες αντστοιχα σε αντερα αγαθ, άρα η κυριτατη αποβλπει στο κυριτατο.

Μπορούμε, άρα, από το παραπάνω σχήμα να δημιουργήσουμε, για μεγαλύτερη σαφήνεια δύο επιμέρους παραγωγικούς συλλογισμούς:

1ος συλλογισμός:
Προκείμενη 1η: Εφόσον η πόλη είναι μια μορφή κοινωνίας (πσαν πόλιν ρμεν κοινωνίαν τιν οσαν).

Προκείμενη 2η: Κι εφόσον κάθε κοινωνία αποβλέπει σε κάποιο αγαθό (πσαν κοινωνίαν γαθο τινος νεκεν συνεστηκυαν).  

Συμπέρασμα: Είναι φανερό πως και η πόλη, όπως και κάθε άλλη κοινωνία, αποβλέπουν σε κάποιο αγαθό (δλον ς πσαι μν γαθο τινος στοχάζονται).

2ος συλλογισμός:
Προκείμενη 1η: Εφόσον κάθε κοινωνία αποβλέπει σε κάποιο αγαθό (πσαν κοινωνίαν γαθο τινος νεκεν συνεστηκυαν).

Προκείμενη 2η: Κι εφόσον η πόλη είναι η ανώτερη απ’ όλες τις κοινωνίες, αφού αυτή εμπεριέχει όλες τις άλλες ( πασν κυριωτάτη κα πάσας περιέχουσα τς λλας).

Συμπέρασμα: Τότε, είναι λογικό, η πόλη να επιδιώκει το ανώτερο από όλα τα αγαθά (μάλιστα δ κα το κυριωτάτου πάντων).

4. Να εντοπσετε το σηµεο της εντητας που ο Αριστοτλης συνδει τον πολτη µε την πλη και να εξηγσετε πς το αντιλαµβνεσθε.

(το γρ εναι δοκοντος γαθο χάριν πάντα πράττουσι πάντες) [πράγματι όλοι κάνουν τα πάντα για χάρη εκείνου που θεωρούν ότι είναι καλό]
Σκοπς παρξης της πλης εναι το αγαθ, για το οποο πντα πρττουσι πντες. τσι δη απ το σηµεο αυτ συνδει ο φιλσοφος τον νθρωπο/πολτη (πντες) µε την πλη, δηλαδ την επιδωξη του αγαθο ως σκοπο λων των ανθρπων µε την επιδωξη του αγαθο ως σκοπο  της πλης.
Εφόσον το αγαθό αποτελεί κοινή επιδίωξη και για τους πολίτες και για την πόλη, τότε είναι εύλογο πως τόσο τα μεμονωμένα άτομα όσο και η συνολική έκφανση της συνύπαρξής τους, η πόλη, αποσκοπούν στο ίδιο επωφελές αποτέλεσμα. Για να λειτουργήσει, ωστόσο, η ταύτιση αυτή στις επιδιώξεις πολιτών και πόλης, θα πρέπει να εννοηθεί ως απαράβατος όρος πως οι πολίτες έχουν συναίσθηση ότι αποτελούν πολιτικές οντότητες, και πως κάθε τους πράξη και επιδίωξη συνιστά όχι μια ατομική ενέργεια, αλλά μια πράξη με πολιτικές προεκτάσεις, εφόσον επηρεάζει και τη ζωή (και άρα τη συμπεριφορά) των συμπολιτών του.
Αν, επομένως, οι πολίτες ως μεμονωμένες οντότητες επιδιώκουν την ευδαιμονία τους δια μέσου της ηθικής διαβίωσης -και όχι με ατομικιστικές, και άρα αντικοινωνικές, διαθέσεις εύκολου πλουτισμού, εξαπάτησης, κλοπής κτλ.- τότε το επιδιωκόμενο γι’ αυτούς αγαθό ταυτίζεται με το επιδιωκόμενο και για την πόλη αγαθό.   

5. Να εξηγσετε τη σνδεση ηθικς και πολιτικς στη σκψη του Αριστοτλη (για την οποα συζητσατε στα θικ Νικοµχεια) µε βση το κεµενο της εντητας.

Η πολιτική, με την έννοια της συνύπαρξης στο πλαίσιο ενός κοινωνικού συνόλου, όπου κάθε πράξη και πρόθεση έχει αντίκτυπο και στους άλλους ανθρώπους, συνδέεται απόλυτα με την έννοια της ηθικής, καθώς ένα ατελώς ηθικοποιημένο άτομο είναι επιζήμιο για την αρμονική λειτουργία της πόλης. Όταν ο Αριστοτέλης αναφέρεται στην επιδίωξη του ανώτερου αγαθού από την πόλη, εννοεί την ευδαιμονία των πολιτών∙ ευδαιμονία που μπορεί να προκύψει μόνο αν κάθε πολίτης χωριστά επιδιώκει ενεργά τον ενάρετο βίο και σέβεται πλήρως του συμπολίτες του. Άρα, στους συλλογισμούς του Αριστοτέλη, η πολιτική δεν μπορεί να νοηθεί ανεξάρτητα από την έννοια της ηθικής, υπό την έννοια πως δεν μπορεί να υπάρξει τέλεια και ολοκληρωμένη πόλη (και άρα πολιτική οργάνωση), αν τα μέλη της πολιτείας αυτής δεν έχουν ως μόνιμη στάση ζωής την επιδίωξη της αρετής.

Μπορούμε να το κατανοήσουμε αυτό καλύτερα, αν θυμηθούμε τον ορισμό της ευδαιμονίας, όπως αυτός δίνεται στα Ηθικά Νικομάχεια:  
πε δ στν εδαιμονία ψυχς νέργειά τις κατ ρετν τελείαν [Επειδή η ευδαιμονία είναι ενέργεια της ψυχής σύμφωνα με την τέλεια αρετή].

Η ευδαιμονία δεν είναι μια στατική κατάσταση στην οποία περιέρχεται το άτομο και παραμένει αδρανώς σε αυτή. Η επίτευξή της συνίσταται σε μια συνεχή αποζήτηση της αρετής τόσο σε πνευματικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο δράσης. Η αρετή αυτή, μάλιστα, χαρακτηρίζεται ως τέλεια για να διακριθεί από τις πιθανές επιμέρους αρετές που συνιστούν ιδανικούς βαθμούς επίτευξης σε διάφορους τομείς της ανθρώπινης δράσης. Η αρετή, εδώ, λαμβάνει περισσότερο ηθική διάσταση και σχετίζεται με τις ανθρωπιστικές αρχές που διέπουν τη στάση του ατόμου απέναντι στους άλλους.
Ψυχική, επομένως, ενέργεια η ευδαιμονία που αντλείται και διατηρείται μέσα από τη συναισθηματική ευχαρίστηση που προκύπτει από τις ενάρετες πράξεις. Δεν αποτελεί έτσι ένα τέλος που συνιστά παύση της δράσης, αλλά μια δυναμική κατάσταση που επιδιώκει μια συνεχή επαναβεβαίωση με την επιδίωξη της τέλειας αρετής.

Στα Ηθικά Νικομάχεια, μάλιστα, βρίσκουμε και την παρότρυνση του φιλοσόφου προς εκείνους που θέλουν να γίνουν πραγματικοί και άριστοι πολιτικοί να γνωρίσουν την έννοια της ευδαιμονίας. Δοκε δ κα κατ λήθειαν πολιτικς περ ταύτην μάλιστα πεπονσθαι∙ βούλεται γρ τος πολίτας γαθος ποιεν κα τν νόμων πηκόους [Φαίνεται, λοιπόν, ότι και ο πραγματικός πολιτικός πρέπει να έχει ασχοληθεί πολύ κυρίως με αυτήν (την αρετή)∙ εφόσον θέλει να κάνει τους συμπολίτες του ενάρετους και ευπειθείς απέναντι στους νόμους].

Η ευδαιμονία των πολιτών, η οποία και αποτελεί απώτερο στόχο της πολιτικής επιστήμης, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την έννοια της αρετής, καθώς μόνο μέσω αυτής μπορεί να επιτευχθεί η αρμονική συμβίωση στο πλαίσιο της πολιτείας. Η κατάλληλη αγωγή των πολιτών, ώστε αυτοί να επιλέγουν σταθερά την αρετή στη ζωής τους και συνάμα να λειτουργούν με σεβασμό απέναντι στους νόμους, οδηγεί στην ιδεατά επιθυμητή κοινωνική συνύπαρξη. Εκείνο, άλλωστε, που οφείλει να αποζητά ο πολιτικός δεν είναι η ευδαιμονία των λίγων, αλλά μια συλλογική ευδαιμονία ισότιμα μοιρασμένη σε όλα τα μέλη της πολιτείας. Ζητούμενο, όμως, που δεν μπορεί να καταστεί εφικτό, χωρίς τη συλλογική συμμετοχή στους ενάρετους και έντιμους τρόπους διαβίωσης. 
Ο πολιτικός άρα που επιθυμεί να προσφέρει στους συμπολίτες του τους όρους εκείνους που θα διασφαλίσουν την απρόσκοπτη διεκδίκηση της ευδαιμονίας, οφείλει να εκλαμβάνει την αρετή ως βασικό μέσο για την πραγμάτωση του στόχου του. Γεγονός που καθιστά τη γνώση όσων σχετίζονται με την αρετή -μαζί με τη μελέτη της ανθρώπινης ψυχής- κεντρικό κομμάτι του επιδιωκόμενου επιστητού για κάθε μελλοντικό πολιτικό. Γνώση, βέβαια, που θα πρέπει να προκύπτει όχι ως προϊόν απλής ή θεωρητικής ενασχόλησης, αλλά ως προσωπικό βίωμα του ίδιου του πολιτικού, ο οποίος θα πρέπει να θέτει την αρετή ως στόχο της ίδιας του της ζωής.

6. Η παρατρηση του Αριστοτλη δλον ς πσαι (=κοινωναι) µν γαθο τινος στοχζονται νοµζετε τι εναι δυνατν να ισχει για τις κοινωνες της εποχς µας; Να στηρξετε την απντησ σας µε παραδεγµατα.

Το αγαθό στο οποίο αποσκοπούν πλέον οι περισσότερες σύγχρονες κοινωνίες/κοινότητες είναι το οικονομικό κέρδος, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στην ανώτερη των κοινωνιών, το κράτος. Μέριμνα πια των περισσότερων κρατών είναι η οικονομική ανάπτυξη, στο βωμό της οποίας θυσιάζουν κάθε κοινωνική πολιτική και ευαισθησία, με διαρκείς περικοπές σε οποιοδήποτε τομέα δεν αποδίδει οικονομικά ανταλλάγματα. Η κοινωνία (κράτος) έχει χάσει, έτσι, την -κατά τον Αριστοτέλη- αρχική επιδίωξη της συλλογική ευδαιμονίας, κι έχει αναμορφωθεί σε μια μονάδα που λειτουργεί προς όφελος των λίγων∙ προς όφελος των οικονομικά ισχυρών.
Η επιστροφή στον αρχικό προσανατολισμό της κοινωνικής συνύπαρξης, στην επιδίωξη, δηλαδή, της ευδαιμονίας για κάθε πολίτη χωριστά, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί, καθώς κάτι τέτοιο θα απαιτούσε από τους κοινωνικά προνομιούχους μια διάθεση μοιράσματος των μέχρι τώρα αποκλειστικά δικών τους ωφελημάτων. Θα απαιτούταν, άρα, μια συλλογική και κεντρικά κατευθυνόμενη προσπάθεια παιδευτικής αναμόρφωσης των πολιτών, ώστε να αποδεχτούν και συνειδητά να επιδιώξουν το επωφελές για όλους, και όχι το ατομικό κέρδος και την ατομική ευδαιμονία.

7. Να συγκρνετε την ποψη του Αριστοτλη για τη σσταση της πλης µε την ποψη του Πρωταγρα στον οµνυµο διλογο και την ποψη του Πλτωνα στην Πολιτεα, επισηµανοντας πρα απ τις διαφορς και τα κοιν τους σηµεα.

Ο Αριστοτλης επιθυµε να αντικροσει τις απψεις των σοφιστν τι η παρξη της πλης εναι συµβατικ, οφελεται στο (θετ) νµο και εποµνως εναι αντθετη στη φση του ανθρπου (Πολιτικ 1280 b 10-11 για το σοφιστ Λυκφρονα).
Ο Πρωταγρας ανκει στους σοφιστς που υπερασπζονται το νµο, εξηγε τη σσταση της πλεως απ την ανγκη (ανγκη προστασας απ τα θηρα, ανγκη επιβωσης γενικ) αλλ τονζει τι χωρς την ανπτυξη της αδος και της δκης, της πολιτικς αρετς, δεν µποροσε να υπρχει πλη. Η δυναττητα ανπτυξης της πολιτικς αρετς ενυπρχει στον νθρωπο, αλλ αναπτσσεται µε τη διδασκαλα και τη ζω στην κοινωνα.
Κατ τον Πλτωνα (Πολιτεα 369 b, c) αιτα της σστασης πλεων εναι η λλειψη αυτρκειας του ανθρπου ως ατµου και η αλληλεγγη (βλ. και Νµους 676 - 680). Η αλληλεγγη µπορε να εξηγηθε ως στση που οδηγε στον καταµερισµ της εργασας και την εξειδκευση, στην οποα στηρζεται η ανπτυξη της πλης.
Ο Αριστοτέλης θεωρεί πως οι κοινωνίες προέκυψαν ως αποτέλεσμα της έμφυτης ανάγκης των ανθρώπων να συνυπάρχουν, καθώς ο άνθρωπος είναι «φύσει ζον πολιτικόν», και όχι λόγω των εξωτερικών πιέσεων επιβίωσης, όπως αυτό δίνεται ως αιτία από τον Πρωταγόρα και τον Πλάτωνα. Ωστόσο, παρά τη διαφορά των απόψεών τους ως προς το ποια ήταν πρώτη ανάγκη που έφερε τους ανθρώπους κοντά (εσωτερική ή έξωθεν επιβεβλημένη), συμφωνούν όλοι πως για να πετύχει η συνύπαρξη των ανθρώπων, για να λειτουργήσει ομαλά μια κοινωνία, πρέπει οι άνθρωποι να λάβουν την αναγκαία αγωγή∙ οφείλουν, δηλαδή, να αποκτήσουν κάποιες ποιότητες συμπεριφοράς που δεν προκύπτουν αυτόματα.
Η ύπαρξη και η ομαλή λειτουργία μιας πόλης προϋποθέτει πως τα μέλη της θα έχουν σεβασμό μεταξύ τους, θα αναγνωρίζουν ο ένας τη συμβολή του άλλου στην κοινή αυτή προσπάθεια, και πως συλλογικά θα επιδιώκουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για όλους (την ευδαιμονία). Κάθε παρέκκλιση από αυτό το γενικό πλαίσιο αμοιβαίου σεβασμού και κοινών επιδιώξεων∙ κάθε παρέκκλιση προς την ατομικότητα και τις εγωκεντρικές επιδιώξεις, δημιουργεί ανεπιθύμητες ανισορροπίες που απειλούν την εύρυθμη λειτουργία μιας πολιτειακά οργανωμένης κοινωνίας.

πειδ... ρμεν: Χρησιμοποιώντας τη λέξη ρμεν ο Αριστοτέλης δηλώνει, στην πραγματικότητα, ότι τα (λογικά) επιχειρήματά του συχνά τα συλλέγει προσέχοντας τη γύρω του πραγματικότητα. Και όχι, βέβαια, μόνο αυτό, αφού στη συνέχεια τα επιχειρήματα αυτά ο Αριστοτέλης τα χρησιμοποιεί κιόλας για την προώθηση της σκέψης του και για εξαγωγή συμπερασμάτων (θυμήσου π.χ. όσα διάβασες στην 1η ενότητα, όπου ο Αριστοτέλης συνήγαγε συμπεράσματα προσέχοντας τη "συμπεριφορά" της πέτρας ή της φωτιάς). Με ποιο επίθετο θα χαρακτήριζες έναν τέτοιο στοχαστή, έναν τέτοιο φιλόσοφο; Ποιο επίθετο θα δήλωνε τότε το αντίθετο;


Ο Αριστοτέλης είναι ένας εμπειρικός φιλόσοφος που αξιοποιεί στους συλλογισμούς του τα συμπεράσματα που αντλεί από την παρατήρηση του κόσμου και της πραγματικότητας γύρω του. Η εμπειρική αυτή διάσταση των συλλογισμών του τον φέρνει σε αντίθεση προς τα θεωρητικά σχήματα που δημιουργούσε ο Πλάτωνας, ιδίως όταν αυτός αναφερόταν στον κόσμο των Ιδεών ή στο αινιγματικά δοσμένο αγαθό. Επιδίωξη του Αριστοτέλη είναι μια προσέγγιση που θα βρίσκεται σε στενή συσχέτιση με την πραγματικότητα, και θα είναι άρα εύληπτη και προσεγγίσιμη απ’ τους ανθρώπους στους οποίους απευθύνεται. Μια προσέγγιση που δεν θα βασίζεται μόνο σε θεωρητικές συλλήψεις, και ειδικά σε συλλήψεις απρόσιτες στις αντιληπτικές ικανότητες της πλειονότητας των πολιτών, οι οποίες θα περιόριζαν τη μετάδοση και άρα την αποτελεσματικότητα των συλλογισμών του. 


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...