Μυρτιώτισσα «Σ’ αγαπώ»
Σ’ αγαπώ δεν μπορώ
τίποτ’ άλλο να πω
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο!
Μπρος στα πόδια σου εδώ
Με λαχτάρα σκορπώ
Τον πολύφυλλο ανθό
Της ζωής μου.
Ω μελίσσι μου, πιες
απ’ αυτόν τις γλυκές,
τις αγνές ευωδιές
της ψυχής μου!
Τα δυο χέρια μου – να!
στα προσφέρω δετά,
για να γείρεις γλυκά
το κεφάλι,
κ’ η καρδιά μου σκιρτά
κι όλη ζήλεια ζητά
να σου γίνει ως αυτά προσκεφάλι!
Και για στρώμα καλέ,
πάρε όλην εμέ-
σβήσ’ τη φλόγα σε με
της φωτιάς σου,
ενώ δίπλα σου εγώ
τη ζωή θ’ αγρικώ
να κυλάει στο ρυθμό
της καρδιάς σου!…
Σ’ αγαπώ δεν μπορώ
τίποτ’ άλλο να πω
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο!
Πώς εκφράζεται το αίσθημα του έρωτα στο παραπάνω ποίημα; Ποιες ομοιότητες παρατηρείτε με το ποίημα της Μαρίας Πολυδούρη;
Η Μυρτιώτισσα όπως και η Πολυδούρη επιδιώκουν να εκφράσουν με τα ποιήματά τους τον έρωτα που αισθάνονται για τον αγαπημένο τους. Κι ενώ η Πολυδούρη εστιάζει περισσότερο στη διάρκεια του συναισθήματός της αλλά και στην έντονη επίδραση που άσκησε στη ζωή της, η Μυρτιώτισσα μας προσφέρει ένα ποίημα ερωτικής έντασης, όπου η αγάπη χρωματίζεται κυρίως από το ερωτικό πάθος της ποιήτριας.
Πιο αναλυτικά, η Μυρτιώτισσα, ξεκινά το ποίημά της με την απλή παραδοχή της αγάπης της, μη βρίσκοντας τίποτε πιο ουσιαστικό, πιο σημαντικό και πιο δυνατό να πει, πέραν από το απλό αλλά ξεκάθαρο «Σ’ αγαπώ». Με παρόμοιο τρόπο βέβαια ξεκινά και η Πολυδούρη τη σύνθεσή της, μιας και θέτει από την αρχή κιόλας το θέμα της αγάπης, με τη διαφορά ότι ενώ η Μυρτιώτισσα δηλώνει η ίδια πως αγαπά τον αποδέκτη του ποιήματος, η Πολυδούρη δηλώνει ότι γράφει το δικό της ποίημα γιατί εκείνος την αγάπησε, δίνοντας έτσι σ’ εκείνον την πρωτοβουλία αλλά και το προβάδισμα στη σχέση τους.
Στη συνέχεια η Μυρτιώτισσα προσφέρει στον αγαπημένο της τον πολύφυλλο ανθό της ζωής της, παρομοιάζοντας έτσι την ύπαρξή της με λουλούδι, όπως ακριβώς κάνει και η Πολυδούρη που δηλώνει ότι είναι ωραία σαν κρίνος ολάνοιχτος. Η ουσιαστική διαφορά εδώ είναι ότι η Πολυδούρη επιλέγει να παρομοιάσει τον εαυτό της με κρίνο, με το λουλούδι της αγνότητας δηλαδή, ενώ η Μυρτιώτισσα αναφέρεται σ’ έναν πολύφυλλο ανθό, θέλοντας να δώσει με την αναφορά στα πολλά φύλλα είτε την πάροδο ήδη πολλών χρόνων στη ζωής της είτε ότι η ζωή της είναι ήδη γεμάτη με εμπειρίες και άρα η ίδια είναι μια γυναίκα με πολύπλευρη προσωπικότητα. Άλλωστε, το ποίημα Σ’ αγαπώ, περιέχεται στη συλλογή Κίτρινες φλόγες που κυκλοφόρησε το 1925, όταν η ποιήτρια ήταν ήδη 40 ετών.
Η Μυρτιώτισσα, πάντως, προσφέρει τον ανθό της ζωής της για να μπορέσει ο αγαπημένος της να απολαύσει τις αγνές ευωδιές της ψυχής της, θέλοντας έτσι να τονίσει την αγνότητα και την ειλικρίνεια των συναισθημάτων της, τα οποία ακόμη κι αν γεννήθηκαν σε μια ώριμη ηλικία για την ποιήτρια, δε σημαίνει ότι στερούνται της αλήθειας εκείνης που θα μπορούσε να τα εξαγνίσει.
Η αναφορά στην ψυχή είναι ένα ακόμη κοινό στοιχείο των δύο ποιημάτων, καθώς και η Πολυδούρη αναφέρεται στην ψυχή της, «κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα», γεγονός που καθιστά σαφές ότι η ένταση της αγάπης είναι και για της δύο ποιήτριες τέτοια που την αισθάνονται μέχρι τα εσώτατα του είναι τους. Η Μυρτιώτισσα προσφέρει ό,τι καλύτερο υπάρχει στην ψυχή της στον αγαπημένο της και η Πολυδούρη αισθάνεται το ρίγος που της προκάλεσε το άγγιγμά του να ταράζει την ψυχή της ακόμα και τώρα που αυτός έχει χαθεί.
Κι όπως η Πολυδούρη μιλά για το άγγιγμα του αγαπημένου της, έτσι και η Μυρτιώτισσα του προσφέρει τα χέρια της για να γείρει το κεφάλι του, ενώ παράλληλα δηλώνει ότι τον αγαπά τόσο πολύ ώστε η καρδιά της ζηλεύει τα ίδια της τα χέρια, γιατί θα ήθελε αυτή να χρησιμεύσει ως προσκέφαλό του. Εδώ, σ’ αυτούς του στίχους, υπάρχει για τη Μυρτιώτισσα η υπερβολή και η απόλυτη ένταση του συναισθήματος, το οποίο στην Πολυδούρη το συναντάμε όταν λέει ότι γεννήθηκε μόνο γιατί εκείνος την αγάπησε.
Η επόμενη στροφή στην οποία η Μυρτιώτισσα καλή τον αγαπημένο της να ξαπλώσει το σώμα του στο δικό της και να σβήσει έτσι τη φλόγα του σ’ αυτήν, δεν έχει αντίστοιχό της στο ποίημα της Πολυδούρη. Το ερωτικό κάλεσμα και η υπόνοια του ερωτικού πάθους που διατρέχει το ποίημα της Μυρτιώτισσας εδώ γίνεται πια ξεκάθαρο, καθώς η ποιήτρια αισθάνεται την ανάγκη να εκφράσει όχι μόνο την αγάπη της αλλά και την ερωτική της επιθυμία. Η Πολυδούρη από την άλλη, παρόλο που κάνει λόγο για σωματική επαφή, όταν μιλά για το άγγιγμα των χεριών του, δε φτάνει στο σημείο να μιλήσει για την ερωτική της επιθυμία και για τη μεταξύ τους σαρκική επαφή.
Οι στίχοι στους οποίους η ποιήτρια λέει ότι καθώς ο αγαπημένος της θα είναι πλαγιασμένος κοντά της θα ακούει τη ζωή να περνά στο ρυθμό της καρδιάς του, μας θυμίζει την αντίστοιχη αναφορά της Πολυδούρη ότι χάρη στην αγάπη του πεθαίνει γλυκά. Η Μυρτιώτισσα θέλει να είναι πλαγιασμένη δίπλα στον αγαπημένο της και να ακούει τους χτύπους της καρδιάς του, μιας και αυτό το θα της προσέφερε χαρά και θα έδινε στη ζωή της μια ιδιαίτερη αξία καθώς θα μετρούσε το πέρασμα του χρόνου δίπλα του, στην αγκαλιά του. Ενώ, η Πολυδούρη, που έχει χάσει πια τον αγαπημένο της, είναι έτοιμη να πεθάνει χωρίς να αισθάνεται φόβο ή στενοχώρια, καθώς ο θάνατος θα της επιτρέψει να βρεθεί και πάλι κοντά του ή τουλάχιστον γιατί η παρουσία του στη ζωή της, της προσέφερε το απαραίτητο αίσθημα ολοκλήρωσης και πληρότητας, ώστε να μη φοβάται πλέον το θάνατο.
Η τελευταία στροφή του ποιήματος είναι επανάληψη της πρώτης στροφής, σε μια ενδιαφέρουσα χρήση του σχήματος κύκλου, το οποίο έρχεται να συμπεριλάβει όλο το υπόλοιπο περιεχόμενο του ποιήματος μέσα στα πλαίσια της διακήρυξης της αγάπης της ποιήτριας. Κάθε τι που ειπώθηκε από την ποιήτρια δικαιολογείται από την αγάπη που αισθάνεται για εκείνον, μια αγάπη δυνατή και απόλυτη.
Το σχήμα κύκλου το χρησιμοποιεί βέβαια και η Πολυδούρη, θέλοντας και εκείνη να εκφράσει με έμφαση τα συναισθήματά της για τον αγαπημένο της.
Σ’ αγαπώ δεν μπορώ
τίποτ’ άλλο να πω
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο!
Μπρος στα πόδια σου εδώ
Με λαχτάρα σκορπώ
Τον πολύφυλλο ανθό
Της ζωής μου.
Ω μελίσσι μου, πιες
απ’ αυτόν τις γλυκές,
τις αγνές ευωδιές
της ψυχής μου!
Τα δυο χέρια μου – να!
στα προσφέρω δετά,
για να γείρεις γλυκά
το κεφάλι,
κ’ η καρδιά μου σκιρτά
κι όλη ζήλεια ζητά
να σου γίνει ως αυτά προσκεφάλι!
Και για στρώμα καλέ,
πάρε όλην εμέ-
σβήσ’ τη φλόγα σε με
της φωτιάς σου,
ενώ δίπλα σου εγώ
τη ζωή θ’ αγρικώ
να κυλάει στο ρυθμό
της καρδιάς σου!…
Σ’ αγαπώ δεν μπορώ
τίποτ’ άλλο να πω
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο!
Πώς εκφράζεται το αίσθημα του έρωτα στο παραπάνω ποίημα; Ποιες ομοιότητες παρατηρείτε με το ποίημα της Μαρίας Πολυδούρη;
Η Μυρτιώτισσα όπως και η Πολυδούρη επιδιώκουν να εκφράσουν με τα ποιήματά τους τον έρωτα που αισθάνονται για τον αγαπημένο τους. Κι ενώ η Πολυδούρη εστιάζει περισσότερο στη διάρκεια του συναισθήματός της αλλά και στην έντονη επίδραση που άσκησε στη ζωή της, η Μυρτιώτισσα μας προσφέρει ένα ποίημα ερωτικής έντασης, όπου η αγάπη χρωματίζεται κυρίως από το ερωτικό πάθος της ποιήτριας.
Πιο αναλυτικά, η Μυρτιώτισσα, ξεκινά το ποίημά της με την απλή παραδοχή της αγάπης της, μη βρίσκοντας τίποτε πιο ουσιαστικό, πιο σημαντικό και πιο δυνατό να πει, πέραν από το απλό αλλά ξεκάθαρο «Σ’ αγαπώ». Με παρόμοιο τρόπο βέβαια ξεκινά και η Πολυδούρη τη σύνθεσή της, μιας και θέτει από την αρχή κιόλας το θέμα της αγάπης, με τη διαφορά ότι ενώ η Μυρτιώτισσα δηλώνει η ίδια πως αγαπά τον αποδέκτη του ποιήματος, η Πολυδούρη δηλώνει ότι γράφει το δικό της ποίημα γιατί εκείνος την αγάπησε, δίνοντας έτσι σ’ εκείνον την πρωτοβουλία αλλά και το προβάδισμα στη σχέση τους.
Στη συνέχεια η Μυρτιώτισσα προσφέρει στον αγαπημένο της τον πολύφυλλο ανθό της ζωής της, παρομοιάζοντας έτσι την ύπαρξή της με λουλούδι, όπως ακριβώς κάνει και η Πολυδούρη που δηλώνει ότι είναι ωραία σαν κρίνος ολάνοιχτος. Η ουσιαστική διαφορά εδώ είναι ότι η Πολυδούρη επιλέγει να παρομοιάσει τον εαυτό της με κρίνο, με το λουλούδι της αγνότητας δηλαδή, ενώ η Μυρτιώτισσα αναφέρεται σ’ έναν πολύφυλλο ανθό, θέλοντας να δώσει με την αναφορά στα πολλά φύλλα είτε την πάροδο ήδη πολλών χρόνων στη ζωής της είτε ότι η ζωή της είναι ήδη γεμάτη με εμπειρίες και άρα η ίδια είναι μια γυναίκα με πολύπλευρη προσωπικότητα. Άλλωστε, το ποίημα Σ’ αγαπώ, περιέχεται στη συλλογή Κίτρινες φλόγες που κυκλοφόρησε το 1925, όταν η ποιήτρια ήταν ήδη 40 ετών.
Η Μυρτιώτισσα, πάντως, προσφέρει τον ανθό της ζωής της για να μπορέσει ο αγαπημένος της να απολαύσει τις αγνές ευωδιές της ψυχής της, θέλοντας έτσι να τονίσει την αγνότητα και την ειλικρίνεια των συναισθημάτων της, τα οποία ακόμη κι αν γεννήθηκαν σε μια ώριμη ηλικία για την ποιήτρια, δε σημαίνει ότι στερούνται της αλήθειας εκείνης που θα μπορούσε να τα εξαγνίσει.
Η αναφορά στην ψυχή είναι ένα ακόμη κοινό στοιχείο των δύο ποιημάτων, καθώς και η Πολυδούρη αναφέρεται στην ψυχή της, «κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα», γεγονός που καθιστά σαφές ότι η ένταση της αγάπης είναι και για της δύο ποιήτριες τέτοια που την αισθάνονται μέχρι τα εσώτατα του είναι τους. Η Μυρτιώτισσα προσφέρει ό,τι καλύτερο υπάρχει στην ψυχή της στον αγαπημένο της και η Πολυδούρη αισθάνεται το ρίγος που της προκάλεσε το άγγιγμά του να ταράζει την ψυχή της ακόμα και τώρα που αυτός έχει χαθεί.
Κι όπως η Πολυδούρη μιλά για το άγγιγμα του αγαπημένου της, έτσι και η Μυρτιώτισσα του προσφέρει τα χέρια της για να γείρει το κεφάλι του, ενώ παράλληλα δηλώνει ότι τον αγαπά τόσο πολύ ώστε η καρδιά της ζηλεύει τα ίδια της τα χέρια, γιατί θα ήθελε αυτή να χρησιμεύσει ως προσκέφαλό του. Εδώ, σ’ αυτούς του στίχους, υπάρχει για τη Μυρτιώτισσα η υπερβολή και η απόλυτη ένταση του συναισθήματος, το οποίο στην Πολυδούρη το συναντάμε όταν λέει ότι γεννήθηκε μόνο γιατί εκείνος την αγάπησε.
Η επόμενη στροφή στην οποία η Μυρτιώτισσα καλή τον αγαπημένο της να ξαπλώσει το σώμα του στο δικό της και να σβήσει έτσι τη φλόγα του σ’ αυτήν, δεν έχει αντίστοιχό της στο ποίημα της Πολυδούρη. Το ερωτικό κάλεσμα και η υπόνοια του ερωτικού πάθους που διατρέχει το ποίημα της Μυρτιώτισσας εδώ γίνεται πια ξεκάθαρο, καθώς η ποιήτρια αισθάνεται την ανάγκη να εκφράσει όχι μόνο την αγάπη της αλλά και την ερωτική της επιθυμία. Η Πολυδούρη από την άλλη, παρόλο που κάνει λόγο για σωματική επαφή, όταν μιλά για το άγγιγμα των χεριών του, δε φτάνει στο σημείο να μιλήσει για την ερωτική της επιθυμία και για τη μεταξύ τους σαρκική επαφή.
Οι στίχοι στους οποίους η ποιήτρια λέει ότι καθώς ο αγαπημένος της θα είναι πλαγιασμένος κοντά της θα ακούει τη ζωή να περνά στο ρυθμό της καρδιάς του, μας θυμίζει την αντίστοιχη αναφορά της Πολυδούρη ότι χάρη στην αγάπη του πεθαίνει γλυκά. Η Μυρτιώτισσα θέλει να είναι πλαγιασμένη δίπλα στον αγαπημένο της και να ακούει τους χτύπους της καρδιάς του, μιας και αυτό το θα της προσέφερε χαρά και θα έδινε στη ζωή της μια ιδιαίτερη αξία καθώς θα μετρούσε το πέρασμα του χρόνου δίπλα του, στην αγκαλιά του. Ενώ, η Πολυδούρη, που έχει χάσει πια τον αγαπημένο της, είναι έτοιμη να πεθάνει χωρίς να αισθάνεται φόβο ή στενοχώρια, καθώς ο θάνατος θα της επιτρέψει να βρεθεί και πάλι κοντά του ή τουλάχιστον γιατί η παρουσία του στη ζωή της, της προσέφερε το απαραίτητο αίσθημα ολοκλήρωσης και πληρότητας, ώστε να μη φοβάται πλέον το θάνατο.
Η τελευταία στροφή του ποιήματος είναι επανάληψη της πρώτης στροφής, σε μια ενδιαφέρουσα χρήση του σχήματος κύκλου, το οποίο έρχεται να συμπεριλάβει όλο το υπόλοιπο περιεχόμενο του ποιήματος μέσα στα πλαίσια της διακήρυξης της αγάπης της ποιήτριας. Κάθε τι που ειπώθηκε από την ποιήτρια δικαιολογείται από την αγάπη που αισθάνεται για εκείνον, μια αγάπη δυνατή και απόλυτη.
Το σχήμα κύκλου το χρησιμοποιεί βέβαια και η Πολυδούρη, θέλοντας και εκείνη να εκφράσει με έμφαση τα συναισθήματά της για τον αγαπημένο της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου