Μαρία Πολυδούρη «Μόνο γιατί μ’ αγάπησες»
Όλα τα ρήματα του ποιήματος βρίσκονται σε χρόνο αόριστο. Ποια είναι η λειτουργία αυτού του χρόνου στο ποίημα;
Η χρήση του αορίστου λειτουργεί ως μια έμμεση υπενθύμιση ότι όλα αυτά τα συναισθήματα αγάπης γεννήθηκαν στο παρελθόν και πως δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα να αποτελέσουν παρόν για την ποιήτρια, τουλάχιστον όχι από τη μεριά του αγαπημένου της, καθώς εκείνος έχει πια πεθάνει. Θέτοντας, επομένως, η ποιήτρια τα ρήματα του ποιήματος σε αόριστο χρόνο μας παρουσιάζει με πιο τραγικό τρόπο την ένταση των συναισθημάτων της, μιας και παρόλο που εκείνη συνεχίζει να βιώνει τον αντίκτυπο της αγάπης αυτής, στην πραγματικότητα δε ζει παρά μια κατάσταση που ανήκει πλέον στο παρελθόν. Ο αγαπημένος της έχει πεθάνει κι επομένως κάθε τι που μας αναφέρει η ποιήτρια είναι παρμένο από το παρελθόν, είναι δηλαδή η αναπαράσταση των αναμνήσεών της, αλλά από την άλλη η ποιήτρια αισθάνεται συγκλονισμένη από τα συναισθήματά αυτά, που την ωθούν άλλωστε να τραγουδήσει για τον αγαπημένο της, υποδηλώνοντας έτσι με κατηγορηματικό τρόπο πως η σχέση αυτή συνεχίζεται και στο παρόν. Δε συνεχίζεται βέβαια ως μια σχέση άμεσης αλληλεπίδρασης ανάμεσα στους δύο ερωτευμένους, αλλά λειτουργεί ως μια πηγή αλλαγής για την ποιήτρια, η οποία ακόμη γίνεται αποδέκτης της καταλυτικής επίδρασης που έχει σ’ αυτήν η γνωριμία με τον αγαπημένο της.
Η αναφορά επομένως γεγονότων του παρελθόντος σ’ ένα ποίημα που γιορτάζει την εκ βάθρων αλλαγή που έχει επέλθει στη ζωή της ποιήτριας, μας τοποθετεί σε δύο παράλληλα χρονικά επίπεδα, όπου στο ένα παρακολουθούμε όσα έγιναν κάποτε και στο άλλο, μαζί με την ποιήτρια, βιώνουμε την ακατάλυτη δύναμη της αγάπης που μπορεί ανεξάρτητα από το χρονικό διάστημα που έχει μεσολαβήσει να προκαλεί σαρωτικές αλλαγές στην ύπαρξη του αποδέκτη της. Η ποιήτρια δηλώνει πως έχει ένα ρίγος στην ψυχή της ακόμη και πως έτσι γλυκά πεθαίνει, χάρη στην αγάπη που γνώρισε από εκείνον. Κι ενώ κάθε τι στο ποίημα μας παραπέμπει στο παρελθόν, η ποιήτρια μας παρουσιάζει όλα όσα αισθάνεται, ως έντονα και ζωντανά συναισθήματα του παρόντος, που την επηρεάζουν άμεσα και την οδηγούν με χαρά ακόμη και στον ίδιο της το θάνατο.
Δείτε επίσης:
Όλα τα ρήματα του ποιήματος βρίσκονται σε χρόνο αόριστο. Ποια είναι η λειτουργία αυτού του χρόνου στο ποίημα;
Η χρήση του αορίστου λειτουργεί ως μια έμμεση υπενθύμιση ότι όλα αυτά τα συναισθήματα αγάπης γεννήθηκαν στο παρελθόν και πως δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα να αποτελέσουν παρόν για την ποιήτρια, τουλάχιστον όχι από τη μεριά του αγαπημένου της, καθώς εκείνος έχει πια πεθάνει. Θέτοντας, επομένως, η ποιήτρια τα ρήματα του ποιήματος σε αόριστο χρόνο μας παρουσιάζει με πιο τραγικό τρόπο την ένταση των συναισθημάτων της, μιας και παρόλο που εκείνη συνεχίζει να βιώνει τον αντίκτυπο της αγάπης αυτής, στην πραγματικότητα δε ζει παρά μια κατάσταση που ανήκει πλέον στο παρελθόν. Ο αγαπημένος της έχει πεθάνει κι επομένως κάθε τι που μας αναφέρει η ποιήτρια είναι παρμένο από το παρελθόν, είναι δηλαδή η αναπαράσταση των αναμνήσεών της, αλλά από την άλλη η ποιήτρια αισθάνεται συγκλονισμένη από τα συναισθήματά αυτά, που την ωθούν άλλωστε να τραγουδήσει για τον αγαπημένο της, υποδηλώνοντας έτσι με κατηγορηματικό τρόπο πως η σχέση αυτή συνεχίζεται και στο παρόν. Δε συνεχίζεται βέβαια ως μια σχέση άμεσης αλληλεπίδρασης ανάμεσα στους δύο ερωτευμένους, αλλά λειτουργεί ως μια πηγή αλλαγής για την ποιήτρια, η οποία ακόμη γίνεται αποδέκτης της καταλυτικής επίδρασης που έχει σ’ αυτήν η γνωριμία με τον αγαπημένο της.
Η αναφορά επομένως γεγονότων του παρελθόντος σ’ ένα ποίημα που γιορτάζει την εκ βάθρων αλλαγή που έχει επέλθει στη ζωή της ποιήτριας, μας τοποθετεί σε δύο παράλληλα χρονικά επίπεδα, όπου στο ένα παρακολουθούμε όσα έγιναν κάποτε και στο άλλο, μαζί με την ποιήτρια, βιώνουμε την ακατάλυτη δύναμη της αγάπης που μπορεί ανεξάρτητα από το χρονικό διάστημα που έχει μεσολαβήσει να προκαλεί σαρωτικές αλλαγές στην ύπαρξη του αποδέκτη της. Η ποιήτρια δηλώνει πως έχει ένα ρίγος στην ψυχή της ακόμη και πως έτσι γλυκά πεθαίνει, χάρη στην αγάπη που γνώρισε από εκείνον. Κι ενώ κάθε τι στο ποίημα μας παραπέμπει στο παρελθόν, η ποιήτρια μας παρουσιάζει όλα όσα αισθάνεται, ως έντονα και ζωντανά συναισθήματα του παρόντος, που την επηρεάζουν άμεσα και την οδηγούν με χαρά ακόμη και στον ίδιο της το θάνατο.
Δείτε επίσης:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου