Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»
Πώς ερμηνεύεται τελικά η ανάγκη της μητέρας να υιοθετεί κορίτσια;
Η μητέρα αισθάνεται ένοχη για το πλάκωμα του μωρού της, της πρώτης Αννιώς και παράλληλα θεωρεί δική της ευθύνη και το θάνατο της δεύτερης Αννιώς, διότι ο Θεός την τιμώρησε που δεν κατόρθωσε να προφυλάξει το πρώτο της κορίτσι. Η μητέρα, επομένως, όπως προσπάθησε να καλύψει το κενό που άφησε στη ζωή της ο χαμός της πρώτης Αννιώς με τη γέννηση του δεύτερου κοριτσιού, έτσι και στην πορεία προσπάθησε με τις υιοθεσίες να εξιλεωθεί για το αμάρτημά της με το να επανορθώσει τα λάθη της σε κάποιο καινούριο κορίτσι. «Ὅποιος δὲν τὸ ἐδοκίμασε μοναχός του, παιδὶ μου, δὲν 'ξεύρει τὶ πικρὸ ποτήρι ἦταν ἐκεῖνο. Ἐλπίδα νὰ κάνω ἄλλο κορίτσι δὲν ἦταν πλέον. Ὁ πατέρας σου εἶχ' ἀποθάνει. Ἂν δὲν εὐρίσκετο ἕνας γονιὸς νὰ μὲ χαρίσῃ τὸ κορίτσι του, ἤθελα πάρω τὰ βουνὰ νὰ φύγω.»
Πώς ερμηνεύεται τελικά η ανάγκη της μητέρας να υιοθετεί κορίτσια;
Η μητέρα αισθάνεται ένοχη για το πλάκωμα του μωρού της, της πρώτης Αννιώς και παράλληλα θεωρεί δική της ευθύνη και το θάνατο της δεύτερης Αννιώς, διότι ο Θεός την τιμώρησε που δεν κατόρθωσε να προφυλάξει το πρώτο της κορίτσι. Η μητέρα, επομένως, όπως προσπάθησε να καλύψει το κενό που άφησε στη ζωή της ο χαμός της πρώτης Αννιώς με τη γέννηση του δεύτερου κοριτσιού, έτσι και στην πορεία προσπάθησε με τις υιοθεσίες να εξιλεωθεί για το αμάρτημά της με το να επανορθώσει τα λάθη της σε κάποιο καινούριο κορίτσι. «Ὅποιος δὲν τὸ ἐδοκίμασε μοναχός του, παιδὶ μου, δὲν 'ξεύρει τὶ πικρὸ ποτήρι ἦταν ἐκεῖνο. Ἐλπίδα νὰ κάνω ἄλλο κορίτσι δὲν ἦταν πλέον. Ὁ πατέρας σου εἶχ' ἀποθάνει. Ἂν δὲν εὐρίσκετο ἕνας γονιὸς νὰ μὲ χαρίσῃ τὸ κορίτσι του, ἤθελα πάρω τὰ βουνὰ νὰ φύγω.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου