Ερωτήσεις ΚΕΕ Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»: Σε ποια σημεία της ενότητας διακρίνετε αισθήματα ενοχής του αφηγητή απέναντι στη μητέρα του;

Ralph Hedley 

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»

Σε ποια σημεία της ενότητας διακρίνετε αισθήματα ενοχής του αφηγητή απέναντι στη μητέρα του;

«Ἡ μήτηρ βεβαίως οὐδ' ἐσημείωσε κἂν τὴν ὑπόσχεσιν ἐκείνην. Ἐγὼ ὅμως ἐνθυμούμην πάντοτε, ὅτι ἡ αὐταπάρνησίς της μοὶ ἐχάρισε διὰ δευτέραν φορὰν τὴν ζωήν, τὴν ὁποίαν τῇ ὥφειλον. Διὰ τοῦτο εἶχον τὴν ὑπόσχεσιν ἐκείνην ἐπὶ τῆς καρδίας μου, καὶ ὅσον ἐμεγάλωνα, τόσῳ σπουδαιότερον ἐνόμιζα τὸν ἐαυτόν μου ὑποχρεωμένον πρὸς ἐκπλήρωσίν της.» Ο αφηγητής αντιλαμβάνεται ότι η μητέρα του όχι μόνο διακινδύνευσε τη ζωή της για να τον σώσει, αλλά ότι παράλληλα σε όλη του τη ζωή βρισκόταν εκεί για να τον φροντίζει. Παρά τις αμφιβολίες που είχε για την αγάπη της παλιότερα, με το πέρασμα του χρόνου γίνεται γι’ αυτόν όλο και πιο σαφές ότι η μητέρα του είναι το σημαντικότερο πρόσωπο της ζωής του και ότι της οφείλει πάρα πολλά.
«Δὲν ἤξευρον ἀκόμη ὅτι δεκαετὲς παιδίον ὄχι τὴν μητέρα, ἀλλ' οὐδὲ τὸν ἐαυτόν του δὲν δύναται νὰ θρέψῃ. Καὶ δὲν ἐφανταζόμην, ὁποίαι φοβεραὶ περιπέτειαι μὲ περιέμενον καὶ πόσας πικρίας ἔμελλον ἀκόμη νὰ ποτίσω τὴν μητέρα μου διὰ τῆς ξενιτείας ἐκείνης, δι' ἧς ἤλπιζον νὰ τὴν ἀνακουφίσω.» Ο αφηγητής επιχειρεί να εξελίξει τον εαυτό του έτσι ώστε να μπορέσει κάποια στιγμή να ανταποδώσει στη μητέρα του, έστω και ένα μέρος όσων εκείνη του έχει προσφέρει. Στην πορεία όμως συνειδητοποιεί πως αντί να πλησιάζει όλο και πιο κοντά στην εκπλήρωση της υποχρέωσής του, συνέβαλε με την απουσία του στο να πικραίνει ολοένα και περισσότερο τη μητέρα του. Η σπουδές του διαρκούν πολλά χρόνια και η μητέρα του μένει με μια διαρκή αγωνία για την τύχη του γιου της, γεγονός που δημιουργεί στον αφηγητή επιπλέον προσδοκίες για μια μελλοντική επανόρθωση του πόνου που έχει προκαλέσει στη μητέρα του.
«Μετὰ τὰς λέξεις ταύτας, τὰς ὁποίας ἐπρόφερεν ἰσχυρῶς καὶ μετ' ἐπιβλητικοῦ τρόπου, ὕψωσεν τὴν κεφαλὴν αὐτῆς καὶ μὲ παρετήρησεν ἀσκαρδαμυκτί. Ἐπερίμενε προκλητικῶς τὴν ἀπάντησίν μου. Ἀλλ' ἐγὼ δὲν ἐτόλμησα νὰ προφέρω λέξιν.» Η στάση, όμως, του αφηγητή όταν επιστρέφει από την ξενιτιά δεν είναι υποστηρικτική για τη μητέρα του, κάτι που την πληγώνει πολύ καθώς εκείνη περίμενε με αγωνία την επιστροφή του, ώστε να έχει κάποιον που θα της σταθεί και θα υποστηρίξει την απόφασή της να υιοθετήσει ένα ακόμη κορίτσι. Όταν επομένως ο αφηγητής συνειδητοποιεί το μέγεθος της αναστάτωσης που έχει προκαλέσει στη μητέρα του η άρνησή του να συμφωνήσει μαζί της, σωπαίνει απέναντί της και δεν τολμά να φέρει αντίρρηση στην κατηγορηματική της δήλωσή ότι το υιοθετημένο παιδί είναι δικό της, σαν να το είχε γεννήσει η ίδια. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι στα πλαίσια της συζήτησης αυτής ο αφηγητής αρχίζει να κατανοεί το λάθος του να αντιμετωπίσει με τόση αδιαφορία τη δέσμευση της μητέρας του απέναντι στο μικρό κορίτσι. Ο αφηγητής συνειδητοποιεί ότι η στάση του θα έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετική και πως έχει για μια ακόμη φορά πληγώσει τη μητέρα του, ενώ θα έπρεπε να της συμπαρασταθεί, έστω κι αν διαφωνούσε μαζί της.
«Ὅταν ἐπανῆλθον νὰ καθίσω πλησίον της, ἔτρεμον τὰ γόνατά μου ἐξ ἀορίστου ἀλλ' ἰσχυροῦ τινος φόβου.» Ο αφηγητής πλέον έρχεται αντιμέτωπος με τη συνειδητοποίηση ότι τόσο καιρό που έλειπε η ζωή των δικών του είχε προχωρήσει και πως υπήρχαν πολλά που ο ίδιος αγνοεί. Η πρόθεση της μητέρας του να του εκμυστηρευτεί κάτι που προφανώς είναι πολύ σημαντικό τον αναστατώνει, καθώς καταλαβαίνει ότι υπάρχουν γεγονότα που ο ίδιος δεν τα γνωρίζει και πως η μητέρα του είναι ένα πρόσωπο με πληγές και μυστικά που δεν του είναι γνωστά. Ο αφηγητής ήταν απών όχι μόνο από τα καθημερινά περιστατικά της οικογένειάς του, αλλά και από τη συναισθηματική εξέλιξη των δικών του.

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»: Ποια στοιχεία του περιεχομένου και της αφήγησης δίνουν στο κείμενο αυτοβιογραφικό χαρακτήρα;