Έκθεση Γ΄ Λυκείου: Ολυμπιακοί Αγώνες – Ολυμπιακό Ιδεώδες

Έκθεση Γ΄ Λυκείου: Ολυμπιακοί Αγώνες – Ολυμπιακό Ιδεώδες

Ολυμπιακοί Αγώνες: (στην αρχαιότητα) οι σημαντικότεροι πανελλήνιοι αθλητικοί αγώνες, οι οποίοι ήταν αφιερωμένοι στον Δία και τελούνταν κάθε τέσσερα χρόνια στην Ολυμπία, είχαν δε τόσο μεγάλη αίγλη, ώστε κατά τη διάρκειά τους διακόπτονταν οι πολεμικές επιχειρήσεις (εκεχειρία). Οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα το 1896.

Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες: οι αγώνες που διεξάγονται τον χειμώνα της χρονιάς των Ολυμπιακών Αγώνων και περιλαμβάνουν χιονοδρομικά αγωνίσματα. Οι πρώτοι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες πραγματοποιήθηκαν στη Γαλλία (Σαμονί) το 1924.  

Παραολυμπιάδα: η Ολυμπιάδα στην οποία διαγωνίζονται πρόσωπα με ειδικές ανάγκες. Οι πρώτοι Παραολυμπιακοί Αγώνες πραγματοποιήθηκαν το 1960 στη Ρώμη.

Το Ευρωπαϊκό Ολυμπιακό Φεστιβάλ Νεολαίας, το οποίο ξεκίνησε το 1990 με την ονομασία «Ολυμπιακές Ημέρες Ευρωπαϊκής Νεότητας», είναι η μοναδική πολυαθλητική ευρωπαϊκή διοργάνωση και αποτελεί πρωτοβουλία της  Ένωσης  Ευρωπαϊκών Ολυμπιακών Επιτροπών (EOC).

Τα Ευρωπαϊκά Ολυμπιακά Φεστιβάλ Νεολαίας, που πραγματοποιούνται τον χειμώνα και το καλοκαίρι ανά δύο μονά έτη αποτελούν κορυφαίες εκδηλώσεις για νέους Ευρωπαίους αθλητές που θέλουν να αποκτήσουν διεθνή εμπειρία. Τα φεστιβάλ αυτά δείχνουν στους συμμετέχοντες αθλητές όλες τις πτυχές των αληθινών Ολυμπιακών Αγώνων.

Ιστορική αναφορά

Οι αρχαίες γραπτές πηγές αναφέρουν ως έτος έναρξης των αγώνων το 776 π.Χ. Από το έτος αυτό αρχίζει και ο κατάλογος των Ολυμπιονικών (που συμπληρώθηκε βέβαια πολύ αργότερα). Οι Πισάτες διοργάνωναν τους αγώνες από το 688 έως το 572 π.Χ. Το 570 π.Χ. οι Ηλείοι κατέλαβαν την Πίσα (πόλη που απείχε ελάχιστα από την Ολυμπία) και έθεσαν υπό τον έλεγχό τους τη διοργάνωση των αγώνων. Τον 5ο αι. π.Χ. οι αγώνες έφτασαν στο απόγειο της δόξας τους. Στην ελληνιστική εποχή όμως, έχασαν τον αρχικό τους χαρακτήρα και μετατράπηκαν σε επαγγελματικές αθλητικές εκδηλώσεις κάτι που παγιώθηκε στη ρωμαϊκή εποχή. Τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα που διαδραματίσθηκαν, στην πορεία των αιώνων στον ελλαδικό χώρο, είχαν τον αντίκτυπό τους στα αθλητικά ιδεώδη των Ολυμπιακών αγώνων, με αποτέλεσμα να επέλθει σταδιακή πτώση των ηθικών αξιών, που επιδεινώθηκε αισθητά από το 146 μ.Χ., όταν η κυρίως Ελλάδα υποτάχθηκε στο ρωμαϊκό κράτος και οι Ηλείοι έχασαν την ανεξαρτησία τους. Το 2ο αι. μ.Χ., όταν παραχωρήθηκε το δικαίωμα του Ρωμαίου πολίτη σε όλους τους κατοίκους της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, παρατηρήθηκε και μία διεθνοποίηση των αγώνων. Τελικά, καταργήθηκαν από το Θεοδόσιο Α΄ το 393 μ.Χ. (293η Ολυμπιάδα), όταν με διάταγμά του απαγορεύθηκε η λειτουργία όλων των ειδωλολατρικών Ιερών.

Με τους Ολυμπιακούς αγώνες σφυρηλατήθηκε η εθνική, φυλετική και πνευματική ενότητα των Ελλήνων. Οι αγώνες συνδύαζαν το βαθύ θρησκευτικό πνεύμα με το ηρωικό παρελθόν των Ελλήνων, τον μέγιστο βαθμό της καλλιέργειας του σώματος, του νου και της ψυχής με τις πανανθρώπινες φιλοσοφικές αξίες και την προβολή του ατόμου και των πόλεων με το ύψιστο ιδανικό της ελευθερίας. Ο υπερεθνικός χαρακτήρας τους επιζεί και στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, που ύστερα από διακοπή 15 αιώνων οργανώθηκαν στην Αθήνα το 1896, και τελούνται από τότε κάθε τέσσερα χρόνια.

Η Αφή της Ολυμπιακής Φλόγας γίνεται παραδοσιακά στην Αρχαία Ολυμπία και υπεύθυνη για την διεξαγωγή της είναι η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή.

Για πρώτη φορά έγινε το 1936, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου με τη βοήθεια κοίλου κατόπτρου. Σύμφωνα με το τελετουργικό, την Αφή την κάνει η Πρωθιέρεια στο χώρο του ναού της Ήρας (Ηραίον), που βρίσκεται απέναντι από το ναό του Δία, στο αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας. Εκεί η πρωθιέρεια ζητά τη βοήθεια του θεού του ήλιου Απόλλωνα ώστε να ανάψει η δάδα απαγγέλοντας την επίκληση.

Χώρες διεξαγωγής σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων

1896: Ελλάδα, Αθήνα, 1900: Γαλλία, Παρίσι, 1904: ΗΠΑ, Σεντ Λούις, 1908: Ηνωμένο Βασίλειο, Λονδίνο, 1912: Σουηδία, Στοκχόλμη, 1916: Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, 1920: Βέλγιο, Αμβέρσα, 1924: Γαλλία, Παρίσι, 1928: Ολλανδία, Άμστερνταμ, 1932: ΗΠΑ, Λος Άντζελες, 1936: Γερμανία, Βερολίνο, 1940/1944: Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, 1948: Ηνωμένο Βασίλειο, Λονδίνο, 1952: Φινλανδία, Ελσίνκι, 1956: Αυστραλία, Μελβούρνη, 1960: Ιταλία, Ρώμη, 1964: Ιαπωνία, Τόκιο, 1968: Μεξικό, Πόλη του Μεξικού, 1972: Γερμανία, Μόναχο, 1976: Καναδάς, Μόντρεαλ, 1980: Ρωσία, Μόσχα, 1984: ΗΠΑ, Λος Άντζελες, 1988: Νότια Κορέα, Σεούλ, 1992: Ισπανία, Βαρκελώνη, 1996: ΗΠΑ, Ατλάντα, 2000: Αυστραλία, Σίδνεϋ, 2004: Ελλάδα, Αθήνα, 2008: Κίνα, Πεκίνο, 2012: Ηνωμένο Βασίλειο, Λονδίνο, 2016: Βραζιλία, Ρίο Ντε Τζανέιρο, 2020: Ιαπωνία, Τόκιο.

Η θετική σημασία των Ολυμπιακών Αγώνων

- Προώθηση του Ολυμπιακού Ιδεώδους. Παρά το γεγονός ότι οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν αποτελούν γεγονός ικανό να τερματίσει πολέμους και να οδηγήσει σε -προσωρινή έστω- εκεχειρία τους εκάστοτε συγκρουόμενους λαούς, αποτελούν ωστόσο μια σημαντική υπόμνηση εκείνων των αξιών και ιδεωδών που χαρακτήριζαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες κατά την αρχαιότητα:

Σύμμετρη ανάπτυξη σώματος και πνεύματος: Το ιδανικό πρότυπο του ανθρώπου είναι εκείνο που αποβλέπει στην ισότιμη καλλιέργεια σώματος και πνεύματος, και δεν παραγνωρίζει την αξία της σωματικής υγείας και του σωματικού κάλλους, προκειμένου να επιδιώξει μονομερώς την πνευματική ανάπτυξη. Ο άνθρωπος που αδιαφορεί για την άθληση του σώματός του, δεν μπορεί επί της ουσίας να επιτύχει την ψυχική και συναισθηματική εκείνη διαύγεια που θα του προσφέρει τη δυνατότητα μιας αρμονικής πνευματικής εξέλιξης.

Επιδίωξη της αξιοκρατικής διάκρισης: Οι Ολυμπιακοί Αγώνες προσέφεραν –αρχικά τουλάχιστον- την ευκαιρία στους πολίτες να επιδιώξουν την ανάδειξή τους βασιζόμενοι αποκλειστικά και μόνο στις δικές τους δυνάμεις∙ και την επιδίωκαν για χάρη και μόνο του επαίνου των συμπολιτών τους, κι όχι για κάποιο χρηματικό όφελος. Παρόλο που πλέον αυτές οι αρχές έχουν πάψει να ισχύουν, οι Ολυμπιακοί Αγώνες συνεχίζουν να αποτελούν την ύψιστη αθλητική διάκριση. Ο αθλητής καλείται να ξεπεράσει ουσιαστικά τον εαυτό του και να αποδείξει πως είχε καθ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας του την απαιτούμενη αυτοκυριαρχία και την αναγκαία θέληση, προκειμένου να επιτύχει αξιοσημείωτες επιδόσεις.

Ο αθλητής που αφοσιώνεται στον πρωταθλητισμό αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του στην επιθυμία να γίνει ο καλύτερος στο άθλημά του. Μια εκπληκτική δοκιμασία αυτοελέγχου και βούλησης, που επιβραβεύεται με την επίγνωση πως έχει επιτευχθεί ένα ακόμη ξεπέρασμα των ανθρώπινων ορίων. Δικαίως, λοιπόν, οι ολυμπιονίκες αποκτούν διαχρονική δόξα και κερδίζουν τον παγκόσμιο θαυμασμό.

Ευγενής άμιλλα και αναγνώριση των πανανθρώπινων αξιών: Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν την ευκαιρία μιας αθλητικής συνάντησης όλων των εθνών, στο πλαίσιο της οποίας η μεταξύ τους αναμέτρηση διακρίνεται από το πνεύμα του ευγενούς συναγωνισμού∙ με αμοιβαίο σεβασμό και αμοιβαία εκτίμηση. Οι αθλητές και μαζί τους οι πολίτες των χωρών τους, έχουν την ευκαιρία να έρθουν σ’ επαφή με αθλητές διαφορετικών θρησκευτικών και πολιτικών πεποιθήσεων, διαφορετικής φυλετικής καταγωγής και διαφορετικού πολιτισμικού υπόβαθρου, για να αγωνιστούν, εντούτοις, διεκδικώντας ακριβώς τις ίδιες διακρίσεις και τιμώντας ακριβώς τον ίδιο αθλητικό θεσμό. Πρόκειται, άρα, για μια εξαίρετη ευκαιρία να γίνει αντιληπτή η κοινή βάση του ανθρώπινου γένους, αφού ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματος ή τη γλώσσα επικοινωνίας, όλοι οι άνθρωποι έχουν παρόμοιες αρετές και αποδίδουν τιμή σε παρόμοιες αξίες.

Κάποτε, βέβαια, αυτή η συνάντηση συνιστούσε αφορμή για τη διακοπή των μεταξύ τους εχθροπραξιών, αλλά τότε αφορούσε τις πόλεις-κράτη ενός και μόνο έθνους. Τώρα που οι αγώνες αυτοί έχουν αποκτήσει παγκόσμιο χαρακτήρα, ένα τέτοιο αίτημα είναι δυσεπίτευκτο, αν όχι ακατόρθωτο. Δεν θα πρέπει, εντούτοις, να μας διαφεύγει το γεγονός ότι το μήνυμα της αρμονικής συνεργασίας και του αμοιβαίου θαυμασμού για τις επιδόσεις κάθε αθλητή, έστω κι αν προέρχεται από χώρα εχθρική, αποτελεί μια ηχηρή διαβεβαίωση πως οι απλοί πολίτες κατανοούν και σέβονται την αξία της ειρηνικής συνύπαρξης και της ευγενούς άμιλλας.

Αναγνώριση καίριων εννοιών, όπως είναι η ισότητα και η δικαιοσύνη: Οι Ολυμπιακοί Αγώνες κατορθώνουν να γίνονται διαχρονικά σεβαστοί καθώς λαμβάνεται κάθε πιθανό μέτρο προκειμένου η αναμέτρηση των αθλητών να γίνεται κατά τρόπο άρτιο και χωρίς να υπάρχουν υπόνοιες πως κάποιος ευνοήθηκε έναντι των συναγωνιστών του. Οι αθλητές ανεξάρτητα από τη χώρα προέλευσής τους γίνονται απολύτως σεβαστοί και αντιμετωπίζονται με την ίδια εκτίμηση είτε προέρχονται από τα πλέον ευκατάστατα κράτη είτε από τα πλέον φτωχά.

Αν και στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας δεν είχε επιτραπεί η συμμετοχή γυναικών, εντούτοις από το 1900 και μετά υπάρχει συμμετοχή γυναικών, έστω κι αν στις πρώτες διοργανώσεις ο αριθμός τους ήταν αξιοσημείωτα μικρός. Το ποσοστό συμμετοχής τους, βέβαια, δεν έχει φτάσει ούτε στις μέρες μας στο ίδιο επίπεδο με αυτό των ανδρών, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι γυναίκες συμμετέχουσες δεν χαίρουν ισότιμης μεταχείρισης και εκτίμησης με τους άνδρες συμμετέχοντες.

- Παγκόσμια ανάδειξη της αξίας του αθλητισμού. Χάρη στους Ολυμπιακούς Αγώνες και στην τεράστια δημοσιότητα που έχει αυτός ο θεσμός, νέοι άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη βιώνουν τον εκπληκτικό ενθουσιασμό των αθλητικών αγώνων κι έχουν την ευκαιρία να εκτιμήσουν την αξία που αποδίδεται στους συμμετέχοντες και, φυσικά, στους νικητές. Αποτελούν, άρα, μια πολυσήμαντη βάση διάδοσης του αθλητικού πνεύματος κι ένα διαρκές έναυσμα για τους νέους να στραφούν στον αθλητισμό, όχι κατ’ ανάγκη με στόχο τον πρωταθλητισμό, αλλά προκειμένου να απολαύσουν τα οφέλη της σωματικής υγείας που προσφέρει η συστηματική άθληση.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, άλλωστε, αποτελούν ιδανική ευκαιρία για τη διάδοση σ’ ένα ευρύτατο κοινό ακόμη και αθλημάτων που δεν είναι εξίσου δημοφιλή σε όλες τις χώρες. Γεγονός που συχνά έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση του ενδιαφέροντος για συγκεκριμένα αθλήματα σε περιοχές που άλλοτε δεν τα γνώριζαν ή δεν είχαν αρκετή εξοικείωση με αυτά.

- Ευκαιρία προβολής της διοργανώτριας χώρας. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν σαφώς παγκόσμια διάδοση και κεντρίζουν το ενδιαφέρον διεθνώς, γεγονός που σημαίνει ότι η διοργανώτρια χώρα έχει τη μοναδική ευκαιρία να διασφαλίσει τεράστια διαφημιστική προβολή και να αποκομίσει σημαντικά οικονομικά οφέλη από την αύξηση του τουριστικού ενδιαφέροντος. Προκειμένου, βέβαια, τα σχετικά οφέλη να φτάσουν στη μέγιστη πιθανή απόδοση, η εκάστοτε διοργανώτρια χώρα οφείλει να μεριμνήσει για την άρτια οργάνωση και πραγματοποίηση των αγώνων, σε κλίμα απόλυτης ασφάλειας και χωρίς την ύπαρξη δυσάρεστων ελλείψεων ή παρεκτροπών.

Αρνητικές πτυχές των Ολυμπιακών Αγώνων

Ο θεσμός των Ολυμπιακών Αγώνων, λόγω της έκτασης που έχει λάβει η εμπορευματοποίησή τους και λόγω των υπέρογκων οικονομικών απολαβών για τους αθλητές που κερδίζουν, έχει συνδεθεί ατυχώς με ορισμένα φαινόμενα που αμαυρώνουν την αξία του.

- Χρήση αναβολικών / Φαρμακοδιέγερση: Σήμερα η φαρμακοδιέγερση αλλάζει φύση: κατ’ αρχάς, δεν αποτελεί, πλην εξαιρέσεων, μεμονωμένη πράξη ενός αθλητή την ημέρα των αγώνων. Πρόκειται πλέον για μεθόδους που εφαρμόζονται συστηματικά και οργανωμένα σε επίπεδο ομάδων που εκμεταλλεύονται τις προόδους της επιστήμης για σκοπούς αντίθετους με τη δεοντολογία, για παράδειγμα χρησιμοποιώντας ουσίες που εμποδίζουν τον εντοπισμό των αναβολικών κατά τις αναλύσεις.

Ένα από τα κύρια αίτια της ανάπτυξης της φαρμακοδιέγερσης είναι η υπερβολική εμπορευματοποίηση στο χώρο του αθλητισμού σήμερα, κυρίως η πρόσφατη έκρηξη των τηλεοπτικών δικαιωμάτων σε συνδυασμό με τις μεγάλες συμβάσεις χορηγίας. Αυτή η εμπορευματοποίηση και τα οικονομικά συμφέροντα που απορρέουν από αυτήν οδήγησαν σε πολλαπλασιασμό των αθλητικών αγώνων και σε μείωση του χρόνου ανάπαυσης των αθλητών, γεγονός που προξενεί επίσης μείωση της διάρκειας της σταδιοδρομίας του επαγγελματία αθλητή. Είναι επίσης σκόπιμο να αναφερθούν οι αρνητικές συνέπειες των συμβάσεων που συνάπτονται μεταξύ ορισμένων αθλητικών ενώσεων και των χορηγών τους, οι οποίες προβλέπουν αμοιβή ανάλογη με τα αποτελέσματα. Το περιβάλλον των αθλητών στο σύνολό του, από τον προπονητή μέχρι το γιατρό, τον αρχηγό της ομάδας και τους συγγενείς, μπορεί να συμβάλει στις πιέσεις που ασκούνται στους αθλητές.

Ο αριθμός, για παράδειγμα, των περιπτώσεων φαρμακοδιέγερσης κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας του 2004 κατέδειξε ότι η χρήση απαγορευμένων ουσιών στον αθλητισμό αποτελεί, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, μια πραγματικότητα που πρέπει να καταπολεμηθεί.

- Απώλεια του αγνού ενδιαφέροντος για τον αθλητισμό. Η είσοδος των πολυεθνικών εταιρειών στο πεδίο των αθλητικών αγώνων με σκοπό την αναζήτηση εκείνων των αθλητών που θα λειτουργήσουν ως προωθητές των προϊόντων τους χάρη στην αυξημένη δημοτικότητά τους, αποτέλεσε ισχυρό πλήγμα για τη φύση του αθλητικού χώρου. Πλέον οι αθλητές γνωρίζουν πως μπορούν να κερδίσουν τεράστια χρηματικά ποσά χάρη στα διαφημιστικά συμβόλαια, αν κατορθώσουν να διακριθούν και να επιτύχουν αξιοσημείωτες επιδόσεις. Έτσι, σε αντίθεση με τους αθλητές των περασμένων δεκαετιών που είχαν ως βασικό κίνητρο την επιθυμία να διακριθούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες για να γνωρίσουν την ηθική αποθέωση που αναλογούσε στους Ολυμπιονίκες, οι αθλητές σήμερα έχουν ως απώτερο στόχο τα οικονομικά οφέλη. Κίνητρο εξαιρετικά ισχυρό που έχει οδηγήσει σε ό,τι μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ως έξαρση του αθέμιτου ανταγωνισμού και ως φρενίτιδα επιδίωξης ολοένα και πιο υπεράνθρωπων επιδόσεων.

Οι επαγγελματίες αθλητές είτε με δική τους θέληση είτε επειδή τους ασκούνται πιέσεις, παραγνωρίζουν τις αρνητικές για την υγεία τους συνέπειες, αλλά και την αθλητική δεοντολογία και καταφεύγουν σε κάθε μέσο προκειμένου να διασφαλίσουν την ενίσχυση των επιδόσεών τους.     

Αναγκαίες ενέργειες για την καταπολέμηση της φαρμακοδιέγερσης:

- Δημιουργία αποτελεσματικού συστήματος ελέγχου της υγείας των αθλητών, κυρίως με τη σύσταση μιας υπηρεσίας ειδικευμένης στην παροχή ιατρικής και ψυχολογικής βοήθειας, καθώς και στην ενημέρωση των αθλητών·

- Έκδοση οδηγίας για την προστασία των νεαρών αθλητών, ιδίως εκείνων που φιλοδοξούν να γίνουν επαγγελματίες·

- Έγκριση συγκεκριμένων διατάξεων για την προστασία των αθλητών ως εργαζομένων που εκτίθενται σε ειδικούς κινδύνους·

- Ενθάρρυνση της επιδημιολογικής έρευνας για την υγεία των αθλητών·

- Οργάνωση συνεδρίων με θέματα τη φαρμακοδιέγερση και την υγεία των αθλητών, σε συνεργασία με το αθλητικό κίνημα·

- Ευαισθητοποίηση των επαγγελματιών της εκπαίδευσης στο πρόβλημα της αθλητικής δεοντολογίας·

- Αυξημένη αστυνομική και δικαστική συνεργασία·

- Συμπερίληψη στις συμβάσεις των αθλητών ρητρών σχετικών με τη φαρμακοδιέγερση και την απαγόρευσή της·

- Έγκριση κοινής δήλωσης ισοδύναμης με κώδικα ορθής πρακτικής στο χώρο του αθλητισμού, ύστερα από μια διεθνή διάσκεψη για τη φαρμακοδιέγερση.

Μανόλης Ανδρόνικος «Παιδεία ή Υπνοπαιδεία» [απόσπασμα]

«Εντελώς ιδιαίτερη θέση κατέχουν οι Ολυμπιακοί αγώνες, που αποτελούν την υπέρτατη έκφραση του αθλητικού πνεύματος σε μια συνάθροιση των Ελλήνων, που σήμαινε για κείνους μια οικουμενική συνάθροιση των ελεύθερων ανθρώπων. Από την Αφρική ως τη Μακεδονία και από τη Σικελία ως τη Μ. Ασία, οι Έλληνες συγκεντρώνονται κάθε τέσσερα χρόνια στην Άλτη, να θυσιάσουν στους κοινούς βωμούς, να γνωρίσουν τους λαμπρούς ηγέτες τους, να δουν και ν’ ακούσουν τους σοφούς των και πάνω απ’ όλα να ζήσουν το συναρπαστικό συναγωνισμό των αθλητών. Ξεχνώντας τις βιοτικές έγνοιες, τις ανθρώπινες αδυναμίες, τις συχνά θανάσιμες διαφορές τους, σε μια κατάσταση θείας ευδαιμονίας αφού ο άνθρωπος ξανάβρισκε μέσα στον παραδείσιο χώρο της Ολυμπίας την ιδανική του ανθρωπιά: ειρήνη βασίλευε στον κόσμο, όλοι ήταν ελεύθεροι και ίσοι, οι δυνατοί και πλούσιοι άρχοντες της Σικελίας δεν είχαν τίποτε περισσότερο από τον απλό πολίτη της Αθήνας, ο θεός τους προστάτευε όλους. Μόνο για τους ελλανοδίκες, τους κριτές, υπήρχαν λίθινα εδώλια. Όλοι οι άλλοι παρακολουθούσαν τους αγώνες καθισμένοι επάνω στο ανάχωμα του σταδίου. Και οι αθλητές προσέρχονταν γυμνοί να αγωνιστούν για τη νίκη και για το δοξασμένο στεφάνι της ελιάς. Όμως και κάτι ακόμα προσδοκούσαν πιο πολύ: τη φήμη, την τιμή των Πανελλήνων, που ήταν το πιο αμάραντο στεφάνι. Είναι αδύνατο να νιώσουμε σήμερα τη συγκλονιστική εκείνη στιγμή που οι δυο γιοι του Διαγόρα, ολυμπιονίκες και οι δυο την ίδια μέρα, σήκωσαν στους ώμους τους τον ευτυχισμένο πατέρα, πολλές φορές ολυμπιονίκη στα νιάτα του, μπροστά στα μάτια των χιλιάδων Ελλήνων που κραύγασαν: «Κάτθανε Διαγόρα! Ουκ ες Όλυμπον αναβήσει!» (Πέθανε Διαγόρα! Δε θα γίνεις και θεός). Γιατί τι άλλο απομένει στον άνθρωπο ύστερα από μια τέτοια ύπατη στιγμή στη ζωή του;

Αυτό το πνεύμα της πίστης στον άνθρωπο, στη σωματική του αλκή και στην ηθική του καταξίωση, της δημοκρατικής ισότητας και της πανανθρώπινης συναδέλφωσης, της παγκόσμιας ειρήνης και αγάπης, που γεννήθηκε στην Ελλάδα και εκφράστηκε καίρια με τους Ολυμπιακούς αγώνες θέλησε να ξαναζωντανέψει ο P. de Coubertin. Ίσως πολλοί το νομίσουν χιμαιρικό ένα τέτοιο όραμα· όμως όσοι έχουν χαρεί την παγκόσμια πια συναδέλφωση των αθλητών που κυριαρχεί στους σύγχρονους Ολυμπιακούς αγώνες, όπου για λίγο έστω χρονικό διάστημα καταργούνται όλα τα σύνορα που χωρίζουν τους λαούς, όπου η γλώσσα, η φυλή και η θρησκεία δεν υψώνουν τους φραγμούς τους ανάμεσα στους ανθρώπους, όπου η κοινωνική θέση, ο υλικός πλούτος και η κρατική δύναμη δεν λογαριάζονται, όπου ο άνθρωπος γυμνός από καθετί άλλο αγωνίζεται με τους συνανθρώπους του ειρηνικά και τίμια για να κερδίσει την τιμή και μόνο της νίκης, όσο έχουν ζήσει αυτό το γεγονός ελπίζουν και πιστεύουν πως το ολυμπιακό πνεύμα μπορεί να φωτίσει τον κόσμο ολόκληρο όχι μονάχα για λίγες μέρες, αλλά παντοτινά.»