Έκθεση Γ΄ Λυκείου: Μέριμνα για τα δικαιώματα μαθητών με αναπηρία (Παραγωγή λόγου)

Giraffe Autism Awareness Month Autistic, Me
 
Έκθεση Γ΄ Λυκείου: Μέριμνα για τα δικαιώματα μαθητών με αναπηρία (Παραγωγή λόγου)
 
Καραγιαννίδου Κ. Σοφία, Μελέτη ευρωπαϊκών εκπαιδευτικών συστημάτων για τη μαθησιακή ένταξη των ΑμεΑ. (2018)
 
     Τα άτομα με αναπηρία πρέπει να ζουν σε ένα περιβάλλον χωρίς φραγμούς, το οποίο θα τους παρέχει τη δυνατότητα της επικοινωνίας και της συμμετοχής και αλληλεπίδρασης με τα κοινωνικά μέλη. Αναγκαίος όρος για αυτό είναι η θετική στάση αλλά και οι αντιλήψεις του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Δυστυχώς τόσο τα στερεότυπα όσο και οι προκαταλήψεις ανάγονται σε καθημερινό βίωμα για τα άτομα με ειδικές ανάγκες για τον λόγο ότι υφίστανται περιορισμούς και αποκλεισμούς σε διάφορους τομείς της ζωής τους όπως είναι η εκπαίδευση, η εργασία και η ψυχαγωγία.
     Οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες έχουν δικαιώματα τα οποία πρέπει να αναγνωρισθούν ως θεμελιώδη για την ένταξή τους στην κοινωνία, την ευημερία αλλά και την ανάπτυξη του δυναμικού τους. Στην περίπτωση που θα τους παρασχεθούν τα δικαιώματα αυτά, θα γίνουν δια βίου υπεύθυνοι για τις πράξεις και τις συμπεριφορές τους. Σε αντίθετη περίπτωση, θα είμαστε εμείς οι υπόλοιποι πολίτες υπεύθυνοι για τα άτομα αυτά.
     Τα άτομα με αναπηρία είναι πολίτες με ίσα προς όλους δικαιώματα. Μια πρόσφατη ευρωπαϊκή δημοσκόπηση, ωστόσο, δείχνει πως υπάρχει σοβαρή έλλειψη κατανόησης της αναπηρίας από τον κοινωνικό περίγυρο. Τα άτομα που έχουν αναπηρία χρειάζεται να αντιμετωπίζονται ως πολίτες με ίσα δικαιώματα και όχι ως αντικείμενα λύπησης ή φιλανθρωπίας.
     Είθισται οι πολίτες με αναπηρία να είναι κοινωνικά αποκλεισμένοι λόγω της ελλιπούς εκπαίδευσης και της ανεργίας, παράγοντες που οδηγούν στη φτώχεια. Οι πολίτες πρέπει να βρίσκονται σε μια αδιάλειπτη εγρήγορση και αφύπνιση, ώστε να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της σημασίας της αναπηρίας και να φροντίσουν να ενημερωθούν για το πώς μπορούν να βοηθήσουν να γίνει καλύτερη η ζωή τους. Η συνεχής ενημέρωση και επιμόρφωση για το ζήτημα αυτό δεν αρκεί, χρειάζεται να γίνουν τα λόγια πράξη και να υπάρξει συλλογική δράση, ώστε να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που ταλανίζουν κάθε μέρα τα άτομα με αναπηρία.
     Σχεδόν τα 2/5 των ατόμων με αναπηρία δεν ολοκληρώνουν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και λιγότερο από το 10% των ατόμων με μεγάλη αναπηρία έχουν πρόσβαση στην ανώτερη εκπαίδευση, η οποία είναι πολύ σημαντική για την απομάκρυνση των φραγμών στην εύρεση εργασίας.
     Στη σημερινή κοινωνία τα ΑμεΑ υφίστανται κοινωνικό ρατσισμό και ανισότητα. Αυτό συμβαίνει όχι μόνο στην εκπαίδευση και στην κοινωνία γενικότερα, αλλά και στον επαγγελματικό τομέα. Υπάρχουν πολίτες που δε συμφωνούν με την ένταξη των ΑμεΑ σε εργασιακές θέσεις για τον λόγο πως δεν μπορούν να αξιοποιήσουν δυνατότητες με αποτέλεσμα να μην υπάρχει απόδοση στην εργασία. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι οι ίδιοι εργοδότες, οι οποίοι αρνούνται να εντάξουν ένα άτομο με αναπηρία στον χώρο της εργασίας.
 
ΘΕΜΑ
Πρόσφατα διαπιστώσατε πως στο σχολείο σας δεν έχει ληφθεί μέριμνα για την απρόσκοπτη μετακίνηση μαθητών με κινητική αναπηρία σε όλες τις αίθουσες διδασκαλίας και στα εργαστήρια. Με αφορμή τη διαπίστωση αυτή αποφασίσατε να στείλετε ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στον υπουργό Παιδείας, προκειμένου αφενός να παρουσιάσετε τεκμηριωμένα το δικαίωμα των ΑμεΑ στην εκπαίδευση, κι αφετέρου να εξηγήσετε το εύρος των γενικότερων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα ΑμεΑ (350-400 λέξεις).
 
Διευκρινιστική οδηγία:
Σε ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου οφείλουμε να ορίσουμε σε μια ξεχωριστή σειρά το θέμα. Παραλλήλως, όπως ακριβώς συμβαίνει στις επίσημες επιστολές, παρουσιάζουμε στο πλαίσιο του προλόγου με ποια ιδιότητα συντάσσουμε το μήνυμα και ποιο είναι το αίτημά μας.
 
Θέμα: Μέριμνα για τα δικαιώματα μαθητών με αναπηρία
 
Αξιότιμε κ. Υπουργέ
 
     Με αφορμή τη διαπίστωση πως το σχολείο μας δεν διαθέτει τις κατάλληλες υποδομές για την εξυπηρέτηση μαθητών με κινητική αναπηρία, θα ήθελα, ως μέλος της σχολικής κοινότητας, να σας επισημάνω την κρισιμότητα του ζητήματος. Τα άτομα με αναπηρία έρχονται ήδη αντιμέτωπα με ποικίλα και απαιτητικά προβλήματα στην καθημερινότητά τους, η πρόσβαση στην εκπαίδευση, όμως, δεν θα έπρεπε να είναι ένα από αυτά.
     Η απόκτηση ουσιαστικής εκπαίδευσης και ακολούθως επαγγελματικής κατάρτισης συνιστά μια αναγκαιότητα ιδιαιτέρως σημαντική για τα άτομα με αναπηρία, διότι μόνο μέσω της απόκτησης σχετικών δεξιοτήτων μπορούν να αποκατασταθούν επαγγελματικά. Μια αναγκαία αποκατάσταση, η οποία στη δική τους περίπτωση συνδέεται άρρηκτα με τη διασφάλιση της οικονομικής αυτονομίας τους και κατ’ επέκταση με την ενίσχυση της αυτοπεποίθησής τους και την προάσπιση της ατομικής τους αξίας. Η δική τους επαγγελματική αποκατάσταση, άλλωστε, δεν είναι εξίσου ευχερής με την αποκατάσταση των αρτιμελών νέων, καθώς οι επιλογές τους είναι σαφώς λιγότερες και οι ευκαιρίες που τους παρέχονται περιορισμένες.
     Με δεδομένο, μάλιστα, το γεγονός πως μέρος μόνο των μαθητών με αναπηρία ολοκληρώνει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ένα ακόμη μικρότερο ποσοστό ακολουθεί ανώτερες σπουδές γίνεται εναργώς αντιληπτή η αναγκαιότητα παροχής στους μαθητές αυτούς κάθε διευκόλυνσης. Το δικαίωμα στην εκπαίδευση, που με ευκολία αξιοποιούν οι υπόλοιποι μαθητές, θα έπρεπε να είναι εξίσου προσβάσιμο και αξιοποιήσιμο από όλους τους νέους με αναπηρία, ώστε να αποκομίζουν όχι μόνο επαγγελματικά ωφέλιμες γνώσεις, αλλά και την καλλιέργεια εκείνη που θα τους καταστήσει ενεργούς, σκεπτόμενους και δυναμικούς πολίτες του μέλλοντος.
     Ας μην παραβλέπουμε, άλλωστε, πως η απουσία υποδομών στα σχολεία δεν είναι το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία. Το σύνολο της ζωής τους είναι γεμάτο εξαιρετικά δυσχερείς καταστάσεις που απαιτούν απόθεμα ψυχικού σθένους και διαρκή στήριξη, προκειμένου να τις υπερκεράσουν. Οι προκαταλήψεις μέρους του κοινωνικού συνόλου, τα βλέμματα οίκτου, τα -έστω και ακουσίως- προσβλητικά σχόλια, αλλά και η απροθυμία εργοδοτών να τους προσφέρουν μια θέση εργασίας δημιουργούν ένα πλέγμα πίεσης, το οποίο προστίθεται στον συνεχή τους μόχθο για να αντεπεξέλθουν στις καθημερινές δραστηριότητες και απαιτήσεις.
     Κάθε μορφή αναπηρίας, όποιον αντίκτυπο κι αν έχει στην καθημερινότητα του ατόμου, συνιστά από μόνη της ένα διαρκές εμπόδιο και μια διαρκή πηγή συναισθηματικής έντασης. Αν, επομένως, σε αυτή προστεθεί κι η αδιαφορία της πολιτείας, με απότοκο την αποστέρηση ουσιωδών δικαιωμάτων, όπως είναι αυτό της εκπαίδευσης, τότε ασκείται στα άτομα με αναπηρία υπέρμετρη και άδικη πίεση. Χρειάζεται, ως εκ τούτου, να ληφθεί μέριμνα στους τομείς εκείνους που οι πολίτες και η πολιτεία μπορούν να προσφέρουν την αρωγή τους.
                                                                                                            Με εκτίμηση