Σημειώσεις του Κωνσταντίνου Μάντη

Σοφοκλή «Αντιγόνη» Πάροδος

Κωνσταντίνος Μάντης | Best Blogger Tips
Paul Apal’kin

Σοφοκλή «Αντιγόνη» Πάροδος

(Έξοδος της Αντιγόνης από την πύλη που οδηγεί στους αγρούς. Η Ισμήνη αποσύρεται στο παλάτι. Στην ορχήστρα μπαίνει ο χορός.)

Ω! Ηλιαχτίδα, τ’ ομορφότατο
που φάνηκε παρά ποτέ το φως
στη Θήβα την επτάπυλη,
φώτισες πια, της μέρας
της χρυσής ματόκλαδο,
ήρθες απ’ τις πηγές της Δίρκης πέρα
και τον πολεμιστή με την ασπίδα τη λευκή
τον έβαλες στο δρόμο της φυγής
με πιο γοργό, σφιχτό το χαλινάρι τώρα.

Ο Πολυνείκης τον οδήγησε στη γη μας
που πήρε αέρα από φιλόνικα μισόλογα
και κράζοντας στριγκιά σαν αετός          
πάνω απ’ τη γη πετούσε
χωμένος σε λευκή φτερούγα χιόνι
με τα πολλά του τ’ άρματα, τα κράνη του
με των αλόγων τις ουρές λοφία.

Ζυγιάστηκαν από τις στέγες πάνω
τα νύχια φόνο διψώντας,
επτάπυλο το στόμα γύρω χάσκοντας
και χάθηκε· προτού στο αίμα μας
το ράμφος του χορτάσει,
προτού με το δαδί πυρποληθούν
οι πύργοι, τα στέφανα της πόλης μας·
τέτοια πολέμου ταραχή
που πήρε πλάτες και φτερά
και δύσκολα τον έβαλεν ο Δράκοντας στο χέρι.

Ο Δίας απεχθάνεται τα λόγια τα παχιά
του κομπασμού· κι ως τους είδε
χείμαρρος να ξεχύνονται
βροντοχτυπώντας υπερόπτες τα φλουριά τους,
αστροπελέκι ρίχνει σύρριζα,
καθώς στις ντάπιες όρμαγε
τη νίκη ν’ αλαλάξει.

Πέφτει, κι ο κόσμος σείεται και τον αντιλαλεί·
αυτός που πριν με τη φωτιά ριπές ανέμων
άγριων θεοκρουσμένος φυσομανούσε·
κι άλλους εδώ κι άλλους εκεί
σκόρπια, κοπαδιαστά χτυπούσε
ο μέγας Άρης επιδέξιος.
Επτά λοχαγοί στις πύλες τις επτά
αντίκρυ, ίσος προς ίσο, σταθήκαν
και στο Δία τροπαιούχο τάμα κρεμάσαν χάλκινο·
εκτός από τους δόλιους δυο,
ενός πατέρα και μιας μάνας φύτρες,
που σήκωσαν κοντάρια ισοδύναμα
κι ένας στον άλλο έδωσε μερίδιο θανάτου.

Τώρα πια η Νίκη μας ήρθε μεγαλόχαρη,
αντίδωρο στη Θήβα που αρματώθηκε
και στο νωπό τον πόλεμο ρίξαμε λησμονιά.
Στους ναούς των θεών να χυθούμε
κι ίσαμε το ξημέρωμα να στήσουμε χορό,
και πρώτος πρώτος το χορό να σέρνει
ο Βάκχος, που σειέται και λυγιέσαι, Θήβα.

(Έρχεται ο Κρέοντας από το παλάτι, συνοδευόμενος από φρουρούς.)

Ο χορός μπαίνει από τη δεξιά πάροδο στην ορχήστρα. Αποτελείται από δεκαπέντε γέροντες Θηβαίους. Η εμφάνισή τους είναι μεγαλοπρεπής. Συνοδεύονται από αυλητή, που ρυθμίζει το βήμα τους, και καταλαμβάνουν τη θέση τους στην ορχήστρα, χωρισμένοι σε δύο ημιχόρια. Εκφράζουν τη χαρά τους για τη σωτηρία της πόλης και περιμένουν την απόφαση του βασιλιά.
Ολόκληρη η πάροδος διαρθρώνεται σε δύο ζεύγη στροφών, το καθένα από τα οποία αποτελείται από μία στροφή και μία αντιστροφή, με ποικιλία μέτρων, ανάλογη μουσική και κατάλληλες μιμικές κινήσεις του χορού. Οι θεατές με την πάροδο εκτονώνονται από την ένταση του προλόγου.

Ω! Ηλιαχτίδα, τ’ ομορφότατο
που φάνηκε παρά ποτέ το φως
στη Θήβα την επτάπυλη,
φώτισες πια, της μέρας
της χρυσής ματόκλαδο,

Ο χορός χαιρετίζει τον ήλιο. Είναι ενδιαφέρον ότι το δράμα αρχίζει τη στιγμή που ο ήλιος ανατέλλει στον Υμηττό. Έτσι ταυτίζονται ο χρόνος του δράματος και της παράστασης.
Η προσφώνηση της ηλιαχτίδας από τον χορό εμπεριέχει έντονη συναισθηματική φόρτιση, καθώς για τους Θηβαίους η μέρα που μόλις ξεκινά είναι μέρα μεγάλης χαράς, αφού έχουν μόλις γλιτώσει από την επίθεση του στρατού των Αργείων. Έτσι, εύλογα ο χορός επισημαίνει πως η πρώτη αυτή ηλιαχτίδα του ήλιου είναι το πιο όμορφο φως που φάνηκε ποτέ, μιας κι είναι το φως που βρίσκει τη Θήβα ελεύθερη και απαλλαγμένη από έναν ολέθριο κίνδυνο. Έξοχη η εικόνα που δημιουργεί εδώ ο ποιητής παραλληλίζοντας την ηλιαχτίδα του ήλιου μ’ ένα ματόκλαδο -μια βλεφαρίδα- από τα μάτια της ημέρας. Όπως εμφανίζονται οι πρώτες ηλιαχτίδες του ήλιου, είναι σαν να ανοίγει η μέρα τα μάτια της, ανασηκώνοντας τα ματόκλαδά της. Κι είναι αυτή η μέρα που ξεκινά χρυσή, γεμάτη φως και χαρά, αφού επιτρέπει στους κατοίκους να αντικρίσουν χωρίς φόβο και αγωνία την ομορφιά της ελεύθερης πλέον πόλης τους.
Είναι, πάντως, προφανής η αντίθεση ανάμεσα στα συναισθήματα των προσώπων του Προλόγου και της χαράς που εκφράζει ο χορός στην Πάροδο. Ενώ στον Πρόλογο η Αντιγόνη έρχεται αντιμέτωπη τόσο με την πόνο της απώλειας των αδελφών της, όσο και με τη σκληρή απόφαση του Κρέοντα να αφεθεί άταφο το σώμα του Πολυνείκη, ώστε να τιμωρηθεί ως προδότης της πατρίδας, το συναισθηματικό κλίμα που επικρατεί στην Πάροδο είναι τελείως διαφορετικό. Ο χορός, που με τα λόγια του φανερώνει τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, εκφράζει τη βαθιά χαρά του για το γεγονός ότι η Θήβα απαλλάχτηκε από έναν σημαντικό εξωτερικό εχθρό, έστω κι αν αυτό σήμανε τη διπλή απώλεια του Ετεοκλή, που ήταν βασιλιάς της Θήβας, και του αδελφού του Πολυνείκη∙ εκείνου, δηλαδή, που ηγούταν της επιθετικής ενέργειας ενάντια στη Θήβα.        
Επτά οι πύλες της πόλης, επτά οι στρατηγοί των Αργείων, ένας απέναντι σε κάθε πύλη, επτά και οι Θηβαίοι υπερασπιστές τους.

ήρθες απ’ τις πηγές της Δίρκης πέρα
και τον πολεμιστή με την ασπίδα τη λευκή
τον έβαλες στο δρόμο της φυγής
με πιο γοργό, σφιχτό το χαλινάρι τώρα.

Η πηγή της Δίρκης βρισκόταν δυτικά της πόλης, ενώ ο Ισμηνός ανατολικά. Η Δίρκη ήταν κόρη του Ήλιου και γυναίκα του Λύκου, μυθικού βασιλιά των Θηβών.
Ο χορός ευχαριστεί τον Ήλιο για την εκδίωξη του στρατού των Αργείων (των οποίων χαρακτηριστικό γνώρισμα ήταν η λευκή ασπίδα). Το γεγονός ότι οι εχθροί της Θήβας παίρνουν το δρόμο της φυγής καθώς ανατέλλει ο ήλιος, δημιουργεί την αίσθηση πως οι πρώτες ηλιαχτίδες του είναι εκείνες που εκδιώκουν από την πόλη τον αντίπαλο στρατό. Ο Ήλιος αποκτά έτσι το ρόλο του προστάτη και σωτήρα της Θήβας, κι εύλογα γίνεται αποδέκτης των επαίνων του χορού.  
Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο εμφατικός τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η φυγή των Αργείων, οι οποίοι ενώ θέλησαν να υποτάξουν τη Θήβα, τώρα, κρατώντας πιο σφιχτό το χαλινάρι των αλόγων, απομακρύνονται όσο πιο γρήγορα μπορούν.    

Ο Πολυνείκης τον οδήγησε στη γη μας
που πήρε αέρα από φιλόνικα μισόλογα
και κράζοντας στριγκιά σαν αετός          
πάνω απ’ τη γη πετούσε
χωμένος σε λευκή φτερούγα χιόνι
με τα πολλά του τ’ άρματα, τα κράνη του
με των αλόγων τις ουρές λοφία.

Ο χορός υπενθυμίζει πως ο Πολυνείκης ήταν εκείνος που οδήγησε τον εχθρικό στρατό εναντίον της Θήβας, αποδίδοντας την πράξη του σε υποκίνηση από τα φιλόνικα λόγια άλλων∙ δημιουργείται εδώ ένα λογοπαίγνιο με το όνομα Πολυνείκης (Πολυνείκης = εριστικός), που γίνεται εμφανές στο πρωτότυπο κείμενο (νεικέων ξ μφιλόγων).
Τα δύο αδέλφια, Πολυνείκης και Ετεοκλής, συμφώνησαν να βασιλέψουν διαδοχικά ανά ένα χρόνο. Πρώτος βασίλεψε ο Ετεοκλής, ο οποίος όμως αρνήθηκε να παραδώσει την εξουσία στον Πολυνείκη. Ο Πολυνείκης έφυγε από τη Θήβα και πήγε στο Άργος, όπου παντρεύτηκε την κόρη του βασιλιά Άδραστου. Μαζί με τον πεθερό του και άλλους πέντε Αργείους ηγεμόνες εκστράτευσε εναντίον της Θήβας, για να διεκδικήσει την εξουσία. Οι επτά Αργείοι αρχηγοί τάχθηκαν απέναντι από τους επτά Θηβαίους ήρωες που υπερασπίζονταν τις επτά πύλες της Θήβας.
Ο χορός δίνει μια παραστατική απεικόνιση των Αργείων πολιορκητών παρομοιάζοντάς τους με αετό που πετά απειλητικά πάνω από την πόλη. Η ένταση της επίθεσης, μα και ο φόβος που αισθάνθηκαν οι πολίτες της Θήβας, δίνονται εδώ με ποιητικό τρόπο μέσα από την εικόνα του «ολόλευκου» αετού∙ το λευκό χρώμα του αετού προκύπτει από το γεγονός ότι τα άρματα, τα κράνη και τα λοφία που κοσμούσαν τα κράνη των Αργείων είχαν λευκό χρώμα. Έτσι, η θέα αυτού του λευκοντυμένου στρατού που επιτίθεται με αποφασιστική ορμή ενάντια στην πόλη, αποκτά στη φαντασία του χορού μια διαφορετική διάσταση∙ μοιάζει μ’ ένας άγριος αετός που με τις στριγκιές κραυγές του προκαλεί στους Θηβαίους συναισθήματα πανικού.

Ζυγιάστηκαν από τις στέγες πάνω
τα νύχια φόνο διψώντας,
επτάπυλο το στόμα γύρω χάσκοντας
και χάθηκε∙ προτού στο αίμα μας
το ράμφος του χορτάσει,
προτού με το δαδί πυρποληθούν
οι πύργοι, τα στέφανα της πόλης μας∙
τέτοια πολέμου ταραχή
που πήρε πλάτες και φτερά
και δύσκολα τον έβαλεν ο Δράκοντας στο χέρι.

Τα νύχια του τρομερού αετού -του στρατού των Αργείων- ζυγιάστηκαν πάνω από τις στέγες της Θήβας διψώντας για αίμα και φόνο. Επρόκειτο για μια επίθεση ιδιαίτερης αγριότητας, με τον εχθρικό αετό να ανοίγει «επτάπυλο» το στόμα του∙ εικόνα που αποδίδει την παράταξη επτά στρατηγών του εχθρού απέναντι στις επτά πύλες της πόλης. Μια τρομακτική απειλή, που όμως δεν κατόρθωσε να επιτύχει το σκοπό της, εφόσον ο εχθρικός στρατός ηττήθηκε προτού μπορέσει να εισβάλει στην πόλη.
Ο τρομερός αετός χάθηκε προτού χορτάσει το ράμφος του με το αίμα των Θηβαίων, προτού πυρπολήσει με δαδί τους πύργους της πόλης που μοιάζουν με στέφανα, όπως είναι τοποθετημένοι κυκλικά στα τείχη της. Η απειλή, ωστόσο, υπήρξε πραγματικά μεγάλη και ο Δράκοντας -οι Θηβαίοι- με μεγάλη δυσκολία κατάφεραν να νικήσουν τον εχθρικό στρατό και να παρεμποδίσουν τα ολέθρια σχέδιά του. 
Οι Θηβαίοι παρομοιάζονται εδώ με δράκοντες. Άλλωστε, κατά τον μύθο, οι Θηβαίοι ήταν δρακοντογενείς. Ο Κάδμος, ο ιδρυτής της Θήβας, έσπειρε τα δόντια του δράκου που σκότωσε και φύτρωσαν οι Θηβαίοι. Η εικόνα της συμπλοκής αετού και δράκου είναι γνωστή από τον Όμηρο (Μ, 201-2).
Η παρομοίωση των Αργείων με αετό και των Θηβαίων με δράκο, προσδίδει ιδιαίτερη παραστατικότητα στην κρίσιμη αυτή μάχη και μεταφέρει με ενάργεια τα συναισθήματα φόβου των πολιτών, αλλά και τη γενναιότητα με την οποία αντιτάχθηκαν στην εχθρική επίθεση.

Ο Δίας απεχθάνεται τα λόγια τα παχιά
του κομπασμού∙ κι ως τους είδε
χείμαρρος να ξεχύνονται
βροντοχτυπώντας υπερόπτες τα φλουριά τους,
αστροπελέκι ρίχνει σύρριζα,
καθώς στις ντάπιες όρμαγε
τη νίκη ν’ αλαλάξει.

Αιτία της ήττας των Αργείων ήταν η θεϊκή οργή. Ο Δίας συντρίβει τους αλαζόνες.
Ο χορός εκφράζοντας σεβασμό απέναντι στους θεούς δεν αποδίδει τη νίκη των Θηβαίων τόσο στη δική τους γενναιότητα, όσο στην αποφασιστική παρέμβαση του Δία. Σύμφωνα με τον χορό ο Δίας έριξε αστροπελέκι στον στρατό των Αργείων, τη στιγμή που ετοιμάζονταν να ανέβουν στα προπύργια του τείχους και να μπουν μέσα στην πόλη, τερματίζοντας έτσι την επίθεσή τους και τα αλαζονικά λόγια τους.
Εδώ υπάρχει έμμεση αναφορά στη δράση και στο τέλος ενός από τους στρατηγούς των Αργείων, του Καπανέα, ο οποίος, όπως το καταγράφει ο Ευριπίδης στις «Φοίνισσες», είχε πάρει μια τεράστια σκάλα κι ετοιμαζόταν ν’ ανέβει στα τείχη της Θήβας, φωνάζοντας πως ούτε ο Δίας με τους φοβερούς κεραυνούς του δεν θα τον σταματήσει από το να ισοπεδώσει ακόμη και τους πιο ψηλούς πύργους της Θήβας. Ο Καπανέας, μάλιστα, είχε αρχίσει ν’ ανεβαίνει τη σκάλα, χωρίς να ανακόπτουν την πορεία του οι πέτρες που του πετούσαν από ψηλά οι Θηβαίοι, και μόλις έφτασε στην κορυφή της, τότε είναι που ο Δίας έριξε τον κεραυνό του, κάνοντας τον Καπανέα να πέσει από τη σκάλα στο έδαφος με τρομερή ορμή. Το σώμα του κομματιάστηκε, λαμβάνοντας δίκαιη τιμωρία για τα υβριστικά του λόγια. Η παρέμβαση αυτή του Δία οδήγησε τον υπόλοιπο στρατό των Αργείων να εγκαταλείψει τη μάχη, εφόσον ήταν φανερό πια πως δεν είχαν καμία ελπίδα να νικήσουν.      
Ο κεραυνός του Δία γίνεται το όργανο της θείας τιμωρίας εναντίον του αλαζόνα Καπανέα (πρβλ. Φοίνισσες, 1180). Η προσωπική μοίρα του Καπανέα εκφράζει τη μοίρα όλου του στρατού. Εκφραστικά ισχυρή η αντίθεση αλαζονείας και πτώσης.

Πέφτει, κι ο κόσμος σείεται και τον αντιλαλεί∙
αυτός που πριν με τη φωτιά ριπές ανέμων
άγριων θεοκρουσμένος φυσομανούσε∙
κι άλλους εδώ κι άλλους εκεί
σκόρπια, κοπαδιαστά χτυπούσε
ο μέγας Άρης επιδέξιος.      

Η πτώση του Καπανέα παρουσιάζεται με έμφαση από τον χορό, διότι αποτέλεσε την αρχή του τέλους για την επίθεση των Αργείων. Είναι ο δικός του θάνατος, άλλωστε, που θα παρασύρει σε άτακτη φυγή το υπόλοιπο του στρατού, καθώς όλοι αντιλήφθηκαν πως ο Δίας βρίσκεται στο πλευρό των Θηβαίων.
Ο αλαζονικός στρατηγός των Αργείων πέφτει από την κορυφή των τειχών της Θήβας κι ο κόσμος σείεται και αντιλαλεί από τη σφοδρότητα της σύγκρουσης του σώματός του με το έδαφος. Ένας σωτήριος για τη Θήβα θάνατος, καθώς ο Καπανέας εκτός από υβριστής, υπήρξε κι ένας ιδιαίτερα επίφοβος πολεμιστής. Ο χορός, μάλιστα, για να φανερώσει τη δριμύτητα των επιθέσεών του, τον παρουσιάζει να χτυπά τους Θηβαίους στρατιώτες με την επιδεξιότητα που έχει ο θεός του πολέμου, ο μέγας Άρης. Ενώ, παράλληλα, τονίζει πως ο Καπανέας ορμούσε στη μάχη σαν να τον είχα οδηγήσει σε κατάσταση μανίας οι ίδιοι οι θεοί, κι ήταν τέτοια η ένταση της ορμής του, ώστε ήταν σαν να σπέρνει παντού φλόγες μιας άγριας φωτιάς.  
Ένας τόσο επίφοβος και ικανός στρατηγός θα μπορούσε να οδηγήσει τους Αργείους στη νίκη, γι’ αυτό και ο χορός επικεντρώνεται περισσότερο στη δική του ιστορία.

Επτά λοχαγοί στις πύλες τις επτά
αντίκρυ, ίσος προς ίσο, σταθήκαν
και στο Δία τροπαιούχο τάμα κρεμάσαν χάλκινο∙
εκτός από τους δόλιους δυο,
ενός πατέρα και μιας μάνας φύτρες,
που σήκωσαν κοντάρια ισοδύναμα
κι ένας στον άλλο έδωσε μερίδιο θανάτου.

Οι επτά στρατηγοί των Αργείων: Αμφιάραος, Τυδέας, Ετέοκλος, Ιππομέδοντας, Καπανέας, Παρθενοπαίος, Πολυνείκης.
Επτά στρατηγοί από την κάθε παράταξη βρέθηκαν αντιμέτωποι στις επτά πύλες της πόλης κι ήταν όλοι ισάξιοι μεταξύ τους, αφήνοντας επί της ουσίας τον Δία να κρίνει την έκβαση της μάχης, ο οποίος με την παρέμβασή του χάρισε τη νίκη στους Θηβαίους.
Κι ενώ οι υπόλοιποι στρατηγοί παρουσιάζονται από τον χορό να ζητούν από τον Δία να τους βοηθήσει, δύο από αυτούς ακολουθούν μια διαφορετική πορεία. Πρόκειται για τον Ετεοκλή και τον Πολυνείκη, τα παιδιά του Οιδίποδα -που φέρουν και την ευθύνη γι’ αυτή την αναμέτρηση- οι οποίοι αφού σήκωσαν ισοδύναμα κοντάρια ο ένας εναντίον του άλλου, βρήκαν αμοιβαίο θάνατο, τερματίζοντας κατ’ αυτό τον μοιραίο τρόπο τη μεταξύ τους διαμάχη.
Με την αναφορά του χορού στον αμοιβαίο θάνατο των δύο αδελφών ο ποιητής επανέρχεται στην υπόθεση του δράματος.
Ο χορός, που με τα λόγια του εκπροσωπεί την κοινή γνώμη της Θήβας, έστω κι αν έχει επισημάνει πως ο Πολυνείκης ήταν αυτός που οδήγησε τον στρατό των Αργείων, δεν προχωρά σε κάποιο σχόλιο που να φανερώνει ότι παίρνει το μέρος του ενός ή του άλλου. Τα δύο αδέρφια χαρακτηρίζονται «δόλια» (δύσμοιρα), προκειμένου να τονιστεί η συγκίνηση του χορού για την απώλεια και των δύο μελών της βασιλικής οικογένειας. Ωστόσο, και παρά το γεγονός ότι ο θάνατός τους αποτελεί πηγή θλίψης για τους Θηβαίους, η νίκη έναντι των Αργείων έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα, καθώς επιτρέπει στους πολίτες να αισθανθούν και πάλι ασφαλείς.  

Τώρα πια η Νίκη μας ήρθε μεγαλόχαρη,
αντίδωρο στη Θήβα που αρματώθηκε
και στο νωπό τον πόλεμο ρίξαμε λησμονιά.
Στους ναούς των θεών να χυθούμε
κι ίσαμε το ξημέρωμα να στήσουμε χορό,
και πρώτος πρώτος το χορό να σέρνει
ο Βάκχος, που σειέται και λυγιέσαι, Θήβα.

Ο χορός αντιπαρέρχεται γρήγορα την αδελφοσφαγή. Προτρέπει σε ολονύχτιους χορούς προς τιμήν του Διονύσου, προστάτη της Θήβας.
Ο χορός, αν και αισθάνεται το οδυνηρό του θανάτου των δύο αδελφών, δεν μπορεί ωστόσο να επιτρέψει σ’ αυτή την απώλεια να επισκιάσει τη χαρά των πολιτών για τη σωτηρία της Θήβας από έναν επικίνδυνο εχθρό. Έτσι προσπερνά γρήγορα το δυσάρεστο του διπλού αυτού φονικού και ζητά από τους πολίτες να ξεχάσουν τον πολύ πρόσφατο αυτό πόλεμο, αφού η Νίκη ήρθε σε αυτούς, και να επιδοθούν σε χορούς. Τον χορό θα τον σέρνει, όπως τονίζει ο χορός, ο ίδιος ο Διόνυσος, που ας μην ξεχνάμε ήταν στενά συνδεδεμένος με τη δραματική ποίηση∙ ήταν, βέβαια, κι ο θεός του κρασιού, και άρα, των γλεντιών που συνοδεύονται από οινοποσία και πρόσχαρη διάθεση. Ο Διόνυσος είναι εκείνος που μπορεί να παρασύρει όλη τη Θήβα σε μια πραγματική γιορτή, αφού έχει τη δύναμη να κάνει τους πολίτες να ξεχάσουν τα πρόσφατα δεινά τους και να αφεθούν στο κλίμα του ενθουσιασμού.  
Ας σημειωθεί, επίσης, ότι σύμφωνα με την παράδοση ο Διόνυσος είχε γεννηθεί στη Θήβα και κατείχε έτσι το ρόλο του προστάτη της πόλης.

(Έρχεται ο Κρέοντας από το παλάτι, συνοδευόμενος από φρουρούς.)

Αλλά να, ο Κρέοντας του Μενοικέα μπαίνει,
βασιλέας της χώρας νεόκοπος,
φορτωμένος νωπές θεϊκές συγκυρίες.
Πού τάχα το μυαλό του πελάγωσε
και κάλεσε τους γέροντες
στέλνοντας προσταγή κοινή
για τούτη τη συνάθροιση;

Η αναγγελία της εισόδου του Κρέοντα διακόπτει το λυρικό μέλος. Οι απροσδόκητες συντυχίες από τους θεούς τον ανακήρυξαν βασιλιά. Αυτός έχει καλέσει τον χορό, που αναμένει τις προσταγές του.

ΑΣΚΗΣΕΙΣ

1. Μετά από ποιο μέρος του δράματος ακολουθεί η πάροδος; Ποιο είναι το επόμενο μέρος;

Η πάροδος, το άσμα που τραγουδούσε ο χορός, καθώς έμπαινε στην ορχήστρα με ρυθμικό βηματισμό, ακολουθεί τον Πρόλογο∙ με τον πρόλογο, που σημαίνει τον πρώτο λόγο του ηθοποιού, οι θεατές εισάγονται στην υπόθεση της τραγωδίας. Ενώ το μέρος που ακολουθεί είναι το Α΄ Επεισόδιο. Τα επεισόδια είναι αντίστοιχα με τις σημερινές πράξεις και παρεμβάλλονται μεταξύ των χορικών. Ο ρόλος των επεισοδίων είναι πολύ σημαντικός, γιατί αυτά αναπτύσσουν και προωθούν τη σκηνική δράση μέσα από τις συγκρούσεις των προσώπων.

2. Ποιο είναι το βασικό θέμα της παρόδου; Με ποιον τρόπο εκφράζεται;
Ο χορός στην πάροδο εκφράζει τον ενθουσιασμό και τη χαρά που επικρατεί στη Θήβα, ύστερα από τη σωτηρία της πόλης από την επίθεση του στρατού των Αργείων. Ένα καίριο για τους πολίτες θέμα το οποίο εκφράζεται με ποικίλα μέσα από τον χορό. Αρχικώς έχουμε την προσφώνηση στην ηλιαχτίδα, με την οποία ο χορός υποδέχεται το ξεκίνημα της πιο όμορφης ημέρας για την πόλη της Θήβας∙ μια μέρα ελευθερίας και ευδαιμονίας. Έπειτα, μέσα από την παρομοίωση του στρατού των Αργείων με αετό και του στρατού των Θηβαίων με δράκο, παρουσιάζεται ο μεγάλος κίνδυνος που βίωσαν οι Θηβαίοι από τις σφοδρές επιθέσεις που δέχτηκαν. Κατόπιν ακολουθεί η θαυμαστή παρέμβαση του Δία που φροντίζει μ’ ένα αστροπελέκι να τιμωρήσει παραδειγματικά τον αλαζόνα Καπανέα και να αλλάξει τη ροή της μάχης, χαρίζοντας τη νίκη στους Θηβαίους. Ενώ, στο κλείσιμο της παρόδου έχουμε το κάλεσμα του χορού στους πολίτες να γιορτάσουν με χορούς τη Νίκη που δόθηκε στην πόλη τους.   

3. Πώς συνδέεται η πάροδος με τα προηγούμενα;

Η πάροδος ακολουθεί οργανικά τον πρόλογο, καθώς βρισκόμαστε όχι μόνο στην ίδια τοποθεσία, αλλά και σε στενή χρονική συνέχεια. Ο χορός θα προσφωνήσει την πρώτη ηλιαχτίδα του ήλιου, φανερώνοντας πως βρισκόμαστε ακριβώς στη μέρα που ξημερώνει μετά την ήττα των Αργείων. Ο χορός, δηλαδή, εμφανίζεται αμέσως μετά τη συνάντηση της Αντιγόνης και της Ισμήνης, που έγινε λίγο προτού ξημερώσει.
Στην πάροδο, επίσης, γίνονται αναφορές σε θέματα που είτε έχουν αναφερθεί στον πρόλογο, είτε έχουν άμεση σχέση με όσα αναφέρονται στον πρόλογο:
α) Η ήττα των Αργείων κι η φυγή τους, που έχει ήδη αναφερθεί από την Ισμήνη, έστω κι αν εκείνη δεν τους δίνει τη βαρύνουσα σημασία που λαμβάνουν από τον χορό.
β) Ο αμοιβαίος θάνατος του Ετεοκλή και του Πολυνείκη αναφέρονται και από τον χορό, όπως και από την Ισμήνη προηγουμένως.
γ) Ο χορός μας μεταδίδει τη χαρά των πολιτών, κάτι που δεν αναφέρεται από τις δύο ηρωίδες στον πρόλογο, μιας κι εκείνες βιώνουν το δικό τους θρήνο για τα αδέλφια τους.
δ) Ο χορός αναγγέλλει τον ερχομό του Κρέοντα, για τον οποίο είχε ήδη προετοιμάσει το κοινό η Αντιγόνη.

4. Φαίνεται από την πάροδο η στάση του χορού απέναντι στον Κρέοντα;

Ο χορός δεν αναφέρεται στον Κρέοντα στο πλαίσιο της παρόδου, έστω κι αν ήταν ένας από τους στρατηγούς της Θήβας, ίσως γιατί δεν του αναγνωρίζει κάποιο αξιοσημείωτο κατόρθωμα. Τον κατατάσσει μαζί με τους άλλους αξιόλογους στρατηγούς της πόλης, χωρίς όμως να τον προκρίνει. Θα περίμενε, βέβαια, κανείς να ακουστεί κάποιος έπαινος για τον νέο άρχοντα της Θήβας, όμως η εξουσία περνά στα χέρια του, όχι γιατί υπήρξε σωτήρας της πόλης, όπως κάποτε ο Οιδίποδας, αλλά λόγω της στενής του συγγένειας με τον εκλιπόντα βασιλιά. Η απουσία, πάντως, ειδικής αναφοράς στον Κρέοντα δεν θα πρέπει να εκληφθεί κατ’ ανάγκη ως έλλειψη σεβασμού ή εκτίμησης στο πρόσωπό του, ο χορός, άλλωστε, θα δείχνει καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου την οφειλόμενη απέναντι σ’ έναν βασιλιά υπακοή.
Το μόνο σχόλιο για τον Κρέοντα που γίνεται από τον χορό ανήκει στο μη λυρικό μέλος και αφορά το γεγονός ότι είναι «φορτωμένος νωπές θεϊκές συγκυρίες»∙ πρόκειται για μια έμμεση υπενθύμιση πως ο νεόκοπος αυτός βασιλιάς έλαβε τη θέση του χάρη σε διάφορες απρόσμενες συγκυρίες, και όχι γιατί η θέση αυτή του αναλογούσε. Σχόλιο στο οποίο υπό μία έννοια υπολανθάνει η απροθυμία του χορού να αναγνωρίσει τον Κρέοντα ως γνήσιο βασιλιά της πόλης, όπως πιο ξεκάθαρα δηλώνεται αυτό στα λόγια της Αντιγόνης, η οποία τον αποκαλεί στρατηγό και όχι βασιλιά.

5. Το τραγούδι του χορού σκιάζεται από τον θάνατο των δύο αδελφών. Ποια άλλη σκιά πέφτει βαριά πάνω στην πόλη, όπως φαίνεται από τον πρόλογο;

Στην πάροδο ο χορός εκφράζει τη χαρά του για τη νίκη των Θηβαίων έναντι των Αργείων, έστω κι αν στο πλαίσιο των συγκρούσεων σημειώθηκε κι η απώλεια των δύο αδελφών, του Ετεοκλή και του Πολυνείκη. Η σωτηρία της πόλης βαρύνει, εύλογα, περισσότερο από το θάνατο των δύο αδελφών, καθώς σε περίπτωση νίκης των Αργείων τα θύματα κι οι καταστροφές θα ήταν πολύ περισσότερες. Ωστόσο, ο χορός αγνοεί για την ώρα εκείνο που έχει δηλωθεί με έμφαση στον πρόλογο, το διάταγμα δηλαδή του Κρέοντα, με το οποίο απαγορεύει την ταφή του Πολυνείκη. Ο Κρέοντας είναι αποφασισμένος με την αλαζονική συμπεριφορά του να μιάνει συνολικά την πόλη και να προκαλέσει την οργή των θεών.

6. Νομίζετε ότι από την πλευρά της θεατρικής οικονομίας η πάροδος και ο πρόλογος αποτελούν αντίθεση; Να δικαιολογήσετε την απάντησή σας.

Ο πρόλογος παρουσιάζει τα γεγονότα κυρίως από την οπτική της Αντιγόνης και της Ισμήνης, οι οποίες όχι μόνο έχουν χάσει μόλις τα δύο τους αδέλφια, αλλά έχουν κιόλας πληροφορηθεί πως ο Κρέοντας έχει απαγορεύσει την ταφή του Πολυνείκη, προκειμένου να τον τιμωρήσει που βάδισε ενάντια στην Θήβα. Η ήττα των Αργείων κι η σωτηρία της πόλης αναφέρονται παρεμπιπτόντως απ’ την Ισμήνη, χωρίς να αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα, αφού ό,τι ενδιαφέρει εδώ είναι το ποια στάση θα κρατήσουν οι δύο αδελφές απέναντι στον Κρέοντα και, περισσότερο, απέναντι στον νεκρό αδελφό τους. Ο πρόλογος είναι γεμάτος ένταση, αφού παρουσιάζει τις δύο αδελφές να συγκρούονται και προετοιμάζει τους θεατές για το σκληρό τέλος της Αντιγόνης.
Από την άλλη στην πάροδο, αν και γίνεται λόγος για την απώλεια των δύο αδελφών, εκείνο που κυριαρχεί είναι η χαρά των πολιτών για τη σωτηρία της πόλης. Η αντίθεση, άρα, είναι εμφανής, καθώς εδώ δεν δίνεται έμφαση στα δεινά της βασιλικής οικογένειας, αλλά σε όσα πέρασε συνολικά η πόλη. Στην δριμύτατη επίθεση των Αργείων, στο φόβο των πολιτών για όσα επρόκειτο να πάθουν, και, φυσικά, στον ενθουσιασμό τους που χάρη στην παρέμβαση του Δία γλίτωσαν από την υποδούλωση στους Αργείους κι από την άλωση της πόλης τους.   

7. Θεωρείτε την πάροδο περιττό ή απαραίτητο κομμάτι στο έργο;

Η πάροδος, αν και δεν προωθεί τη δράση, είναι απαραίτητο κομμάτι του έργου, καθώς επιτρέπει στο Χορό να εκφράσει τη δική του θέση απέναντι στα τρέχοντα γεγονότα και να δώσει στο κοινό μια πιο συνολική εικόνα της κατάστασης. Έτσι, ενώ στον πρόλογο κυριαρχεί η αγωνία και η αγανάκτηση της Αντιγόνης για το διάταγμα του Κρέοντα, είναι χάρη στην πάροδο που το κοινό μαθαίνει περισσότερα για όσα προηγήθηκαν και διαπιστώνει τον δικαιολογημένο ενθουσιασμό της πόλης για την ήττα των Αργείων. Η Αντιγόνη είναι επικεντρωμένη στα δεινά της οικογένειάς της και δεν μπαίνει στη διαδικασία να μας μεταδώσει τα συναισθήματα των πολιτών∙ αυτό ακριβώς το κενό καλύπτει η πάροδος. Με το να ακούμε το χορό, που εκφράζει επί της ουσίας τις σκέψεις των πολιτών, μαθαίνουμε τόσο για την αγωνία που πέρασαν οι Θηβαίοι κατά τη διάρκεια της επίθεσης των Αργείων, όσο και για τη χαρά τους που κατόρθωσαν να απαλλαγούν από έναν τέτοιο επικίνδυνο εχθρό. Γίνεται, μάλιστα, αντιληπτό πως οι Θηβαίοι, αν και λυπούνται για την απώλεια του Ετεοκλή και του Πολυνείκη, νιώθουν εντούτοις μεγαλύτερη χαρά για τη σωτηρία της πόλης τους. Προκύπτει κατ’ αυτό τον τρόπο μια συναισθηματική αντίθεση ανάμεσα στον πρόλογο και την πάροδο, που επιτρέπει στο κοινό να εκτονωθεί από την ένταση του προλόγου και τη δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει η ηρωίδα του δράματος.

Η «Πολιτεία» του Πλάτωνα στις Πανελλήνιες

Κωνσταντίνος Μάντης | Best Blogger Tips
Rob Woodcox 

Η «Πολιτεία» του Πλάτωνα στις Πανελλήνιες  

Εξετάσεις Ομογενών 2005

Πλάτωνος Πολιτεία, 519 Β - 520 Α.
Τί δέ; Τόδε οκ εκός, ν δ’ γώ, κα νάγκη κ τν προειρημένων, μήτε τος παιδεύτους κα ληθείας πείρους κανς ν ποτε πόλιν πιτροπεσαι, μήτε τος ν παιδεί ωμένους διατρίβειν δι τέλους, τος μν τι σκοπν ν τ βί οκ χουσιν να, ο στοχαζομένους δε παντα πράττειν ν πράττωσιν δί τε κα δημοσί, τος δ τι κόντες εναι ο πράξουσιν, γούμενοι ν μακάρων νήσοις ζντες τι πκίσθαι;
ληθ, φη.
μέτερον δ ργον, ν δ’ γώ, τν οκιστν τάς τε βελτίστας φύσεις ναγκάσαι φικέσθαι πρς τ μάθημα ν τ πρόσθεν φαμεν εναι μέγιστον, δεν τε τ γαθν κα ναβναι κείνην τν νάβασιν, κα πειδν ναβάντες κανς δωσι, μ πιτρέπειν ατος νν πιτρέπεται.
Τ ποον δή;
Τ ατο, ν δ’ γώ, καταμένειν κα μ θέλειν πάλιν καταβαίνειν παρ’ κείνους τος δεσμώτας μηδ μετέχειν τν παρ’ κείνοις πόνων τε κα τιμν, ετε φαυλότεραι ετε σπουδαιότεραι.
πειτ’, φη, δικήσομεν ατούς, κα ποιήσομεν χερον ζν, δυνατν ατος ν μεινον;
πελάθου, ν δ’ γώ, πάλιν, φίλε, τι νόμ ο τοτο μέλει, πως ν τι γένος ν πόλει διαφερόντως ε πράξει, λλ’ ν λ τ πόλει τοτο μηχανται γγενέσθαι, συναρμόττων τος πολίτας πειθο τε κα νάγκ, ποιν μεταδιδόναι λλήλοις τς φελίας ν ν καστοι τ κοινν δυνατο σιν φελεν κα ατς μποιν τοιούτους νδρας ν τ πόλει, οχ να φι τρέπεσθαι π καστος βούλεται, λλ’ να καταχρται ατς ατος π τν σύνδεσμον τς πόλεως.

Να απαντήσετε στα παρακάτω:

α) Από το παραπάνω κείμενο να μεταφράσετε στη νέα ελληνική γλώσσα το απόσπασμα «Τί δέ;... νν πιτρέπεται».

Τι λοιπόν; Αυτό δεν είναι φυσικό, είπα εγώ, και δεν απορρέει αναγκαστικά από τα προηγούμενα, ότι δηλαδή ούτε οι απαίδευτοι και όσοι δεν έχουν γνωρίσει την αλήθεια θα μπορούσαν ποτέ να κυβερνήσουν ικανοποιητικά μια πόλη, ούτε αυτοί που αφήνονται να ασχολούνται ως το τέλος της ζωής τους με την παιδεία, οι πρώτοι, γιατί δεν έχουν ένα συγκεκριμένο στόχο στη ζωή τους, τον οποίο κυνηγώντας πρέπει να κάνουν όλα ανεξαιρέτως όσα τυχόν πράττουν και στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή, και οι δεύτεροι, επειδή με τη θέλησή τους δεν θα αναμειχθούν στην πρακτική ζωή, γιατί νομίζουν ότι έχουν εγκατασταθεί στα νησιά των μακαρίων, ενώ είναι ακόμα ζωντανοί;
Αλήθεια, είπε.
Δικό μας λοιπόν έργο, είπα εγώ, των ιδρυτών της πολιτείας, (είναι) να αναγκάσουμε τις εξαιρετικές φύσεις (ή τα ξεχωριστά πνεύματα) να φτάσουν στο μάθημα που προηγουμένως είπαμε ότι είναι το ανώτερο, δηλαδή και να δουν το αγαθό και να ανεβούν εκείνο τον ανηφορικό δρόμο, και, αφού ανεβούν και δουν αρκετά (το αγαθό), να μην τους επιτρέπουμε αυτό που τώρα τους επιτρέπεται.

β1) Να σχολιάσετε ερμηνευτικά τη φράση «δεν τε τ γαθν κα ναβναι κείνην τν νάβασιν».

Το αγαθό αποτελεί, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, το σημαντικότερο μάθημα, το υψηλότερο πνευματικό επίτευγμα για έναν άνθρωπο, κι είναι κάτι που σίγουρα δεν επιτυγχάνεται εύκολα ή άκοπα. Η πορεία προς τη θέαση του αγαθού συνιστά μια εξαιρετικά απαιτητική «ανάβαση», καθώς η πνευματική εξέλιξη πραγματώνεται μόνο μέσω συνεχούς και κοπιώδους προσπάθειας. Ο Πλάτωνας υποστηρίζει μια νοησιαρχική ηθική, δηλαδή η γνώση της αλήθειας δεν μπορεί παρά να οδηγεί κατά αναγκαιότητα σε ηθική πράξη, στην πραγμάτωση του αγαθού.
Ο Πλάτωνας για να αισθητοποιήσει τη δυσκολία της παιδευτικής διαδικασίας επιλέγει λέξεις που να δηλώνουν την ανάβαση, φέρνοντας στο νου το κοπιαστικό περπάτημα σ’ έναν ανηφορικό δρόμο. Σηματοδοτεί, μάλιστα, την ύπαρξη του ευτυχούς τερματισμού της προσπάθειας δηλώνοντας την άφιξη στο χώρο εκείνο που θα είναι πια δυνατή η θέαση του αγαθού. Ωστόσο, ο Πλάτωνας αναφέρεται σε απλή θέαση και όχι σε κτήση του αγαθού, μιας και η επίτευξη του υψηλότερου αναβαθμού νοητικής ανάπτυξης επιτρέπει απλώς στον άνθρωπο να αντιληφθεί την τελειότητα του κόσμου των Ιδεών. Ο πεπαιδευμένος επιβραβεύεται με το προνόμιο της συνειδητοποίησης της αρτιότητας που έχουν οι ιδέες και οι έννοιες στην τελειότερη έκφανσή τους, αλλά δεν μπορεί μήτε να τις οικειοποιηθεί μήτε να τις αξιοποιήσει. Αντικρίζει για μια στιγμή ό,τι είχε δει κι η αθάνατη ψυχή του -έστω κι αν στην πορεία το λησμόνησε- και συνεχίζει από εκείνο το σημείο την προσπάθειά του να μεταδώσει στους συμπολίτες τους την ιδέα πως ο κόσμος των αισθήσεων κι ο κόσμος των υλικών πραγμάτων, που τους κρατούν δέσμιους, δεν είναι σε καμία περίπτωση το ιδανικό εκείνο που θα έπρεπε να επιδιώκουν.
τ γαθόν: Ο Πλάτωνας δεν δίνει μια σαφή ερμηνεία για αυτόν τον όρο που είναι από τους βασικότερους στο φιλοσοφικό του σύστημα παρά αρκείται σε ορισμένους υπαινιγμούς. Αγαθόν πάντως είναι α) το εναι και ό,τι διατηρεί το εναι· β) η τάξη, ο κόσμος και η ενότητα που διαπερνά και συνέχει την πολλαπλότητα· γ) ό,τι παρέχει την αλήθεια και την επιστήμη (Πολ. 509a). Η έκφραση ατ τ γαθόν φαίνεται να δηλώνει την ύψιστη αρχή και την πηγή του όντος και της γνώσης. Βλ. Πολιτεία 508e: «Τοτο τοίνυν τ τν λήθειαν παρέχον τος γιγνωσκομένοις κα τ γιγνώσκοντι τν δύναμιν ποδιδν τν το γαθο δέαν φάθι εναι». Πάντως ήδη στην αρχαιότητα το Πλάτωνος γαθόν ήταν παροιμιακή έκφραση για κάτι το ασαφές και σκοτεινό.

β2) Ποια είναι η ηθική υποχρέωση των φιλοσόφων κατά τον Πλάτωνα, όπως διαφαίνεται από το κείμενο;

Στην ιδεώδη πολιτεία οι φιλόσοφοι δεν δικαιούνται να ζουν κατά τον τρόπο που παρατηρεί ο Σωκράτης ότι ζουν στην εποχή του, δηλαδή σαν να βρίσκονται ήδη στα «νησιά των μακάρων», κλεισμένοι στον γυάλινο και ασφαλή πύργο της γνώσης, ασχολούμενοι απερίσπαστοι με φιλοσοφικές αναζητήσεις και διανοητικές ασκήσεις. Και όλα αυτά με την ιδέα ότι η ενασχόληση με τον απλό λαό και τα καθημερινά προβλήματα της δημόσιας ζωής αποτελεί ντροπή, προσβολή και ηθική μείωση για τον άνθρωπο του πνεύματος. Αντίθετα, ο Σωκράτης υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος του πνεύματος οφείλει να επιστρέψει στην «σπηλιά», να ασχοληθεί με τα προβλήματα των απαίδευτων, να διαγνώσει τις ανάγκες τους, να τους διαφωτίσει και να τους δείξει τον δρόμο για το φως, να υποστεί τελικά ότι συνεπάγεται η αμάθεια και η άγνοια στην προσπάθειά του να τους βοηθήσει.
Σ’ αυτό το χωρίο του κειμένου ο Σωκράτης / Πλάτωνας αναφέρεται στο χρέος των φυλάκων στην ιδανική του πολιτεία. Αυτοί, αφού θα έχουν περάσει από τα στάδια εκπαίδευσης (δηλαδή: μουσική και γυμναστική παιδεία – μαθηματικές επιστήμες – σπουδή της διαλεκτικής), οφείλουν (μετά τα 50 τους χρόνια) να κατέβουν στο σπήλαιο, δηλαδή στην πρακτική πολιτική, και να μεταδώσουν τις γνώσεις τους και την αρετή τους σε ολόκληρη την πόλη. Αφού, λοιπόν, θα έχουν μοιράσει τη ζωή τους μεταξύ της φιλοσοφίας και της άσκησης της εξουσίας και αφού θα έχουν εκπαιδεύσει τους διαδόχους τους, θα είναι πια έτοιμοι να φύγουν από τη ζωή και να κατοικήσουν στα νησιά των μακαρίων.
Οι φύλακες, οι από τη φύση τους εξαίρετοι πολίτες, οφείλουν να αφοσιωθούν στην κοπιώδη παιδευτική διαδικασία που θα τους επιτρέψει να φτάσουν στον υψηλότατο αναβαθμό γνώσης. Κι όταν επιτύχουν αυτόν το στόχο, θα πρέπει στη συνέχεια, ακόμη κι αν δεν το επιθυμούν, να προσφέρουν τις σημαντικές υπηρεσίες τους στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Οι φύλακες, δηλαδή, έχουν στη συνέχεια να επιτελέσουν διττό ρόλο, καθώς αφενός θα πρέπει να μεριμνήσουν για την πνευματική καθοδήγηση εκείνων των πολιτών που βρίσκονται ακόμη στην οδυνηρή κατάσταση της άγνοιας, κι αφετέρου να αναλάβουν διοικητικά καθήκοντα για την καλύτερη δυνατή λειτουργία της πολιτείας.
Ο Πλάτωνας αναγνωρίζει βέβαια πόσο δύσκολη είναι η παιδευτική πορεία ως τη θέαση του αγαθού, και αντιλαμβάνεται πως οι άνθρωποι που φτάνουν σ’ αυτό το επίπεδο δεν θέλουν ύστερα να επιστρέψουν και να αναμειχθούν ξανά με τους αφώτιστους συμπολίτες τους. Ωστόσο, η θέαση του αγαθού δεν αποτελεί αυτοσκοπό, είναι περισσότερο το μέσο για την επίτευξη ενός υψηλότερου στόχου, που δεν είναι άλλος από την ευδαιμονία όλης της πολιτείας. Αν οι φύλακες παραμείνουν σε μια κατάσταση αδράνειας, απολαμβάνοντας μακάριοι την εσωτερική γαλήνη που τους παρέχει η γνώση, τότε δεν είναι χρήσιμοι για την πολιτεία και δεν ολοκληρώνουν την αποστολή τους. Καταφεύγουν ουσιαστικά σε μια φυγόπονη απραξία που δε θα πρέπει να τους είναι επιτρεπτή.

β3) Ποια είναι η αγωγή των φυλάκων κατά τον Πλάτωνα;

Το ενδιαφέρον του νομοθέτη επικεντρώνεται στην ορθή αγωγή των φυλάκων, που έχουν επιλεγεί με κριτήρια την καλή σωματική τους διάπλαση και την οξύνοια. Στο πρώτο στάδιο επιδιώκεται η εξισορρόπηση γυμναστικής και μουσικής αγωγής. Γυμναστική σημαίνει: φροντίδα για την ευεξία του σώματος, απλές ασκήσεις, υγιεινός τρόπος διαβίωσης. Μουσική είναι η ενασχόληση με τις καλές τέχνες: μουσική, χορός, τραγούδι, ανάγνωση, καλλιέργεια της εικαστικής ευαισθησίας. Ο νομοθέτης φυσικά επαγρυπνεί για τη μορφή και το περιεχόμενο της καλλιτεχνικής έκφρασης.
Ένας δεύτερος κύκλος εκπαίδευσης (από τα 20 ως τα 30) περιλαμβάνει κυρίως τις μαθηματικές επιστήμες: αριθμητική, γεωμετρία, στερεομετρία, αστρονομία, αρμονική. Κορωνίδα της εκπαιδευτικής πορείας είναι η πενταετής (από τα 30 ως τα 35) σπουδή της διαλεκτικής (φιλοσοφία) που οδηγεί στην ύψιστη μορφή γνώσης, δηλαδή στην αναζήτηση της ουσίας όλων των πραγμάτων και στη θέαση του Αγαθού.
H πορεία λοιπόν προς την ολοκλήρωση του ενάρετου ανθρώπου είναι τραχεία και γεμάτη δυσκολίες. Όσοι από τους φύλακες-επικούρους υποστούν με επιτυχία τις κρίσεις που έχουν καθορισθεί προάγονται μετά τα 50 τους έτη σε φύλακες παντελείς, δηλαδή σε φύλακες - άρχοντες (βασιλείς). Οι ενασχολήσεις αυτής της ολιγάριθμης αρχηγεσίας (ελίτ) είναι εν μέρει πρακτικές (διοίκηση του κράτους) και εν μέρει θεωρητικές, δηλαδή ενασχόληση με τις επιστήμες και τη φιλοσοφία. Οι άρχοντες έχουν την ευθύνη για την εκπαίδευση της νέας γενιάς των φυλάκων, ζουν μακάρια, επειδή απολαμβάνουν τις πνευματικές ηδονές που μόνο αυτές διαρκούν, και όταν πεθάνουν τιμώνται ως ήρωες.

β4) Να γράψετε δύο ομόρριζες λέξεις της νέας ελληνικής γλώσσας, απλές ή σύνθετες, για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις του κειμένου: διατρίβειν, μετέχειν, μηχανται, πελάθου, διαφερόντως.

διατρίβειν: ενδιατρίβω, συντρίβω
μετέχειν: μέτοχος, μέθεξις
μηχανται: μηχανή, μήχανος
πελάθου: ληθής, πιλήσμων
διαφερόντως: διαφορετικότητα, εκφορά

Επαναληπτικές εξετάσεις 2008

Πλάτωνος Πολιτεία 514Α-515Α
Μετ τατα δή, επον, πείκασον τοιούτ πάθει τν μετέραν φύσιν παιδείας τε πέρι κα παιδευσίας. δ γρ νθρώπους οον ν καταγεί οκήσει σπηλαιώδει, ναπεπταμένην πρς τ φς τν εσοδον χούσ μακρν παρ πν τ σπήλαιον, ν ταύτ κ παίδων ντας ν δεσμος κα τ σκέλη κα τος αχένας, στε μένειν τε ατος ες τε τ πρόσθεν μόνον ρν, κύκλ δ τς κεφαλς π το δεσμο δυνάτους περιάγειν, φς δ ατος πυρς νωθεν κα πόρρωθεν καόμενον πισθεν ατν, μεταξ δ το πυρς κα τν δεσμωτν πάνω δόν, παρ’ ν δ τειχίον παρκοδομημένον, σπερ τος θαυματοποιος πρ τν νθρώπων πρόκειται τ παραφράγματα, πρ ν τ θαύματα δεικνύασιν.
ρ, φη.
ρα τοίνυν παρ τοτο τ τειχίον φέροντας νθρώπους σκεύη τε παντοδαπ περέχοντα το τειχίου κα νδριάντας κα λλα ζα λίθινά τε κα ξύλινα κα παντοα εργασμένα, οον εκς τος μν φθεγγομένους, τος δ σιγντας τν παραφερόντων.
τοπον, φη, λέγεις εκόνα κα δεσμώτας τόπους.
μοίους μν, ν δ’ γώ.

Α. Απ το κεμενο που σας δνεται να γράψετε στο τετρδι σας τη μετάφραση του αποσπάσματος: «Μετ τατα δρ, φη

Μετά από αυτά λοιπόν, είπα, παράστησε τη δική μας φύση μας ως προς την παιδεία και την απαιδευσία με μια τέτοια εικόνα. Φαντάσου, δηλαδή, μέσα σε μια υπόγεια κατοικία όμοια με σπηλιά, η οποία έχει την είσοδο ανοιχτή προς το φως σε όλο το μάκρος της σπηλιάς, μέσα σ’ αυτή να βρίσκονται άνθρωποι από την παιδική τους ηλικία δεμένοι με δεσμά και στα πόδια και στον αυχένα, ώστε να μένουν καθηλωμένοι και να βλέπουν μόνο μπροστά τους, χωρίς να μπορούν να στρέφουν γύρω το κεφάλι τους λόγω των δεσμών τους. Ακόμη (φαντάσου) ένα φως από φωτιά να καίει γι’ αυτούς από ψηλά και μακριά και πίσω τους. Και ανάμεσα στη φωτιά και τους δεσμώτες να περνά ψηλά ένας δρόμος, παράλληλα στον οποίο φαντάσου να έχει χτιστεί ένας μικρός τοίχος, όπως ακριβώς έχουν τοποθετηθεί από τους ταχυδακτυλουργούς μπροστά τους τα παραπετάσματα, πάνω στα οποία δείχνουν τις ταχυδακτυλουργίες τους.
(Τα) φαντάζομαι, είπε.

Β1. Να εντοπίσετε με αναφορές στο κείμενο και να σχολιάσετε τα στοιχεία του σπηλαίου, τα οποία δηλώνουν τον εγκλεισμό των δεσμωτών.

δ γρ νθρώπους οον ν καταγεί οκήσει σπηλαιώδει: Ο χώρος στον οποίο τοποθετεί τους δεσμώτες ο Πλάτωνας είναι μια υπόγεια κατοικία, που μοιάζει με σπηλιά∙ χώρος, δηλαδή, που βρίσκεται στο βάθος της γης και καθιστά άρα δυσχερή την όποια επαφή με τον έξω κόσμο. Οι δεσμώτες, επομένως, σε περίπτωση που θελήσουν να δραπετεύσουν από την υπόγεια κατοικία στην οποία βρίσκονται εγκλεισμένοι θα πρέπει να ακολουθήσουν την ανηφόρα που οδηγεί στην έξοδο, και να επιδοθούν έτσι με μια κοπιώδη ανοδική πορεία.
Ας σημειωθεί ότι η σπηλιά συμβολίζει την η αισθητή πραγματικότητα, την πολιτική κοινωνία, στην οποία δεν κυβερνούν οι πεπαιδευμένοι, οι φιλόσοφοι.
ναπεπταμένην πρς τ φς τν εσοδον χούσ μακρν παρ πν τ σπήλαιον: Η είσοδος είναι ανοιχτή προς το φως σε όλο το μάκρος της σπηλιάς, γεγονός που δημιουργεί μια ιδιαίτερα έντονη αντίθεση ανάμεσα στο σκότος του σπηλαίου -το σκότος της άγνοιας και της περιορισμένης αντίληψης- και στο φως του εξωτερικού κόσμου, όπου κυριαρχεί η καθαρή αντίληψη της νόησης και του έλλογου τρόπου κατανόησης της πραγματικότητας. Η έντονη αυτή αντίθεση αισθητοποιεί εναργέστερα τον εγκλεισμό των δεσμωτών, εφόσον η σπηλιά στην οποία εκείνοι βρίσκονται δέσμιοι είναι ανοιχτή απ’ άκρη σ’ άκρη σ’ έναν φωτεινό κόσμο -πνευματικής- ελευθερίας.
ν ταύτ κ παίδων ντας ν δεσμος κα τ σκέλη κα τος αχένας: Οι δεσμώτες του σπηλαίου έχουν -όπως επισημαίνει φιλόσοφος- από την παιδική τους ηλικία δεσμά στα πόδια και στον αυχένα τους, στοιχείο που φανερώνει αφενός το μακροχρόνιο της δουλείας τους κι αφετέρου το μεγάλο βαθμό του περιορισμού τους. Οι αλυσίδες των δεσμωτών είναι οι αισθήσεις που τους κρατούν δέσμιους και δεν τους αφήνουν να αντιληφθούν την πραγματικότητα με τη βοήθεια της λογικής και υπό το φως του ορθού λόγου.
στε μένειν τε ατος ες τε τ πρόσθεν μόνον ρν, κύκλ δ τς κεφαλς π το δεσμο δυνάτους περιάγειν: Ο περιορισμός των δεσμωτών λόγω των δεσμών τους είναι τέτοιος που δεν τους επιτρέπει να στρέφουν το κεφάλι τους προς άλλες κατευθύνσεις, προκειμένου να δουν και να ελέγξουν το χώρο γύρω τους∙ μπορούν να κοιτούν μόνο ό,τι βρίσκεται μπροστά τους.
Η απουσία λογικής επεξεργασίας των δεδομένων, η απουσία της απορίας για την πηγή της γνώσης και η μη αναζήτηση βαθύτερων αιτιών για την εικόνα του κόσμου, για τον ίδιο τον κόσμο εν τέλει, καθηλώνει τους ανθρώπους σ’ ένα εξαιρετικά περιορισμένο επίπεδο θέασης της πραγματικότητας. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως σ’ αυτό το πολύ χαμηλό επίπεδο γνώσης, στο επίπεδο της «εικασίας» οι άνθρωποι εμπιστεύονται και γνωρίζουν μόνο τα δεδομένα της αίσθησης, τις σκιές των πραγμάτων δηλαδή, χωρίς να γνωρίζουν ακόμη την πηγή αυτής της περιορισμένης γνώσης, χωρίς να γνωρίζουν ακόμη πως ό,τι βλέπουν είναι προϊόν των αισθήσεών τους.
Βασικό ζητούμενο για να προχωρήσουν οι άνθρωποι σ’ ένα ανώτερο επίπεδο γνώσης, για ν’ αρχίσουν άρα την ανάβαση της σπηλιάς, είναι η απορία, είναι η εσωτερική  ανάγκη να γνωρίσουν καλύτερα τον κόσμο που τους περιβάλλει, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό. Η καθήλωσή τους επομένως δεν είναι τόσο εξωτερικά επιβεβλημένη, όσο αποτελεί μια κατάσταση κατά την οποία οι άνθρωποι, αρκούμενοι σε ό,τι αντιλαμβάνονται, δεν μπαίνουν σε μια διαδικασία αναζήτησης, δεν αμφισβητούν τα δεδομένα που τους παρέχονται.

Β2. θαυματοποιος, νδριάντας, δεσμώτας τόπους: να σχολιάσετε το περιεχόμενο των παραπάνω όρων.

θαυματοποιος: Προφανώς ο Πλάτωνας έχει υπόψη του παραστάσεις θεάτρου σκιών ή νευροσπαστών (νευροσπάστης, ου: αυτός που κινεί με χορδές ή λεπτούς σπάγγους ομοιώματα, κούκλες. Τα ομοιώματα αυτά λέγονταν νευρόσπαστα). Ο Πλάτωνας παρομοιάζει τον μικρό τοίχο που είναι παράλληλα χτισμένος με τον δρόμο με το διαχωριστικό διάφραγμα των «θαυματοποιών», εκείνων, δηλαδή, που δίνουν παραστάσεις παρουσιάζοντας διάφορες ταχυδακτυλουργίες. Ο τρόπος, όμως, με τον οποίο λειτουργεί αυτός ο τοίχος και οι μορφές, οι σκιές των οποίων προβάλλονται μέσα στη σπηλιά, παραπέμπει σε κάτι ανάλογο του θεάτρου σκιών. Κάτι αντίστοιχο, ένα κουκλοθέατρο με μαριονέτες, παρουσιάζεται και από τον Αριστοτέλη. Προφανώς, λοιπόν, το κοινό της εποχής ήταν συνηθισμένο σε τέτοιου είδους παραστάσεις.
Κύριο σημείο της έννοιας των θαυματοποιών είναι πως εκτελούν «πλαστά θαύματα», πως παρουσιάζουν, δηλαδή, κάτι που δεν είναι αληθινό, κι αυτή ακριβώς η λειτουργία τους, που είναι γνωστή στους ακροατές των λόγων του Σωκράτη, επιτρέπει να γίνει πληρέστερα αισθητό το στοιχείο της εξαπάτησης των δεσμωτών απ’ όσα αντικρίζουν.

νδριάντας: Πρόκειται για εικόνες φυσικών αντικειμένων που προέρχονται από το ανώτερο ρατόν. Ό,τι υπάρχει στη σπηλιά (με την εξαίρεση των φερόντων και των ίδιων των δεσμωτών), είτε είναι σκεύη είτε σκιές, θα πρέπει να θεωρηθούν ως λιγότερο φωτεινά και αληθή από τα ορατά που βρίσκονται εκτός σπηλιάς. Ο λόγος είναι ότι δεν αντλούν το φως και την αλήθεια τους από τον ήλιο αλλά από το φως του πυρός.

δεσμώτας τόπους: Οι δεσμώτες είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται στο κατώτερο επίπεδο γνώσης και άρα αποδέχονται ως αληθινό μόνο ό,τι αντιλαμβάνονται με τις αισθήσεις τους. Εγκλωβισμένοι στο σκοτάδι της άγνοιας θεωρούν πως οι σκιές των πραγμάτων είναι η αληθινή εικόνα του κόσμου, στοιχείο που βρίσκει το αντίστοιχό τους στους απαίδευτους πολίτες που δεν αμφισβητούν τα δεδομένα της πολιτικής ζωής καθώς θεωρούν πως αυτά αποτελούν τη μόνη πιθανή έκφανση της πραγματικότητας. Πολίτες που γίνονται υποχείρια των ισχυρών της κοινωνίας, καθώς δεν έχουν την απαιτούμενη κριτική ικανότητα, δεν έχουν το πνευματικό εκείνο επίπεδο που θα τους επέτρεπε να διεκδικήσουν την καλύτερη δυνατή οργάνωση και λειτουργία της πολιτείας, όπως αυτή θα τους παρεχόταν αν οι φιλόσοφοι και οι πεπαιδευμένοι είχαν τον έλεγχο της κοινωνίας.
Ο Γλαύκωνας χαρακτηρίζει τους δεσμώτες αυτούς αλλόκοτους, καθώς δεν έχει ακόμη αντιληφθεί το πόσο όμοιοι είναι αυτοί οι δεσμώτες με μεγάλο μέρος των πολιτών που ζουν χωρίς να έχουν αποκτήσει την αναγκαία πνευματική αποδέσμευση από την περιορισμένη και δεσμευτική εικόνα του κόσμου που βασίζεται στις αισθήσεις.

Β3. Ποιος είναι ο τόπος, ποιο το θέμα του διαλόγου «Πολιτεία περ δικαίου» και ποια τα διαλεγόμενα πρόσωπα;

Ο Σωκράτης και ο Γλαύκων, ο μεγαλύτερος αδελφός του Πλάτωνα είχαν κατεβεί στον Πειραιά για να παρακολουθήσουν τη γιορτή της Βενδίδας, μιας θρακικής θεότητας που ταυτιζόταν με την Άρτεμη. Επιστρέφοντας στην Αθήνα σταμάτησαν στο σπίτι του πλούσιου μέτοικου Κέφαλου, που ετοίμαζε θυσία. Στη συζήτηση που ακολούθησε εκείνο το καλοκαιρινό δειλινό πήραν μέρος ο Κέφαλος (ο πατέρας του ρήτορα Λυσία), ο μεγαλύτερος γιος του ο Πολέμαρχος, ο σοφιστής Θρασύμαχος, ο Κλειτοφών, οι δύο μεγαλύτεροι αδελφοί του Πλάτωνα, ο Γλαύκων και ο Αδείμαντος, και ο Σωκράτης. Όμως από το δεύτερο βιβλίο ως το τέλος οι κύριοι συζητητές είναι ο Σωκράτης, ο Γλαύκων και ο Αδείμαντος. Την επόμενη ημέρα ο Σωκράτης αναδιηγείται τη συζήτηση αυτή σε κάποιον φίλο του αρχίζοντας με τη φράση «Κατέβην χθς ες Πειραι μετ Γλαύκωνος το ρίστωνος...».
Θέμα του διαλόγου είναι η φύση της δικαιοσύνης και της αδικίας και κατ’ επέκταση αν και κατά πόσο ο δίκαιος ή ο άδικος είναι ευτυχέστερος και σε αυτήν και στην άλλη ζωή. Όμως, για να διερευνηθεί αυτό το περίπλοκο πρόβλημα, ο Σωκράτης προτείνει να το εξετάσουν στο ευρύτερο πλαίσιο μιας πόλης - κράτους. Αρχίζει λοιπόν ένα πείραμα, μια θεωρητική κατασκευή εξαρχής μιας πόλης, που συγκροτείται σιγά-σιγά για να φτάσει από το πρωτόγονο στάδιο στην πλήρη ανάπτυξη της. Πώς λειτουργεί λοιπόν η δικαιοσύνη μέσα σ' αυτόν τον ζωντανό οργανισμό, μέσα σε αυτή τη μεγάλη συλλογική ψυχή; Σε αυτό το ερώτημα προσπαθεί να απαντήσει ο Σωκράτης. Μια διευκρίνιση είναι αναγκαία· με τον όρο πόλις δηλώνεται η πόλη - κράτος, που αναπτύχθηκε ήδη από την αρχαϊκή εποχή στον ελληνικό χώρο. Με τον όρο πολιτεία δηλώνεται το πολίτευμα, οι βασικές δηλαδή αρχές που υπόκεινται στη νομοθεσία και στους θεσμούς της πόλης.

Β4. Να γράψετε δύο ομόρριζες λέξεις της αρχαίας ή της νέας ελληνικής γλώσσας, απλές ή σύνθετες, για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις του κειμένου:
πείκασον, πάθει, χούσ, ρν, φέροντας.

πείκασον: εκασία, εκονογράφος
πάθει: πάθημα, συμπάσχω
χούσ: σχήμα, ξις
ρν: όραμα, όψη
φέροντας: φόρος, φορείο

Πανελλήνιες εξετάσεις 2011

Πλάτωνος Πολιτεία 519 Β – D
Τί δέ; Τόδε οκ εκός, ν δ’ γώ, κα νάγκη κ τν προειρημένων, μήτε τος παιδεύτους κα ληθείας πείρους κανς ν ποτε πόλιν πιτροπεσαι, μήτε τος ν παιδεί ωμένους διατρίβειν δι τέλους, τος μν τι σκοπν ν τ βί οκ χουσιν να, ο στοχαζομένους δε παντα πράττειν ν πράττωσιν δί τε κα δημοσί, τος δ τι κόντες εναι ο πράξουσιν, γούμενοι ν μακάρων νήσοις ζντες τι πκίσθαι;
ληθ, φη.
μέτερον δ ργον, ν δ’ γώ, τν οκιστν τάς τε βελτίστας φύσεις ναγκάσαι φικέσθαι πρς τ μάθημα ν τ πρόσθεν φαμεν εναι μέγιστον, δεν τε τ γαθν κα ναβναι κείνην τν νάβασιν, κα πειδν ναβάντες κανς δωσι, μ πιτρέπειν ατος νν πιτρέπεται.
Τ ποον δή;
Τ ατο, ν δ’ γώ, καταμένειν κα μ θέλειν πάλιν καταβαίνειν παρ’ κείνους τος δεσμώτας μηδ μετέχειν τν παρ’ κείνοις πόνων τε κα τιμν, ετε φαυλότεραι ετε σπουδαιότεραι.
πειτ’, φη, δικήσομεν ατούς, κα ποιήσομεν χερον ζν, δυνατν ατος ν μεινον;

Α1. Από το παραπάνω κεμενο να γράψετε στο τετρδι σας τη μετάφραση του αποσπάσματος: «Τί δέ;... νν πιτρέπεται

Τι λοιπόν; Αυτό δεν είναι φυσικό, είπα εγώ, και δεν απορρέει αναγκαστικά από τα προηγούμενα, ότι δηλαδή ούτε οι απαίδευτοι και όσοι δεν έχουν γνωρίσει την αλήθεια θα μπορούσαν ποτέ να κυβερνήσουν ικανοποιητικά μια πόλη, ούτε αυτοί που αφήνονται να ασχολούνται ως το τέλος της ζωής τους με την παιδεία, οι πρώτοι, γιατί δεν έχουν ένα συγκεκριμένο στόχο στη ζωή τους, τον οποίο κυνηγώντας πρέπει να κάνουν όλα ανεξαιρέτως όσα τυχόν πράττουν και στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή, και οι δεύτεροι, επειδή με τη θέλησή τους δεν θα αναμειχθούν στην πρακτική ζωή, γιατί νομίζουν ότι έχουν εγκατασταθεί στα νησιά των μακαρίων, ενώ είναι ακόμα ζωντανοί;
Αλήθεια, είπε.
Δικό μας λοιπόν έργο, είπα εγώ, των ιδρυτών της πολιτείας, (είναι) να αναγκάσουμε τις εξαιρετικές φύσεις (ή τα ξεχωριστά πνεύματα) να φτάσουν στο μάθημα που προηγουμένως είπαμε ότι είναι το ανώτερο, δηλαδή και να δουν το αγαθό και να ανεβούν εκείνο τον ανηφορικό δρόμο, και, αφού ανεβούν και δουν αρκετά (το αγαθό), να μην τους επιτρέπουμε αυτό που τώρα τους επιτρέπεται.

Β1. Να προσδιορίσετε το περιεχόμενο των όρων – φράσεων του κειμένου: ν παιδεί, ναβναι κείνην τν νάβασιν.

ν παιδεί: Αρχικά η λέξη παιδεία σημαίνει αυτό που πρέπει να μάθει το παιδί. Ήδη όμως από τον 5ον αι. ως όρος της παιδαγωγικής δηλώνει τη γενική καλλιέργεια, που είναι προνόμιο μόνο του ανθρώπου –γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε αποδίδεται στα λατινικά ως humanitas. Βάση της παιδείας είναι για τον Πλάτωνα η μουσική (λογοτεχνία, τραγούδι, καλλιέργεια της καλλιτεχνικής ευαισθησίας) και η γυμναστική· παίδευση είναι η πορεία προς την παιδεία. Συγκεκριμένα, για τον Πλάτωνα παιδεία είναι η στροφή της ψυχής προς την ιδέα του αγαθού, η δύσκολη πορεία από την άγνοια στη γνώση. Σε άλλο σημείο της Πολιτείας ο Πλάτωνας αναφέρει ότι η παιδεία παρέχεται για το σώμα με τη γυμναστική και για την ψυχή με τη μουσική.
Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι η παιδεία έχει τεράστια σημασία για τον φιλόσοφο και αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να λειτουργήσει σωστά η πολιτεία. Ένας πεπαιδευμένος πολιτικός ηγέτης μπορεί να καθοδηγήσει σωστά τους πολίτες και να συμβάλει στην απονομή της δικαιοσύνης και την κατάκτηση της ευτυχίας. Ένας πεπαιδευμένος πολίτης, από την άλλη, μπορεί με τη σωστή καθοδήγηση να μάθει να τηρεί τους νόμους, να συμβιώνει αρμονικά με τους συμπολίτες του, να δείχνει σεβασμό στο πρόσωπό τους και να συνεργάζεται εποικοδομητικά.
Η παιδεία κατέχει το σημαντικότερο ρόλο για τους πολίτες εκείνους που θα κληθούν να αναλάβουν ηγετικές θέσεις στην ιδανική πολιτεία, καθώς μέσω αυτής θα κατορθώσουν να φτάσουν στη θέαση του αγαθού. Η παιδεία συνιστά την αναγεννητική εκείνη διαδικασία, σε πνευματικό και ηθικό επίπεδο, που επιτρέπει στους ανθρώπους να κατανοήσουν τι έχει πραγματική αξία στη ζωή. Έτσι, χάρη στην παιδεία οι άνθρωποι αποβάλλουν τη ματαιοδοξία, τη θεοποίηση των υλικών αγαθών και την επιθυμία για προσωπική ανάδειξη. Κατανοούν πως μέγιστα αγαθά είναι η δικαιοσύνη και η ευδαιμονία των συνανθρώπων τους∙ αγαθά που μπορούν να κατακτηθούν μόνο με τη ριζική αντιμετώπιση της άγνοιας και των δεινών που αυτή επιφέρει στους ανθρώπους.

ναβναι κείνην τν νάβασιν: Οι λέξεις που έχει χρησιμοποιήσει ο Πλάτωνας για να δηλώσει την πορεία προς τη θέαση του αγαθού, εμπεριέχουν την έννοια της ανοδικής πορείας, υποδηλώνοντας έτσι την κοπιώδη προσπάθεια που αυτή απαιτεί. Ο άνθρωπος που δραπετεύει από τα δεσμά της άγνοιας, ο άνθρωπος που κατορθώνει να ξεφύγει από την πλάνη του σκοτεινού σπηλαίου, οφείλει να ακολουθήσει ένα δρόμο ανηφορικό και δύσκολο. Ωστόσο, παρά το γεγονός πως η εκπαιδευτική διαδικασία είναι εξαιρετικά απαιτητική, προσφέρει συνάμα στον άνθρωπο τη χαρά της επίτευξης.
Η άνοδος, επομένως, υποδηλώνει ταυτόχρονα τόσο τον κόπο που είναι αναγκαίος για να πραγματοποιηθεί, όσο και την αίσθηση της επίτευξης που αντλεί το άτομο, καθώς βλέπει τις προσπάθειές του να επιβραβεύονται με μια ολοένα καθαρότερη θέαση των πραγμάτων. Πρόκειται, έτσι, για μια εξαιρετικά επίπονη πορεία, που απαιτεί συνειδητή προσπάθεια από τη μεριά του ατόμου, αλλά πρόκειται και για μια ανοδική πορεία που προσφέρει μια πλούσια ανταμοιβή.

Β2. Με βάση το κείμενο που σας δίνεται να προσδιορίσετε ποιοι δεν είναι κατάλληλοι να αναλάβουν πολιτικές εξουσίες και γιατί.

α) μήτε τος παιδεύτους κα ληθείας πείρους κανς ν ποτε πόλιν πιτροπεσαι,
β) μήτε τος ν παιδεί ωμένους διατρίβειν δι τέλους,
(αιτιολόγηση των δύο περιπτώσεων αντίστοιχα):
α) τος μν τι σκοπν ν τ βί οκ χουσιν να, ο στοχαζομένους δε παντα πράττειν ν πράττωσιν δί τε κα δημοσί,
β) τος δ τι κόντες εναι ο πράξουσιν, γούμενοι ν μακάρων νήσοις ζντες τι πκίσθαι;
Ο Σωκράτης διακρίνει δύο κατηγορίες ανθρώπων, ακατάλληλων να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της πολιτείας, τους απαίδευτους και τους πεπαιδευμένους. Ειδικότερα:
α. Οι απαίδευτοιπαιδεύτους»), οι τυχαίοι και αφιλοσόφητοι πολιτικοί δεν μπορούν να κυβερνήσουν σωστά μια πολιτεία, διότι τους λείπει η παιδεία («ληθείας πείρους»), δεν έχουν γνώσεις ούτε έχουν κατακτήσει την αρετή, μέσα απαραίτητα για να φτάσουν στη θέαση του αγαθού. Επιπλέον, δεν έχουν έναν συγκεκριμένο στόχο στη ζωή τους, έναν ανώτερο στόχο, που να κατευθύνει όλες τους τις ενέργειες («τος μν τι … κα δημοσί») παρά μόνο το προσωπικό τους συμφέρον. Αντιθέτως ο ες σκοπς που έχουν οι φύλακες της πολιτείας είναι να υπηρετήσουν πιστά και ανιδιοτελώς την πόλη όλη. (η απόλυτη αφοσίωση στην υπηρέτηση της πολιτείας ήταν χαρακτηριστικό που όφειλαν να διαθέτουν οι φιλόσοφοι-άρχοντες στο πλαίσιο της ιδανικής πολιτείας, που περιγράφει ο Πλάτωνας στην Πολιτεία, αφού δεν είχαν οικογένεια ούτε περιουσία, για να είναι ανεπηρέαστοι και πλήρως αφοσιωμένοι στο κοπιώδες λειτούργημά τους). Αντίθετα, οι στόχοι και τα κίνητρα των απαίδευτων είναι ταπεινά: παρασύρονται από υλικά αγαθά και αξιώματα, προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα και έχουν τάσεις αυτοπροβολής. Είναι ιδιοτελείς, αλαζόνες και ασυνεπείς απέναντι στις ευθύνες άσκησης της εξουσίας, ανάξιοι και ανίκανοι να διαχειριστούν τις υποθέσεις της πόλης για το κοινό καλό, ώστε να διασφαλίσουν την ευημερία όλων.
Στην κατηγορία αυτή εντάσσει ο Πλάτωνας και τους πολιτικούς ηγέτες της εποχής του, χωρίς να κάνει εξαίρεση ούτε για τον Περικλή και τον Θεμιστοκλή. Κατά τη γνώμη του, είναι κι αυτοί υπεύθυνοι για την καταστροφή της Αθήνας, γιατί φρόντισαν περισσότερο για την υλική (οικονομική-στρατιωτική) ανάπτυξη της πόλης και λιγότερο για τη δικαιοσύνη και την πνευματική ζωή των πολιτών.
β. Οι πεπαιδευμένοι («τος ν παιδεί ωμένους διατρίβειν δι τέλους»).
Αυτοί δεν κρίνονται ικανοί να διοικήσουν σωστά μια πολιτεία, όχι γιατί δεν διαθέτουν τα τυπικά προσόντα –άλλωστε γνωρίζουν την αλήθεια, έχουν κατακτήσει την αρετή και έχουν φτάσει στη θέαση του αγαθού– αλλά γιατί προτιμούν να ζουν αφοσιωμένοι στις πνευματικές τους ενασχολήσεις και να απέχουν από τα προβλήματα της καθημερινής ζωής και την ενεργό πολιτική. Η πολιτική δραστηριότητα, η ενασχόληση με τα κοινά και η διαχείριση των προβλημάτων της πόλης δεν τους αφορά. Επίσης δείχνουν αδιαφορία για την εξουσία, τις τιμές, τον σεβασμό και την αγάπη των συμπολιτών τους. Η επιθυμία τους να συνεχίσουν να ζουν στον δικό τους κόσμο των πνευματικών ενασχολήσεων παρουσιάζεται στο κείμενο με την παρομοίωση των νησιών των μακαρίων: οι πεπαιδευμένοι-φιλόσοφοι πιστεύουν ότι ζουν στα νησιά των μακαρίων, ενώ είναι ακόμα ζωντανοί («τος δπκίσθαι»). Η πεποίθησή τους αυτή υποδηλώνει και την πιθανή αλαζονεία τους. Από την άλλη, η απροθυμία τους να συμμετέχουν στην ενεργό πολιτική ζωή εκφράζεται με μια διπλή άρνηση: «μ θέλειν … μηδ μετέχειν».

Β3. Πώς εξηγεί ο Πλάτωνας τη μετάβαση από τη Δημοκρατία στην Τυραννίδα και ποια είναι, σύμφωνα με τον φιλόσοφο, τα χαρακτηριστικά των δύο αυτών πολιτευμάτων;

Οι κηφήνες συνεχώς πληθύνονται, επειδή οι ολιγαρχικοί ευνοούν την κατασπατάληση της πατρικής περιουσίας των απόρων για να πλουτίζουν οι ίδιοι ακόμη πιο πολύ. Όταν οι κηφήνες συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους, ανατρέπουν την ολιγαρχία και εγκαθιστούν ένα ανάπηρο πολίτευμα, τη Δημοκρατία. Εδώ επιτρέπονται τα πάντα· ο καθένας πράττει και λέγει ό,τι θέλει και ζει όπως θέλει. Τα αξιώματα μοιράζονται με κλήρο ώστε να δίνεται η εντύπωση ότι οι πολίτες είναι ίσοι. Οι δάσκαλοι φοβούνται και κολακεύουν τους μαθητές, οι γέροντες συμπεριφέρονται σαν να είναι νέοι, ακόμη και τα ζώα ωθούν έξω από τον δρόμο τους τους ανθρώπους!
Η άμετρη ελευθερία της Δημοκρατίας οδηγεί στην αναρχία. Μέσα στην πόλη δημιουργείται πόλωση. Από τη μια είναι οι άπληστοι ολιγαρχικοί και από την άλλη οι άκεντροι κηφήνες (οι πτωχοί) που έχουν ωστόσο ως προστάτες τους κηφήνες με κεντρί. Όταν λοιπόν ο κακούργος κηφήνας αναλάβει με τη βοήθεια του Δήμου την εξουσία εγκαθιστά την Τυραννίδα. Ως τύραννος πια λησμονεί τις υποσχέσεις που είχε δώσει στους πτωχούς για την αναδιανομή του πλούτου, κηρύσσει πολέμους για να αποσπά τον λαό από τα προβλήματά του και καταδιώκει τους επιφανείς πολίτες. Για να προστατευθεί από τους αγανακτισμένους και ελευθερόφρονες συγκροτεί σωματοφυλακή από απελεύθερους. Ο τυραννικός άνθρωπος περιτριγυρίζεται από σμήνος ηδονών, κλέπτει, συκοφαντεί και διαπράττει κάθε είδους ανοσιούργημα.

Β4. Να βρείτε στο παραπάνω διδαγμένο κείμενο μία ετυμολογικά συγγενή λέξη για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις της νέας ελληνικής:
απόρρητος, ντροπαλός, αντιβιοτικό, αποχή, δυσπραγία, μονοκατοικία, προφήτης, είδωλο, βάθρο, ανυπόμονος.

απόρρητος: προειρημένων
ντροπαλός: πιτροπεσαι
αντιβιοτικό: βί
αποχή: χουσιν
δυσπραγία: πράττειν
μονοκατοικία: πκίσθαι
προφήτης: φη
είδωλο: δεν
βάθρο:  καταβαίνειν
ανυπόμονος: καταμένειν

Επαναληπτικές πανελλήνιες εξετάσεις 2012

Πλάτωνος Πολιτεία 514A–515Α
Μετ τατα δή, επον, πείκασον τοιούτ πάθει τν μετέραν φύσιν παιδείας τε πέρι κα παιδευσίας. δ γρ νθρώπους οον ν καταγεί οκήσει σπηλαιώδει, ναπεπταμένην πρς τ φς τν εσοδον χούσ μακρν παρ πν τ σπήλαιον, ν ταύτ κ παίδων ντας ν δεσμος κα τ σκέλη κα τος αχένας, στε μένειν τε ατος ες τε τ πρόσθεν μόνον ρν, κύκλ δ τς κεφαλς π το δεσμο δυνάτους περιάγειν, φς δ ατος πυρς νωθεν κα πόρρωθεν καόμενον πισθεν ατν, μεταξ δ το πυρς κα τν δεσμωτν πάνω δόν, παρ’ ν δ τειχίον παρκοδομημένον, σπερ τος θαυματοποιος πρ τν νθρώπων πρόκειται τ παραφράγματα, πρ ν τ θαύματα δεικνύασιν.
ρ, φη.
ρα τοίνυν παρ τοτο τ τειχίον φέροντας νθρώπους σκεύη τε παντοδαπ περέχοντα το τειχίου κα νδριάντας κα λλα ζα λίθινά τε κα ξύλινα κα παντοα εργασμένα, οον εκς τος μν φθεγγομένους, τος δ σιγντας τν παραφερόντων.
τοπον, φη, λέγεις εκόνα κα δεσμώτας τόπους.
μοίους μν, ν δ’ γώ.

Α1. Απ το παραπάνω κείμενο να γράψετε στο τετρδι σας τη μετάφραση του αποσπάσματος: «Μετ τατα δή... τ θαύματα δεικνύασιν».

Μετά από αυτά λοιπόν, είπα, παράστησε τη δική μας φύση μας ως προς την παιδεία και την απαιδευσία με μια τέτοια εικόνα. Φαντάσου, δηλαδή, μέσα σε μια υπόγεια κατοικία όμοια με σπηλιά, η οποία έχει την είσοδο ανοιχτή προς το φως σε όλο το μάκρος της σπηλιάς, μέσα σ’ αυτή να βρίσκονται άνθρωποι από την παιδική τους ηλικία δεμένοι με δεσμά και στα πόδια και στον αυχένα, ώστε να μένουν καθηλωμένοι και να βλέπουν μόνο μπροστά τους, χωρίς να μπορούν να στρέφουν γύρω το κεφάλι τους λόγω των δεσμών τους. Ακόμη (φαντάσου) ένα φως από φωτιά να καίει γι’ αυτούς από ψηλά και μακριά και πίσω τους. Και ανάμεσα στη φωτιά και τους δεσμώτες να περνά ψηλά ένας δρόμος, παράλληλα στον οποίο φαντάσου να έχει χτιστεί ένας μικρός τοίχος, όπως ακριβώς έχουν τοποθετηθεί από τους ταχυδακτυλουργούς μπροστά τους τα παραπετάσματα, πάνω στα οποία δείχνουν τις ταχυδακτυλουργίες τους.

Β1. Να ερμηνεύσετε, με βάση το κείμενο που σας δίνεται, τους συμβολισμούς: πρς τ φς, ν δεσμος, νδριάντας.

πρς τ φς: Ο φωτεινός κόσμος, ο κόσμος που βρίσκεται έξω από τη σπηλιά συμβολίζει τον κόσμο των ιδεών, την αληθινή πραγματικότητα, που γίνεται αντιληπτή μόνο με τη νόηση. Η θέαση του κόσμου των ιδεών που κατακτάται μόνο μέσω της διαδικασίας της παιδείας φέρνει τους ανθρώπους στο γνωστικό επίπεδο της «διάνοιας».
Ενώ ο ήλιος συμβολίζει το ανώτατο επίπεδο γνώσης, τη θέαση της Ιδέας του Αγαθού (το ανώτατο επίπεδο γνώσης, η «νόηση», επιφυλάσσεται για τους βέλτιστους των πολιτών).

ν δεσμος: Οι δεσμώτες του σπηλαίου, οι άνθρωποι δηλαδή που βρίσκονται στο κατώτερο επίπεδο γνώσης, το μόνο που αντικρίζουν και το μόνο που θεωρούν ως πραγματικότητα είναι οι σκιές των αντικειμένων∙ αντικειμένων που με τη σειρά τους δεν είναι παρά ομοιώματα, κατασκευάσματα που μοιάζουν με ανθρώπινες μορφές ή άλλα στοιχεία του φυσικού και υλικού κόσμου.
Οι σκιές αυτές, οι οποίες συνιστούν τη μοναδική πραγματικότητα για τους ανθρώπους που βρίσκονται στο σπήλαιο, είναι ό,τι προκύπτει, ό,τι γίνεται αντιληπτό με μόνη τη μεσολάβηση των αισθήσεων. Άρα τα δεσμά των ανθρώπων δεν είναι παρά οι αισθήσεις τους που τους βοηθούν να σχηματίσουν μια πολύ περιορισμένη εικόνα για το γύρω κόσμο τους.
Οι αισθήσεις με το να παρέχουν στους ανθρώπους την ικανότητα να δουν, να ακούσουν και γενικότερα να αισθανθούν τον κόσμο, τους δημιουργούν την εσφαλμένη εντύπωση πως ό,τι αντιλαμβάνονται μέσω αυτών είναι και η μόνη πραγματικότητα. Οι άνθρωποι μάλιστα είναι υποχρεωτικά καθηλωμένοι με τα δεσμά των αισθήσεων, στοιχείο που μας παραπέμπει στην έλλειψη οποιασδήποτε αμφισβήτησης για τα δεδομένα που τους παρέχουν οι αισθήσεις.
Η απουσία λογικής επεξεργασίας των δεδομένων, η απουσία της απορίας για την πηγή της γνώσης και η μη αναζήτηση βαθύτερων αιτιών για την εικόνα του κόσμου, για τον ίδιο τον κόσμο εν τέλει, καθηλώνει τους ανθρώπους σ’ ένα εξαιρετικά περιορισμένο επίπεδο θέασης της πραγματικότητας. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως σ’ αυτό το πολύ χαμηλό επίπεδο γνώσης, στο επίπεδο της «εικασίας» οι άνθρωποι εμπιστεύονται και γνωρίζουν μόνο τα δεδομένα της αίσθησης, τις σκιές των πραγμάτων δηλαδή, χωρίς να γνωρίζουν ακόμη την πηγή αυτής της περιορισμένης γνώσης, χωρίς να γνωρίζουν ακόμη πως ό,τι βλέπουν είναι προϊόν των αισθήσεών τους.
Βασικό ζητούμενο για να προχωρήσουν οι άνθρωποι σ’ ένα ανώτερο επίπεδο γνώσης, για ν’ αρχίσουν άρα την ανάβαση της σπηλιάς, είναι η απορία, είναι η εσωτερική  ανάγκη να γνωρίσουν καλύτερα τον κόσμο που τους περιβάλλει, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό. Η καθήλωσή τους επομένως δεν είναι τόσο εξωτερικά επιβεβλημένη, όσο αποτελεί μια κατάσταση κατά την οποία οι άνθρωποι, αρκούμενοι σε ό,τι αντιλαμβάνονται, δεν μπαίνουν σε μια διαδικασία αναζήτησης, δεν αμφισβητούν τα δεδομένα που τους παρέχονται.

νδριάντας: Πρόκειται για εικόνες φυσικών αντικειμένων που προέρχονται από το ανώτερο ρατόν. Ό,τι υπάρχει στη σπηλιά (με την εξαίρεση των φερόντων και των ίδιων των δεσμωτών), είτε είναι σκεύη είτε σκιές, θα πρέπει να θεωρηθούν ως λιγότερο φωτεινά και αληθή από τα ορατά που βρίσκονται εκτός σπηλιάς. Ο λόγος είναι ότι δεν αντλούν το φως και την αλήθεια τους από τον ήλιο αλλά από το φως του πυρός.

Β2. Με ποιους εκφραστικούς τρόπους αισθητοποιείται η εικόνα του σπηλαίου και των δεσμωτών και ποιος ο ρόλος του καθενός;

Οι εκφραστικοί τρόποι με τους οποίους αισθητοποιείται η εικόνα του σπηλαίου είναι οι εξής:
Αλληγορία: η αλληγορία είναι ένας εκφραστικός τρόπος, με τον οποίο ο συγγραφέας άλλα λέει και άλλα εννοεί. Πρόκειται, συνεπώς, για συνεχή μεταφορά ή παρομοίωση. Ο Πλάτωνας τη χρησιμοποιεί για να κάνει πιο κατανοητές δύσκολες φιλοσοφικές έννοιες και για να κερδίσει την προσοχή και το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Επίσης, ο εκφραστικός αυτός τρόπος τού είναι χρήσιμος, όταν θέλει να θεμελιώσει απόψεις που δεν μπορούν να στηριχτούν με τη διαλεκτική ή για να ενισχύσει τη διαλεκτική.
Διάλογος: χάρη σ’ αυτόν η περιγραφή του σπηλαίου δεν γίνεται μονότονη, αλλά αποκτά ζωντάνια και παραστατικότητα.
Χρήση β’ ενικού προσώπου: η χρήση β’ ενικού προσώπου («πείκασον», «δ», «ρα») συνδέεται με τον διάλογο και προσδίδει στην περιγραφή αμεσότητα.
Εικόνες: η περιγραφή του σπηλαίου δίνεται μέσω πληθώρας οπτικο-ακουστικών και κινητικών εικόνων. Ειδικότερα, μπορούμε να αναφέρουμε ως παραδείγματα τα εξής:
α. οπτικές εικόνες: η περιγραφή της σπηλιάς («καταγεί οκήσει σπηλαιώδει»), οι ακινητοποιημένοι δεσμώτες («ν δεσμος … δυνάτους περιάγειν»), η παρουσίαση της φωτιάς που καίει στο πίσω μέρος («φς δ … ατν») και του τοίχου («μεταξ δ … δεικνύασιν»).
β. κινητική εικόνα: η παρουσίαση των ανθρώπων οι οποίοι κινούνται στον δρόμο («ρα τοίνυν … εργασμένα»).
γ. ακουστική εικόνα: οι ομιλίες των ανθρώπων που ακούγονται κατά το πέρασμά τους («οον … παραφερόντων»).
Τέλος να σημειώσουμε την παρομοίωση που χρησιμοποιεί ο Πλάτωνας, όταν αναφέρεται στο τοιχίο που βρίσκεται ανάμεσα στους δεσμώτες και τη φωτιά∙ ένα τοιχίο, όπως αυτό που χρησιμοποιούν οι ταχυδακτυλουργοί. Η παρομοίωση αυτή βοηθά ακόμη περισσότερο τους ακροατές/αναγνώστες να συσχετίσουν τις εικόνες που προσλαμβάνουν οι δεσμώτες με μια παράσταση, με κάτι το φτιαχτό. Οι σκιές, άλλωστε, που βλέπουν οι δεσμώτες, δεν είναι παρά η ατελής απεικόνιση της πραγματικότητας, όπως αυτή προκύπτει με μόνη τη συνδρομή των αισθήσεων. Παρόμοια ελλιπής είναι κι εικόνα που έχουν οι πολίτες για την πραγματικότητα της πολιτείας, αφού όλα όσα βιώνουν δεν είναι παρά προϊόν της θέλησης εκείνων που κατέχουν την εξουσία. Μόνο μέσω της παιδείας οι πολίτες θα κατανοήσουν το βαθμό στον οποίο οι έχοντες την εξουσία επηρεάζουν και διαμορφώνουν τα της πολιτείας, έτσι ώστε να εξυπηρετούνται τα δικά τους συμφέροντα.

Β3. Ποιες είναι, κατά τον Πλάτωνα, οι ενασχολήσεις των φυλάκων-αρχόντων (βασιλέων) μετά την ολοκλήρωση της αγωγής τους και ποια τα χαρακτηριστικά τους ως φιλοσόφων-βασιλέων;

Οι φύλακες - επίκουροι επωμίζονται στρατιωτικά και διοικητικά καθήκοντα και γενικά είναι αφοσιωμένοι στην υπηρεσία του κράτους. Οι φύλακες - παντελείς αναλαμβάνουν, μετά τα 50 τους χρόνια, τη διακυβέρνηση και μεριμνούν για την ευδαιμονία ολόκληρης της πολιτείας. Πρόκειται συνεπώς για μια αριστοκρατία του πνεύματος, που εξουσιάζει και συνάμα υπηρετεί το πλήθος.
H πορεία λοιπόν προς την ολοκλήρωση του ενάρετου ανθρώπου είναι τραχεία και γεμάτη δυσκολίες. Όσοι από τους φύλακες-επικούρους υποστούν με επιτυχία τις κρίσεις που έχουν καθορισθεί προάγονται μετά τα 50 τους έτη σε φύλακες παντελείς, δηλαδή σε φύλακες - άρχοντες (βασιλείς). Οι ενασχολήσεις αυτής της ολιγάριθμης αρχηγεσίας (ελίτ) είναι εν μέρει πρακτικές (διοίκηση του κράτους) και εν μέρει θεωρητικές, δηλαδή ενασχόληση με τις επιστήμες και τη φιλοσοφία. Οι άρχοντες έχουν την ευθύνη για την εκπαίδευση της νέας γενιάς των φυλάκων, ζουν μακάρια, επειδή απολαμβάνουν τις πνευματικές ηδονές που μόνο αυτές διαρκούν, και όταν πεθάνουν τιμώνται ως ήρωες.
Οι φιλόσοφοι - βασιλες (ο όρος βασιλεύς στον Πλάτωνα δηλώνει απλώς τον άρχοντα, όχι τον απόλυτο μονάρχη που αντλεί την εξουσία του από το κληρονομικό δικαίωμα ή από τη θέληση του Θεού) είναι προσωπικότητες που δεν διαθέτουν μόνο γνώσεις και συνθετική σκέψη, αλλά πείρα ζωής, διοικητικές ικανότητες και αδαμάντινο χαρακτήρα. Αναλαμβάνουν την εξουσία από αίσθηση καθήκοντος για να διοχετεύσουν μέσα στη νομοθεσία τη σοφία τους και την ακεραιότητά τους. Δεν διαθέτουν ούτε προσωπική περιουσία ούτε καν οικογένεια για να είναι αδέκαστοι, ανεπηρέαστοι και ολόψυχα αφοσιωμένοι στο κοπιώδες λειτούργημά τους.

Β4. Να βρείτε στο διδαγμένο κείμενο μία ετυμολογικά συγγενή λέξη, απλή ή σύνθετη, για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις της νέας ελληνικής:
γεωμετρία, σχήμα, ευφυής, υπόδημα, διένεξη, οπτασία, άξονας, διεργασία, πυρετός, δίφθογγος.

γεωμετρία: καταγεί
σχήμα: χούσ
ευφυής: φύσιν
υπόδημα: δεσμος
διένεξη: φέροντας
οπτασία: ρ
άξονας: περιάγειν
διεργασία: εργασμένα
πυρετός: πυρς

δίφθογγος: φθεγγομένους
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...