Κική Δημουλά «Κονιάκ Μηδέν Αστέρων»
Ποια συναισθήματα του ποιητικού υποκειμένου ανακινεί η φωτογραφία;
Η φωτογραφία στην οποία η ποιήτρια είναι αγκαλιασμένη με το σύζυγό της μπροστά από κάποια όμορφη παραλία, αποτελεί το ερέθισμα για να ξεκινήσει για την ποιήτρια ένα ταξίδι μνήμης, μια επιστροφή στο παρελθόν και στις ευτυχισμένες στιγμές που είχε ζήσει μαζί του. Η φωτογραφία είναι ακόμη στον ανθό του μέλλοντος της, μας λέει η ποιήτρια, τονίζοντας με αυτό τον τρόπο το γεγονός ότι όταν τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία το ζευγάρι ήταν σε νεαρή ηλικία και τα πάντα έμοιαζαν γεμάτα υποσχέσεις και αναρίθμητες δυνατότητες για το τι θα μπορούσαν να κάνουν και να πετύχουν στην κοινή τους ζωής. Η ποιήτρια θυμάται με νοσταλγία την περίοδο εκείνη της ζωής της που μαζί με το σύζυγό της είχαν ακόμη το προνόμιο να μπορούν να ονειρεύονται και να ελπίζουν. Αισθάνεται, παράλληλα, όμως και τη ματαιότητα όλης αυτής της αισιοδοξίας που κοσμούσε εκείνα τα χρόνια γι’ αυτό και σχολιάζει «νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένη». Τότε ήταν ακόμη νέοι στην ηλικία και άρα κάπως αφελείς ως προς την πορεία που ακολουθούν τα πράγματα. Εκείνο, βέβαια, που προσδίδει ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε αυτόν το στίχο είναι το επίρρημα ανώφελα που μπορεί είτε να διαβαστεί μαζί με το νέοι είτε μαζί το λιγάκι αγκαλιασμένοι. Σε κάθε περίπτωση η πικρία της ποιήτριας γίνεται άμεσα εμφανής, καθώς είτε θεωρεί ότι υπήρξαν ανώφελα νέοι, οπότε ίσως πιστεύει ότι δεν αξιοποίησαν όσο θα μπορούσαν το δώρο της νεότητας είτε θεωρεί ότι ανώφελα υπήρξαν αγκαλιασμένοι, υπό την έννοια ότι τώρα που εκείνος έχει χαθεί, κανένα όφελος δεν προκύπτει από τις στιγμές οικειότητας που μοιράστηκαν, μιας και τώρα είναι όλα πια χαμένα.
Η χαρούμενη ανάμνηση που ανακινείται από τη θέαση της φωτογραφίας φέρνει μαζί της την αίσθηση ότι όλες οι ελπίδες που είχαν όταν ήταν νέοι αποδείχτηκαν μάταιες, καθώς και την πικρή διαπίστωση ότι οι κοινή τους νεότητα υπήρξε ανώφελη. Βλέποντας η ποιήτρια τις ευτυχισμένες στιγμές του παρελθόντος υπό το πρίσμα της παρούσας επώδυνης απώλειας, δεν μπορεί παρά να συνειδητοποιήσει ότι έχασε ένα πρόσωπο που υπήρξε απόλυτα σημαντικό για εκείνη κι αυτό είναι κάτι που τη στενοχωρεί. Όπως λέει η ίδια άλλωστε: «Θα πεις / και που δεν ήταν τότε θάλασσα», μιας και η παρουσία εκείνου σε συνδυασμό με τη χαρά της νεότητας έκανε τα πάντα να μοιάζουν με πηγή ευτυχίας. Η θάλασσα, η υπόσχεση της ευτυχίας, τότε ήταν παντού, όπου και αν πήγαιναν, εφόσον ήταν νέοι και ήταν μαζί. Τώρα όμως που εκείνος έχει χαθεί, η ποιήτρια έπαψε να βλέπει τη θάλασσα παντού κι έπαψε να πιστεύει στην αυταπάτη των αναρίθμητων ευκαιριών για χαρά κι ευτυχία.
Ποια συναισθήματα του ποιητικού υποκειμένου ανακινεί η φωτογραφία;
Η φωτογραφία στην οποία η ποιήτρια είναι αγκαλιασμένη με το σύζυγό της μπροστά από κάποια όμορφη παραλία, αποτελεί το ερέθισμα για να ξεκινήσει για την ποιήτρια ένα ταξίδι μνήμης, μια επιστροφή στο παρελθόν και στις ευτυχισμένες στιγμές που είχε ζήσει μαζί του. Η φωτογραφία είναι ακόμη στον ανθό του μέλλοντος της, μας λέει η ποιήτρια, τονίζοντας με αυτό τον τρόπο το γεγονός ότι όταν τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία το ζευγάρι ήταν σε νεαρή ηλικία και τα πάντα έμοιαζαν γεμάτα υποσχέσεις και αναρίθμητες δυνατότητες για το τι θα μπορούσαν να κάνουν και να πετύχουν στην κοινή τους ζωής. Η ποιήτρια θυμάται με νοσταλγία την περίοδο εκείνη της ζωής της που μαζί με το σύζυγό της είχαν ακόμη το προνόμιο να μπορούν να ονειρεύονται και να ελπίζουν. Αισθάνεται, παράλληλα, όμως και τη ματαιότητα όλης αυτής της αισιοδοξίας που κοσμούσε εκείνα τα χρόνια γι’ αυτό και σχολιάζει «νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένη». Τότε ήταν ακόμη νέοι στην ηλικία και άρα κάπως αφελείς ως προς την πορεία που ακολουθούν τα πράγματα. Εκείνο, βέβαια, που προσδίδει ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε αυτόν το στίχο είναι το επίρρημα ανώφελα που μπορεί είτε να διαβαστεί μαζί με το νέοι είτε μαζί το λιγάκι αγκαλιασμένοι. Σε κάθε περίπτωση η πικρία της ποιήτριας γίνεται άμεσα εμφανής, καθώς είτε θεωρεί ότι υπήρξαν ανώφελα νέοι, οπότε ίσως πιστεύει ότι δεν αξιοποίησαν όσο θα μπορούσαν το δώρο της νεότητας είτε θεωρεί ότι ανώφελα υπήρξαν αγκαλιασμένοι, υπό την έννοια ότι τώρα που εκείνος έχει χαθεί, κανένα όφελος δεν προκύπτει από τις στιγμές οικειότητας που μοιράστηκαν, μιας και τώρα είναι όλα πια χαμένα.
Η χαρούμενη ανάμνηση που ανακινείται από τη θέαση της φωτογραφίας φέρνει μαζί της την αίσθηση ότι όλες οι ελπίδες που είχαν όταν ήταν νέοι αποδείχτηκαν μάταιες, καθώς και την πικρή διαπίστωση ότι οι κοινή τους νεότητα υπήρξε ανώφελη. Βλέποντας η ποιήτρια τις ευτυχισμένες στιγμές του παρελθόντος υπό το πρίσμα της παρούσας επώδυνης απώλειας, δεν μπορεί παρά να συνειδητοποιήσει ότι έχασε ένα πρόσωπο που υπήρξε απόλυτα σημαντικό για εκείνη κι αυτό είναι κάτι που τη στενοχωρεί. Όπως λέει η ίδια άλλωστε: «Θα πεις / και που δεν ήταν τότε θάλασσα», μιας και η παρουσία εκείνου σε συνδυασμό με τη χαρά της νεότητας έκανε τα πάντα να μοιάζουν με πηγή ευτυχίας. Η θάλασσα, η υπόσχεση της ευτυχίας, τότε ήταν παντού, όπου και αν πήγαιναν, εφόσον ήταν νέοι και ήταν μαζί. Τώρα όμως που εκείνος έχει χαθεί, η ποιήτρια έπαψε να βλέπει τη θάλασσα παντού κι έπαψε να πιστεύει στην αυταπάτη των αναρίθμητων ευκαιριών για χαρά κι ευτυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου