Κική Δημουλά «Κονιάκ Μηδέν Αστέρων»
Πώς σχολιάζει η ποιήτρια το θάνατο στους τρεις πρώτους στίχους;
Χαμένα πάνε ἐντελῶς τά λόγια τῶν δακρύων.
Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη νά σωπαίνει
- ἔχει μεγάλη πείρα ὁ χαμός.
Η Κική Δημουλά εκλαμβάνει το θάνατο του συντρόφου της ως μία βίαιη ανατροπή στα δεδομένα της ζωής της, που της προκαλεί ασίγαστο πόνο. Η ποιήτρια ονομάζει το θάνατο χαμό και του αποδίδει μεγάλη εμπειρία, μιας και ο θάνατος υπάρχει από τότε που υπάρχει και η ζωή, και φέρνει το τέλος σε ό,τι κι αν γεννηθεί. Ο θάνατος, επίσης, είναι έμπειρος γιατί γνωρίζει πάντοτε πώς να επιβάλει την παρουσία του και τίποτε δεν μπορεί να τον εμποδίσει, αλλά ούτε και να περιορίσει τις τραγικές συνέπειες του ερχομού του στις ζωές αυτών που απομένουν να θρηνούν. Γι’ αυτό το λόγο η ποιήτρια παρουσιάζει με έμφαση την αταξία, η οποία είναι η τραγική απότοκος του θανάτου: «Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει». Μετά το θάνατο κάποιου προσώπου, οι δικοί του βιώνουν ένα έντονο αίσθημα αποδιοργάνωσης καθώς όλα όσα ήξεραν και είχαν συνηθίσει μέχρι τότε χάνονται και το μόνο που τους απομένει είναι ένα κενό και μια αδυναμία να επανατοποθετήσουν τα κομμάτια της ζωής τους. Η ποιήτρια έχοντας ζήσει πολλά χρόνια με το σύζυγό της, είχε ορίσει κάθε τι με βάση εκείνον, είχε δημιουργήσει ένα καθημερινό πλέγμα συνηθειών γύρω από το κέντρο της ύπαρξής της, το σύζυγό της, και τώρα που εκείνος έχει πεθάνει, τίποτα δε μοιάζει όπως πριν και η ποιήτρια δεν ξέρει πώς να φτιάξει ξανά την καθημερινότητά της. Τα πάντα έχουν διαλυθεί και τίποτε δε είναι ικανό να μειώσει το αίσθημα του πόνου και να καλύψει το κενό της απουσίας του. Η ποιήτρια κλαίει, αλλά τα λόγια των δακρύων πάνε χαμένα, καθώς αδυνατούν να την παρηγορήσουν και να την ηρεμήσουν. Όσο κι αν κλαίει, όσο κι αν επιθυμεί να γίνουν όλα όπως πριν, τίποτε δεν αλλάζει την απολυτότητα του θανάτου, εκείνος έχει χαθεί και η ποιήτρια μένει να θρηνεί την άδεια και χωρίς συνοχή ζωή της.
Πώς σχολιάζει η ποιήτρια το θάνατο στους τρεις πρώτους στίχους;
Χαμένα πάνε ἐντελῶς τά λόγια τῶν δακρύων.
Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη νά σωπαίνει
- ἔχει μεγάλη πείρα ὁ χαμός.
Η Κική Δημουλά εκλαμβάνει το θάνατο του συντρόφου της ως μία βίαιη ανατροπή στα δεδομένα της ζωής της, που της προκαλεί ασίγαστο πόνο. Η ποιήτρια ονομάζει το θάνατο χαμό και του αποδίδει μεγάλη εμπειρία, μιας και ο θάνατος υπάρχει από τότε που υπάρχει και η ζωή, και φέρνει το τέλος σε ό,τι κι αν γεννηθεί. Ο θάνατος, επίσης, είναι έμπειρος γιατί γνωρίζει πάντοτε πώς να επιβάλει την παρουσία του και τίποτε δεν μπορεί να τον εμποδίσει, αλλά ούτε και να περιορίσει τις τραγικές συνέπειες του ερχομού του στις ζωές αυτών που απομένουν να θρηνούν. Γι’ αυτό το λόγο η ποιήτρια παρουσιάζει με έμφαση την αταξία, η οποία είναι η τραγική απότοκος του θανάτου: «Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει». Μετά το θάνατο κάποιου προσώπου, οι δικοί του βιώνουν ένα έντονο αίσθημα αποδιοργάνωσης καθώς όλα όσα ήξεραν και είχαν συνηθίσει μέχρι τότε χάνονται και το μόνο που τους απομένει είναι ένα κενό και μια αδυναμία να επανατοποθετήσουν τα κομμάτια της ζωής τους. Η ποιήτρια έχοντας ζήσει πολλά χρόνια με το σύζυγό της, είχε ορίσει κάθε τι με βάση εκείνον, είχε δημιουργήσει ένα καθημερινό πλέγμα συνηθειών γύρω από το κέντρο της ύπαρξής της, το σύζυγό της, και τώρα που εκείνος έχει πεθάνει, τίποτα δε μοιάζει όπως πριν και η ποιήτρια δεν ξέρει πώς να φτιάξει ξανά την καθημερινότητά της. Τα πάντα έχουν διαλυθεί και τίποτε δε είναι ικανό να μειώσει το αίσθημα του πόνου και να καλύψει το κενό της απουσίας του. Η ποιήτρια κλαίει, αλλά τα λόγια των δακρύων πάνε χαμένα, καθώς αδυνατούν να την παρηγορήσουν και να την ηρεμήσουν. Όσο κι αν κλαίει, όσο κι αν επιθυμεί να γίνουν όλα όπως πριν, τίποτε δεν αλλάζει την απολυτότητα του θανάτου, εκείνος έχει χαθεί και η ποιήτρια μένει να θρηνεί την άδεια και χωρίς συνοχή ζωή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου