Σημειώσεις του Κωνσταντίνου Μάντη

Λατινικά Γ΄ Λυκείου: Προσδιορισμοί τόπου & χρόνου

Κωνσταντίνος Μάντης | Best Blogger Tips

Λατινικά Γ΄ Λυκείου: Προσδιορισμοί τόπου & χρόνου

Α΄ Προσδιορισμοί Τόπου

Ο προσδιορισμός του τόπου εκφέρεται γενικά με εμπρόθετη αιτιατική ή αφαιρετική. Ειδικότερα έχουμε και τις εξής περιπτώσεις:

1. Στάση σε τόπο 
Η στάση σε τόπο δηλώνεται:
- με τοπικά επιρρήματα (ibi, hic, illic)
- με την πρόθεση in + αφαιρετική (in Italiā)
- με απλή γενική ή αφαιρετική

Απλή γενική, όταν έχουμε ονόματα πόλεων (ή μικρών νησιών) α΄ και β΄ κλίσης ενικού αριθμού.

Απλή αφαιρετική, όταν έχουμε ονόματα πόλεων (ή μικρών νησιών) α΄ και β΄ κλίσης πληθυντικού αριθμού ή γ΄ κλίσης οποιουδήποτε αριθμού.

π
.χ. sum Romae, sum Ephesi, sum Athenis, sum Carthagine

2Κίνηση προς τόπο 
Η κίνηση προς τόπο δηλώνεται: 
- με τις προθέσεις in, ad + αιτιατική
- με απλή αιτιατική, όταν έχουμε ονόματα πόλεων (ή μικρών νησιών). 

π.χ. eo in Asiam, eo in Italiam, eo Romam, eo Carthaginem 

3.
 Κίνηση από τόπο 
Η κίνηση από τόπο δηλώνεται:
- με τοπικά επιρρήματα (inde, illuc, quo)
- με τις προθέσεις ab, ex, deαφαιρετική
- με απλή αφαιρετική, όταν έχουμε ονόματα πόλεων (ή μικρών νησιών).

π.χ. venio ex Asiā, venio ab Italiā, venio Romā, venio Carthagine 

Σημείωση 1: Τρεις τύποι του ουσιαστικού domus χρησιμοποιούνται επιρρηματικά ως προσδιορισμοί του τόπου:

domi = στο σπίτι, στην πατρίδα (στάση σε τόπο) [αρχ. ο
κοι] 
domum = στο σπίτι, στην πατρίδα (κίνηση σε τόπο) [αρχ. οκαδε]
domo = από το σπίτι, από την πατρίδα (απομάκρυνση) [αρχ. οκοθεν]

Σημείωση 2: Στο κείμενο 34 υπάρχει εμπρόθετος προσδιορισμός της στάσης σε τόπο με όνομα πόλης (in Literno). Στη συγκεκριμένη περίπτωση δηλώνεται όχι η πόλη, αλλά η ευρύτερη περιοχή, όπου βρισκόταν η έπαυλη του Σκιπίωνα.

Β΄ Προσδιορισμοί Χρόνου

Ο χρόνος δηλώνεται με τους εξής τρόπους:
  1. με επιρρήματα (postea, iam, tum, nunc, deinceps, mox, diu, semper).
    Τα επιρρήματα post και ante συνοδευόμενα από αφαιρετική του μέτρου ή της διαφοράς δηλώνουν το πόσο μετά ή πόσο πριν συνέβη κάτι.
    π.χ. paulo post = λίγο αργότερα [23], paucis ante diebus = πριν από λίγες μέρες
  2. με εμπρόθετους προσδιορισμούς π.χ. post victoriam = μετά τη νίκη [29], ante tertium diem = πριν από 3 ημέρες [25]
  3. με χρονικές προτάσεις
  4. με χρονικές μετοχές
  5. με πλάγιες πτώσεις
Πιο συγκεκριμένα:
- με απλή αφαιρετική για να δηλωθεί το πότε έγινε κάτι. π.χ. quodam die = κάποια μέρα [25]
- με απλή αιτιατική για να δηλωθεί το πόση διάρκεια είχε. π.χ. paucos menses = για λίγους μήνες [28]
- με απλή αφαιρετική για να δηλωθεί το μέσα σε πόσο χρόνο ή ύστερα από πόσο χρόνο έγινε κάτι. π.χ. quo Carthago deleta est = κατά τη διάρκεια του οποίου η Καρχηδόνα καταστράφηκε [25]

Παραδείγματα μετατροπών

Κείμενο 3
ad oram: Εμπρόθετος προσδιορισμός που δηλώνει κίνηση σε τόπο (in, ad + αιτιατική)
in ora: στάση σε τόπο (in + αφαιρετική)
ex ora: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

Κείμενο 5
in Campaniā: Εμπρόθετος προσδιορισμός της στάσης σε τόπο (in + αφαιρετική)
in Campaniam: κίνηση σε τόπο (in, ad + αιτιατική)
ex Campania: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

in locis: Εμπρόθετος προσδιορισμός που δηλώνει τη στάση σε τόπο
in loca: κίνηση σε τόπο (in, ad + αιτιατική)
ex locis: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

Neapoli: Απρόθετη αφαιρετική (επειδή είναι όνομα πόλεως) που δηλώνει τη στάση σε τόπο
Neapolim: απρόθετη αιτιατική που δηλώνει την κίνηση σε τόπο
Neaopoli: κίνηση από τόπο (απρόθετη αφαιρετική)

Κείμενο 6
In civitāte: Εμπρόθετος προσδιορισμός της στάσης σε τόπο (in + αφαιρετική)
in civitatem: κίνηση σε τόπο (in, ad + αιτιατική)
ex civitate: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

Κείμενο 7
in hibernis: Εμπρόθετος προσδιορισμός της στάσης σε τόπο (in + αφαιρετική)
in  hiberna: κίνηση σε τόπο (in, ad + αιτιατική)
ex hibernis: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

in Nerviis: Εμπρόθετος προσδιορισμός της στάσης σε τόπο (in + αφαιρετική)
in Nervios: κίνηση σε τόπο (in, ad + αιτιατική)
ex Nerviis: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

in Belgis: Εμπρόθετος προσδιορισμός της στάσης σε τόπο (in + αφαιρετική)
ad Belgas: κίνηση σε τόπο (in, ad + αιτιατική)
ex  Belgis: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

in castra: Εμπρόθετος προσδιορισμός της κίνησης σε τόπο (in, ad + αιτιατική)
in castris: στάση σε τόπο (in + αφαιρετική)
ex castris: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

de collibus: Εμπρόθετος προσδιορισμός της κίνησης από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)
ad colles / collis: κίνηση σε τόπο (in, ad + αιτιατική)
in collibus: στάση σε τόπο (in + αφαιρετική)

Κείμενο 11
ab Galliā: Εμπρόθετος προσδιορισμός της απομάκρυνσης (ab, ex, de + αφαιρετική)
ad Galliam: κίνηση σε τόπο (in, ad + αιτιατική)
in Gallia: στάση σε τόπο (in + αφαιρετική)

in Italiā: Εμπρόθετη τοπική αφαιρετική) που δηλώνει τη στάση σε τόπο.
ad Italiam: κίνηση σε τόπο (in, ad + αιτιατική)
de Italia: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

in Africam: Εμπρόθετος προσδιορισμός που δηλώνει την κίνηση σε τόπο κίνηση σε τόπο (in, ad + αιτιατική)
in Africa: στάση σε τόπο (in + αφαιρετική)
de Africa: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

Κείμενο 14
Athēnas: απρόθετη αιτιατική που δηλώνει την κίνηση σε τόπο
Athenis: στάση σε τόπο (απρόθετη αφαιρετική)
Athenis: κίνηση από τόπο (απρόθετη αφαιρετική)

Κείμενο 15
in fluminibus: Εμπρόθετος προσδιορισμός της στάσης σε τόπο. (in + αφαιρετική)
in flumina: κίνηση σε τόπο (in, ad + αιτιατική)
ex fluminibus: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

Κείμενο 20
in diaetam: Εμπρόθετος προσδιορισμός της κατεύθυνσης σε τόπο. (in, ad + αιτιατική)
in diaeta: στάση σε τόπο (in + αφαιρετική)
ex diaeta: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

ad solarium: Εμπρόθετος προσδιορισμός της κατεύθυνσης σε τόπο. (in, ad + αιτιατική)
in solario: στάση σε τόπο (in + αφαιρετική)
ex solario: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

in castra: Εμπρόθετος προσδιορισμός που δηλώνει την κίνηση σε τόπο (in, ad + αιτιατική)
in castris: στάση σε τόπο (in + αφαιρετική)
ex castris: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

Κείμενο 25
in curiam: εμπρόθετος επιρρηματικός προσδιορισμός που δηλώνει κίνηση σε τόπο
in curia = στάση σε τόπο (in + αφαιρετική)
ex curia = κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

Carthagine: απρόθετη αφαιρετική που δηλώνει στάση σε τόπο
Carthaginem: κίνηση σε τόπο (απρόθετη αιτιατική)
Carthagine: κίνηση από τόπο (απρόθετη αφαιρετική)

Κείμενο 31
in castra: Εμπρόθετος προσδιορισμός που δηλώνει την κίνηση σε τόπο. (in, ad + αιτιατική)
in castris: στάση σε τόπο (in + αφαιρετική)
ex castris: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

Κείμενο 34
in tecto: εμπρόθετος προσδιορισμός που δηλώνει στάση σε τόπο (in + αφαιρετική)
in tectum: κίνηση σε τόπο (in, ad + αιτιατική)
ex tecto: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

domum: αιτιατική που δηλώνει την κίνηση/κατεύθυνση σε τόπο
domi = στάση σε τόπο (απρόθετη γενική)
domo = απομάκρυνση / κίνηση από τόπο (απρόθετη αφαιρετική)

Κείμενο 38
in sacello: εμπρόθετος προσδιορισμός που δηλώνει τη στάση σε τόπο (in + αφαιρετική)
in sacellum: κίνηση σε τόπο (in, ad + αιτιατική)
ex sacello: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

Κείμενο 42
in castra: εμπρόθετος προσδιορισμός που δηλώνει την κίνηση σε τόπο (in, ad + αιτιατική)
in castris: στάση σε τόπο (in + αφαιρετική)
ex castris: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

Κείμενο 43
in castris: εμπρόθετος προσδιορισμός της στάσης σε τόπο (in + αφαιρετική)
in castra: κίνηση σε τόπο (in, ad + αιτιατική)
ex castris: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

in patria: εμπρόθετος προσδιορισμός της στάσης σε τόπο (in + αφαιρετική)
in patriam: κίνηση σε τόπο (in, ad + αιτιατική)
ex patria: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

Κείμενο 44
in qua: εμπρόθετος στάσης σε τόπο (μεταφορικά) (in + αφαιρετική)
in quam: κίνηση σε τόπο (in, ad + αιτιατική)
ex qua: κίνηση από τόπο (ab, ex, de + αφαιρετική)

Κώστας Μόντης «Θέμα για διήγημα»

Κωνσταντίνος Μάντης | Best Blogger Tips
James John Hill

Κώστας Μόντης «Θέμα για διήγημα»

Τέσσερα ξιπόλητα παιδιά
ήρθαν να δουν τη μητέρα τους στο Νοσοκομείο.
Είναι γύρω απ’ το κρεβάτι της.
Και δεν μιλούν.
Τι να πουν; Δεν ξέρουν τι να πουν.
Μιλά εκείνη. Μιλά διαρκώς εκείνη.
Και τα ρωτά και τα ρωτά
χωρίς να περιμένει απάντηση
και τους πασπατεύει τα κεφάλια.
Έπειτα τους δίνει τέσσερις καραμέλες
που της τις πρόσφερε χτες μια άλλη άρρωστη
και τις φύλαξε
(Της είχε πει: «Μπορώ να πάρω τέσσερις;»).
Όταν χτύπησε το κουδούνι τα παιδιά έφυγαν,
τα δυο μεγάλα έσερναν τα δυο μικρά κι έφυγαν.
Ξιπόλητα καθώς ήταν, σιωπηλά καθώς ήταν,
έφυγαν σα γατάκια.
Μα δεν έφυγαν αμέσως απ’ το Νοσοκομείο,
έμειναν πολλή ώρα ακόμα στην αυλή.
Κι η μητέρα όλο και ρωτά τις νοσοκόμες
αν τα βλέπουν απ’ το μπαλκόνι,
όλο και ρωτά.

[Κώστας Μόντης, Συμπλήρωμα των Στιγμών, Λευκωσία, 1960]

Ο Κώστας Μόντης αντλεί συχνά το υλικό της ποίησής του από την καθημερινότητα κι από τις μικρές εκείνες στιγμές που, αν και δεν αφορούν εντυπωσιακά ή σημαντικά κατορθώματα, εμπεριέχουν, εντούτοις, τον ηρωισμό και το μεγαλείο των απλών ανθρώπων∙ των ανθρώπων της βιοπάλης και της φτωχολογιάς, που δίνουν το δικό τους διαρκή και δύσκολο αγώνα, φανερώνοντας εν τέλει πως διαθέτουν τεράστια αποθέματα ψυχικού σθένους. Έτσι, αν οι «ήρωες» των ποιημάτων του Μόντη είναι κάποτε ανώνυμοι και άσημοι, αυτό δεν σημαίνει πως τα δικά τους επιτεύγματα -κι η επιβίωση υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες είναι ένα από αυτά- έχουν λιγότερη αξία από τις πράξεις των μεγάλων ανδρών. Θα πρέπει, άλλωστε, να καταστεί σαφές πως χωρίς την αυτοθυσία και την καρτερικότητα των απλών ανθρώπων του λαού, δεν είναι εφικτό κανένα «μεγάλο» έργο και κανένα ιστορικό κατόρθωμα.
Στο συγκεκριμένο ποίημα ο Μόντης επιλέγει σκοπίμως τον τίτλο «Θέμα για διήγημα», καθώς ό,τι μας παρουσιάζει είναι επί της ουσίας ένα αφηγηματικό στιγμιότυπο, το οποίο αν αποκτούσε όλες τις αναγκαίες λεπτομέρειες για την πληρέστερη κατανόηση της κατάστασης του ηρωικού προσώπου -της νοσηλευόμενης μητέρας-, θα μπορούσε ν’ αναπτυχθεί σ’ ένα συγκινητικό διήγημα. Ο Μόντης, ωστόσο, επιλέγει την ποιητική φόρμα για τη μικρή αυτή ιστορία, αντιλαμβανόμενος, προφανώς, πως καμία άλλη πληροφορία δεν είναι αναγκαία για να αποδοθεί αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία∙ η απόλυτη, δηλαδή, αφοσίωση της μητέρας στα παιδιά της.   

«Τέσσερα ξιπόλητα παιδιά
ήρθαν να δουν τη μητέρα τους στο Νοσοκομείο.
Είναι γύρω απ’ το κρεβάτι της.
Και δεν μιλούν.
Τι να πουν; Δεν ξέρουν τι να πουν.»

Η αρχική κιόλας εικόνα του ποιήματος με τα τέσσερα ξυπόλυτα παιδιά, μας παραπέμπει σε μια φτωχική πολύτεκνη οικογένεια, για την οποία η ασθένεια της μητέρας -ιδίως αν απειλεί τη ζωή της- είναι ένα βαρύτατο πλήγμα, καθώς δεν υπάρχει κανείς να μεριμνήσει για τη φροντίδα αυτών των παιδιών.
Τα παιδιά στέκουν γύρω απ’ το κρεβάτι της νοσηλευόμενης μητέρας τους, μα δεν μιλούν∙ δεν ξέρουν τι να πουν και πώς να ερμηνεύσουν το γεγονός πως η πάντοτε παρούσα μητέρα τους βρίσκεται τώρα καθηλωμένη σ’ αυτό το νοσοκομειακό κρεβάτι. Κι είναι η αδυναμία αυτή των παιδιών να μιλήσουν και να εκφράσουν όσα σκέφτονται που δημιουργεί τη δυσοίωνη αίσθηση πως ίσως η ασθένεια της μητέρας να είναι σοβαρή. Ίσως ό,τι προκαλεί τη σιωπή των παιδιών να είναι ο φόβος πως η μητέρα τους δεν πρόκειται να σηκωθεί ξανά απ’ το κρεβάτι αυτό.

«Μιλά εκείνη. Μιλά διαρκώς εκείνη.
Και τα ρωτά και τα ρωτά
χωρίς να περιμένει απάντηση
και τους πασπατεύει τα κεφάλια.»

Η μητέρα, πάντως, των παιδιών δεν αφήνει τη σιωπή τους αυτή να τραπεί σε αμηχανία, αφού έχει, ούτως ή άλλως, η ίδια τόσα να τους ρωτήσει, για το πώς περνούν, για το αν προσέχουν, για πλείστες τόσες λεπτομέρειες που θέλει μια μητέρα να γνωρίζει για την καθημερινότητα των παιδιών της. Κι όλο τα ρωτά και τα ρωτά, χωρίς καθόλου να την προβληματίζει ή να την αποθαρρύνει η έλλειψη απαντήσεων, αφού πολύ περισσότερο κι από τις όποιες απαντήσεις εκείνο που την ενδιαφέρει είναι να χορτάσει τα πρόσωπά τους∙ να τα δει και να τ’ αγγίξει. Τους πασπατεύει, έτσι, συνεχώς τα κεφάλια, σαν να μπορούσε μέσα από αυτό το χάδι να τους περάσει όλη την αγάπη και την έγνοια της∙ σαν να μπορούσε με αυτό το άγγιγμα να τους απαλύνει κάθε φόβο κι ανησυχία, διαβεβαιώνοντάς τους πως εκείνη -ό,τι κι αν συμβεί- θα είναι πάντοτε πλάι τους.
Η μητέρα είναι, προφανώς, καιρό μέσα στο νοσοκομείο γι’ αυτό κι η θέλησή της να λάβει ό,τι περισσότερο μπορεί απ’ την όψη και την παρουσία των παιδιών της, εκδηλώνεται με τόσο έντονο τρόπο. Της λείπουν πολύ, κι η έλλειψη αυτή γίνεται ένα με την ανησυχία της για την υγεία τους και για το πώς καλύπτουν τις ανάγκες τους, γι’ αυτό κι οι ερωτήσεις της συνοδεύονται από αλλεπάλληλα χάδια στο κεφάλι τους.

«Έπειτα τους δίνει τέσσερις καραμέλες
που της τις πρόσφερε χτες μια άλλη άρρωστη
και τις φύλαξε
(Της είχε πει: «Μπορώ να πάρω τέσσερις;»).»

Η φτωχή μητέρα, παρά το γεγονός πως δεν μπορεί πια να προσφέρει την παρουσία της και τη φροντίδα της στα παιδιά της, δεν παύει στιγμή να τα σκέφτεται και να βάζει τις δικές τους πιθανές ανάγκες πάνω απ’ τις δικές της. Έτσι, όταν μια άλλη άρρωστη της προσφέρει καραμέλες, η πρώτη της σκέψη είναι να πάρει για τα παιδιά της, κι όχι για εκείνη. Κι αν οι καραμέλες μοιάζουν ίσως σαν κάτι το ασήμαντο, για τη φτωχή εκείνη μητέρα είναι -όσο μηδαμινό-, τουλάχιστον κάτι που μπορεί να δώσει στα παιδιά της, για να τους δείξει, με τη συμβολική αυτή κίνηση, πως πάντοτε η σκέψη της βρίσκεται κοντά τους.
Η μητέρα αυτή ακόμη και τη στιγμή της ασθένειάς της, διόλου δεν σκέφτεται τον εαυτό της∙ μόνη της έγνοια και ανησυχία είναι τα παιδιά της. Το τι θα συμβεί στην ίδια θα την απασχολεί, το δίχως άλλο, σε σχέση κυρίως με το τι θα απογίνουν τα μικρά της, αν η ίδια δεν μπορέσει να επιστρέψει κοντά τους.

«Όταν χτύπησε το κουδούνι τα παιδιά έφυγαν,
τα δυο μεγάλα έσερναν τα δυο μικρά κι έφυγαν.
Ξιπόλητα καθώς ήταν, σιωπηλά καθώς ήταν,
έφυγαν σα γατάκια.»

Το κουδούνι που σηματοδοτεί το πέρας του επισκεπτηρίου, αναγκάζει τα παιδιά να διακόψουν τη σύντομη αυτή επίσκεψη στη μητέρα τους και να φύγουν. Τα μεγαλύτερα, μάλιστα, αναγκάζονται να σύρουν τα δύο μικρότερα, που προφανώς δεν ήθελαν να την αποχωριστούν τόσο γρήγορα. Εντούτοις, έτσι ξυπόλυτα που ήταν κι έτσι σιωπηλά που ήταν, έφυγαν χωρίς ν’ ακούγονται, σαν γατάκια που κινούνται αργά κι αθόρυβα.

«Μα δεν έφυγαν αμέσως απ’ το Νοσοκομείο,
έμειναν πολλή ώρα ακόμα στην αυλή.
Κι η μητέρα όλο και ρωτά τις νοσοκόμες
αν τα βλέπουν απ’ το μπαλκόνι,
όλο και ρωτά.»

Τα παιδιά, βέβαια, αν και αναγκάστηκαν να φύγουν απ’ το δωμάτιο της μητέρας τους, δεν έφυγαν αμέσως απ’ το νοσοκομείο. Παρέμειναν για ώρα στην αυλή, έστω κι αν δεν μπορούσαν να τη βλέπουν, εκφράζοντας μ’ αυτό τον τρόπο την αγάπη τους για εκείνη και φανερώνοντας πως δίχως εκείνη ένιωθαν σαν χαμένα. Δεν είχαν, άλλωστε, λόγο να θέλουν να επιστρέψουν στο σπίτι τους, αφού χωρίς την παρουσία της μητέρας τους, το σπίτι τους δεν μπορούσε να είναι πια το ίδιο. Έμειναν, λοιπόν, για πολλή ώρα στην αυλή, για να νιώθουν πως βρίσκονται έστω όσο πιο κοντά γινόταν στη μητέρα τους.
Κι εκείνη που δεν ήταν καν σε θέση να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι της, ρωτούσε ξανά και ξανά τις νοσοκόμες, αν τα έβλεπαν απ’ το μπαλκόνι κι αν ήταν ακόμη εκεί.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...