Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ερωτήσεις ΚΕΕ Το αμάρτημα της μητρός μου 1η Ενότητα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ερωτήσεις ΚΕΕ Το αμάρτημα της μητρός μου 1η Ενότητα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ερωτήσεις ΚΕΕ "Το αμάρτημα της μητρός μου": Ποιες λαϊκές αντιλήψεις σχετικές με τις μακροχρόνιες αρρώστιες ανιχνεύονται στην ενότητα;

Κωνσταντίνος Μάντης | Best Blogger Tips
Michael Wicksted

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»

Ποιες λαϊκές αντιλήψεις σχετικές με τις μακροχρόνιες αρρώστιες ανιχνεύονται στην ενότητα;


«Πᾶσα νόσος, ἄγνωστος εἰς τὸν λαόν, διὰ νὰ θεωρηθῇ ὡς φυσικὸ πάθος, πρέπει, ἤ νὰ ὑποχωρήσῃ εἰς τὰς στοιχειώδεις ἰατρικὰς τοῦ τόπου γνώσεις, ἤ νὰ ἐπιφέρῃ ἐντὸς ὁλίγου τὸν θάνατον. Εὐθὺς ὡς παραταθῇ καὶ χρονίσῃ, ἀποδίδεται εἰς ὑπερφυσικὰς αἰτίας, καὶ χαρακτηρίζεται ὡς ἐξωτικόν.
Ὁ ἀσθενὴς ἐκάθησεν εἰς ἄσχημον τόπον. Ἐπέρασε νύκτα τὸν ποταμόν, καθ' ἥν στιγμὴν αἱ Νηρηῗδες ἐτέλουν ἀόρατοι τὰ ὄργιά των. Ἐδιασκέλισε μαῦρον γάτον, ὁ ὁποῖος ἦτο κυρίως ὁ ἔξω ἀπὸ ἐδῶ μεταμορφωμένος.»
Οι ασθένειες που παρατείνονταν χωρίς να θεραπευτούν ή να επιφέρουν το θάνατο του αρρώστου, αποδίδονταν από τους ανθρώπους στη μεσολάβηση κάποιας υπερφυσικής δύναμης. Ο λαός αποκαλούσε κάθε τι το υπερφυσικό, εξωτικό και μ’ αυτό το όνομα εξηγούσε οτιδήποτε δεν μπορούσε να κατανοήσει. Η μακρόχρονη ασθένεια μπορεί να οφειλόταν στο γεγονός ότι ο ασθενής κάθισε σε άσχημο τόπο, σε τόπο δηλαδή όπου κατέχονταν από κάποια κακιά δύναμη, ή πέρασε από το ποτάμι όπου οι Νηρηίδες, χωρίς να είναι ορατές, τελούσαν τις μυστηριακές τους τελετές, ή ακόμη ο ασθενής μπορεί να πέρασε πάνω από μαύρο γάτο, ο οποίος ήταν στην πραγματικότητα ο σατανάς μεταμορφωμένος σε γάτο. Είναι ενδιαφέρον ότι οι άνθρωποι απέδιδαν το κακό σε δυνάμεις απροσδιόριστες, στο σατανά, αλλά ακόμη και στις Νηρηίδες οι οποίες στην αρχαιότητα ήταν νύμφες που κατοικούσαν στη θάλασσα και προστάτευαν τους ναυτικούς. Μέσα στις παραδόσεις του λαού επιβιώνουν ακόμη και μορφές της αρχαιοελληνικής μυθολογίας που λαμβάνουν όμως αρνητική υπόσταση στη συνείδηση του λαού.
«Ὅλος ὁ κόσμος τὸ ἔλεγεν ὅτι εἶχεν ἐξωτικόν. Ἡ μήτηρ μου δὲν ἀμφέβαλλε πλέον περὶ τούτου, καὶ αὐτὴ ἡ πάσχουσα ἤρχισε νὰ τὸ ἐννοῇ.
Ἔπρεπε λοιπὸν νὰ μείνῃ σαράντα ἡμερονύκτια ἐντὸς τῆς ἐκκλησίας, πρὸ τοῦ ἁγίου βήματος, ἐνώπιον τῆς Μητρὸς τοῦ Σωτήρος, ἐμπεπιστευμένη εἰς μόνον τὸ ἔλεος καὶ τοὺς οἰκτιρμοὺς αὐτῶν, ἵνα σωθῇ ἀπὸ τὸ σατανικὸν πάθος, τὸ ὁποίον ἐμφωλεύσαν ἤλεθε τόσον ἀμειλίκτως τὸ τρυφερὸν τῆς ζωῆς αὐτῆς δένδρον.
Σαράντα ἡμερονύκτια. Διότι μέχρι τοσούτου εἰμπορεῖ νὰ ἀντισταθῇ ἡ τρομερὰ ἰσχυρογνωμοσύνη τῶν δαιμονίων εἰς τὸν ἀόρατον πόλεμον μεταξὺ αὐτῶν καὶ τῆς θείας χάριτος.
Μετὰ τὴν διορίαν ταύτην τὸ κακὸν ἠττάται καὶ ὑποχωρεῖ κατησχυμένον.»
Η μόνη ελπίδα που υπήρχε για τους ανθρώπους που είχαν καταληφθεί από κάποια δύναμη του κακού, από κάποιο δαιμόνιο, ήταν η παραμονή στην εκκλησία, όπου γινόταν ένας αόρατος πόλεμος ανάμεσα στο καλό και το κακό. Σ’ αυτό τον πόλεμο κέρδιζε βέβαια πάντα το καλό, υπό την έννοια ότι το μέγιστο που μπορούσε να αντέξουν τα δαιμόνια μέσα στην εκκλησία ήταν 40 μερόνυχτα, αλλά αυτό δε σήμαινε πάντα και τη θεραπεία του ασθενούς, καθώς η πάλη αυτή ήταν τόσο ισχυρή που μπορούσε να προκαλέσει το θάνατο του ασθενούς που δεν είχε τη δύναμη να αντέξει. «Ευτυχεῖς αὐτοὶ, ἐὰν ἔχωσι τότε ἀρκετὰς δυνάμεις ν' ἀνθέξωσιν εἰς τοὺς κλονισμοὺς τοῦ ἀγῶνος. Οἱ ἀδύνατοι συντρίβονται ὑπὸ τὸ μέγεθος τοῦ ἐν αὐτοῖς τελουμένου θαύματος. Ἀλλὰ δὲν μετανοοῦσι διὰ τοῦτο. Διότι ἂν χάνουν τὴν ζωήν, τουλάχιστον κερδαίνουν τὸ πολυτιμότερον. Σώζουν τὴν ψυχήν των.»

Δείτε επίσης:

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»: Ποια στοιχεία του περιεχομένου και της αφήγησης δίνουν στο κείμενο αυτοβιογραφικό χαρακτήρα;

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»: Με ποιες διαδοχικά ενέργειες προσπαθεί η μητέρα να βοηθήσει στη θεραπεία της Αννιώς;

Κωνσταντίνος Μάντης | Best Blogger Tips
Ilse Kleyn

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»

Με ποιες διαδοχικά ενέργειες προσπαθεί η μητέρα να βοηθήσει στη θεραπεία της Αννιώς;

Η μητέρα έχοντας διαπιστώσει τη φιλάσθενη φύση της Αννιώς στρέφει όλη της την προσοχή στο μικρό της κορίτσι κι επιχειρεί με την καθημερινή της φροντίδα να τη βοηθήσει να επανακτήσει την υγεία της. «Ἐν τούτοις ἡ ἀσθένεια τῆς Ἀννιῶς ὁλονὲν ἐδεινοῦτο καὶ ὁλονὲν περισσότερον συνεκεντροῦντο περὶ αὐτὴν τῆς μητρός μας αἱ φροντίδες.» Η διαπίστωση ότι οι δικές της περιποιήσεις δεν επαρκούν για τη βελτίωση της υγείας του παιδιού της, ωθεί τη μητέρα σε μια εναγώνια αναζήτηση μιας σωτήριας λύσης από ανθρώπους που είχαν περάσει κάτι παρόμοιο, από γερόντισσες που είχαν κάποιο θαυματουργό βοτάνι, αλλά και από ανθρώπους που έρχονταν στο χωριό από κάποια άλλη περιοχή, οι οποίοι ίσως είχαν κάποια ιδιαίτερη γνώση.
«Ὁ χονδρὸς τῆς συνοικίας κουρεύς, αὐτὸς μᾶς ἐπεσκέπτετο αὐτόκλητος καὶ δικαιωματικῶς. ἦτον ὁ μόνος ἐπίσημος ἰατρὸς ἐν τῇ περιφερείᾳ μας.» Παράλληλα με τις αναζητήσεις της μητέρας λειτουργούσε και ο γιατρός - κουρέας της περιφέρειας, ο οποίος προσέφερε αυτόκλητα τη βοήθειά του, μιας και ήταν ο μοναδικός γιατρός της περιοχής. Το γεγονός όμως ότι παρά τις συνταγές του γιατρού και παρά τις προσπάθειες της μητέρας, η υγεία του κοριτσιού παρέμενε σταθερά σε άσχημη κατάσταση, αποτελούσε για τους κατοίκους του χωριού σαφή ένδειξη ότι η ασθένεια οφειλόταν σε κάποια υπερφυσική αιτία. «Πᾶσα νόσος, ἄγνωστος εἰς τὸν λαόν, διὰ νὰ θεωρηθῇ ὡς φυσικὸ πάθος, πρέπει, ἤ νὰ ὑποχωρήσῃ εἰς τὰς στοιχειώδεις ἰατρικὰς τοῦ τόπου γνώσεις, ἤ νὰ ἐπιφέρῃ ἐντὸς ὁλίγου τὸν θάνατον. Εὐθὺς ὡς παραταθῇ καὶ χρονίσῃ, ἀποδίδεται εἰς ὑπερφυσικὰς αἰτίας, καὶ χαρακτηρίζεται ὡς ἐξωτικόν.»
Μπροστά στο ενδεχόμενο η ασθένεια του κοριτσιού να οφείλεται σε κάποια υπερφυσική αιτία, η μητέρα στρέφεται αρχικά στη βοήθεια της εκκλησίας για να εξορκιστεί το κακό και στη συνέχεια, βλέποντας ότι δεν υπάρχει αποτέλεσμα, καταφεύγει στα χαμαγλιά, στις γητειές και τα σαλαβάτια των δεισιδαιμόνων του χωριού. «Πλησίον εἰς τὸν σταυρὸν, ἐπὶ τοῦ στήθους τῆς Ἀννιῶς, ἐκρέμασεν ἐν χαμαγλί, μὲ μυστηριώδεις ἀραβικὰς λέξεις. Τα ἀγιάσματα διεδέχθησαν αἱ γοητείαι, καὶ μετὰ τὰ εὐχολόγια τῶν ιἐρέων ἦλθον τὰ σαλαβάτια τῶν μαγισσῶν.
Η ματαιότητα κι αυτών των προσπαθειών απελπίζει τη μητέρα, η οποία πλέον εναποθέτει τις ελπίδες της σε κάποιο θαύμα κι αρχίζει να πηγαίνει σε μέρη όπου έχουν τη φήμη ότι γίνονται θαύματα για να δέσει ένα κομμάτι από το φόρεμα του κοριτσιού ή σε εκκλησίες που γιορτάζουν για να προσφέρει λαμπάδες στο ύψος του παιδιού της. «Ὅταν ἐξηντλήθησαν πλέον ὅλα τὰ μέσα, καὶ ὅλα τὰ ἰατρικὰ ἐδοκιμάσθησαν, τότε προσήλθομεν εἰς τὸ ἔσχατον καταφύγιον εἰς παρομοίας περιστάσεις.»
Οι προσπάθειες της μητέρας καταλήγουν τελικά στην εκκλησία όπου η μητέρα πιστεύει ότι αν φέρει το παιδί της θα μπορέσει να νικήσει το εξωτικό που είχε προκαλέσει όλο αυτό το κακό. «Ὅλος ὁ κόσμος τὸ ἔλεγεν ὅτι εἶχεν ἐξωτικόν. Ἡ μήτηρ μου δὲν ἀμφέβαλλε πλέον περὶ τούτου, καὶ αὐτὴ ἡ πάσχουσα ἤρχισε νὰ τὸ ἐννοῇ.» Μέχρι σαράντα μερόνυχτα μπορούσε να αντέξει το κακό μέσα στον οίκο του Θεού, μετά ήταν αναγκασμένο να υποχωρήσει μπροστά στη δύναμη του υψίστου. Η παραμονή στην εκκλησία, όμως, όπως και η προσευχή της μητέρας που προσέφερε στο Θεό το Γιωργί σε αντάλλαγμα για τη θεραπεία της Αννιώς δεν είχαν αποτέλεσμα. Γι’ αυτό και η μητέρα επανέφερε το παιδί της στο σπίτι, όπου θα μπορούσε να βρει ένα ήρεμο τέλος με τη βοήθεια του ήδη πεθαμένου πατέρα: «Μὴ φοβείσαι, παιδάκι μου, μὲ εἶπε μυστηριωδῶς, εἶναι τὰ φορέματα τοῦ πατρός σου. Ἔλα, παρακάλεσέ τον καὶ σὺ νὰ ἔλθῃ νὰ γιατρέψῃ τὸ Ἀννιῶ μας.»

Δείτε επίσης:

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»: Στα διηγήματα του Βιζυηνού οι λιγοστές περιγραφές αποτελούν «οργανικά μέρη της αφήγησης».

Ερωτήσεις ΚΕΕ "Το αμάρτημα της μητρός μου": Να χαρακτηρίσετε τη στάση της Αννιώς απέναντι στα αδέρφια της, συγκρίνοντάς την με εκείνη της μητέρας της.

Κωνσταντίνος Μάντης | Best Blogger Tips

Cristina Mavaracchio

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»

Όταν η μητέρα ρώτησε την Αννιώ ποιο από τα δυο αδέρφια της θέλει να μείνει μαζί της στην εκκλησία, εκείνη απάντησε: «Ποίον από τους δύο θέλω; Κανένα δεν θέλω χωρίς τον άλλο. Τα θέλω όλα τα αδέρφια μου, όσα και αν έχω». Να χαρακτηρίσετε τη στάση της Αννιώς απέναντι στα αδέρφια της, συγκρίνοντάς την με εκείνη της μητέρας της.


Η Αννιώ δηλώνει διαρκώς την αγάπη που έχει στα αδέρφια της και πόσο χαίρεται να τα έχει κοντά της, γεγονός βέβαια που οφείλεται στην ιδιαίτερη δύναμη που έχει η αδερφική αγάπη, αλλά και στην ανάγκη της μικρής κοπέλας να έχει κοντά της τα πρόσωπα που αγαπά στις δύσκολες στιγμές που περνά, λόγω της ασθένειάς της. Η Αννιώ αντικρίζει τα αδέρφια της με την ίδια αγάπη και δεν μπαίνει στη διαδικασία να ξεχωρίσει το ένα περισσότερο από τα άλλα καθώς για εκείνη καθένας από τους τρεις αδερφούς της αποτελεί μια πολύτιμη παρουσία και μια ανεκτίμητη πηγή αγάπης και δύναμης. Το μικρό κορίτσι υποδεικνύει με τη συμπεριφορά της τη σωστή αντιμετώπιση των μελών μιας οικογένειας, στα πλαίσια της οποίας κάθε άτομο οφείλει να γίνεται εξίσου αποδεκτό και αγαπητό, ανεξάρτητα από τα τυχόν στοιχεία του χαρακτήρα του. Η στάση επομένως της Αννιώς έρχεται σε αντίθεση με τη στάση της μητέρας, η οποία -για τους δικούς της σοβαρούς λόγους- κάνει διαρκώς διακρίσεις ανάμεσα στα παιδιά της και προσηλώνει, σε επίπεδο εμμονής, την προσοχή της στην Αννιώ, αδιαφορώντας για τη μέριμνα των αρσενικών της παιδιών. Η Αννιώ βέβαια δεν έχει το παρελθόν και τις ενοχές της μητέρας της γι’ αυτό και η δική της στάση είναι αντικειμενική και ανεπηρέαστη, ενώ η μητέρα που ολοένα και περισσότερο χάνεται στις ενοχές της, δεν αντιλαμβάνεται πάντα τις επιπτώσεις που έχουν οι συνεχείς διακρίσεις της εις βάρος των αγοριών.
Η ιδιαίτερη αξία πάντως αυτού του σύντομου διαλόγου ανάμεσα στην Αννιώ και τη μητέρα, εντοπίζεται στην τραγική ειρωνεία που περιέχουν τα λόγια του κοριτσιού ότι θέλει τα αδέρφια της, όσα κι αν έχει. Η διατύπωση αυτή, όπου δεν προσδιορίζεται ο αριθμός των αδερφιών, και δίνεται γενικά «όσα και αν έχω», ηχεί επώδυνα στη μητέρα, η οποία αμέσως θα έφερε στο νου της την πρώτη Αννιώ, αυτή που άθελά της πλάκωσε στον ύπνο της.

Δείτε επίσης:

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»: Τα διηγήματα του Βιζυηνού έχουν ανθρωποκεντρική λειτουργία. Αυτό που ενδιαφέρει τον συγγραφέα είναι να προβάλει τον άνθρωπο μέσα από τις πράξεις και τα συναισθήματά του.

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»: «Η μητρική στοργή ενίκησε τον φόβον της αμαρτίας. Η θρησκεία έπρεπε να συμβιβασθεί με την δεισιδαιμονίαν». Να σχολιάσετε το χωρίο.

Κωνσταντίνος Μάντης | Best Blogger Tips
Cristina Mavarrachio

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»

«Η μητρική στοργή ενίκησε τον φόβον της αμαρτίας. Η θρησκεία έπρεπε να συμβιβασθεί με την δεισιδαιμονίαν». Να σχολιάσετε το χωρίο:
α) ποιες δυνάμεις συγκρούονται,
β) ποια θέση παίρνει ο αφηγητής,
γ) ποια είναι η προσωπική σας άποψη στο θέμα αυτό.

Ὁ ἀσθενὴς ἐκάθησεν εἰς ἄσχημον τόπον. Ἐπέρασε νύκτα τὸν ποταμόν, καθ' ἥν στιγμὴν αἱ Νηρηῗδες ἐτέλουν ἀόρατοι τὰ ὄργιά των. Ἐδιασκέλισε μαῦρον γάτον, ὁ ὁποῖος ἦτο κυρίως ὁ ἔξω ἀπὸ ἐδῶ μεταμορφωμένος.
Ἡ μήτηρ μου ἦτο μᾶλλον εὐλαβὴς παρὰ δεισιδαίμων. Κατ' ἀρχὰς ἀπετροπιάζετο τὰς τοιαῦτας διαγνώσεις, καὶ ἠρνεῖτο νὰ ἐφαρμόσῃ τὰς προτεινομένας γοητείας, φοβουμένη μὴ ἁμαρτήσῃ. Ἄλλως τε ὁ ἱερεὺς ἀνέγνωσεν ἤδη ἐπὶ τῆς ἀσθενοῦς τοὺς ἐξορκισμοὺς τοῦ κακοὺ, διὰ πᾶν ἐνδεχόμενον. Ἀλλὰ μετ' ὁλίγον μετέβαλε γνώμην.
Ἡ κατάστασις τῆς ἀσθενοὺς ἐδεινοῦτο. Ἡ μητρικὴ στοργὴ ἐνίκησεν τὸν φόβον τῆς ἁμαρτίας. Ἡ θρησκεία ἔπρεπε νὰ συμβιβασθῇ μὲ τὴν δεισιδαιμονίαν.

Για μια γυναίκα, όπως είναι η μητέρα του αφηγητή, που είναι πιστή στα διδάγματα του Χριστιανισμού, όλες αυτές οι αντιλήψεις που παραπέμπουν σε υπολείμματα παγανιστικών πεποιθήσεων, είναι λογικό να ακούγονται εξωφρενικές και να της δημιουργούν αποτροπιασμό. Η αγάπη όμως που αισθάνεται για το παιδί της και ο φόβος μήπως το χάσει, είναι αναμενόμενο να κλονίσουν τη σταθερότητα της πίστης της και να αφήσουν περιθώρια για δεύτερες σκέψεις σχετικά με την αξία όλων αυτών των δεισιδαιμονικών αντιλήψεων. Μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσει το παιδί της και βλέποντας ότι τίποτε δεν έχει αποτέλεσμα, είναι προφανές ότι μια μητέρα θα έκανε οτιδήποτε για να σώσει το παιδί της, όσο ανόητο ή εξωπραγματικό κι αν ακούγεται σε κάποιον που δε συμμερίζεται τη συναισθηματική της αναστάτωση. Άλλωστε, ακόμη και σήμερα που η επιστήμη έχει κάνει τεράστιες προόδους οι άνθρωποι που έρχονται αντιμέτωποι με πολύ σοβαρές ασθένειες είναι επιρρεπείς σε επιλογές που η επιστήμη απορρίπτει ως ανυπόστατες.
Ο τρόπος με τον οποίο ο αφηγητής απαριθμεί τις διάφορες δεισιδαιμονικές απόψεις σχετικά με την προέλευση της ασθένειας δείχνει ότι περισσότερο τις παραθέτει ως στοιχεία λαογραφικού ενδιαφέροντος ή ως απόψεις που καταντούν διασκεδαστικές με τη φαντασία που τις διακρίνει, παρά ως κάτι που ο ίδιος συμμερίζεται ή πιστεύει. Εδώ, βέβαια έχουμε τη διακριτική επέμβαση του ενήλικα συγγραφέα, ο οποίος στηριζόμενος στις παρούσες γνώσεις του, σχολιάζει κάτι που είναι πιθανό στην παιδική ηλικία να αποδεχόταν, μη έχοντας τις απαιτούμενες σπουδές για να κατανοήσει την λανθασμένη τους βάση.
Το δίλημμα της μητέρας, για το αν θα πρέπει να παραμείνει πιστή στις διδαχές της θρησκείας και να αγνοήσει όλες αυτές τις δεισιδαιμονικές επιλογές για την αντιμετώπιση της ασθένειας, αν κριθεί με τα σημερινά δεδομένα όπου η ιατρική μπορεί να δώσει τις απαιτούμενες απαντήσεις για το είδος της ασθένειας και για τις δυνατότητες θεραπείας, κρίνεται προφανώς εύκολο, αν όμως δούμε το δίλημμα με βάση τις συνθήκες που αντιμετώπιζε η μητέρα εκείνη την εποχή, τότε μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί δέχτηκε να καταφύγει στα διάφορα φυλαχτά και σαλαβάτια. Η μητέρα δεν έχει τη βοήθεια της ιατρικής για να σώσει το παιδί της και η θρησκεία προφανώς αδυνατεί να θεραπεύσει μια ανίατη ασθένεια, οπότε είναι λογικό μέσα στην απελπισία της να αναζητεί βοήθεια ακόμη και σε παγανιστικά φυλαχτά.

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»: Να αναφερθείτε στη γλώσσα του διηγήματος. Ποιες είναι οι επιλογές του συγγραφέα στα μέρη που διηγείται και στα διαλογικά μέρη;

Κωνσταντίνος Μάντης | Best Blogger Tips
Alfred Ng

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»

Να αναφερθείτε στη γλώσσα του διηγήματος. Ποιες είναι οι επιλογές του συγγραφέα στα μέρη που διηγείται και στα διαλογικά μέρη; Ποιο αισθητικό αποτέλεσμα προκύπτει από αυτή τη γλωσσική ποικιλία;

Ο Βιζυηνός στα αφηγηματικά μέρη του διηγήματος ακολουθεί την παράδοση της εποχής του και χρησιμοποιεί την καθαρεύουσα, με τη διαφορά όμως ότι η γλωσσική έκφραση του συγγραφέα είναι αρκετά απλούστερη από αυτή των προγενέστερων πεζογράφων. Ο Βιζυηνός δεν κάνει την παράτολμη κίνηση να γράψει όλο του το διήγημα στη δημοτική, αλλά φροντίζει ώστε η καθαρεύουσά του να είναι όσο πιο εύληπτη και κατανοητή γίνεται, καθώς το γλωσσικό αισθητήριο του συγγραφέα τον φέρνει κοντά στη λαϊκή έκφραση και διατύπωση. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι ακόμη και στα πλαίσια της αφήγησης ο Βιζυηνός εντάσσει λέξεις της δημοτικής: «Οἱ “διαβασμένοι”, κατὰ τοὺς λαοὺς, εἶνε παντογνῶσται.» «Συνήθως ἐφύλαττεν ὑπὸ τὸ προσκεφάλαιόν της τοὺς καρπούς, οὕς αἱ γειτόνισσαι τῇ ἔφερον ὡς “ἀρρωστικόν”» Η ιστορία που θέλει να διηγηθεί ο συγγραφέας είναι τόσο προσωπική και τόσο σημαντική για τον ίδιο ώστε δεν επιθυμεί να διακινδυνέψει το αποτέλεσμα της αφήγησης με μια γλώσσα αρχαιοπρεπή και ψυχρή. Η συναισθηματική ένταση που κινεί τον συγγραφέα είναι εμφανής ακόμη και στον τρόπο με τον οποίο απλοποιεί και θερμαίνει την καθαρεύουσα της αφήγησης.
Η προσπάθεια άλλωστε του συγγραφέα να προσεγγίσει τη λαϊκή γλωσσική έκφραση και να δώσει την ιστορία του με μια τέτοια διατύπωση που να την καθιστά προσιτή σε όσο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό γίνεται, είναι εμφανής κι από τη χρήση της δημοτικής γλώσσας στα διαλογικά μέρη του κειμένου. «- Εἶμαι γέρος, μωρή, ἔλεγε πρὸς τὴν ἀνυπόμονον μητέρα, εἶμαι γέρος, καὶ ἂν δὲν τὸ τσούξω κομμάτι, δὲν βλέπουν καλὰ τὰ μάτια μου.» Ο συγγραφέας αποδίδει με εξαιρετική ακρίβεια τη γλωσσική διατύπωση και τις εκφράσεις που χρησιμοποιούσε ο λαός, δίνοντας στο κείμενό του μια ιδιαίτερη νότα οικειότητας στον αναγνώστη. Παρούσα, βέβαια, στη γλωσσική έκφραση του Βιζυηνού είναι και η χρήση τοπικών ιδιωματισμών που ενισχύουν τη σχέση του συγγραφέα με τη Θρακιώτικη γη. «Μὴ φοβείσαι, παιδάκι μου, “μὲ” εἶπε μυστηριωδῶς, εἶναι τὰ φορέματα τοῦ πατρός σου.» Ενώ δε λείπουν από το κείμενο κι αρκετοί ιδιωτισμοί (λαϊκές εκφράσεις με μεταφορική σημασία). «Τόσο κακὴ καὶ ἀνεπιδέξια ποῦ εἶναι –“τὴν 'πῆρα στὸ λαιμό μου”, ἐτελείωσε.»
Ο συνδυασμός πάντως της ήπιας καθαρεύουσας του Βιζυηνού με τη δημοτική, συμβάλλει στη δημιουργία ενός οικείου ύφους που κερδίζει τον αναγνώστη και καθιστά το έργο προσιτό. Ο συγγραφέας κατορθώνει όχι μόνο χάρη στη δημοτική των διαλογικών τμημάτων αλλά και με την προσεγμένη καθαρεύουσα της αφήγησης να μεταδώσει στον αναγνώστη ένα αίσθημα γλωσσικής εγγύτητας προς τη λαϊκή γλώσσα, καθιστώντας έτσι το διήγημά του προάγγελο μιας πιο κοντινής στη λαϊκή έκφραση πεζογραφικής γλώσσας.

Δείτε επίσης:

Ερωτήσεις ΚΕΕ "Το αμάρτημα της μητρός μου": Ποια χωρία σ’ αυτή την ενότητα προοικονομούν το θάνατο της Αννιώς;

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»: Ποιο είναι το βασικό αφηγηματικό μοτίβο (leitmotiv) μέσω του οποίου προωθείται η δράση στο πρώτο μέρος του διηγήματος;

Κωνσταντίνος Μάντης | Best Blogger Tips
Arthur Braginsky

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»

Ποιο είναι το βασικό αφηγηματικό μοτίβο (leitmotiv) μέσω του οποίου προωθείται η δράση στο πρώτο μέρος του διηγήματος; Τι συναισθήματα προκαλεί στον αναγνώστη;

Το πρώτο μέρος του διηγήματος επικεντρώνεται στην ασθένεια της Αννιώς και εξελίσσεται παράλληλα με την επιδείνωση της υγείας της. Όσο η κατάσταση της Αννιώς χειροτερεύει τόσο η μητέρα αφοσιώνεται στη φροντίδα της κι όσο η μητέρα στρέφει την προσοχή της στην Αννιώ τόσο οι λεπτές ισορροπίες της οικογένειας διαταράσσονται και τα αγόρια δυσανασχετούν.
«Διότι ἡ Ἀννιώ, ἐκτὸς ὅτι ἦτον ἡ μόνη μας ἀδελφὴ, ἦτο κατὰ δυστυχίαν ἀνέκαθεν καχεκτικὴ καὶ φιλάσθενος.» Η Αννιώ είναι ιδιαιτέρως αγαπητή από τα αδέρφια της, όχι μόνο γιατί ήταν το μοναδικό κορίτσι της οικογένειας αλλά και γιατί παρά την ασθένειά της ήταν πάντοτε καλόψυχη και με κάθε ευκαιρία έδειχνε στα αδέρφια της πόσο κι η ίδια τα αγαπούσε. Οι ψυχικές αρετές της Αννιώς επιτρέπουν στα αδέρφια της να δέχονται χωρίς διαμαρτυρίες τις επιπλέον φροντίδες που προσφέρονταν στην μικρή κοπέλα.
«Ἐν τούτοις ἡ ἀσθένεια τῆς Ἀννιῶς ὁλονὲν ἐδεινοῦτο καὶ ὁλονὲν περισσότερον συνεκεντροῦντο περὶ αὐτὴν τῆς μητρός μας αἱ φροντίδες.» Η κατάσταση αρχίζει όμως σταδιακά να αλλάζει καθώς η μητέρα, για λόγους που δεν είναι γνωστοί ακόμη στον αφηγητή-παιδί, αρχίζει όχι μόνο να φροντίζει όλο και περισσότερο την Αννιώ, αλλά να παραμελεί τα αγόρια της.
«Ἡ κατάστασις τῆς Ἀννιῶς ἔβαινεν ἀργὰ μὲν καὶ ἀπαρατηρήτως, ἀλλ' ὁλονὲν ἐπὶ τὰ χείρῳ. Καὶ ἡ παράτασις αὕτη τῆς ἀορίστου καχεξίας ἔκαμνε τὴν μητέρα μας ἄλλην ἐξ ἄλλης.» Παρά τη διαρκή αφοσίωση της μητέρας η υγεία του κοριτσιού όχι μόνο δεν βελτιωνόταν, αλλά έδειχνε να χειροτερεύει. Το γεγονός αυτό είχε τραγικές επιπτώσεις στην ψυχολογική κατάσταση της μητέρας, η οποία είναι έτοιμη πια να κάνει οτιδήποτε αρκεί να σώσει το κορίτσι της.
«Ἀλλ' ὅλα παρήρχοντο εἰς μάτην. Τὸ παιδίον ἐχειροτέρευεν ἀδιακόπως, καὶ ἡ μήτηρ μας ἐγίνετο ὁλονὲν ἀγνώριστος. Ἐνόμιζες, ὅτι ἐλησμόνησε πῶς εἴχε καὶ ἄλλα τέκνα.» Η σταδιακή επιδείνωση της υγείας της Αννιώς που οδηγεί τη μητέρα σε μια απερίγραπτη κατάσταση πόνου, είναι το στοιχείο της αφήγησης που κρατά σε εγρήγορση τον αναγνώστη, διατηρώντας σταθερή την αγωνία για τη μικρή Αννιώ, αλλά και αυξάνοντας τα συναισθήματα συμπάθειας για τη μητέρα που όσο κι αν το θέλει δεν μπορεί τελικά να βοηθήσει το παιδί της.
Ένα από τα γνωρίσματα της συγγραφικής δύναμης του Βιζυηνού είναι η ικανότητά του να διατηρεί την αγωνία του αναγνώστη, τόσο σε ευρύτερο επίπεδο –ποιο είναι το αμάρτημα της μητέρας- όσο και στα στενότερα πλαίσια του ξεδιπλώματος της ιστορίας -θα καταφέρει η Αννιώ να επιζήσει-. Ο συγγραφέας μας προωθεί την εξέλιξη της ιστορίας του φροντίζοντας να διατηρεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη και παράλληλα αποκαλύπτοντας στοιχεία για τα κεντρικά πρόσωπα του διηγήματος, ώστε ο αναγνώστης αφενός να παρακολουθεί την πορεία των γεγονότων κι αφετέρου να γνωρίζει ολοένα και καλύτερα τους ήρωες της ιστορίας.

Δείτε επίσης:

Ερωτήσεις ΚΕΕ "Το αμάρτημα της μητρός μου": Ποια εξωπραγματικά και μαγικά στοιχεία ενσωματώνονται στη διήγηση και τι ρόλο παίζουν στην πλοκή του έργου

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»: Πώς περιγράφει ο αφηγητής την ιδιαίτερη στοργή της μητέρας προς την Αννιώ και πώς δικαιολογεί αυτή την αδυναμία;

Κωνσταντίνος Μάντης | Best Blogger Tips
Catherine Abel

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»

Πώς περιγράφει ο αφηγητής την ιδιαίτερη στοργή της μητέρας προς την Αννιώ και πώς δικαιολογεί αυτή την αδυναμία;

Το διήγημα αρχίζει με την Αννιώ στο προσκήνιο και κυρίως με την ιδιαίτερη αγάπη που της έδειχνε η μητέρα τους: «Ἄλλην ἀδελφὴν δὲν εἴχομεν παρὰ μόνον τὴν Ἀννιὼ. Ἤτον ἡ χαϊδεμμένη τῆς μικρᾶς ἡμῶν οἰκογενείας καὶ τὴν ἠγαπῶμεν ὅλοι. Ἄλλ' ἀπ' ὅλους περισσότερον τὴν ἠγάπα ἡ μήτηρ μας.» Ο αφηγητής μας αναφέρει με λεπτομέρειες πόσο πολύ φρόντιζε η μητέρα την μικρή της κόρη, την οποία έβαζε πάντοτε να κάθεται δίπλα της στο τραπέζι και της έδινε να φάει ό,τι καλύτερο είχαν. Παράλληλα, ενώ τα αγόρια τα έντυνε με παλιά ρούχα του πατέρα τους, που είχε πεθάνει, για την Αννιώ συνήθως αγόραζε καινούρια κι ενώ τα αγόρια ήταν υποχρεωμένα να πηγαίνουν καθημερινά στο σχολείο, η Αννιώ αν ήθελε μπορούσε να μείνει στο σπίτι. Οι ιδιαίτερες αυτές φροντίδες οφείλονταν, όπως μας λέει ο αφηγητής, στο γεγονός ότι ήταν το μοναδικό κορίτσι της οικογένειας: «Ἥμεθα βέβαιοι, ὅτι αἱ ἐξαιρέσεις ἐκείναι δὲν ἤσαν παρὰ μόνον ἐξωτερικαὶ ἐκδηλώσεις φειστικωτέρας τινὸς εὐνοίας πρὸς τὸ μόνον τοῦ οἴκου μας κοράσιον.» και φυσικά στο γεγονός ότι το μικρό κορίτσι ήταν φιλάσθενο: «Διότι ἡ Ἀννιώ, ἐκτὸς ὅτι ἦτον ἡ μόνη μας ἀδελφὴ, ἦτο κατὰ δυστυχίαν ἀνέκαθεν καχεκτικὴ καὶ φιλάσθενος.» Ο αφηγητής αντιλαμβάνεται την ανησυχία της μητέρας για την υγεία του κοριτσιού της, καθώς και το γεγονός ότι ήταν το μοναδικό κορίτσι, αλλά δεν μπορεί και πάλι να κατανοήσει πλήρως για ποιο λόγο η Αννιώ γινόταν αποδέκτης μια τόσο ξεχωριστής αντιμετώπισης, γι’ αυτό κι επιχειρεί να εξηγήσει την ιδιαίτερη αγάπη της μητέρας ως απόρροια της προσωπικότητας του μικρού κοριτσιού. Η Αννιώ, όπως μας αναφέρει ο αφηγητής, ήταν ένα γλυκύτατο παιδί που αγαπούσε όσο τίποτε άλλο τα αδέλφια της «Ἀπ' ἐναντίας ἤτο πολὺ προσηνὴς πρὸς ἠμὰς καὶ μας ἠγάπα ὄλους μετὰ περιπαθείας. Και -πράγμα περίεργον- ἡ πρὸς ἡμὰς τρυφερότης τοῦ κορασίου, ἀντὶ νὰ ἐλαττούται προϊούσης τῆς ἀσθενείας του, ἀπεναντίας ηὔξανεν.» Η προσπάθεια αυτή του αφηγητή να δικαιολογήσει τη στάση της μητέρας λειτουργεί ως ένα σημείο μόνο, καθώς όσο η υγεία της Αννιώς θα επιδεινώνεται τόσο η μητέρα θα επικεντρώνεται στη φροντίδα του κοριτσιού, παραμελώντας τελείως τα αγόρια της, οπότε η στάση της μητέρας θα μοιάζει πλέον εντελώς αδικαιολόγητη για τον μικρό αφηγητή. Έτσι, ενώ αρχικά ο αφηγητής μας διαβεβαιώνει ότι οι ιδιαίτερες φροντίδες της μητέρας προς την Αννιώ δεν προκαλούσαν τη ζήλεια των αγοριών, στη συνέχεια θα γίνει εμφανές ότι η μητέρα ξεπερνάει τα όρια και ότι τα αγόρια δεν μπορούν πλέον ούτε να κατανοήσουν αλλά ούτε και να δικαιολογήσουν τη συμπεριφορά της.

Δείτε επίσης:

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»: Ποια είναι η άμεση αντίδραση του αφηγητή όταν ακούει την προσευχή της μητέρας του;

Ερωτήσεις ΚΕΕ "Το αμάρτημα της μητρός μου": Τι εντύπωση σας δημιουργεί ο τίτλος του διηγήματος;

Κωνσταντίνος Μάντης | Best Blogger Tips
Gina De Gorna

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»

Τι εντύπωση σας δημιουργεί ο τίτλος του διηγήματος;

Ο τίτλος του διηγήματος εγείρει ένα βασικό ερώτημα, σχετικά με το ποιο μπορεί να είναι το αμάρτημα της μητέρας και παράλληλα με την κτητική αντωνυμία «μου» καθιστά ιδιαιτέρως εξομολογητική την αναφορά του συγγραφέα. Ο τίτλος αυτός με το αίνιγμα που θέτει προς απάντηση, κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και μας παραπέμπει σ’ έναν παρόμοιο τίτλο του Βιζυηνού, που επίσης θέτει ένα αίνιγμα και οδηγεί το συγγραφέα σε προσωπικές εξομολογήσεις «Ποῖος ἦτον ὁ φονεύς τοῦ ἀδελφοῦ μου».
Αυτό που κυρίως προκαλεί αίσθηση με τους τίτλους αυτούς, δεν είναι τόσο η αινιγματική τους διατύπωση που σαφώς κινεί το ενδιαφέρον, όσο η διάθεση του συγγραφέα να προχωρήσει στην αφήγηση τόσο προσωπικών ιστοριών. Το αμάρτημα της μητέρας του συγγραφέα είναι κάτι τόσο προσωπικό που δε θα μας έκανε εντύπωση αν ο συγγραφέας είχε προτιμήσει να το αποκρύψει. Αντιθέτως, ο Βιζυηνός είναι διατεθειμένος να αποκαλύψει στους αναγνώστες του, όχι μόνο τις προσωπικές αυτές ιστορίες, αλλά ακόμη και τις πλέον προσωπικές του σκέψεις, γεγονός που θα συμβάλλει στην δημιουργία ενός πολύτιμου αφηγηματικού υλικού. Ο Βιζυηνός γράφει για όσα έχει ζήσει, ενισχύοντας με την αλήθεια των βιωμάτων του την αφηγηματική του δύναμη και παράλληλα παρακολουθεί την επίδραση των βιωμάτων αυτών στη ψυχοσύνθεσή του, γεγονός που δίνει μια εντελώς νέα διάσταση στο αφηγηματικό του υλικό. Ο συγγραφέας δηλαδή μας προσφέρει μια αληθινή προσωπική του ιστορία, που δε διστάζει να την ακολουθήσει ως τις πλέον βαθιές και ιδιαιτέρως εσωτερικές τις επιδράσεις.

Δείτε επίσης:

Ερωτήσεις ΚΕΕ "Το αμάρτημα της μητρός μου": Πώς επηρεάζει ψυχολογικά τον αφηγητή ο εσωτερικός χώρος της εκκλησίας;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...