Catherine Abel
Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»
Πώς περιγράφει ο αφηγητής την ιδιαίτερη στοργή της μητέρας προς την Αννιώ και πώς δικαιολογεί αυτή την αδυναμία;
Το διήγημα αρχίζει με την Αννιώ στο προσκήνιο και κυρίως με την ιδιαίτερη αγάπη που της έδειχνε η μητέρα τους: «Ἄλλην ἀδελφὴν δὲν εἴχομεν παρὰ μόνον τὴν Ἀννιὼ. Ἤτον ἡ χαϊδεμμένη τῆς μικρᾶς ἡμῶν οἰκογενείας καὶ τὴν ἠγαπῶμεν ὅλοι. Ἄλλ' ἀπ' ὅλους περισσότερον τὴν ἠγάπα ἡ μήτηρ μας.» Ο αφηγητής μας αναφέρει με λεπτομέρειες πόσο πολύ φρόντιζε η μητέρα την μικρή της κόρη, την οποία έβαζε πάντοτε να κάθεται δίπλα της στο τραπέζι και της έδινε να φάει ό,τι καλύτερο είχαν. Παράλληλα, ενώ τα αγόρια τα έντυνε με παλιά ρούχα του πατέρα τους, που είχε πεθάνει, για την Αννιώ συνήθως αγόραζε καινούρια κι ενώ τα αγόρια ήταν υποχρεωμένα να πηγαίνουν καθημερινά στο σχολείο, η Αννιώ αν ήθελε μπορούσε να μείνει στο σπίτι. Οι ιδιαίτερες αυτές φροντίδες οφείλονταν, όπως μας λέει ο αφηγητής, στο γεγονός ότι ήταν το μοναδικό κορίτσι της οικογένειας: «Ἥμεθα βέβαιοι, ὅτι αἱ ἐξαιρέσεις ἐκείναι δὲν ἤσαν παρὰ μόνον ἐξωτερικαὶ ἐκδηλώσεις φειστικωτέρας τινὸς εὐνοίας πρὸς τὸ μόνον τοῦ οἴκου μας κοράσιον.» και φυσικά στο γεγονός ότι το μικρό κορίτσι ήταν φιλάσθενο: «Διότι ἡ Ἀννιώ, ἐκτὸς ὅτι ἦτον ἡ μόνη μας ἀδελφὴ, ἦτο κατὰ δυστυχίαν ἀνέκαθεν καχεκτικὴ καὶ φιλάσθενος.» Ο αφηγητής αντιλαμβάνεται την ανησυχία της μητέρας για την υγεία του κοριτσιού της, καθώς και το γεγονός ότι ήταν το μοναδικό κορίτσι, αλλά δεν μπορεί και πάλι να κατανοήσει πλήρως για ποιο λόγο η Αννιώ γινόταν αποδέκτης μια τόσο ξεχωριστής αντιμετώπισης, γι’ αυτό κι επιχειρεί να εξηγήσει την ιδιαίτερη αγάπη της μητέρας ως απόρροια της προσωπικότητας του μικρού κοριτσιού. Η Αννιώ, όπως μας αναφέρει ο αφηγητής, ήταν ένα γλυκύτατο παιδί που αγαπούσε όσο τίποτε άλλο τα αδέλφια της «Ἀπ' ἐναντίας ἤτο πολὺ προσηνὴς πρὸς ἠμὰς καὶ μας ἠγάπα ὄλους μετὰ περιπαθείας. Και -πράγμα περίεργον- ἡ πρὸς ἡμὰς τρυφερότης τοῦ κορασίου, ἀντὶ νὰ ἐλαττούται προϊούσης τῆς ἀσθενείας του, ἀπεναντίας ηὔξανεν.» Η προσπάθεια αυτή του αφηγητή να δικαιολογήσει τη στάση της μητέρας λειτουργεί ως ένα σημείο μόνο, καθώς όσο η υγεία της Αννιώς θα επιδεινώνεται τόσο η μητέρα θα επικεντρώνεται στη φροντίδα του κοριτσιού, παραμελώντας τελείως τα αγόρια της, οπότε η στάση της μητέρας θα μοιάζει πλέον εντελώς αδικαιολόγητη για τον μικρό αφηγητή. Έτσι, ενώ αρχικά ο αφηγητής μας διαβεβαιώνει ότι οι ιδιαίτερες φροντίδες της μητέρας προς την Αννιώ δεν προκαλούσαν τη ζήλεια των αγοριών, στη συνέχεια θα γίνει εμφανές ότι η μητέρα ξεπερνάει τα όρια και ότι τα αγόρια δεν μπορούν πλέον ούτε να κατανοήσουν αλλά ούτε και να δικαιολογήσουν τη συμπεριφορά της.
Δείτε επίσης:
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου