Σημειώσεις του Κωνσταντίνου Μάντη

Διαγώνισμα Ιστορίας Γ΄ Λυκείου: Το προσφυγικό ζήτημα στην Ελλάδα

Κωνσταντίνος Μάντης | Διαγώνισμα Ιστορίας Γ΄ Λυκείου: Το προσφυγικό ζήτημα στην Ελλάδα

Linda Woods

Διαγώνισμα Ιστορίας Γ΄ Λυκείου: Το προσφυγικό ζήτημα στην Ελλάδα

ΟΜΑΔΑ ΠΡΩΤΗ

ΘΕΜΑ Α1

Να αιτιολογήσετε:

α. Πώς προέκυψε το πρώτο μεταναστευτικό ρεύμα από τη Ρωσία.

β. Γιατί η σημασία των προσφυγικών μετακινήσεων κατά το 19^ο αιώνα θεωρείται πολύπλευρη.

γ. Γιατί οι πρώτες απογραφές των προσφύγων που κατέφυγαν στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή δεν αποδίδουν την πραγματικότητα.

Μονάδες 15

ΘΕΜΑ Α2

Να χαρακτηρίσετε τις προτάσεις που ακολουθούν, γράφοντας στο τετράδιό σας, δίπλα στο γράμμα που αντιστοιχεί στην κάθε πρόταση, τη λέξη Σωστό, αν η πρόταση είναι σωστή, ή Λάθος, αν η πρόταση είναι λανθασμένη:

α. Η «Πατριαρχική Επιτροπή» μερίμνησε για την εγκατάσταση των προσφύγων στη Μακεδονία και τη Θράκη.

β. Μετά τη διάλυση της ΕΑΠ, το 1930, τα χρέη των αγροτών προσφύγων ανέλαβε να εισπράξει η Εθνική Τράπεζα.

γ. Με βάση το άρθρο 11 της Σύμβασης της Λοζάνης ιδρύθηκε η Μικτή Επιτροπή Ανταλλαγής με έδρα την Κωνσταντινούπολη.

δ. Η αστική στέγαση των προσφύγων που κατέφυγαν στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922) συνάντησε περισσότερα εμπόδια από την αγροτική.

ε. Η κινητικότητα των προσφύγων, ιδιαίτερα κατά τα πρώτα χρόνια μετά την άφιξή τους στην Ελλάδα, υπήρξε μεγάλη.

Μονάδες 5

ΘΕΜΑ Β1

Να αναφερθείτε: α) Στην ίδρυση και την αποστολή της ΕΑΠ (μονάδες 5), β) Στα μέσα που της διέθεσε η ελληνική κυβέρνηση (μονάδες 5), γ) Στην επιλογή να δοθεί προτεραιότητα στην εγκατάσταση προσφύγων στη Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη (μονάδες 5).

Μονάδες 15

ΘΕΜΑ Β2

Να αναφερθείτε: α) Στη μακραίωνη παρουσία του ελληνικού στοιχείου στη Μικρά Ασία (μονάδες 5), β) Στους λόγους που προκάλεσαν την εθνική αφύπνιση των Τούρκων (μονάδες 5), γ) Στην τακτική που ακολούθησαν οι Τούρκοι προκειμένου να εκδιώξουν κατά το 1914 τους Έλληνες της Ανατολικής Θράκης και της Δυτικής Μικράς Ασίας (μονάδες 5).

Μονάδες 15

ΟΜΑΔΑ ΔΕΥΤΕΡΗ

ΘΕΜΑ Γ1

Με βάση τις ιστορικές σας γνώσεις και αντλώντας στοιχεία από το ακόλουθο κείμενο, να αναφέρετε τις ενέργειες της ΕΑΠ (Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων) σχετικά με: α. την εγκατάσταση (μονάδες 4) β. τον παραχωρούμενο κλήρο (μονάδες 13) και γ. τη στέγαση των προσφύγων (μονάδες 8), στο πλαίσιο της αγροτικής αποκατάστασής τους.

Μονάδες 25

Έργο της ΕΑΠ στην ύπαιθρο

[...] Για τη στέγαση των αγροτών προσφύγων η ΕΑΠ κατασκεύασε 50.000 νέες κατοικίες και επισκεύασε, σε συνεργασία με την κυβέρνηση, τα εγκαταλειμμένα σπίτια των ανταλλαξίμων. Ο συνολικός αριθμός των οικιών που διανεμήθηκαν στους αγρότες ανήλθε σε 129.934. Το 1930 η Επιτροπή επισήμανε την ανάγκη να κατασκευαστούν άλλες 12.000 οικίες για να αντιμετωπιστούν οι ανάγκες στέγασης πολλών οικογενειών. [...]

Από την κατάτμηση των μεγάλων αγροκτημάτων προέκυψε ένας τύπος γεωργικής εκμετάλλευσης που χαρακτηριζόταν από μικρούς διάσπαρτους κλήρους αλλά ισομερώς κατανεμημένους. […]

Η αποκατάσταση των προσφύγων [...] συνοδεύθηκε από περιορισμούς σχετικά με την ελευθερία εκποίησης και κληρονομικής μεταβίβασης των κλήρων που απέβλεπαν στη συγκράτηση των αγροτικών πληθυσμών στην ύπαιθρο και καθιστούσαν πρακτικά αδύνατη τη συγκέντρωση της γης από λίγους μεγαλοκτηματίες. Η καλλιέργεια του κλήρου ήταν αυτοπρόσωπη και έπρεπε να είναι συνεχής για μια 25ετία. [...] Αλλά ακόμη και μετά την εξόφληση των χρεών και την απόκτηση οριστικών τίτλων, δεν μπορούσε να εκποιηθεί παρά ένα τμήμα του και αυτό μόνο σε περίπτωση που ο κλήρος θα υπερέβαινε σε έκταση τα 10 στρέμματα φυτειών ή τα 5 στρέμματα καπνοχώραφων. […]

Η ΕΑΠ, μέχρι το 1930 που διαλύθηκε, ίδρυσε πρότυπους σταθμούς γεωργικών βελτιώσεων, ενίσχυσε τη χρήση των λιπασμάτων [...] και εφοδίασε τους πρόσφυγες, όπου ήταν δυνατόν, με γεωργικά μηχανήματα. Διένειμε ζώα, οργάνωσε κτηνοτροφικές μονάδες σε πολλές περιοχές της Μακεδονίας και Θράκης και προσπάθησε να ενισχύσει την ανάπτυξη της οικιακής κτηνοτροφίας, για να μειώσει τις καταστροφικές συνέπειες που είχε η διανομή των πρώην βοσκοτόπων στη μετακινούμενη ημι-νομαδική κτηνοτροφία των ντόπιων κτηνοτρόφων.

Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, Ο Μεσοπόλεμος 1922-1940, τ. 7, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2003, σσ. 107-110.

ΘΕΜΑ Δ1

Αντλώντας στοιχεία από τα κείμενα που ακολουθούν και αξιοποιώντας τις ιστορικές σας γνώσεις, να απαντήσετε στα παρακάτω ερωτήματα:

α. Τι προέβλεπε η ελληνοτουρκική Σύμβαση της 30^ης Ιανουαρίου 1923 για την ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδας και Τουρκίας;

Μονάδες 7

β. Τι προέβλεπαν οι όροι της παραπάνω Σύμβασης σε ό,τι αφορά τους ανταλλάξιμους;

Μονάδες 8

γ. Πώς αντέδρασαν οι πρόσφυγες, όταν έγιναν γνωστοί οι όροι της Σύμβασης, και ποια επιχειρήματα επικαλέστηκαν;

Μονάδες 10

Μονάδες 25

Κείμενο Α΄

«ΣΥΜΒΑΣΙΣ

Αφορώσα την ανταλλαγήν των Ελληνο-τουρκικών πληθυσμών και Πρωτόκολλον, υπογραφέντα την 30ηνΙανουαρίου 1923. Η Κυβέρνησις της Μεγάλης Εθνοσυνελεύσεως της Τουρκίας και η Ελληνική Κυβέρνησις συνεφώνησαν επί των ακολούθων όρων.

Άρθρον 1.

Από της 1 Μαΐου 1923, θέλει διενεργηθή η υποχρεωτική ανταλλαγή των Τούρκων υπηκόων Ελληνικού Ορθοδόξου θρησκεύματος, εγκατεστημένων επί των τουρκικών εδαφών, και των Ελλήνων υπηκόων Μουσουλμανικού θρησκεύματος, εγκατεστημένων επί των ελληνικών εδαφών.

Τα πρόσωπα ταύτα δεν θα δύνανται να έλθωσιν ίνα εγκατασταθώσιν εκ νέου εν Τουρκία ή αντιστοίχως εν Ελλάδι, άνευ της αδείας της Τουρκικής Κυβερνήσεως ή αντιστοίχως της Ελληνικής Κυβερνήσεως».

Κείμενο Β΄

«Οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, της Ανατολικής Θράκης και του Εύξεινου Πόντου … θεωρούν ότι η Ανταλλαγή των ελληνικών πληθυσμών της Τουρκίας που ανέρχονται σε ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες απέναντι σε τριακόσιες χιλιάδες μουσουλμάνους της Ελλάδας … πλήττει καίρια την παγκόσμια συνείδηση και την παγκόσμια ηθική … ότι είναι αντίθετη προς τα ιερότερα δικαιώματα του ανθρώπου, της ελευθερίας και ιδιοκτησίας· ότι το σύστημα της Ανταλλαγής αποτελεί νέα και κεκαλυμμένη μορφή αναγκαστικού εκπατρισμού και αναγκαστικής απαλλοτρίωσης που κανένα κράτος δεν έχει το δικαίωμα να θέσει σε εφαρμογή παρά τη θέληση των πληθυσμών. Ότι οι ελληνικοί πληθυσμοί της Μικρασίας, αυτόχθονες από πανάρχαιους χρόνους στη γη που κατοικούσαν και πάνω στην οποία τα δικαιώματά τους είναι αναπαλλοτρίωτα και απαράγραπτα, δεν μετανάστευσαν με τη θέλησή τους αλλά εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους αντιμετωπίζοντας το φάσμα της σφαγής … Οι αλύτρωτοι Έλληνες συναγμένοι εδώ και σε άλλες πόλεις και νησιά της Ελλάδας αποφασίζουν και ψηφίζουν ομόφωνα να αξιώσουν τη δυνατότητα να παλιννοστήσουν στις πατρίδες τους κάτω από ουσιαστικές συνθήκες εγγύησης που θα καταστήσουν αυτήν την παλιννόστηση πραγματοποιήσιμη … Σε αντίθετη περίπτωση καταγγέλλουν την αδικία που τους γίνεται, σαν μια προσβολή δίχως προηγούμενο κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού».

Ψήφισμα που εγκρίθηκε από τους πρόσφυγες της Αθήνας στην Ομόνοια στο πάνδημο συλλαλητήριο που οργανώθηκε για να εκφραστεί η αντίθεσή τους στην υποχρεωτική ανταλλαγή.

Ενδεικτικές Απαντήσεις

ΘΕΜΑ Α1

α. Μετά την υπογραφή της συνθήκης του Βουκουρεστίου τον Αύγουστο του 1913, με την οποία τερματίζονταν οι Βαλκανικοί πόλεμοι, έφθασε και το πρώτο μεταναστευτικό ρεύμα από τη Ρωσία. Έλληνες της περιοχής του Καυκάσου, με την αναγγελία της προσάρτησης της εύφορης Μακεδονίας, άρχισαν να μεταναστεύουν στην Ελλάδα, με την ελπίδα ότι θα τους παραχωρούσαν γη. Κάποιοι απ' αυτούς κατόρθωσαν να εγκατασταθούν στην Κεντρική Μακεδονία. Το μεταναστευτικό ρεύμα αναχαιτίστηκε με επέμβαση της ελληνικής κυβέρνησης.

β. Η σημασία των προσφυγικών μετακινήσεων κατά το 19^ο αιώνα ήταν πολύπλευρη για την ιστορία του τόπου: διαμόρφωσαν το δημογραφικό χάρτη της ανεξάρτητης Ελλάδας και συνετέλεσαν στη γνωριμία και την πνευματική αλληλεπίδραση των Ελλήνων μεταξύ τους. Έτσι, η διαδικασία συγκέντρωσης και συγχώνευσης των ελληνικών πληθυσμών, σε αντίθεση με το γεωγραφικό κατακερματισμό τους στα χρόνια της τουρκοκρατίας, βοήθησε στη συγκρότηση του νέου ελληνικού κράτους.

γ. Οι πρώτες απογραφές των προσφύγων που κατέφυγαν στην Ελλάδα δεν αποδίδουν την πραγματικότητα. Ο αριθμός πρέπει να ήταν πολύ μεγαλύτερος, αν υπολογίσουμε την υψηλή θνησιμότητα των πρώτων χρόνων λόγω των άθλιων συνθηκών διαβίωσης και των επιδημιών, το μειωμένο αριθμό των γεννήσεων και τη μετανάστευση πολλών προσφύγων σε άλλες χώρες. Στην απογραφή του 1928 καταγράφηκαν 1.220.000 πρόσφυγες. Οι αρρώστιες κατέβαλλαν τους πρόσφυγες που ήταν ταλαιπωρημένοι, πρόχειρα στεγασμένοι και υποσιτίζονταν. Ο τύφος, η γρίπη, η φυματίωση (κυρίως στις πόλεις) και η ελονοσία (κυρίως στην ύπαιθρο) τους θέριζαν. Σύμφωνα με στοιχεία της Κοινωνίας των Εθνών, ένας σημαντικός αριθμός προσφύγων πέθαναν μέσα σ' ένα χρόνο από την άφιξή τους στην Ελλάδα. Εκτός από τις αρρώστιες, οι πρόσφυγες ήταν και ψυχικά τραυματισμένοι από την απώλεια συγγενών και φίλων, της πατρογονικής γης και του ευρύτερου κοινωνικού χώρου όπου είχαν ζήσει.

ΘΕΜΑ Α2

α. Η «Πατριαρχική Επιτροπή» μερίμνησε για την εγκατάσταση των προσφύγων στη Μακεδονία και τη Θράκη. [Λάθος]

β. Μετά τη διάλυση της ΕΑΠ, το 1930, τα χρέη των αγροτών προσφύγων ανέλαβε να εισπράξει η Εθνική Τράπεζα. [Λάθος]

γ. Με βάση το άρθρο 11 της Σύμβασης της Λοζάνης ιδρύθηκε η Μικτή Επιτροπή Ανταλλαγής με έδρα την Κωνσταντινούπολη. [Σωστό]

δ. Η αστική στέγαση των προσφύγων που κατέφυγαν στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922) συνάντησε περισσότερα εμπόδια από την αγροτική. [Σωστό]

ε. Η κινητικότητα των προσφύγων, ιδιαίτερα κατά τα πρώτα χρόνια μετά την άφιξή τους στην Ελλάδα, υπήρξε μεγάλη. [Σωστό]

ΘΕΜΑ Β1

α) Η ελληνική κυβέρνηση, μπροστά στο τεράστιο έργο της περίθαλψης και αποκατάστασης των προσφύγων που έπρεπε να αναλάβει, ζήτησε τη βοήθεια της Κοινωνίας των Εθνών (ΚΤΕ). Με πρωτοβουλία της ΚΤΕ, το Σεπτέμβριο του 1923 ιδρύθηκε ένας αυτόνομος οργανισμός με πλήρη νομική υπόσταση, η Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων (ΕΑΠ), με έδρα την Αθήνα. Βασική αποστολή της ήταν να εξασφαλίσει στους πρόσφυγες παραγωγική απασχόληση και οριστική στέγαση.

β) Η ελληνική κυβέρνηση διέθεσε στην ΕΑΠ τα εξής: α) τις ιδιοκτησίες των Τούρκων ανταλλαξίμων και των Βουλγάρων που εγκατέλειψαν την Ελλάδα, κτήματα του Δημοσίου, κτήματα που απαλλοτριώθηκαν με την αγροτική μεταρρύθμιση και μοναστηριακή γη (συνολικά πάνω από 8.000.000 στρέμματα), β) το ποσό από δύο δάνεια (1924, 1928) που είχε συνάψει η ελληνική κυβέρνηση στο εξωτερικό, γ) οικόπεδα μέσα ή γύρω από τις πόλεις για την ανέγερση αστικών συνοικισμών, δ) το τεχνικό και διοικητικό προσωπικό του Υπουργείου Γεωργίας και του Υπουργείου Προνοίας και Αντιλήψεως.

γ) Δόθηκε προτεραιότητα στην εγκατάσταση των προσφύγων στη Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη καθώς: α) ήταν δυνατόν να χρησιμοποιηθούν τα μουσουλμανικά κτήματα και τα κτήματα των Βουλγάρων μεταναστών (σύμφωνα με τη συνθήκη του Νεϊγύ). Αυτό θα καθιστούσε τους πρόσφυγες αυτάρκεις σε σύντομο χρονικό διάστημα και θα συντελούσε στην αύξηση της αγροτικής παραγωγής, β) θα καλυπτόταν το δημογραφικό κενό που είχε δημιουργηθεί με την αναχώρηση των Μουσουλμάνων και των Βουλγάρων και τις απώλειες που προκάλεσαν οι συνεχείς πόλεμοι (1912-1922). Επιπλέον, έτσι εποικίζονταν παραμεθόριες περιοχές.

ΘΕΜΑ Β2

α) Η ελληνική παρουσία στη Μικρά Ασία υπήρξε μακραίωνη. Οι πυκνοί κατά την αρχαιότητα και τους βυζαντινούς χρόνους ελληνικοί πληθυσμοί αραίωσαν αισθητά μετά το 12ο αιώνα, κυρίως λόγω των μαζικών εξισλαμισμών. Όμως, κατά το 18ο και 19ο αιώνα ενισχύθηκαν και πάλι με μεταναστεύσεις από τον κυρίως ελλαδικό χώρο. Την περίοδο αυτή, εκτός από την αύξηση του ελληνικού πληθυσμού, σημειώθηκε οικονομική άνοδος των Ελλήνων, πνευματική άνθηση και αξιόλογη κοινοτική και εκπαιδευτική οργάνωση. Σε περιοχές με πυκνό ελληνικό πληθυσμό ιδρύθηκαν κοινότητες, σύλλογοι, σχολεία και ευαγή ιδρύματα με μεγάλη ακτινοβολία.

β) Η εθνική αφύπνιση των Τούρκων, που είχε ξεκινήσει από τα τέλη του 19ου αιώνα, ενισχύθηκε μετά την εδαφική συρρίκνωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ο τουρκικός εθνικισμός συνέβαλε στην εχθρική αντιμετώπιση των μειονοτήτων που ζούσαν στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Στο στόχαστρο βρέθηκαν κυρίως οι Έλληνες και οι Αρμένιοι, καθώς είχαν συγκεντρώσει στα χέρια τους το μεγαλύτερο μέρος του εμπορίου και της βιομηχανίας της χώρας. Η εκκρεμότητα επίσης στο ζήτημα της κατακύρωσης των νησιών του ανατολικού Αιγαίου στην Ελλάδα επιδείνωσε τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας.

γ) Τους πρώτους μήνες του 1914 έγιναν αθρόες μεταναστεύσεις Μουσουλμάνων της Σερβίας, της Βουλγαρίας και της Ελλάδας προς τη Μικρά Ασία, οι οποίες υποκινήθηκαν σε γενικές γραμμές από την τουρκική κυβέρνηση. Αυτό έδωσε το πρόσχημα στην τουρκική κυβέρνηση, σε συνδυασμό με την επικείμενη είσοδο της Τουρκίας στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, να εκδιώξει τους Έλληνες. Πρώτα θύματα υπήρξαν οι Έλληνες της Ανατολικής Θράκης, οι οποίοι εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους στις αρχές του 1914. Το Μάιο οι διωγμοί επεκτάθηκαν και στη Δυτική Μικρά Ασία, με το πρόσχημα της εκκένωσης της περιοχής απέναντι από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, για στρατιωτικούς λόγους. Όλη η επιχείρηση έγινε με την καθοδήγηση των Γερμανών, συμμάχων των Τούρκων. Η εκκένωση μεθοδεύτηκε πρώτα με ανθελληνική εκστρατεία του τουρκικού τύπου και καταπίεση των Ελλήνων για να εξαναγκαστούν σε «εκούσια» μετανάστευση. Σε πολλές περιπτώσεις διαπράχθηκαν λεηλασίες και δολοφονίες σε βάρος των Ελλήνων.

ΘΕΜΑ Γ1

α) Η αγροτική αποκατάσταση στο μεγαλύτερο μέρος της ήταν έργο της ΕΑΠ. Απέβλεπε στη δημιουργία μικρών γεωργικών ιδιοκτησιών. Η εγκατάσταση των προσφύγων έγινε σε εγκαταλελειμμένα χωριά, σε νέους συνοικισμούς προσαρτημένους σε χωριά και σε νέους, αμιγώς προσφυγικούς συνοικισμούς.

β) Ο παραχωρούμενος κλήρος ποίκιλλε ανάλογα με το μέγεθος της οικογένειας των προσφύγων, την ποιότητα του εδάφους, το είδος της καλλιέργειας και τη δυνατότητα άρδευσης. Συνήθως ο κλήρος δεν αποτελούσε ενιαία έκταση, αλλά τεμάχια αγρών που βρίσκονταν σε διαφορετικές τοποθεσίες. Η πληροφορία αυτή επιβεβαιώνεται και από το παράθεμα, όπου επιπροσθέτως τονίζεται πως η κατανομή των κτημάτων που προέκυψαν από τη διάσπαση των μεγάλων αγροκτημάτων γινόταν κατά ισομερή τρόπο μεταξύ των προσφύγων. Στην αρχή η διανομή από τις υπηρεσίες εποικισμού ήταν προσωρινή. Θα γινόταν οριστική μετά την κτηματογράφηση από την τοπογραφική υπηρεσία του Υπουργείου Γεωργίας. Όπως, όμως, επισημαίνεται στο παράθεμα, είχαν ληφθεί μέτρα ώστε να επιτευχθεί η διατήρηση των αγροτικών πληθυσμών στις περιοχές της υπαίθρου, όπου είχαν εγκατασταθεί. Ειδικότερα, υπήρχαν περιορισμοί σχετικά με τη δυνατότητα πώλησης αλλά και κληρονομικής μεταβίβασης των κτημάτων. Οι ρυθμίσεις αυτές, συνάμα, δεν επέτρεπαν τη συγκέντρωση της γης από τους μεγαλοκτηματίες, που θα επιδίωκαν ίσως να αγοράσουν εκτάσεις από τους πρόσφυγες. Ο κάθε πρόσφυγας, άλλωστε, όφειλε να καλλιεργεί ο ίδιος το κτήμα του, τουλάχιστον για 25 χρόνια, και δεν μπορούσε να το πουλήσει ολόκληρο ούτε μετά την εξόφληση του τιμήματος και την απόκτηση τίτλου πλήρους κυριότητας. Μπορούσαν να πουλήσουν μέρος μόνο του κλήρου, αν υπερέβαινε σε έκταση τα 10 στρέμματα, σε περίπτωση που αποτελούσε φυτεία, ή τα 5 στρέμματα, σε περίπτωση που σε αυτόν καλλιεργούταν καπνός. Εκτός από τη γη παραχωρούνταν στέγη, εργαλεία, σπόροι, λιπάσματα και ζώα. Παράλληλα, όπως προκύπτει από το παράθεμα, η ΕΑΠ προσπάθησε να ενισχύσει τη γεωργία και την κτηνοτροφία, με τους ακόλουθους τρόπους: δημιούργησε πρότυπους σταθμούς γεωργικών βελτιώσεων, ενίσχυσε τη χρήση των λιπασμάτων, εφοδίασε τους πρόσφυγες -όπου αυτό ήταν εφικτό- με γεωργικά μηχανήματα, οργάνωσε κτηνοτροφικές μονάδες και επιδίωξε να στηρίξει την οικιακή κτηνοτροφία, προκειμένου να περιορίσει τον αρνητικό αντίκτυπο που είχε η έως τότε υπό συνεχή μετακίνηση κτηνοτροφία που εφάρμοζαν οι ντόπιοι κτηνοτρόφοι.

γ) Για τη στέγαση τηρήθηκε το σύστημα της ανέγερσης των οικιών απευθείας από την ΕΑΠ (εργολαβία) ή της ανέγερσης από τους ίδιους τους πρόσφυγες με τη χορήγηση όλων των οικοδομικών υλικών (αυτεπιστασία). Τα κτίσματα ήταν, συνήθως, δύο δωμάτια, μία αποθήκη και ένας σταύλος. Όπως πληροφορούμαστε από το παράθεμα, η ΕΑΠ κατασκεύασε 50.000 καινούριες κατοικίες και προχώρησε, με τη συνδρομή της κυβέρνησης, στην επισκευή των σπιτιών που είχαν εγκαταλείψει οι ανταλλάξιμοι. Με αυτό τον τρόπο τα σπίτια που διανεμήθηκαν στους αγρότες έφτασαν συνολικά τα 129.934. Το 1930, πάντως, η ΕΑΠ επισήμανε πως θα έπρεπε να κατασκευαστούν άλλες 12.000 οικίες, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες στέγασης των προσφύγων. Την αξία του παραχωρούμενου κλήρου θα πλήρωναν οι πρόσφυγες με δόσεις. Ο τίτλος που δινόταν στους κληρούχους ήταν τίτλος απλής κατοχής. Θα γινόταν τίτλος πλήρους κυριότητας αργότερα, μετά την αποπληρωμή του χρέους. Μετά τη διάλυση της ΕΑΠ, το 1930, τα χρέη των αγροτών προσφύγων ανέλαβε να εισπράξει η Αγροτική Τράπεζα.

ΘΕΜΑ Δ1

β. Τι προέβλεπαν οι όροι της παραπάνω Σύμβασης σε ό,τι αφορά τους ανταλλάξιμους;

α) Στις 24 Ιουλίου 1923 υπογράφηκε η Συνθήκη ειρήνης της Λοζάνης. Έξι μήνες πριν, στις 30 Ιανουαρίου 1923, είχε υπογραφεί η ελληνοτουρκική Σύμβαση, η οποία ρύθμιζε την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Προβλεπόταν η υποχρεωτική ανταλλαγή μεταξύ των Ελλήνων ορθοδόξων κατοίκων της Τουρκίας και των Μουσουλμάνων κατοίκων της Ελλάδας. Αυτή θα ίσχυε τόσο γι’ αυτούς που παρέμεναν στις εστίες τους, όσο και για εκείνους που είχαν ήδη καταφύγει στην ομόθρησκη χώρα. Σύμφωνα με το 1ο άρθρο της Σύμβασης η υποχρεωτική ανταλλαγή θα ξεκινούσε από την 1η Μαΐου του 1923 και από εκείνη την ημερομηνία κανένας από τους υπό ανταλλαγή υπηκόους δεν θα μπορούσε να εγκατασταθεί ξανά στην Ελλάδα ή την Τουρκία χωρίς την άδεια του αντίστοιχου κράτους υποδοχής. Μάλιστα, η ανταλλαγή ίσχυσε αναδρομικά για όλες τις μετακινήσεις που έγιναν από τη μέρα που κηρύχθηκε ο Α΄ Βαλκανικός πόλεμος (18 Οκτωβρίου 1912). Από την ανταλλαγή αυτή εξαιρέθηκαν οι Έλληνες ορθόδοξοι της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου και οι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης.

β) Οι ανταλλάξιμοι, σύμφωνα με τη σύμβαση ανταλλαγής: α) θα απέβαλαν την παλιά ιθαγένεια και θα αποκτούσαν την ιθαγένεια της χώρας στην οποία θα εγκαθίσταντο, β) είχαν δικαίωμα να μεταφέρουν την κινητή περιουσία τους, γ) είχαν δικαίωμα να πάρουν από το κράτος στο οποίο μετανάστευαν ως αποζημίωση περιουσία ίσης αξίας με την ακίνητη περιουσία που εγκατέλειπαν φεύγοντας, δ) θα διευκολύνονταν στη μετακίνηση τους από τη Μικτή Επιτροπή Ανταλλαγής.

Η συμφωνία αυτή για ανταλλαγή πληθυσμών διέφερε από τις προηγούμενες. Καθιέρωνε για πρώτη φορά τη μαζική μετακίνηση πληθυσμών και είχε υποχρεωτικό χαρακτήρα, ενώ οι μέχρι τότε συμφωνίες προέβλεπαν εθελοντική μετανάστευση κατοίκων κάποιων επίμαχων περιοχών.

γ) Όταν έγινε γνωστή η υπογραφή της Σύμβασης και οι όροι της, οι πρόσφυγες που βρίσκονταν στην Ελλάδα αντέδρασαν έντονα. Σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας συγκρότησαν συλλαλητήρια, διατρανώνοντας την απόφασή τους να εμποδίσουν την εφαρμογή της. Σύμφωνα, μάλιστα, με το ψήφισμα που ενέκριναν πρόσφυγες της Αθήνας, γίνεται σαφές πως θεωρούσαν πλήγμα για την παγκόσμια συνείδηση και ηθική την ανταλλαγή ενός εκατομμυρίου διακοσίων χιλιάδων Ελλήνων έναντι μόλις τριακοσίων χιλιάδων μουσουλμάνων. Επρόκειτο, όπως δήλωναν, για κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων τους στην ελευθερία και την ιδιοκτησία. Η ανταλλαγή αυτή, άλλωστε, αποτελούσε «μια κεκαλυμμένη μορφή αναγκαστικού εκπατρισμού και αναγκαστικής απαλλοτρίωσης» που κανένα κράτος δεν είχε τη δικαιοδοσία να εφαρμόσει χωρίς τη συναίνεση των ίδιων των πολιτών. Οι πρόσφυγες τόνιζαν, επίσης, πως η παρουσία των Ελλήνων στη Μικρασία υφίσταται από πανάρχαιους χρόνους γεγονός που καθιστά προφανές πως τα δικαιώματά τους σε αυτές τις περιοχές δεν μπορούν να παραγραφούν ή να απαλλοτριωθούν. Η διαφυγή τους από αυτά τα εδάφη έγινε, άλλωστε, υπό την απειλή της σφαγής και όχι εκουσίως. Με βάση, λοιπόν, αυτά τα δεδομένα ζητούσαν το δικαίωμα να επιστρέψουν στις πατρίδες τους, αφού διασφαλιστούν οι κατάλληλες συνθήκες, ώστε η επιστροφή αυτή να καταστεί εφικτή. Σε διαφορετική περίπτωση όφειλαν να διακηρύξουν πως τελούταν εις βάρος τους μια αδικία που συνιστά δίχως προηγούμενο προσβολή κατά της ανθρωπότητας. Η πραγματικότητα όμως, όπως είχε διαμορφωθεί μετά την έξοδο χιλιάδων Ελλήνων από τις πατρογονικές εστίες τους και την άρνηση της Τουρκίας να δεχτεί την επιστροφή τους, ανάγκασε την ελληνική αντιπροσωπεία να συμφωνήσει. Εξάλλου η υπογραφή της Σύμβασης υποβοηθούσε τις βλέψεις των ηγετών των δύο χωρών (Βενιζέλου και Κεμάλ) για τη διασφάλιση και αναγνώριση των συνόρων τους, την επίτευξη ομοιογένειας και την απρόσκοπτη ενασχόληση με την εσωτερική μεταρρύθμιση και ανάπτυξη. Σύμφωνη ήταν και η Κοινωνία των Εθνών. Οι πρόσφυγες έμειναν με την πικρία ότι το δίκαιο και τα συμφέροντά τους θυσιάστηκαν στο βωμό των συμφερόντων του ελληνικού κράτους.

Διονύσης Καψάλης [Σονέτο II]

Κωνσταντίνος Μάντης | Διονύσης Καψάλης [Σονέτο II]

Patricia Ariel

Διονύσης Καψάλης [Σονέτο II]

Ακόμη μια φορά πρόκειται για τα φύλλα:

ο πρώτος στίχος σε παιδεύει μήνες τώρα,

το πρώτο κύτταρο, κι αναζητάς την ώρα

ν’ αρχίσει να διχάζεται∙ όπως στα κοίλα

κάτοπτρα που σκορπίζουνε το πρόσωπό σου

δηλώνονται τα πάθη σου κι ανασυνθέτεις

μέσ’ από δύσμορφες πτυχές (σαν επισκέπτης

στα εγκαίνια του σύμπαντος) τον εαυτό σου,

έτσι πληθαίνει μέσα σου ο πρώτος στίχος,

πέφτουν οι λέξεις σαν τα φύλλα μες στο χρόνο,

οι σκοτεινοί εταίροι προσπερνούν κι ο ήχος

από τα βήματά τους πέφτει στη σιωπή σου∙

το ραγισμένο κάτοπτρο δηλώνει μόνο

το πέρασμά τους, άνεμο του παραδείσου.

[Δεκατέσσερα Σονέτα]

Ο Διονύσης Καψάλης προσεγγίζει στο σονέτο του αυτό την ιδιαιτέρως απαιτητική διαδικασία που οφείλει να ακολουθήσει ο δημιουργός προκειμένου να φτάσει στην ολοκλήρωση της ποιητικής σύνθεσης. Μια διαδικασία που τον αναγκάζει να αντικρίσει ακόμη και τις πιο σκοτεινές πτυχές του εαυτού του, αφού το υλικό των ποιημάτων αντλείται απ’ τα βάθη της ίδιας της ψυχής του ποιητή.

«Ακόμη μια φορά πρόκειται για τα φύλλα:

ο πρώτος στίχος σε παιδεύει μήνες τώρα,

το πρώτο κύτταρο, κι αναζητάς την ώρα

ν’ αρχίσει να διχάζεται∙»

Ο ποιητής αξιοποιεί τα φύλλα των δέντρων ως το κεντρικό του σύμβολο για τις λέξεις που αποτελούν το δομικό στοιχείο σύνθεσης των ποιημάτων. Η διαδικασία εύρεσης των κατάλληλων λέξεων, τόσο με βάση την ηχητική τους αξία, όσο και με γνώμονα το νόημα που επιδιώκεται να διατυπωθεί, παραλληλίζεται με το σταδιακό ωρίμασμα των φύλλων, μέχρι την κρίσιμη εκείνη στιγμή που έχοντας ολοκληρώσει τον κύκλο ανάπτυξής τους, πέφτουν από τα δέντρα και τίθενται στη διάθεση της φύσης. Με πολλή υπομονή ο ποιητής οφείλει να περιμένει μέχρι τη στιγμή που οι λέξεις θα «πέσουν», ώριμες πια, και θα τεθούν στη διάθεσή του, για να τις χρησιμοποιήσει στο ποίημά του. Για τα φύλλα αυτά, λοιπόν, θα μας μιλήσει, για μια ακόμη φορά ο ποιητής, καθώς η διαδικασία γένεσης ενός ποιήματος αποτελεί εύλογα καίριο ζήτημα προβληματισμού για κάθε θεράποντα της ποιητικής τέχνης.

Με αυτοαναφορική προσέγγιση, που εκφράζεται μέσω ενός νοητού διαλόγου με τον εαυτό του, ο ποιητής αναγνωρίζει πως έχουν περάσει ήδη αρκετοί μήνες που τον βασανίζει ο πρώτο στίχος του υπό δημιουργία ποιήματος. Ο πρώτος αυτός στίχος έχει, υπό μία έννοια, ανάλογη λειτουργία με το πρώτο κύτταρο κάθε νέου οργανισμού, το οποίο μέσα από τις πολλαπλές διαιρέσεις του οδηγεί σταδιακά στη δημιουργία της νέας ζωής. Ο ποιητής περιμένει, έτσι, με αγωνία τη στιγμή που το πρώτο κύτταρο του ποιήματός του θ’ αρχίσει να διχάζεται, ώστε να προκύψουν από αυτό κι οι επόμενοι στίχοι, μέχρι την πλήρη δημιουργία του ποιήματός του.

Ο παραλληλισμός της σύνθεσης ενός ποιήματος με τη σταδιακή και χρονοβόρα διαδικασία δημιουργίας μιας νέας ζωής, αποκαλύπτει με ενάργεια το πόσο απαιτητική είναι η γενετική αυτή πνευματική διαδικασία. Σε αντίθεση με την εντύπωση που ίσως επικρατεί στους μη μυημένους στην ποιητική τέχνη, η πραγματικότητα της ποιητικής γραφής είναι εξαιρετικά δύσκολη. Η αρχική ιδέα -ο πρώτος στίχος- δεν οδηγεί κατά τρόπο αυτόματο ή εύκολο στο ξεδίπλωμα της νοηματικής αλληλουχίας που θα αποτελέσει -μόλις ολοκληρωθεί- το ποίημα. Ο δημιουργός οφείλει να προχωρήσει σε μια εξουθενωτική εσωτερική αναζήτηση προκειμένου να εντοπίσει και να αναγνωρίσει το αναγκαίο υλικό για την πραγμάτωση της αρχικής του ιδέας. Η ποίηση δεν είναι μια στιγμιαία έμπνευση∙ είναι, πολύ περισσότερο, μια επώδυνη διαδικασία κατάδυσης στα σκοτεινότερα σημεία της ψυχής του δημιουργού.

«όπως στα κοίλα

κάτοπτρα που σκορπίζουνε το πρόσωπό σου

δηλώνονται τα πάθη σου κι ανασυνθέτεις

μέσ’ από δύσμορφες πτυχές (σαν επισκέπτης

στα εγκαίνια του σύμπαντος) τον εαυτό σου,

έτσι πληθαίνει μέσα σου ο πρώτος στίχος»

Ο πρώτος στίχος δεν πληθαίνει χωρίς τίμημα για τον ποιητή, αφού τον αναγκάζει να αναμετρηθεί ακόμη και με τις πλέον δυσάρεστες ή επώδυνες πτυχές του εαυτού του για να βρει μέσα του τα βιώματα εκείνα ή τις ψυχικές παραδοχές που θα αποτελέσουν το συναισθηματικό ή νοηματικό υλικό δόμησης του ποιήματος. Ο ποιητής οφείλει να αναμετρηθεί με την ίδια του την ψυχή∙ οφείλει να αντικρίσει το ίδιο του το πρόσωπο πολλαπλώς διχασμένο και παραμορφωμένο, όπως γίνεται όταν καθρεφτίζεται κάποιος στα κοίλα κάτοπτρα που διασκορπίζουν την εικόνα του σε πολλά μερικότερα κομμάτια και την παραποιούν, καθιστώντας την μη αναγνωρίσιμη.

Με την αποστασιοποίηση που θα διέκρινε έναν τυχαίο επισκέπτη στα εγκαίνια του σύμπαντος -στην αρχική στιγμή, δηλαδή, της δημιουργίας- ο ποιητής θα πρέπει να σταθεί απέναντι στις ψηφίδες που αποτελούν την ίδια του την υπόσταση και θα πρέπει με ψυχραιμία να προχωρήσει στην ανασύνθεση του εαυτού του. Οφείλει να έρθει αντιμέτωπος με τις ψηφίδες που αποτυπώνουν τα πάθη, τις προσδοκίες, τις αρετές, μα και τα σκοτεινότερα ελαττώματά του, και δίχως να παρασύρεται από τη διάθεση να αναγνωρίσει ελαφρυντικά στον εαυτό του ή από τη διάθεση να παραγνωρίσει τις δύσμορφες πτυχές της προσωπικότητάς του, θα πρέπει να χτίσει μια νέα νοηματική αλληλουχία.

Θα πρέπει να χτίσει κομμάτι κομμάτι το ποίημά του, αντλώντας υλικό τόσο από τις καλές πτυχές του εαυτού του, όσο κι από τις πτυχές εκείνες που θα προτιμούσε να μην τις έχει δει και να μην έχει παραδεχτεί την ύπαρξή τους. Μια διαδικασία οδυνηρών παραδοχών, που διασφαλίζει όμως την αλήθεια του ποιήματος και του προσδίδει την αναγκαία απήχηση μιας πραγματικής εικόνας ζωής, που όσο κι αν πληγώνει τον ίδιο τον δημιουργό, είναι η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί την τελική αντοχή του στο χρόνο.

«πέφτουν οι λέξεις σαν τα φύλλα μες στο χρόνο,

οι σκοτεινοί εταίροι προσπερνούν κι ο ήχος

από τα βήματά τους πέφτει στη σιωπή σου∙

το ραγισμένο κάτοπτρο δηλώνει μόνο

το πέρασμά τους, άνεμο του παραδείσου.»

Η ολοκλήρωση αυτής της εσωτερικής διαδικασίας αποδόμησης και ανασύνθεσης του «εαυτού», οδηγεί στην εύρεση των ζητούμενων λέξεων, οι οποίες πέφτουν πια, όπως πέφτουν τα φύλλα με το πέρασμα του χρόνου. Ο ποιητής αποκτά το υλικό που εναγωνίως αναζήτησε κι οι σκοτεινοί εταίροι του, οι αφανείς πτυχές της υπόστασής του, που για μια στιγμή και με μεγάλο κόπο ήρθαν στην επιφάνεια, τον προσπερνούν. Η επαφή του ποιητή με τις πλέον συγκαλυμμένες πλευρές του εαυτού του είναι παροδική και, μάλιστα, κάποτε επιτυγχάνεται σ’ ένα σχεδόν ασυνείδητο επίπεδο. Το πέρασμα, έτσι, των σκοτεινών αυτών εταίρων γίνεται σχεδόν αθόρυβα, αφού η σιωπή του ποιητή -η αδυναμία του να μιλήσει γι’ αυτούς συνειδητά και με πλήρη επίγνωση- απορροφά τον ήχο από τα βήματά τους.

Ό,τι απομένει να προδίδει το πέρασμά τους και να μαρτυρεί την αναμέτρηση του ποιητή με τις σκοτεινές αυτές πλευρές της ψυχής του είναι το ραγισμένο κάτοπτρο του εαυτού του. Ο ποιητής δεν βγαίνει αλώβητος απ’ αυτή τη διαδικασία∙ μπορεί πλέον να αντιληφθεί τις ραγισματιές στην προηγουμένως άρτια εικόνα του. Τώρα μπορεί να αντιληφθεί τις ασυνέχειες στο «αφήγημα» που αποτελεί την προσωπική του ιστορία∙ τώρα γνωρίζει πως υπάρχουν σημεία αποσιωπημένα, γεγονότα σπρωγμένα στη λήθη, συναισθήματα καταπιεσμένα και σκέψεις που αν φανερώνονταν θα τον εξέθεταν. Τώρα γνωρίζει πολύ καλύτερα τον εαυτό του, έστω κι αν στην πορεία αναγκάστηκε ν’ αντικρίσει και να αποδεχτεί στοιχεία που θα ήθελε να μην αποτελούν γνωρίσματα της δικής του υπόστασης. Κι είναι ακριβώς αυτή η λυτρωτική γνώση του εαυτού που καθιστά την εσωτερική αναμέτρηση με τα σκοτεινότερα σημεία της προσωπικής του ταυτότητας μια ευεργετική πνοή του παραδείσου.

Η διαδικασία δημιουργίας του ποιήματος είναι παράλληλα και μια οδυνηρή καταβύθιση στα μύχια της ψυχής του ποιητή∙ μια καταβύθιση που τον φέρνει αντιμέτωπο με ανεπούλωτες πληγές των πρώτων ήδη στιγμών της ζωής του, με μνήμες που έχουν απωθηθεί για τη δική του προφύλαξη, καθώς και με σκοτεινές επιθυμίες και ανάγκες, στις οποίες σπάνια έχει πρόσβαση το ίδιο το άτομο, αφού πρόκειται για ροπές του εαυτού ικανές να οδηγήσουν σε πλήρη ανατροπή των ισορροπιών εκείνων που καθιστούν εφικτή τη λειτουργική και «φυσιολογική» ύπαρξη του ατόμου. Μια επώδυνη καταβύθιση που προσφέρει, ως σωτήρια ανταμοιβή για την αντοχή του δημιουργού να αντικρίσει το άσχημο πρόσωπο του εαυτού του, ένα βαθύτατο αίσθημα κάθαρσης.

Διονύσης Καψάλης «Ακόμη μια φορά», ΑΓΡΑ, 1986

Μάνος Χατζιδάκις «Ερωτικό»

Κωνσταντίνος Μάντης | Μάνος Χατζιδάκις «Ερωτικό»

Samuel Whitton

Μάνος Χατζιδάκις «Ερωτικό»

Στον Σείριο υπάρχουνε παιδιά

LORCA

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή

Μιαν άλλη που δεν θα υπάρχω

Μη φοβηθείς

Και θα με βρεις είτε σαν άστρο

Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα

Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει

Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς

Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα

Μαζεύοντ’ όλοι οι ποιητές

Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα

Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια

Και περιμένουν

Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν

Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου

Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου

Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παράθυρό σου

Το πρόσωπό μου φωτεινό

Να σχηματίζει αστερισμό

Να σου χαμογελάει

Και να σου ψιθυρίζει

Καλή νύχτα

Μάνος Χατζιδάκις, Μυθολογία, Εκδόσεις Ύψιλον

Η αίσθηση του ποιητικού υποκειμένου πως ο ιδανικός αγαπημένος που θέλησε μα δεν κατόρθωσε να συναντήσει ποτέ, ίσως δεν έχει καν γεννηθεί ακόμη, οδηγεί στη σύνθεση του τρυφερού αυτού, επιστολικής υφής, ποιήματος. Ο αποδέκτης, αν και πιθανά ανήκει σε κάποια μελλοντική εποχή, είναι ο ιδανικός εκείνος σύντροφος που θα λάμβανε όλη την αγάπη και τη φροντίδα του ποιητή, εφόσον θα αποτελούσε το ψυχικό και πνευματικό του ταίρι.

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή

Μιαν άλλη που δεν θα υπάρχω

Μη φοβηθείς

Και θα με βρεις είτε σαν άστρο

Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα

Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει

Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς

Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Σε δεύτερο πρόσωπο και με εμφανή διάθεση οικειότητας ο ποιητής απευθύνει τα λόγια του σε κάποιον που δεν γνωρίζει, μα περίμενε να γνωρίσει όλη του τη ζωή. Αν, λοιπόν, ο ιδανικός αυτός αγαπημένος γεννηθεί κάποια στιγμή στο μέλλον, όταν πια ο ποιητής δε θα υπάρχει, δε θα πρέπει αυτό να τον φοβίσει. Ο ποιητής θα φροντίσει με κάθε τρόπο να του προσφέρει προστασία και παραμυθία στις δύσκολες ή μοναχικές στιγμές της ζωής του. Θα τον προσέχει και θα του παραστέκεται σαν φύλακας άγγελος, καθιστώντας με έμμεσους τρόπους εμφανή την παρουσία του και τη συνεχή φροντίδα του για εκείνον. Θα είναι, έτσι, το αστέρι που θα φωτίζει τη μοναχική του πορεία τις παγωμένες νύχτες ή το γεμάτο αθωότητα και αγάπη βλέμμα ενός μικρού παιδιού που θα τον προσπεράσει κάποια στιγμή στο δρόμο ή η ευεργετική φλόγα ενός κεριού που θα κρατά περπατώντας στο σκοτεινό το δάσος.

Ο ιδανικός αγαπημένος δεν θα στερηθεί τις φροντίδες εκείνες και την αγάπη που θα του προσφέρονταν σε αφθονία αν τύχαινε κι οι δυο τους συνυπήρχαν, θα φτάσουν όπως και να ‘χει σ’ εκείνον, μόνο που θα φτάσουν με τη μορφή φαινομενικά τυχαίων γεγονότων και ευνοϊκών συμπτώσεων.

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα

Μαζεύοντ’ όλοι οι ποιητές

Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα

Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια

Και περιμένουν

Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν

Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου

Ο ποιητής, άλλωστε, όπως και οι άλλοι ομότεχνοί του, θα έχει το προνόμιο να βρίσκεται ψηλά στον ουρανό, εκεί που κατοικούν τ’ αστέρια, έχοντας τη δυνατότητα να παρατηρεί και να προσέχει τον ιδανικό του αγαπημένο. Θα βρίσκεται εκεί, όπου οι εραστές, όσοι δηλαδή, όπως κι εκείνος, έχουν κάποιον αγαπημένο τους στη γη, περνούν το χρόνο τους περιμένοντας τη στιγμή που κάποια απ’ τ’ αστέρια χάσουν τις αισθήσεις τους και πέσουν προς τη γη, ώστε να στείλουν με αυτά κάποιο ακριβό τους μήνυμα αγάπης.

Οι εραστές στον ουρανό καπνίζουν, μασάνε χρυσόσκονη και παίζουν, περιμένοντας υπομονετικά τη στιγμή που κάποιοι αστερισμοί ζαλιστούν -κουρασμένοι να στέκουν ψηλά στον ουρανό- και λιποθυμήσουν, διότι αυτός είναι ο τρόπος που έχουν για να επικοινωνήσουν με τους ανθρώπους στη γη. Έτσι κι ο ποιητής, θα περιμένει μέχρι να πέσουν κάποια λιποθυμισμένα αστέρια στον ύπνο του ιδανικού του αγαπημένου.

Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου

Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παράθυρό σου

Το πρόσωπό μου φωτεινό

Να σχηματίζει αστερισμό

Να σου χαμογελάει

Και να σου ψιθυρίζει

Καλή νύχτα

Ο ποιητής θα προσδοκά τη στιγμή που τα λιπόθυμα αστέρια θα πέσουν στον ύπνο εκείνου και θα γίνουν ένας απλός αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών του∙ ένας απλός αναστεναγμός, αρκετός όμως για να τον ξυπνήσει και να τον ωθήσει να κοιτάξει έξω απ’ το παράθυρό του. Κι είναι αυτή η στιγμή κατά την οποία θα μπορέσει ο ποιητής, λαμβάνοντας τη μορφή ενός φωτεινού αστερισμού, να χαμογελάσει τρυφερά στον ιδανικό του αγαπημένο και να του ψιθυρίσει για πρώτη φορά καληνύχτα.

Το γεγονός πως ο ιδανικός αγαπημένος ανήκει ίσως σε κάποια μελλοντική εποχή δεν θα σταθεί εμπόδιο στην επιθυμία του ποιητή να τού προσφέρει όλη εκείνη την αγάπη που κρατούσε πάντοτε στην ψυχή του για εκείνον. Μήτε ο χρόνος, μήτε ο θάνατος μπορούν, άλλωστε, ν’ αποτρέψουν τον ποιητή απ’ το να διατηρεί ακέραια μέσα του την πίστη πως κάποτε, έστω και μετά από πολλά χρόνια, θα υπάρξει εκείνος που προοριζόταν να αποτελέσει το ιδανικό του συμπλήρωμα και ταίρι. Το ότι ο ίδιος δεν θα ζει για να τον συναντήσει είναι απλώς μια ατυχής παράμετρος, που εύκολα όμως μπορεί να αρθεί χάρη στη δύναμη της ποίησης και της ποιητικής φαντασίας.

Κι είναι το στοιχείο αυτό της ποιητικής φαντασίας που τονίζεται μέσα από το στίχο του Λόρκα -Στον Σείριο υπάρχουνε παιδιά- τον οποίο προτάσσει ο ποιητής. Πρόκειται για τα λόγια ενός κομήτη από μια νεανική σουίτα του Λόρκα αφιερωμένη στη νύχτα, στην οποία είναι κυρίαρχη η ανάλαφρη διάθεση και το φαντασιακό στοιχείο.