Κική Δημουλά «Σημείο Αναγνωρίσεως»
Ποια εντύπωση δημιουργεί στο ποιητικό υποκείμενο η στάση του αγάλματος και ποιες σκέψεις του υποβάλλει;
Η στάση του αγάλματος, αν ιδωθεί από μακριά, δημιουργεί τη λανθασμένη εντύπωση ότι το άγαλμα έχει ανακαθίσει, για να θυμηθεί κάποιο όμορφο όνειρο και ότι είναι έτοιμο να σηκωθεί για να ζήσει ξανά τις στιγμές του ονείρου, δίνει δηλαδή την εντύπωση της ευτυχισμένης αναπόλησης, καθώς δεν γίνονται άμεσα ορατά τα δεμένα χέρια του. Όταν όμως πλησιάσει κάποιος κοντά βλέπει ότι το άγαλμα έχει τα χέρια του δεμένα πισθάγκωνα και συνειδητοποιεί ότι η στάση του δεν υποδηλώνει ηρεμία αλλά μια εναγώνια προσπάθεια να ξεφύγει από τα δεσμά του: «κι η στάση σου είναι η θέλησή σου», όπως χαρακτηριστικά σχολιάζει η ποιήτρια.
Ο γλύπτης έχει αποτυπώσει τη γυναικεία μορφή σε μια στάση που είναι ενδεικτική της προσπάθειας που θα κατέβαλε κάθε άνθρωπος για να ελευθερωθεί, αν του είχαν δέσει τα χέρια, και το έχει αποτυπώσει έτσι για να εκφράσει την αγωνία της σκλαβωμένης Ηπείρου. Η ποιήτρια, όμως, αφήνοντας κατά μέρους το συμβολισμό που θέλησε να εκφράσει ο γλύπτης με το έργο του, κοιτάζει και αντιλαμβάνεται το άγαλμα, όπως ακριβώς το βλέπει, μια γυναίκα δηλαδή με δεμένα τα χέρια που προσπαθεί με αποφασιστικότητα να γλιτώσει από τα δεσμά της. Η εικόνα αυτή για την ποιήτρια είναι απολύτως εύγλωττη και απολύτως έγκυρη για την κατάσταση που βιώνουν οι γυναίκες, γι’ αυτό και αποδέχεται το έργο αυτό ως έναν ιδανικό συμβολισμό της γυναίκας του παρελθόντος, του παρόντος, αλλά και του μέλλοντος. Η γυναίκα είναι διαχρονικά υποδουλωμένη στις σκληρές απαιτήσεις της κοινωνίας και είναι δυστυχώς αδύναμη να ξεφύγει από την κατάσταση αυτή. Εκείνο, επίσης, που αναστατώνει περισσότερο την ποιήτρια είναι η διάρκεια της αγωνίας που έχει αποτυπωθεί στο έργο του γλύπτη, καθώς όπως οι γυναίκες παραμένουν διαχρονικά σε μια κατάσταση εγκλωβισμού, έτσι και το άγαλμα έχει δημιουργηθεί για να βιώνει μόνιμα την αγωνία του αιχμαλώτου. Κι ενώ για τις περισσότερες δυσκολίες της ζωής έρχεται μια στιγμή λύτρωσης, τόσο για το άγαλμα όσο και για τις γυναίκες, η λύτρωση αυτή μοιάζει να είναι εξ ορισμού αποκλεισμένη.
Ποια εντύπωση δημιουργεί στο ποιητικό υποκείμενο η στάση του αγάλματος και ποιες σκέψεις του υποβάλλει;
Η στάση του αγάλματος, αν ιδωθεί από μακριά, δημιουργεί τη λανθασμένη εντύπωση ότι το άγαλμα έχει ανακαθίσει, για να θυμηθεί κάποιο όμορφο όνειρο και ότι είναι έτοιμο να σηκωθεί για να ζήσει ξανά τις στιγμές του ονείρου, δίνει δηλαδή την εντύπωση της ευτυχισμένης αναπόλησης, καθώς δεν γίνονται άμεσα ορατά τα δεμένα χέρια του. Όταν όμως πλησιάσει κάποιος κοντά βλέπει ότι το άγαλμα έχει τα χέρια του δεμένα πισθάγκωνα και συνειδητοποιεί ότι η στάση του δεν υποδηλώνει ηρεμία αλλά μια εναγώνια προσπάθεια να ξεφύγει από τα δεσμά του: «κι η στάση σου είναι η θέλησή σου», όπως χαρακτηριστικά σχολιάζει η ποιήτρια.
Ο γλύπτης έχει αποτυπώσει τη γυναικεία μορφή σε μια στάση που είναι ενδεικτική της προσπάθειας που θα κατέβαλε κάθε άνθρωπος για να ελευθερωθεί, αν του είχαν δέσει τα χέρια, και το έχει αποτυπώσει έτσι για να εκφράσει την αγωνία της σκλαβωμένης Ηπείρου. Η ποιήτρια, όμως, αφήνοντας κατά μέρους το συμβολισμό που θέλησε να εκφράσει ο γλύπτης με το έργο του, κοιτάζει και αντιλαμβάνεται το άγαλμα, όπως ακριβώς το βλέπει, μια γυναίκα δηλαδή με δεμένα τα χέρια που προσπαθεί με αποφασιστικότητα να γλιτώσει από τα δεσμά της. Η εικόνα αυτή για την ποιήτρια είναι απολύτως εύγλωττη και απολύτως έγκυρη για την κατάσταση που βιώνουν οι γυναίκες, γι’ αυτό και αποδέχεται το έργο αυτό ως έναν ιδανικό συμβολισμό της γυναίκας του παρελθόντος, του παρόντος, αλλά και του μέλλοντος. Η γυναίκα είναι διαχρονικά υποδουλωμένη στις σκληρές απαιτήσεις της κοινωνίας και είναι δυστυχώς αδύναμη να ξεφύγει από την κατάσταση αυτή. Εκείνο, επίσης, που αναστατώνει περισσότερο την ποιήτρια είναι η διάρκεια της αγωνίας που έχει αποτυπωθεί στο έργο του γλύπτη, καθώς όπως οι γυναίκες παραμένουν διαχρονικά σε μια κατάσταση εγκλωβισμού, έτσι και το άγαλμα έχει δημιουργηθεί για να βιώνει μόνιμα την αγωνία του αιχμαλώτου. Κι ενώ για τις περισσότερες δυσκολίες της ζωής έρχεται μια στιγμή λύτρωσης, τόσο για το άγαλμα όσο και για τις γυναίκες, η λύτρωση αυτή μοιάζει να είναι εξ ορισμού αποκλεισμένη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου