Rob Woodcox
Η
«Πολιτεία» του Πλάτωνα στις Πανελλήνιες
Εξετάσεις
Ομογενών 2005
Πλάτωνος
Πολιτεία, 519 Β - 520 Α.
Τί δέ; Τόδε οὐκ εἰκός, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ ἀνάγκη ἐκ τῶν προειρημένων, μήτε τοὺς ἀπαιδεύτους καὶ ἀληθείας ἀπείρους ἱκανῶς ἄν ποτε πόλιν ἐπιτροπεῦσαι, μήτε τοὺς ἐν παιδείᾳ ἐωμένους διατρίβειν διὰ τέλους, τοὺς μὲν ὅτι σκοπὸν ἐν τῷ βίῳ οὐκ ἔχουσιν ἕνα, οὗ στοχαζομένους δεῖ ἅπαντα πράττειν ἃ ἂν πράττωσιν ἰδίᾳ τε καὶ δημοσίᾳ, τοὺς δὲ ὅτι ἑκόντες εἶναι οὐ πράξουσιν, ἡγούμενοι ἐν μακάρων νήσοις ζῶντες ἔτι ἀπῳκίσθαι;
Ἀληθῆ, ἔφη.
Ἡμέτερον δὴ ἔργον, ἦν δ’ ἐγώ, τῶν οἰκιστῶν τάς τε βελτίστας φύσεις ἀναγκάσαι ἀφικέσθαι πρὸς τὸ μάθημα ὃ ἐν τῷ πρόσθεν ἔφαμεν εἶναι μέγιστον, ἰδεῖν τε τὸ ἀγαθὸν καὶ ἀναβῆναι ἐκείνην τὴν ἀνάβασιν, καὶ ἐπειδὰν ἀναβάντες ἱκανῶς ἴδωσι, μὴ ἐπιτρέπειν αὐτοῖς ὃ νῦν ἐπιτρέπεται.
Τὸ ποῖον δή;
Τὸ αὐτοῦ, ἦν δ’ ἐγώ, καταμένειν καὶ μὴ ἐθέλειν πάλιν καταβαίνειν παρ’ ἐκείνους τοὺς δεσμώτας μηδὲ μετέχειν τῶν παρ’ ἐκείνοις πόνων τε καὶ τιμῶν, εἴτε φαυλότεραι εἴτε σπουδαιότεραι.
Ἔπειτ’, ἔφη, ἀδικήσομεν αὐτούς, καὶ ποιήσομεν χεῖρον ζῆν, δυνατὸν αὐτοῖς ὂν ἄμεινον;
Ἐπελάθου, ἦν δ’ ἐγώ, πάλιν, ὦ φίλε, ὅτι νόμῳ οὐ τοῦτο μέλει, ὅπως ἕν τι γένος ἐν πόλει διαφερόντως εὖ πράξει, ἀλλ’ ἐν ὅλῃ τῇ πόλει τοῦτο μηχανᾶται ἐγγενέσθαι, συναρμόττων τοὺς πολίτας πειθοῖ τε καὶ ἀνάγκῃ, ποιῶν μεταδιδόναι ἀλλήλοις τῆς ὠφελίας ἣν ἂν ἕκαστοι τὸ κοινὸν δυνατοὶ ὦσιν ὠφελεῖν καὶ αὐτὸς ἐμποιῶν τοιούτους ἄνδρας ἐν τῆ πόλει, οὐχ ἵνα ἀφιῇ τρέπεσθαι ὅπῃ ἕκαστος βούλεται, ἀλλ’ ἵνα καταχρῆται αὐτὸς αὐτοῖς ἐπὶ τὸν σύνδεσμον τῆς πόλεως.
Να
απαντήσετε στα παρακάτω:
α) Από
το παραπάνω κείμενο να μεταφράσετε στη νέα ελληνική γλώσσα το απόσπασμα «Τί δέ;...
ὃ νῦν ἐπιτρέπεται».
Τι λοιπόν; Αυτό δεν είναι φυσικό, είπα
εγώ, και δεν απορρέει αναγκαστικά από τα προηγούμενα, ότι δηλαδή ούτε οι
απαίδευτοι και όσοι δεν έχουν γνωρίσει την αλήθεια θα μπορούσαν ποτέ να
κυβερνήσουν ικανοποιητικά μια πόλη, ούτε αυτοί που αφήνονται να ασχολούνται ως
το τέλος της ζωής τους με την παιδεία, οι πρώτοι, γιατί δεν έχουν ένα
συγκεκριμένο στόχο στη ζωή τους, τον οποίο κυνηγώντας πρέπει να κάνουν όλα
ανεξαιρέτως όσα τυχόν πράττουν και στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή, και οι
δεύτεροι, επειδή με τη θέλησή τους δεν θα αναμειχθούν στην πρακτική ζωή, γιατί
νομίζουν ότι έχουν εγκατασταθεί στα νησιά των μακαρίων, ενώ είναι ακόμα
ζωντανοί;
Αλήθεια, είπε.
Δικό μας λοιπόν έργο, είπα εγώ, των
ιδρυτών της πολιτείας, (είναι) να αναγκάσουμε τις εξαιρετικές φύσεις (ή τα
ξεχωριστά πνεύματα) να φτάσουν στο μάθημα που προηγουμένως είπαμε ότι είναι το
ανώτερο, δηλαδή και να δουν το αγαθό και να ανεβούν εκείνο τον ανηφορικό δρόμο,
και, αφού ανεβούν και δουν αρκετά (το αγαθό), να μην τους επιτρέπουμε αυτό που
τώρα τους επιτρέπεται.
β1) Να
σχολιάσετε ερμηνευτικά τη φράση «ἰδεῖν τε τὸ ἀγαθὸν καὶ ἀναβῆναι ἐκείνην
τὴν ἀνάβασιν».
Το αγαθό αποτελεί, σύμφωνα με τον
Πλάτωνα, το σημαντικότερο μάθημα, το υψηλότερο πνευματικό επίτευγμα για έναν
άνθρωπο, κι είναι κάτι που σίγουρα δεν επιτυγχάνεται εύκολα ή άκοπα. Η πορεία
προς τη θέαση του αγαθού συνιστά μια εξαιρετικά απαιτητική «ανάβαση», καθώς η
πνευματική εξέλιξη πραγματώνεται μόνο μέσω συνεχούς και κοπιώδους προσπάθειας.
Ο Πλάτωνας υποστηρίζει μια νοησιαρχική ηθική, δηλαδή η γνώση της αλήθειας δεν
μπορεί παρά να οδηγεί κατά αναγκαιότητα σε ηθική πράξη, στην πραγμάτωση του
αγαθού.
Ο Πλάτωνας για να αισθητοποιήσει τη
δυσκολία της παιδευτικής διαδικασίας επιλέγει λέξεις που να δηλώνουν την
ανάβαση, φέρνοντας στο νου το κοπιαστικό περπάτημα σ’ έναν ανηφορικό δρόμο.
Σηματοδοτεί, μάλιστα, την ύπαρξη του ευτυχούς τερματισμού της προσπάθειας
δηλώνοντας την άφιξη στο χώρο εκείνο που θα είναι πια δυνατή η θέαση του
αγαθού. Ωστόσο, ο Πλάτωνας αναφέρεται σε απλή θέαση και όχι σε κτήση του
αγαθού, μιας και η επίτευξη του υψηλότερου αναβαθμού νοητικής ανάπτυξης
επιτρέπει απλώς στον άνθρωπο να αντιληφθεί την τελειότητα του κόσμου των Ιδεών.
Ο πεπαιδευμένος επιβραβεύεται με το προνόμιο της συνειδητοποίησης της
αρτιότητας που έχουν οι ιδέες και οι έννοιες στην τελειότερη έκφανσή τους, αλλά
δεν μπορεί μήτε να τις οικειοποιηθεί μήτε να τις αξιοποιήσει. Αντικρίζει για
μια στιγμή ό,τι είχε δει κι η αθάνατη ψυχή του -έστω κι αν στην πορεία το
λησμόνησε- και συνεχίζει από εκείνο το σημείο την προσπάθειά του να μεταδώσει
στους συμπολίτες τους την ιδέα πως ο κόσμος των αισθήσεων κι ο κόσμος των
υλικών πραγμάτων, που τους κρατούν δέσμιους, δεν είναι σε καμία περίπτωση το
ιδανικό εκείνο που θα έπρεπε να επιδιώκουν.
τὸ ἀγαθόν: Ο Πλάτωνας δεν δίνει μια σαφή
ερμηνεία για αυτόν τον όρο που είναι από τους βασικότερους στο φιλοσοφικό του
σύστημα παρά αρκείται σε ορισμένους υπαινιγμούς. Αγαθόν πάντως είναι α) το εἶναι και ό,τι διατηρεί το εἶναι· β) η τάξη, ο κόσμος και η ενότητα
που διαπερνά και συνέχει την πολλαπλότητα· γ) ό,τι παρέχει την αλήθεια και την
επιστήμη (Πολ. 509a). Η
έκφραση αὐτὸ τὸ ἀγαθόν φαίνεται να δηλώνει την ύψιστη
αρχή και την πηγή του όντος και της γνώσης. Βλ. Πολιτεία 508e: «Τοῦτο τοίνυν τὸ τὴν ἀλήθειαν παρέχον τοῖς γιγνωσκομένοις καὶ τῷ γιγνώσκοντι τὴν δύναμιν ἀποδιδὸν τὴν τοῦ ἀγαθοῦ ἰδέαν φάθι εἶναι». Πάντως ήδη στην αρχαιότητα το
Πλάτωνος ἀγαθόν
ήταν παροιμιακή έκφραση για κάτι το ασαφές και σκοτεινό.
β2) Ποια
είναι η ηθική υποχρέωση των φιλοσόφων κατά τον Πλάτωνα, όπως διαφαίνεται από το
κείμενο;
Στην ιδεώδη πολιτεία οι φιλόσοφοι δεν
δικαιούνται να ζουν κατά τον τρόπο που παρατηρεί ο Σωκράτης ότι ζουν στην εποχή
του, δηλαδή σαν να βρίσκονται ήδη στα «νησιά των μακάρων», κλεισμένοι στον
γυάλινο και ασφαλή πύργο της γνώσης, ασχολούμενοι απερίσπαστοι με φιλοσοφικές
αναζητήσεις και διανοητικές ασκήσεις. Και όλα αυτά με την ιδέα ότι η ενασχόληση
με τον απλό λαό και τα καθημερινά προβλήματα της δημόσιας ζωής αποτελεί ντροπή,
προσβολή και ηθική μείωση για τον άνθρωπο του πνεύματος. Αντίθετα, ο Σωκράτης
υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος του πνεύματος οφείλει να επιστρέψει στην «σπηλιά»,
να ασχοληθεί με τα προβλήματα των απαίδευτων, να διαγνώσει τις ανάγκες τους, να
τους διαφωτίσει και να τους δείξει τον δρόμο για το φως, να υποστεί τελικά ότι
συνεπάγεται η αμάθεια και η άγνοια στην προσπάθειά του να τους βοηθήσει.
Σ’ αυτό το χωρίο του κειμένου ο
Σωκράτης / Πλάτωνας αναφέρεται στο χρέος των φυλάκων στην ιδανική του πολιτεία.
Αυτοί, αφού θα έχουν περάσει από τα στάδια εκπαίδευσης (δηλαδή: μουσική και
γυμναστική παιδεία – μαθηματικές επιστήμες – σπουδή της διαλεκτικής), οφείλουν
(μετά τα 50 τους χρόνια) να κατέβουν στο σπήλαιο, δηλαδή στην πρακτική
πολιτική, και να μεταδώσουν τις γνώσεις τους και την αρετή τους σε ολόκληρη την
πόλη. Αφού, λοιπόν, θα έχουν μοιράσει τη ζωή τους μεταξύ της φιλοσοφίας και της
άσκησης της εξουσίας και αφού θα έχουν εκπαιδεύσει τους διαδόχους τους, θα
είναι πια έτοιμοι να φύγουν από τη ζωή και να κατοικήσουν στα νησιά των
μακαρίων.
Οι φύλακες, οι από τη φύση τους
εξαίρετοι πολίτες, οφείλουν να αφοσιωθούν στην κοπιώδη παιδευτική διαδικασία
που θα τους επιτρέψει να φτάσουν στον υψηλότατο αναβαθμό γνώσης. Κι όταν
επιτύχουν αυτόν το στόχο, θα πρέπει στη συνέχεια, ακόμη κι αν δεν το επιθυμούν,
να προσφέρουν τις σημαντικές υπηρεσίες τους στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Οι
φύλακες, δηλαδή, έχουν στη συνέχεια να επιτελέσουν διττό ρόλο, καθώς αφενός θα
πρέπει να μεριμνήσουν για την πνευματική καθοδήγηση εκείνων των πολιτών που
βρίσκονται ακόμη στην οδυνηρή κατάσταση της άγνοιας, κι αφετέρου να αναλάβουν
διοικητικά καθήκοντα για την καλύτερη δυνατή λειτουργία της πολιτείας.
Ο Πλάτωνας αναγνωρίζει βέβαια πόσο
δύσκολη είναι η παιδευτική πορεία ως τη θέαση του αγαθού, και αντιλαμβάνεται
πως οι άνθρωποι που φτάνουν σ’ αυτό το επίπεδο δεν θέλουν ύστερα να επιστρέψουν
και να αναμειχθούν ξανά με τους αφώτιστους συμπολίτες τους. Ωστόσο, η θέαση του
αγαθού δεν αποτελεί αυτοσκοπό, είναι περισσότερο το μέσο για την επίτευξη ενός
υψηλότερου στόχου, που δεν είναι άλλος από την ευδαιμονία όλης της πολιτείας.
Αν οι φύλακες παραμείνουν σε μια κατάσταση αδράνειας, απολαμβάνοντας μακάριοι
την εσωτερική γαλήνη που τους παρέχει η γνώση, τότε δεν είναι χρήσιμοι για την
πολιτεία και δεν ολοκληρώνουν την αποστολή τους. Καταφεύγουν ουσιαστικά σε μια
φυγόπονη απραξία που δε θα πρέπει να τους είναι επιτρεπτή.
β3) Ποια
είναι η αγωγή των φυλάκων κατά τον Πλάτωνα;
Το ενδιαφέρον του νομοθέτη επικεντρώνεται
στην ορθή αγωγή των φυλάκων, που έχουν επιλεγεί με κριτήρια την καλή σωματική
τους διάπλαση και την οξύνοια. Στο πρώτο στάδιο επιδιώκεται η εξισορρόπηση
γυμναστικής και μουσικής αγωγής. Γυμναστική σημαίνει: φροντίδα για την ευεξία
του σώματος, απλές ασκήσεις, υγιεινός τρόπος διαβίωσης. Μουσική είναι η
ενασχόληση με τις καλές τέχνες: μουσική, χορός, τραγούδι, ανάγνωση, καλλιέργεια
της εικαστικής ευαισθησίας. Ο νομοθέτης φυσικά επαγρυπνεί για τη μορφή και το
περιεχόμενο της καλλιτεχνικής έκφρασης.
Ένας δεύτερος κύκλος εκπαίδευσης (από
τα 20 ως τα 30) περιλαμβάνει κυρίως τις μαθηματικές επιστήμες: αριθμητική,
γεωμετρία, στερεομετρία, αστρονομία, αρμονική. Κορωνίδα της εκπαιδευτικής
πορείας είναι η πενταετής (από τα 30 ως τα 35) σπουδή της διαλεκτικής (φιλοσοφία)
που οδηγεί στην ύψιστη μορφή γνώσης, δηλαδή στην αναζήτηση της ουσίας όλων των
πραγμάτων και στη θέαση του Αγαθού.
H πορεία λοιπόν προς την ολοκλήρωση του
ενάρετου ανθρώπου είναι τραχεία και γεμάτη δυσκολίες. Όσοι από τους
φύλακες-επικούρους υποστούν με επιτυχία τις κρίσεις που έχουν καθορισθεί
προάγονται μετά τα 50 τους έτη σε φύλακες παντελείς, δηλαδή σε φύλακες -
άρχοντες (βασιλείς). Οι ενασχολήσεις αυτής της ολιγάριθμης αρχηγεσίας (ελίτ)
είναι εν μέρει πρακτικές (διοίκηση του κράτους) και εν μέρει θεωρητικές, δηλαδή
ενασχόληση με τις επιστήμες και τη φιλοσοφία. Οι άρχοντες έχουν την ευθύνη για
την εκπαίδευση της νέας γενιάς των φυλάκων, ζουν μακάρια, επειδή απολαμβάνουν
τις πνευματικές ηδονές που μόνο αυτές διαρκούν, και όταν πεθάνουν τιμώνται ως
ήρωες.
β4) Να
γράψετε δύο ομόρριζες λέξεις της νέας ελληνικής γλώσσας, απλές ή σύνθετες, για
καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις του κειμένου: διατρίβειν, μετέχειν, μηχανᾶται, ἐπελάθου, διαφερόντως.
διατρίβειν: ενδιατρίβω, συντρίβω
μετέχειν: μέτοχος, μέθεξις
μηχανᾶται: μηχανή, ἀμήχανος
ἐπελάθου: ἀληθής, ἐπιλήσμων
διαφερόντως: διαφορετικότητα, εκφορά
Επαναληπτικές
εξετάσεις 2008
Πλάτωνος
Πολιτεία 514Α-515Α
Μετὰ ταῦτα δή, εἶπον, ἀπείκασον τοιούτῳ πάθει τὴν ἡμετέραν φύσιν παιδείας τε πέρι καὶ ἀπαιδευσίας. Ἰδὲ γὰρ ἀνθρώπους οἷον ἐν καταγείῳ οἰκήσει σπηλαιώδει, ἀναπεπταμένην πρὸς τὸ φῶς τὴν εἴσοδον ἐχούσῃ μακρὰν παρὰ πᾶν τὸ σπήλαιον, ἐν ταύτῃ ἐκ παίδων ὄντας ἐν δεσμοῖς καὶ τὰ σκέλη καὶ τοὺς αὐχένας, ὥστε μένειν τε αὐτοὺς εἴς τε τὸ πρόσθεν μόνον ὁρᾶν, κύκλῳ δὲ τὰς κεφαλὰς ὑπὸ τοῦ δεσμοῦ ἀδυνάτους περιάγειν, φῶς δὲ αὐτοῖς πυρὸς ἄνωθεν καὶ πόρρωθεν καόμενον ὄπισθεν αὐτῶν, μεταξὺ δὲ τοῦ πυρὸς καὶ τῶν δεσμωτῶν ἐπάνω ὁδόν, παρ’ ἣν ἰδὲ τειχίον παρῳκοδομημένον, ὥσπερ τοῖς θαυματοποιοῖς πρὸ τῶν ἀνθρώπων πρόκειται τὰ παραφράγματα, ὑπὲρ ὧν τὰ θαύματα δεικνύασιν.
Ὁρῶ, ἔφη.
Ὅρα τοίνυν παρὰ τοῦτο τὸ τειχίον φέροντας ἀνθρώπους σκεύη τε παντοδαπὰ ὑπερέχοντα τοῦ τειχίου καὶ ἀνδριάντας καὶ ἄλλα ζῷα λίθινά τε καὶ ξύλινα καὶ παντοῖα εἰργασμένα, οἷον εἰκὸς τοὺς μὲν φθεγγομένους, τοὺς δὲ σιγῶντας τῶν παραφερόντων.
Ἄτοπον, ἔφη, λέγεις εἰκόνα καὶ δεσμώτας ἀτόπους.
Ὁμοίους ἡμῖν, ἦν δ’ ἐγώ.
Α. Από το κείμενο
που σας δίνεται
να γράψετε στο τετράδιό σας τη μετάφραση του αποσπάσματος: «Μετὰ ταῦτα δὴ… Ὁρῶ, ἔφη.»
Μετά από αυτά λοιπόν, είπα, παράστησε
τη δική μας φύση μας ως προς την παιδεία και την απαιδευσία με μια τέτοια
εικόνα. Φαντάσου, δηλαδή, μέσα σε μια υπόγεια κατοικία όμοια με σπηλιά, η οποία
έχει την είσοδο ανοιχτή προς το φως σε όλο το μάκρος της σπηλιάς, μέσα σ’ αυτή
να βρίσκονται άνθρωποι από την παιδική τους ηλικία δεμένοι με δεσμά και στα
πόδια και στον αυχένα, ώστε να μένουν καθηλωμένοι και να βλέπουν μόνο μπροστά
τους, χωρίς να μπορούν να στρέφουν γύρω το κεφάλι τους λόγω των δεσμών τους.
Ακόμη (φαντάσου) ένα φως από φωτιά να καίει γι’ αυτούς από ψηλά και μακριά και
πίσω τους. Και ανάμεσα στη φωτιά και τους δεσμώτες να περνά ψηλά ένας δρόμος,
παράλληλα στον οποίο φαντάσου να έχει χτιστεί ένας μικρός τοίχος, όπως ακριβώς
έχουν τοποθετηθεί από τους ταχυδακτυλουργούς μπροστά τους τα παραπετάσματα,
πάνω στα οποία δείχνουν τις ταχυδακτυλουργίες τους.
(Τα) φαντάζομαι, είπε.
Β1. Να
εντοπίσετε με αναφορές στο κείμενο και να σχολιάσετε τα στοιχεία του σπηλαίου,
τα οποία δηλώνουν τον εγκλεισμό των δεσμωτών.
Ἰδὲ γὰρ ἀνθρώπους οἷον ἐν καταγείῳ οἰκήσει σπηλαιώδει: Ο χώρος στον οποίο
τοποθετεί τους δεσμώτες ο Πλάτωνας είναι μια υπόγεια κατοικία, που μοιάζει με
σπηλιά∙ χώρος, δηλαδή, που βρίσκεται στο βάθος της γης και καθιστά άρα δυσχερή
την όποια επαφή με τον έξω κόσμο. Οι δεσμώτες, επομένως, σε περίπτωση που
θελήσουν να δραπετεύσουν από την υπόγεια κατοικία στην οποία βρίσκονται
εγκλεισμένοι θα πρέπει να ακολουθήσουν την ανηφόρα που οδηγεί στην έξοδο, και
να επιδοθούν έτσι με μια κοπιώδη ανοδική πορεία.
Ας σημειωθεί ότι η σπηλιά συμβολίζει
την η αισθητή πραγματικότητα, την πολιτική κοινωνία, στην οποία δεν κυβερνούν
οι πεπαιδευμένοι, οι φιλόσοφοι.
ἀναπεπταμένην πρὸς τὸ φῶς τὴν εἴσοδον ἐχούσῃ μακρὰν παρὰ πᾶν τὸ σπήλαιον: Η είσοδος είναι ανοιχτή προς
το φως σε όλο το μάκρος της σπηλιάς, γεγονός που δημιουργεί μια ιδιαίτερα
έντονη αντίθεση ανάμεσα στο σκότος του σπηλαίου -το σκότος της άγνοιας και της
περιορισμένης αντίληψης- και στο φως του εξωτερικού κόσμου, όπου κυριαρχεί η
καθαρή αντίληψη της νόησης και του έλλογου τρόπου κατανόησης της
πραγματικότητας. Η έντονη αυτή αντίθεση αισθητοποιεί εναργέστερα τον εγκλεισμό
των δεσμωτών, εφόσον η σπηλιά στην οποία εκείνοι βρίσκονται δέσμιοι είναι
ανοιχτή απ’ άκρη σ’ άκρη σ’ έναν φωτεινό κόσμο -πνευματικής- ελευθερίας.
ἐν ταύτῃ ἐκ παίδων ὄντας ἐν δεσμοῖς καὶ τὰ σκέλη καὶ τοὺς αὐχένας: Οι δεσμώτες του σπηλαίου έχουν -όπως
επισημαίνει φιλόσοφος- από την παιδική τους ηλικία δεσμά στα πόδια και στον
αυχένα τους, στοιχείο που φανερώνει αφενός το μακροχρόνιο της δουλείας τους κι
αφετέρου το μεγάλο βαθμό του περιορισμού τους. Οι αλυσίδες των δεσμωτών είναι
οι αισθήσεις που τους κρατούν δέσμιους και δεν τους αφήνουν να αντιληφθούν την
πραγματικότητα με τη βοήθεια της λογικής και υπό το φως του ορθού λόγου.
ὥστε μένειν τε αὐτοὺς εἴς τε τὸ πρόσθεν μόνον ὁρᾶν, κύκλῳ δὲ τὰς κεφαλὰς ὑπὸ τοῦ δεσμοῦ ἀδυνάτους περιάγειν: Ο περιορισμός των
δεσμωτών λόγω των δεσμών τους είναι τέτοιος που δεν τους επιτρέπει να στρέφουν
το κεφάλι τους προς άλλες κατευθύνσεις, προκειμένου να δουν και να ελέγξουν το
χώρο γύρω τους∙ μπορούν να κοιτούν μόνο ό,τι βρίσκεται μπροστά τους.
Η απουσία λογικής επεξεργασίας των
δεδομένων, η απουσία της απορίας για την πηγή της γνώσης και η μη αναζήτηση
βαθύτερων αιτιών για την εικόνα του κόσμου, για τον ίδιο τον κόσμο εν τέλει,
καθηλώνει τους ανθρώπους σ’ ένα εξαιρετικά περιορισμένο επίπεδο θέασης της
πραγματικότητας. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως σ’ αυτό το πολύ χαμηλό επίπεδο
γνώσης, στο επίπεδο της «εικασίας» οι άνθρωποι εμπιστεύονται και γνωρίζουν μόνο
τα δεδομένα της αίσθησης, τις σκιές των πραγμάτων δηλαδή, χωρίς να γνωρίζουν
ακόμη την πηγή αυτής της περιορισμένης γνώσης, χωρίς να γνωρίζουν ακόμη πως
ό,τι βλέπουν είναι προϊόν των αισθήσεών τους.
Βασικό ζητούμενο για να προχωρήσουν οι
άνθρωποι σ’ ένα ανώτερο επίπεδο γνώσης, για ν’ αρχίσουν άρα την ανάβαση της
σπηλιάς, είναι η απορία, είναι η εσωτερική
ανάγκη να γνωρίσουν καλύτερα τον κόσμο που τους περιβάλλει, αλλά και τον
ίδιο τους τον εαυτό. Η καθήλωσή τους επομένως δεν είναι τόσο εξωτερικά
επιβεβλημένη, όσο αποτελεί μια κατάσταση κατά την οποία οι άνθρωποι, αρκούμενοι
σε ό,τι αντιλαμβάνονται, δεν μπαίνουν σε μια διαδικασία αναζήτησης, δεν
αμφισβητούν τα δεδομένα που τους παρέχονται.
Β2. θαυματοποιοῖς, ἀνδριάντας, δεσμώτας
ἀτόπους: να
σχολιάσετε το περιεχόμενο των παραπάνω όρων.
θαυματοποιοῖς: Προφανώς ο Πλάτωνας έχει υπόψη του παραστάσεις θεάτρου
σκιών ή νευροσπαστών (νευροσπάστης, ου: αυτός που κινεί με χορδές ή λεπτούς
σπάγγους ομοιώματα, κούκλες. Τα ομοιώματα αυτά λέγονταν νευρόσπαστα). Ο
Πλάτωνας παρομοιάζει τον μικρό τοίχο που είναι παράλληλα χτισμένος με τον δρόμο
με το διαχωριστικό διάφραγμα των «θαυματοποιών», εκείνων, δηλαδή, που δίνουν
παραστάσεις παρουσιάζοντας διάφορες ταχυδακτυλουργίες. Ο τρόπος, όμως, με τον
οποίο λειτουργεί αυτός ο τοίχος και οι μορφές, οι σκιές των οποίων προβάλλονται
μέσα στη σπηλιά, παραπέμπει σε κάτι ανάλογο του θεάτρου σκιών. Κάτι αντίστοιχο,
ένα κουκλοθέατρο με μαριονέτες, παρουσιάζεται και από τον Αριστοτέλη. Προφανώς,
λοιπόν, το κοινό της εποχής ήταν συνηθισμένο σε τέτοιου είδους παραστάσεις.
Κύριο σημείο της έννοιας των
θαυματοποιών είναι πως εκτελούν «πλαστά θαύματα», πως παρουσιάζουν, δηλαδή,
κάτι που δεν είναι αληθινό, κι αυτή ακριβώς η λειτουργία τους, που είναι γνωστή
στους ακροατές των λόγων του Σωκράτη, επιτρέπει να γίνει πληρέστερα αισθητό το
στοιχείο της εξαπάτησης των δεσμωτών απ’ όσα αντικρίζουν.
ἀνδριάντας: Πρόκειται για εικόνες φυσικών
αντικειμένων που προέρχονται από το ανώτερο ὁρατόν. Ό,τι υπάρχει στη σπηλιά (με την
εξαίρεση των φερόντων και των ίδιων των δεσμωτών), είτε είναι σκεύη είτε σκιές,
θα πρέπει να θεωρηθούν ως λιγότερο φωτεινά και αληθή από τα ορατά που
βρίσκονται εκτός σπηλιάς. Ο λόγος είναι ότι δεν αντλούν το φως και την αλήθεια
τους από τον ήλιο αλλά από το φως του πυρός.
δεσμώτας
ἀτόπους: Οι δεσμώτες είναι οι άνθρωποι που
βρίσκονται στο κατώτερο επίπεδο γνώσης και άρα αποδέχονται ως αληθινό μόνο ό,τι
αντιλαμβάνονται με τις αισθήσεις τους. Εγκλωβισμένοι στο σκοτάδι της άγνοιας
θεωρούν πως οι σκιές των πραγμάτων είναι η αληθινή εικόνα του κόσμου, στοιχείο
που βρίσκει το αντίστοιχό τους στους απαίδευτους πολίτες που δεν αμφισβητούν τα
δεδομένα της πολιτικής ζωής καθώς θεωρούν πως αυτά αποτελούν τη μόνη πιθανή
έκφανση της πραγματικότητας. Πολίτες που γίνονται υποχείρια των ισχυρών της
κοινωνίας, καθώς δεν έχουν την απαιτούμενη κριτική ικανότητα, δεν έχουν το
πνευματικό εκείνο επίπεδο που θα τους επέτρεπε να διεκδικήσουν την καλύτερη
δυνατή οργάνωση και λειτουργία της πολιτείας, όπως αυτή θα τους παρεχόταν αν οι
φιλόσοφοι και οι πεπαιδευμένοι είχαν τον έλεγχο της κοινωνίας.
Ο Γλαύκωνας χαρακτηρίζει τους δεσμώτες
αυτούς αλλόκοτους, καθώς δεν έχει ακόμη αντιληφθεί το πόσο όμοιοι είναι αυτοί οι
δεσμώτες με μεγάλο μέρος των πολιτών που ζουν χωρίς να έχουν αποκτήσει την
αναγκαία πνευματική αποδέσμευση από την περιορισμένη και δεσμευτική εικόνα του
κόσμου που βασίζεται στις αισθήσεις.
Β3. Ποιος
είναι ο τόπος, ποιο το θέμα του διαλόγου «Πολιτεία ἢ περὶ
δικαίου» και ποια τα διαλεγόμενα πρόσωπα;
Ο Σωκράτης και ο Γλαύκων, ο μεγαλύτερος
αδελφός του Πλάτωνα είχαν κατεβεί στον Πειραιά για να παρακολουθήσουν τη γιορτή
της Βενδίδας, μιας θρακικής θεότητας που ταυτιζόταν με την Άρτεμη.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα σταμάτησαν στο σπίτι του πλούσιου μέτοικου Κέφαλου,
που ετοίμαζε θυσία. Στη συζήτηση που ακολούθησε εκείνο το καλοκαιρινό δειλινό
πήραν μέρος ο Κέφαλος (ο πατέρας του ρήτορα Λυσία), ο μεγαλύτερος γιος του ο
Πολέμαρχος, ο σοφιστής Θρασύμαχος, ο Κλειτοφών, οι δύο μεγαλύτεροι αδελφοί του
Πλάτωνα, ο Γλαύκων και ο Αδείμαντος, και ο Σωκράτης. Όμως από το δεύτερο βιβλίο
ως το τέλος οι κύριοι συζητητές είναι ο Σωκράτης, ο Γλαύκων και ο Αδείμαντος.
Την επόμενη ημέρα ο Σωκράτης αναδιηγείται τη συζήτηση αυτή σε κάποιον φίλο του
αρχίζοντας με τη φράση «Κατέβην χθὲς εἰς Πειραιᾶ μετὰ Γλαύκωνος τοῦ Ἀρίστωνος...».
Θέμα του διαλόγου είναι η φύση της δικαιοσύνης
και της αδικίας και κατ’ επέκταση αν και κατά πόσο ο δίκαιος ή ο άδικος είναι
ευτυχέστερος και σε αυτήν και στην άλλη ζωή. Όμως, για
να διερευνηθεί αυτό το περίπλοκο πρόβλημα, ο Σωκράτης προτείνει να το εξετάσουν
στο ευρύτερο πλαίσιο μιας πόλης - κράτους. Αρχίζει λοιπόν ένα πείραμα, μια
θεωρητική κατασκευή εξαρχής μιας πόλης, που συγκροτείται σιγά-σιγά για να
φτάσει από το πρωτόγονο στάδιο στην πλήρη ανάπτυξη της. Πώς λειτουργεί λοιπόν η
δικαιοσύνη μέσα σ' αυτόν τον ζωντανό οργανισμό, μέσα σε αυτή τη μεγάλη
συλλογική ψυχή; Σε αυτό το ερώτημα προσπαθεί να απαντήσει ο Σωκράτης. Μια
διευκρίνιση είναι αναγκαία· με τον όρο πόλις δηλώνεται η πόλη - κράτος, που
αναπτύχθηκε ήδη από την αρχαϊκή εποχή στον ελληνικό χώρο. Με τον όρο πολιτεία
δηλώνεται το πολίτευμα, οι βασικές δηλαδή αρχές που υπόκεινται στη νομοθεσία
και στους θεσμούς της πόλης.
Β4. Να
γράψετε δύο ομόρριζες λέξεις της αρχαίας ή της νέας ελληνικής γλώσσας, απλές ή
σύνθετες, για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις του κειμένου:
ἀπείκασον, πάθει, ἐχούσῃ, ὁρᾶν, φέροντας.
ἀπείκασον: εἰκασία, εἰκονογράφος
πάθει: πάθημα, συμπάσχω
ἐχούσῃ: σχήμα, ἕξις
ὁρᾶν: όραμα, όψη
φέροντας: φόρος, φορείο
Πανελλήνιες
εξετάσεις 2011
Πλάτωνος
Πολιτεία 519 Β – D
Τί δέ; Τόδε οὐκ εἰκός, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ ἀνάγκη ἐκ τῶν προειρημένων, μήτε τοὺς ἀπαιδεύτους καὶ ἀληθείας ἀπείρους ἱκανῶς ἄν ποτε πόλιν ἐπιτροπεῦσαι, μήτε τοὺς ἐν παιδείᾳ ἐωμένους διατρίβειν διὰ τέλους, τοὺς μὲν ὅτι σκοπὸν ἐν τῷ βίῳ οὐκ ἔχουσιν ἕνα, οὗ στοχαζομένους δεῖ ἅπαντα πράττειν ἃ ἂν πράττωσιν ἰδίᾳ τε καὶ δημοσίᾳ, τοὺς δὲ ὅτι ἑκόντες εἶναι οὐ πράξουσιν, ἡγούμενοι ἐν μακάρων νήσοις ζῶντες ἔτι ἀπῳκίσθαι;
Ἀληθῆ, ἔφη.
Ἡμέτερον δὴ ἔργον, ἦν δ’ ἐγώ, τῶν οἰκιστῶν τάς τε βελτίστας φύσεις ἀναγκάσαι ἀφικέσθαι πρὸς τὸ μάθημα ὃ ἐν τῷ πρόσθεν ἔφαμεν εἶναι μέγιστον, ἰδεῖν τε τὸ ἀγαθὸν καὶ ἀναβῆναι ἐκείνην τὴν ἀνάβασιν, καὶ ἐπειδὰν ἀναβάντες ἱκανῶς ἴδωσι, μὴ ἐπιτρέπειν αὐτοῖς ὃ νῦν ἐπιτρέπεται.
Τὸ ποῖον δή;
Τὸ αὐτοῦ, ἦν δ’ ἐγώ, καταμένειν καὶ μὴ ἐθέλειν πάλιν καταβαίνειν παρ’ ἐκείνους τοὺς δεσμώτας μηδὲ μετέχειν τῶν παρ’ ἐκείνοις πόνων τε καὶ τιμῶν, εἴτε φαυλότεραι εἴτε σπουδαιότεραι.
Ἔπειτ’, ἔφη, ἀδικήσομεν αὐτούς, καὶ ποιήσομεν χεῖρον ζῆν, δυνατὸν αὐτοῖς ὂν ἄμεινον;
Α1. Από
το παραπάνω κείμενο
να γράψετε στο τετράδιό σας τη μετάφραση του αποσπάσματος: «Τί
δέ;... ὃ νῦν ἐπιτρέπεται.»
Τι λοιπόν; Αυτό δεν είναι φυσικό, είπα εγώ,
και δεν απορρέει αναγκαστικά από τα προηγούμενα, ότι δηλαδή ούτε οι απαίδευτοι
και όσοι δεν έχουν γνωρίσει την αλήθεια θα μπορούσαν ποτέ να κυβερνήσουν
ικανοποιητικά μια πόλη, ούτε αυτοί που αφήνονται να ασχολούνται ως το τέλος της
ζωής τους με την παιδεία, οι πρώτοι, γιατί δεν έχουν ένα συγκεκριμένο στόχο στη
ζωή τους, τον οποίο κυνηγώντας πρέπει να κάνουν όλα ανεξαιρέτως όσα τυχόν
πράττουν και στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή, και οι δεύτεροι, επειδή με τη
θέλησή τους δεν θα αναμειχθούν στην πρακτική ζωή, γιατί νομίζουν ότι έχουν
εγκατασταθεί στα νησιά των μακαρίων, ενώ είναι ακόμα ζωντανοί;
Αλήθεια, είπε.
Δικό μας λοιπόν έργο, είπα εγώ, των
ιδρυτών της πολιτείας, (είναι) να αναγκάσουμε τις εξαιρετικές φύσεις (ή τα
ξεχωριστά πνεύματα) να φτάσουν στο μάθημα που προηγουμένως είπαμε ότι είναι το
ανώτερο, δηλαδή και να δουν το αγαθό και να ανεβούν εκείνο τον ανηφορικό δρόμο,
και, αφού ανεβούν και δουν αρκετά (το αγαθό), να μην τους επιτρέπουμε αυτό που
τώρα τους επιτρέπεται.
Β1. Να
προσδιορίσετε το περιεχόμενο των όρων – φράσεων του κειμένου: ἐν παιδείᾳ, ἀναβῆναι ἐκείνην
τὴν ἀνάβασιν.
ἐν
παιδείᾳ: Αρχικά η λέξη παιδεία σημαίνει αυτό
που πρέπει να μάθει το παιδί. Ήδη όμως από τον 5ον αι. ως όρος της παιδαγωγικής
δηλώνει τη γενική καλλιέργεια, που είναι προνόμιο μόνο του ανθρώπου –γι’ αυτόν
τον λόγο άλλωστε αποδίδεται στα λατινικά ως humanitas. Βάση της παιδείας είναι
για τον Πλάτωνα η μουσική (λογοτεχνία, τραγούδι, καλλιέργεια της καλλιτεχνικής
ευαισθησίας) και η γυμναστική· παίδευση είναι η πορεία προς την παιδεία. Συγκεκριμένα,
για τον Πλάτωνα παιδεία είναι η στροφή της ψυχής προς την ιδέα του αγαθού, η
δύσκολη πορεία από την άγνοια στη γνώση. Σε άλλο σημείο της Πολιτείας ο
Πλάτωνας αναφέρει ότι η παιδεία παρέχεται για το σώμα με τη γυμναστική και για
την ψυχή με τη μουσική.
Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι η
παιδεία έχει τεράστια σημασία για τον φιλόσοφο και αποτελεί απαραίτητη
προϋπόθεση για να λειτουργήσει σωστά η πολιτεία. Ένας πεπαιδευμένος πολιτικός
ηγέτης μπορεί να καθοδηγήσει σωστά τους πολίτες και να συμβάλει στην απονομή
της δικαιοσύνης και την κατάκτηση της ευτυχίας. Ένας πεπαιδευμένος πολίτης, από
την άλλη, μπορεί με τη σωστή καθοδήγηση να μάθει να τηρεί τους νόμους, να
συμβιώνει αρμονικά με τους συμπολίτες του, να δείχνει σεβασμό στο πρόσωπό τους και
να συνεργάζεται εποικοδομητικά.
Η παιδεία κατέχει το σημαντικότερο ρόλο
για τους πολίτες εκείνους που θα κληθούν να αναλάβουν ηγετικές θέσεις στην
ιδανική πολιτεία, καθώς μέσω αυτής θα κατορθώσουν να φτάσουν στη θέαση του
αγαθού. Η παιδεία συνιστά την αναγεννητική εκείνη διαδικασία, σε πνευματικό και
ηθικό επίπεδο, που επιτρέπει στους ανθρώπους να κατανοήσουν τι έχει πραγματική
αξία στη ζωή. Έτσι, χάρη στην παιδεία οι άνθρωποι αποβάλλουν τη ματαιοδοξία, τη
θεοποίηση των υλικών αγαθών και την επιθυμία για προσωπική ανάδειξη. Κατανοούν
πως μέγιστα αγαθά είναι η δικαιοσύνη και η ευδαιμονία των συνανθρώπων τους∙
αγαθά που μπορούν να κατακτηθούν μόνο με τη ριζική αντιμετώπιση της άγνοιας και
των δεινών που αυτή επιφέρει στους ανθρώπους.
ἀναβῆναι ἐκείνην
τὴν ἀνάβασιν: Οι λέξεις που έχει χρησιμοποιήσει ο
Πλάτωνας για να δηλώσει την πορεία προς τη θέαση του αγαθού, εμπεριέχουν την
έννοια της ανοδικής πορείας, υποδηλώνοντας έτσι την κοπιώδη προσπάθεια που αυτή
απαιτεί. Ο άνθρωπος που δραπετεύει από τα δεσμά της άγνοιας, ο άνθρωπος που
κατορθώνει να ξεφύγει από την πλάνη του σκοτεινού σπηλαίου, οφείλει να
ακολουθήσει ένα δρόμο ανηφορικό και δύσκολο. Ωστόσο, παρά το γεγονός πως η
εκπαιδευτική διαδικασία είναι εξαιρετικά απαιτητική, προσφέρει συνάμα στον
άνθρωπο τη χαρά της επίτευξης.
Η άνοδος, επομένως, υποδηλώνει
ταυτόχρονα τόσο τον κόπο που είναι αναγκαίος για να πραγματοποιηθεί, όσο και
την αίσθηση της επίτευξης που αντλεί το άτομο, καθώς βλέπει τις προσπάθειές του
να επιβραβεύονται με μια ολοένα καθαρότερη θέαση των πραγμάτων. Πρόκειται,
έτσι, για μια εξαιρετικά επίπονη πορεία, που απαιτεί συνειδητή προσπάθεια από τη
μεριά του ατόμου, αλλά πρόκειται και για μια ανοδική πορεία που προσφέρει μια
πλούσια ανταμοιβή.
Β2. Με
βάση το κείμενο που σας δίνεται να προσδιορίσετε ποιοι δεν είναι κατάλληλοι να
αναλάβουν πολιτικές εξουσίες και γιατί.
α) μήτε τοὺς ἀπαιδεύτους καὶ ἀληθείας ἀπείρους ἱκανῶς ἄν ποτε πόλιν ἐπιτροπεῦσαι,
β) μήτε τοὺς ἐν παιδείᾳ ἐωμένους διατρίβειν διὰ τέλους,
(αιτιολόγηση των δύο περιπτώσεων
αντίστοιχα):
α) τοὺς μὲν ὅτι σκοπὸν ἐν τῷ βίῳ οὐκ ἔχουσιν ἕνα, οὗ στοχαζομένους δεῖ ἅπαντα πράττειν ἃ ἂν πράττωσιν ἰδίᾳ τε καὶ δημοσίᾳ,
β) τοὺς δὲ ὅτι ἑκόντες εἶναι οὐ πράξουσιν, ἡγούμενοι ἐν μακάρων νήσοις ζῶντες ἔτι ἀπῳκίσθαι;
Ο Σωκράτης διακρίνει δύο κατηγορίες
ανθρώπων, ακατάλληλων να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της πολιτείας, τους
απαίδευτους και τους πεπαιδευμένους. Ειδικότερα:
α. Οι
απαίδευτοι («ἀπαιδεύτους»),
οι τυχαίοι και αφιλοσόφητοι πολιτικοί δεν μπορούν να κυβερνήσουν σωστά μια
πολιτεία, διότι τους λείπει η παιδεία («ἀληθείας ἀπείρους»), δεν έχουν γνώσεις ούτε έχουν
κατακτήσει την αρετή, μέσα απαραίτητα για να φτάσουν στη θέαση του αγαθού.
Επιπλέον, δεν έχουν έναν συγκεκριμένο στόχο στη ζωή τους, έναν ανώτερο στόχο,
που να κατευθύνει όλες τους τις ενέργειες («τοὺς μὲν ὅτι … καὶ δημοσίᾳ») παρά μόνο το προσωπικό τους
συμφέρον. Αντιθέτως ο εἷς
σκοπὸς που έχουν οι φύλακες της πολιτείας
είναι να υπηρετήσουν πιστά και ανιδιοτελώς την πόλη όλη. (η απόλυτη αφοσίωση
στην υπηρέτηση της πολιτείας ήταν χαρακτηριστικό που όφειλαν να διαθέτουν οι
φιλόσοφοι-άρχοντες στο πλαίσιο της ιδανικής πολιτείας, που περιγράφει ο
Πλάτωνας στην Πολιτεία, αφού δεν είχαν οικογένεια ούτε περιουσία, για να είναι
ανεπηρέαστοι και πλήρως αφοσιωμένοι στο κοπιώδες λειτούργημά τους). Αντίθετα,
οι στόχοι και τα κίνητρα των απαίδευτων είναι ταπεινά: παρασύρονται από υλικά
αγαθά και αξιώματα, προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα
και έχουν τάσεις αυτοπροβολής. Είναι ιδιοτελείς, αλαζόνες και ασυνεπείς
απέναντι στις ευθύνες άσκησης της εξουσίας, ανάξιοι και ανίκανοι να
διαχειριστούν τις υποθέσεις της πόλης για το κοινό καλό, ώστε να διασφαλίσουν
την ευημερία όλων.
Στην κατηγορία αυτή εντάσσει ο Πλάτωνας
και τους πολιτικούς ηγέτες της εποχής του, χωρίς να κάνει εξαίρεση ούτε για τον
Περικλή και τον Θεμιστοκλή. Κατά τη γνώμη του, είναι κι αυτοί υπεύθυνοι για την
καταστροφή της Αθήνας, γιατί φρόντισαν περισσότερο για την υλική
(οικονομική-στρατιωτική) ανάπτυξη της πόλης και λιγότερο για τη δικαιοσύνη και
την πνευματική ζωή των πολιτών.
β. Οι
πεπαιδευμένοι («τοὺς
ἐν παιδείᾳ ἐωμένους διατρίβειν διὰ τέλους»).
Αυτοί δεν κρίνονται ικανοί να
διοικήσουν σωστά μια πολιτεία, όχι γιατί δεν διαθέτουν τα τυπικά προσόντα –άλλωστε
γνωρίζουν την αλήθεια, έχουν κατακτήσει την αρετή και έχουν φτάσει στη θέαση
του αγαθού– αλλά γιατί προτιμούν να ζουν αφοσιωμένοι στις πνευματικές τους
ενασχολήσεις και να απέχουν από τα προβλήματα της καθημερινής ζωής και την
ενεργό πολιτική. Η πολιτική δραστηριότητα, η ενασχόληση με τα κοινά και η
διαχείριση των προβλημάτων της πόλης δεν τους αφορά. Επίσης δείχνουν αδιαφορία
για την εξουσία, τις τιμές, τον σεβασμό και την αγάπη των συμπολιτών τους. Η
επιθυμία τους να συνεχίσουν να ζουν στον δικό τους κόσμο των πνευματικών
ενασχολήσεων παρουσιάζεται στο κείμενο με την παρομοίωση των νησιών των
μακαρίων: οι πεπαιδευμένοι-φιλόσοφοι πιστεύουν ότι ζουν στα νησιά των μακαρίων,
ενώ είναι ακόμα ζωντανοί («τοὺς δὲ…
ἀπῳκίσθαι»). Η πεποίθησή τους αυτή
υποδηλώνει και την πιθανή αλαζονεία τους. Από την άλλη, η απροθυμία τους να
συμμετέχουν στην ενεργό πολιτική ζωή εκφράζεται με μια διπλή άρνηση: «μὴ ἐθέλειν … μηδὲ μετέχειν».
Β3. Πώς
εξηγεί ο Πλάτωνας τη μετάβαση από τη Δημοκρατία στην Τυραννίδα και ποια είναι,
σύμφωνα με τον φιλόσοφο, τα χαρακτηριστικά των δύο αυτών πολιτευμάτων;
Οι κηφήνες συνεχώς πληθύνονται, επειδή
οι ολιγαρχικοί ευνοούν την κατασπατάληση της πατρικής περιουσίας των απόρων για
να πλουτίζουν οι ίδιοι ακόμη πιο πολύ. Όταν οι κηφήνες συνειδητοποιήσουν τη
δύναμή τους, ανατρέπουν την ολιγαρχία και εγκαθιστούν ένα ανάπηρο πολίτευμα, τη
Δημοκρατία. Εδώ επιτρέπονται τα πάντα· ο καθένας πράττει και λέγει ό,τι θέλει
και ζει όπως θέλει. Τα αξιώματα μοιράζονται με κλήρο ώστε να δίνεται η εντύπωση
ότι οι πολίτες είναι ίσοι. Οι δάσκαλοι φοβούνται και κολακεύουν τους μαθητές,
οι γέροντες συμπεριφέρονται σαν να είναι νέοι, ακόμη και τα ζώα ωθούν έξω από
τον δρόμο τους τους ανθρώπους!
Η άμετρη ελευθερία της Δημοκρατίας
οδηγεί στην αναρχία. Μέσα στην πόλη δημιουργείται πόλωση. Από τη μια είναι οι
άπληστοι ολιγαρχικοί και από την άλλη οι άκεντροι κηφήνες (οι πτωχοί) που έχουν
ωστόσο ως προστάτες τους κηφήνες με κεντρί. Όταν λοιπόν ο κακούργος κηφήνας
αναλάβει με τη βοήθεια του Δήμου την εξουσία εγκαθιστά την Τυραννίδα. Ως
τύραννος πια λησμονεί τις υποσχέσεις που είχε δώσει στους πτωχούς για την
αναδιανομή του πλούτου, κηρύσσει πολέμους για να αποσπά τον λαό από τα
προβλήματά του και καταδιώκει τους επιφανείς πολίτες. Για να προστατευθεί από
τους αγανακτισμένους και ελευθερόφρονες συγκροτεί σωματοφυλακή από απελεύθερους.
Ο τυραννικός άνθρωπος περιτριγυρίζεται από σμήνος ηδονών, κλέπτει, συκοφαντεί
και διαπράττει κάθε είδους ανοσιούργημα.
Β4. Να
βρείτε στο παραπάνω διδαγμένο κείμενο μία ετυμολογικά συγγενή λέξη για καθεμιά
από τις παρακάτω λέξεις της νέας ελληνικής:
απόρρητος, ντροπαλός, αντιβιοτικό,
αποχή, δυσπραγία, μονοκατοικία, προφήτης, είδωλο, βάθρο, ανυπόμονος.
απόρρητος: προειρημένων
ντροπαλός: ἐπιτροπεῦσαι
αντιβιοτικό: βίῳ
αποχή: ἔχουσιν
δυσπραγία: πράττειν
μονοκατοικία: ἀπῳκίσθαι
προφήτης: ἔφη
είδωλο: ἰδεῖν
βάθρο: καταβαίνειν
ανυπόμονος: καταμένειν
Επαναληπτικές
πανελλήνιες εξετάσεις 2012
Πλάτωνος
Πολιτεία 514A–515Α
Μετὰ ταῦτα δή, εἶπον, ἀπείκασον τοιούτῳ πάθει τὴν ἡμετέραν φύσιν παιδείας τε πέρι καὶ ἀπαιδευσίας. Ἰδὲ γὰρ ἀνθρώπους οἷον ἐν καταγείῳ οἰκήσει σπηλαιώδει, ἀναπεπταμένην πρὸς τὸ φῶς τὴν εἴσοδον ἐχούσῃ μακρὰν παρὰ πᾶν τὸ σπήλαιον, ἐν ταύτῃ ἐκ παίδων ὄντας ἐν δεσμοῖς καὶ τὰ σκέλη καὶ τοὺς αὐχένας, ὥστε μένειν τε αὐτοὺς εἴς τε τὸ πρόσθεν μόνον ὁρᾶν, κύκλῳ δὲ τὰς κεφαλὰς ὑπὸ τοῦ δεσμοῦ ἀδυνάτους περιάγειν, φῶς δὲ αὐτοῖς πυρὸς ἄνωθεν καὶ πόρρωθεν καόμενον ὄπισθεν αὐτῶν, μεταξὺ δὲ τοῦ πυρὸς καὶ τῶν δεσμωτῶν ἐπάνω ὁδόν, παρ’ ἣν ἰδὲ τειχίον παρῳκοδομημένον, ὥσπερ τοῖς θαυματοποιοῖς πρὸ τῶν ἀνθρώπων πρόκειται τὰ παραφράγματα, ὑπὲρ ὧν τὰ θαύματα δεικνύασιν.
Ὁρῶ, ἔφη.
Ὅρα τοίνυν παρὰ τοῦτο τὸ τειχίον φέροντας ἀνθρώπους σκεύη τε παντοδαπὰ ὑπερέχοντα τοῦ τειχίου καὶ ἀνδριάντας καὶ ἄλλα ζῷα λίθινά τε καὶ ξύλινα καὶ παντοῖα εἰργασμένα, οἷον εἰκὸς τοὺς μὲν φθεγγομένους, τοὺς δὲ σιγῶντας τῶν παραφερόντων.
Ἄτοπον, ἔφη, λέγεις εἰκόνα καὶ δεσμώτας ἀτόπους.
Ὁμοίους ἡμῖν, ἦν δ’ ἐγώ.
Α1. Από το παραπάνω κείμενο να γράψετε στο
τετράδιό σας τη μετάφραση του αποσπάσματος: «Μετὰ ταῦτα
δή... τὰ
θαύματα δεικνύασιν».
Μετά από αυτά λοιπόν, είπα, παράστησε
τη δική μας φύση μας ως προς την παιδεία και την απαιδευσία με μια τέτοια
εικόνα. Φαντάσου, δηλαδή, μέσα σε μια υπόγεια κατοικία όμοια με σπηλιά, η οποία
έχει την είσοδο ανοιχτή προς το φως σε όλο το μάκρος της σπηλιάς, μέσα σ’ αυτή
να βρίσκονται άνθρωποι από την παιδική τους ηλικία δεμένοι με δεσμά και στα
πόδια και στον αυχένα, ώστε να μένουν καθηλωμένοι και να βλέπουν μόνο μπροστά
τους, χωρίς να μπορούν να στρέφουν γύρω το κεφάλι τους λόγω των δεσμών τους.
Ακόμη (φαντάσου) ένα φως από φωτιά να καίει γι’ αυτούς από ψηλά και μακριά και
πίσω τους. Και ανάμεσα στη φωτιά και τους δεσμώτες να περνά ψηλά ένας δρόμος,
παράλληλα στον οποίο φαντάσου να έχει χτιστεί ένας μικρός τοίχος, όπως ακριβώς
έχουν τοποθετηθεί από τους ταχυδακτυλουργούς μπροστά τους τα παραπετάσματα,
πάνω στα οποία δείχνουν τις ταχυδακτυλουργίες τους.
Β1. Να
ερμηνεύσετε, με βάση το κείμενο που σας δίνεται, τους συμβολισμούς: πρὸς τὸ φῶς, ἐν
δεσμοῖς, ἀνδριάντας.
πρὸς τὸ φῶς: Ο φωτεινός κόσμος, ο κόσμος που βρίσκεται έξω από τη
σπηλιά συμβολίζει τον κόσμο των ιδεών, την αληθινή πραγματικότητα, που γίνεται
αντιληπτή μόνο με τη νόηση. Η θέαση του κόσμου των ιδεών που κατακτάται μόνο
μέσω της διαδικασίας της παιδείας φέρνει τους ανθρώπους στο γνωστικό επίπεδο
της «διάνοιας».
Ενώ ο ήλιος συμβολίζει το ανώτατο
επίπεδο γνώσης, τη θέαση της Ιδέας του Αγαθού (το ανώτατο επίπεδο γνώσης, η
«νόηση», επιφυλάσσεται για τους βέλτιστους των πολιτών).
ἐν
δεσμοῖς: Οι δεσμώτες του σπηλαίου, οι άνθρωποι
δηλαδή που βρίσκονται στο κατώτερο επίπεδο γνώσης, το μόνο που αντικρίζουν και
το μόνο που θεωρούν ως πραγματικότητα είναι οι σκιές των αντικειμένων∙
αντικειμένων που με τη σειρά τους δεν είναι παρά ομοιώματα, κατασκευάσματα που
μοιάζουν με ανθρώπινες μορφές ή άλλα στοιχεία του φυσικού και υλικού κόσμου.
Οι σκιές αυτές, οι οποίες συνιστούν τη
μοναδική πραγματικότητα για τους ανθρώπους που βρίσκονται στο σπήλαιο, είναι
ό,τι προκύπτει, ό,τι γίνεται αντιληπτό με μόνη τη μεσολάβηση των αισθήσεων. Άρα
τα δεσμά των ανθρώπων δεν είναι παρά οι αισθήσεις τους που τους βοηθούν να
σχηματίσουν μια πολύ περιορισμένη εικόνα για το γύρω κόσμο τους.
Οι αισθήσεις με το να παρέχουν στους
ανθρώπους την ικανότητα να δουν, να ακούσουν και γενικότερα να αισθανθούν τον
κόσμο, τους δημιουργούν την εσφαλμένη εντύπωση πως ό,τι αντιλαμβάνονται μέσω
αυτών είναι και η μόνη πραγματικότητα. Οι άνθρωποι μάλιστα είναι υποχρεωτικά
καθηλωμένοι με τα δεσμά των αισθήσεων, στοιχείο που μας παραπέμπει στην έλλειψη
οποιασδήποτε αμφισβήτησης για τα δεδομένα που τους παρέχουν οι αισθήσεις.
Η απουσία λογικής επεξεργασίας των
δεδομένων, η απουσία της απορίας για την πηγή της γνώσης και η μη αναζήτηση
βαθύτερων αιτιών για την εικόνα του κόσμου, για τον ίδιο τον κόσμο εν τέλει,
καθηλώνει τους ανθρώπους σ’ ένα εξαιρετικά περιορισμένο επίπεδο θέασης της
πραγματικότητας. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως σ’ αυτό το πολύ χαμηλό επίπεδο
γνώσης, στο επίπεδο της «εικασίας» οι άνθρωποι εμπιστεύονται και γνωρίζουν μόνο
τα δεδομένα της αίσθησης, τις σκιές των πραγμάτων δηλαδή, χωρίς να γνωρίζουν
ακόμη την πηγή αυτής της περιορισμένης γνώσης, χωρίς να γνωρίζουν ακόμη πως
ό,τι βλέπουν είναι προϊόν των αισθήσεών τους.
Βασικό ζητούμενο για να προχωρήσουν οι
άνθρωποι σ’ ένα ανώτερο επίπεδο γνώσης, για ν’ αρχίσουν άρα την ανάβαση της
σπηλιάς, είναι η απορία, είναι η εσωτερική
ανάγκη να γνωρίσουν καλύτερα τον κόσμο που τους περιβάλλει, αλλά και τον
ίδιο τους τον εαυτό. Η καθήλωσή τους επομένως δεν είναι τόσο εξωτερικά
επιβεβλημένη, όσο αποτελεί μια κατάσταση κατά την οποία οι άνθρωποι, αρκούμενοι
σε ό,τι αντιλαμβάνονται, δεν μπαίνουν σε μια διαδικασία αναζήτησης, δεν
αμφισβητούν τα δεδομένα που τους παρέχονται.
ἀνδριάντας: Πρόκειται για εικόνες φυσικών
αντικειμένων που προέρχονται από το ανώτερο ὁρατόν. Ό,τι υπάρχει στη σπηλιά (με την
εξαίρεση των φερόντων και των ίδιων των δεσμωτών), είτε είναι σκεύη είτε σκιές,
θα πρέπει να θεωρηθούν ως λιγότερο φωτεινά και αληθή από τα ορατά που
βρίσκονται εκτός σπηλιάς. Ο λόγος είναι ότι δεν αντλούν το φως και την αλήθεια
τους από τον ήλιο αλλά από το φως του πυρός.
Β2. Με
ποιους εκφραστικούς τρόπους αισθητοποιείται η εικόνα του σπηλαίου και των
δεσμωτών και ποιος ο ρόλος του καθενός;
Οι εκφραστικοί τρόποι με τους οποίους
αισθητοποιείται η εικόνα του σπηλαίου είναι οι εξής:
Αλληγορία: η αλληγορία είναι ένας εκφραστικός
τρόπος, με τον οποίο ο συγγραφέας άλλα λέει και άλλα εννοεί. Πρόκειται,
συνεπώς, για συνεχή μεταφορά ή παρομοίωση. Ο Πλάτωνας τη χρησιμοποιεί για να
κάνει πιο κατανοητές δύσκολες φιλοσοφικές έννοιες και για να κερδίσει την
προσοχή και το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Επίσης, ο εκφραστικός αυτός τρόπος τού
είναι χρήσιμος, όταν θέλει να θεμελιώσει απόψεις που δεν μπορούν να στηριχτούν
με τη διαλεκτική ή για να ενισχύσει τη διαλεκτική.
Διάλογος: χάρη σ’ αυτόν η περιγραφή του
σπηλαίου δεν γίνεται μονότονη, αλλά αποκτά ζωντάνια και παραστατικότητα.
Χρήση
β’ ενικού προσώπου: η χρήση
β’ ενικού προσώπου («ἀπείκασον»,
«ἰδὲ», «ὅρα») συνδέεται με τον διάλογο και
προσδίδει στην περιγραφή αμεσότητα.
Εικόνες: η περιγραφή του σπηλαίου δίνεται μέσω
πληθώρας οπτικο-ακουστικών και κινητικών εικόνων. Ειδικότερα, μπορούμε να αναφέρουμε
ως παραδείγματα τα εξής:
α. οπτικές
εικόνες: η περιγραφή της σπηλιάς («καταγείῳ οἰκήσει σπηλαιώδει»), οι ακινητοποιημένοι
δεσμώτες («ἐν
δεσμοῖς … ἀδυνάτους περιάγειν»), η παρουσίαση της
φωτιάς που καίει στο πίσω μέρος («φῶς δὲ … αὐτῶν») και του τοίχου («μεταξὺ δὲ … δεικνύασιν»).
β. κινητική
εικόνα: η παρουσίαση των ανθρώπων οι οποίοι κινούνται στον δρόμο («ὅρα τοίνυν … εἰργασμένα»).
γ. ακουστική
εικόνα: οι ομιλίες των ανθρώπων που ακούγονται κατά το πέρασμά τους («οἷον … παραφερόντων»).
Τέλος να σημειώσουμε την παρομοίωση που χρησιμοποιεί ο
Πλάτωνας, όταν αναφέρεται στο τοιχίο που βρίσκεται ανάμεσα στους δεσμώτες και
τη φωτιά∙ ένα τοιχίο, όπως αυτό που χρησιμοποιούν οι ταχυδακτυλουργοί. Η
παρομοίωση αυτή βοηθά ακόμη περισσότερο τους ακροατές/αναγνώστες να συσχετίσουν
τις εικόνες που προσλαμβάνουν οι δεσμώτες με μια παράσταση, με κάτι το φτιαχτό.
Οι σκιές, άλλωστε, που βλέπουν οι δεσμώτες, δεν είναι παρά η ατελής απεικόνιση
της πραγματικότητας, όπως αυτή προκύπτει με μόνη τη συνδρομή των αισθήσεων.
Παρόμοια ελλιπής είναι κι εικόνα που έχουν οι πολίτες για την πραγματικότητα
της πολιτείας, αφού όλα όσα βιώνουν δεν είναι παρά προϊόν της θέλησης εκείνων
που κατέχουν την εξουσία. Μόνο μέσω της παιδείας οι πολίτες θα κατανοήσουν το
βαθμό στον οποίο οι έχοντες την εξουσία επηρεάζουν και διαμορφώνουν τα της
πολιτείας, έτσι ώστε να εξυπηρετούνται τα δικά τους συμφέροντα.
Β3. Ποιες
είναι, κατά τον Πλάτωνα, οι ενασχολήσεις των φυλάκων-αρχόντων (βασιλέων) μετά
την ολοκλήρωση της αγωγής τους και ποια τα χαρακτηριστικά τους ως
φιλοσόφων-βασιλέων;
Οι φύλακες - επίκουροι επωμίζονται
στρατιωτικά και διοικητικά καθήκοντα και γενικά είναι αφοσιωμένοι στην υπηρεσία
του κράτους. Οι φύλακες - παντελείς αναλαμβάνουν, μετά τα 50 τους χρόνια, τη
διακυβέρνηση και μεριμνούν για την ευδαιμονία ολόκληρης της πολιτείας.
Πρόκειται συνεπώς για μια αριστοκρατία του πνεύματος, που εξουσιάζει και συνάμα
υπηρετεί το πλήθος.
H πορεία λοιπόν προς την ολοκλήρωση του
ενάρετου ανθρώπου είναι τραχεία και γεμάτη δυσκολίες. Όσοι από τους
φύλακες-επικούρους υποστούν με επιτυχία τις κρίσεις που έχουν καθορισθεί
προάγονται μετά τα 50 τους έτη σε φύλακες παντελείς, δηλαδή σε φύλακες -
άρχοντες (βασιλείς). Οι ενασχολήσεις αυτής της ολιγάριθμης αρχηγεσίας (ελίτ)
είναι εν μέρει πρακτικές (διοίκηση του κράτους) και εν μέρει θεωρητικές, δηλαδή
ενασχόληση με τις επιστήμες και τη φιλοσοφία. Οι άρχοντες έχουν την ευθύνη για
την εκπαίδευση της νέας γενιάς των φυλάκων, ζουν μακάρια, επειδή απολαμβάνουν
τις πνευματικές ηδονές που μόνο αυτές διαρκούν, και όταν πεθάνουν τιμώνται ως
ήρωες.
Οι φιλόσοφοι - βασιλεῖς (ο όρος βασιλεύς στον Πλάτωνα δηλώνει
απλώς τον άρχοντα, όχι τον απόλυτο μονάρχη που αντλεί την εξουσία του από το
κληρονομικό δικαίωμα ή από τη θέληση του Θεού) είναι προσωπικότητες που δεν
διαθέτουν μόνο γνώσεις και συνθετική σκέψη, αλλά πείρα ζωής, διοικητικές
ικανότητες και αδαμάντινο χαρακτήρα. Αναλαμβάνουν την εξουσία από αίσθηση
καθήκοντος για να διοχετεύσουν μέσα στη νομοθεσία τη σοφία τους και την
ακεραιότητά τους. Δεν διαθέτουν ούτε προσωπική περιουσία ούτε καν οικογένεια για
να είναι αδέκαστοι, ανεπηρέαστοι και ολόψυχα αφοσιωμένοι στο κοπιώδες
λειτούργημά τους.
Β4. Να
βρείτε στο διδαγμένο κείμενο μία ετυμολογικά συγγενή λέξη, απλή ή σύνθετη, για
καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις της νέας ελληνικής:
γεωμετρία, σχήμα, ευφυής, υπόδημα,
διένεξη, οπτασία, άξονας, διεργασία, πυρετός, δίφθογγος.
γεωμετρία: καταγείῳ
σχήμα: ἐχούσῃ
ευφυής: φύσιν
υπόδημα: δεσμοῖς
διένεξη: φέροντας
οπτασία: Ὁρῶ
άξονας: περιάγειν
διεργασία: εἰργασμένα
πυρετός: πυρὸς
δίφθογγος: φθεγγομένους