Bita
Fazel
Οδυσσέας Ελύτης «Adagio»
λο που πλέει στο διπλανό φεγγάρι. Ατρικύμιστα κεφάλια και τα δυο
μαζί λικνιστικά γλιστρώντας να γεμίσουμε την αμμουδιά με φύκια ή
άστρα. Γιατί πολύ θα ‘χουμε ζήσει από τα δάκρυα τη μαρμαρυγή και
θ’ αγαπούμε τη σωστή γαλήνη.
νυχτιές μ’ αίολα φώτα και ψυχές καμπάνες! Φλάουτα ν’ αγεροδρο-
μούν πόθους ανάλαφρους, ανάγερτους. Φιλιά τυραννισμένα ή φιλιά
μαργαριτάρια σε κουπιά νερόβια. Και πιο βαθιά μες στ’ αναμμένα
φραγκοστάφυλα, σιγά σιγά τα πιάνα της ξανθής φωνής, οι μέδουσες
που θα μας κρατήσουν το ταξίδι αργόπρεπο. Στεριές με λίγα, με συλ-
λογισμένα δέντρα.
θα ‘ναι πια στον έρημο ουρανό παρά η καρδιά που βρέχεται απ’ την
πίκρα παρά η καρδιά που βρέχεται απ’ τη γοητεία, δε θα ‘ναι παρά η
καρδιά που ανήκει στον δικό μας έρημο ουρανό.
είσαι μια γυναίκα ωραία. Ω είσαι ωραία. Ωραία.
λο που πλέει στο διπλανό φεγγάρι. Ατρικύμιστα κεφάλια και τα δυο
μαζί λικνιστικά γλιστρώντας να γεμίσουμε την αμμουδιά με φύκια ή
άστρα. Γιατί πολύ θα ‘χουμε ζήσει από τα δάκρυα τη μαρμαρυγή και
θ’ αγαπούμε τη σωστή γαλήνη.»
Ήρεμα, χωρίς εσωτερική ταραχή, τα κεφάλια τους θα γλιστρούν με αργή κίνηση στον κόσμο του ονείρου και θα έχουν τη δυνατότητα να γεμίσουν την αμμουδιά είτε με φύκια είτε -αν το θελήσουν- με άστρα. Με την υπερβατική δύναμη του ονείρου θα μπορούν να διαμορφώσουν τον κόσμο όπως τον θέλουν ή όπως τον έχουν ανάγκη. Θα είναι, άλλωστε, σε θέση να επιζητούν τη σωστή, την κατάλληλη γαλήνη, μιας και θα έχουν ζήσει σε μεγάλο βαθμό τις εναλλαγές του φωτός και την αναστάτωση που αυτές προκαλούν («μαρμαρυγή») από τα πολλά δάκρυα. Το πέρασμα στον κόσμο του ονείρου λειτουργεί καθαρτικά, προσφέροντας στο ποιητικό υποκείμενο και την αγαπημένη του τη δυνατότητα να κατανοήσουν τι πραγματικά έχουν ανάγκη.
νυχτιές μ’ αίολα φώτα και ψυχές καμπάνες! Φλάουτα ν’ αγεροδρο-
μούν πόθους ανάλαφρους, ανάγερτους. Φιλιά τυραννισμένα ή φιλιά
μαργαριτάρια σε κουπιά νερόβια.»
φραγκοστάφυλα, σιγά σιγά τα πιάνα της ξανθής φωνής, οι μέδουσες
που θα μας κρατήσουν το ταξίδι αργόπρεπο. Στεριές με λίγα, με συλ-
λογισμένα δέντρα.»
θα ‘ναι πια στον έρημο ουρανό παρά η καρδιά που βρέχεται απ’ την
πίκρα παρά η καρδιά που βρέχεται απ’ τη γοητεία, δε θα ‘ναι παρά η
καρδιά που ανήκει στον δικό μας έρημο ουρανό.»
είσαι μια γυναίκα ωραία. Ω είσαι ωραία. Ωραία.»
Το επίθετο «Ωραία» στο οποίο δίνεται έμφαση εμπεριέχει σαφώς πρωτίστως στοιχεία ψυχικού κάλλους, εφόσον αυτό είναι που υπερτερεί χάρη στη διάρκειά του στον χρόνο έναντι της εξωτερικής ομορφιάς.