Κική Δημουλά «Σημείο Αναγνωρίσεως»
Με ποιο τρόπο σχολιάζει το ποιητικό υποκείμενο την προσφορά της γυναίκας στη δημιουργία (στ. 35-37);
κι υπόσχονται οι γοφοί σου
ευγονία αγαλμάτων,
καλή σοδειά ακινησίας.
Η δημιουργία της ζωής έχει σαφώς ταυτιστεί με τις γυναίκες και η μητρότητα αποτελεί μια ιερή έννοια για όλους τους ανθρώπους, μιας και η συνεισφορά κάθε μητέρας είναι καθοριστική τόσο για τη δημιουργία όσο και για τη διαμόρφωση της νέας ζωής. Κι ενώ συνήθως οι άνθρωποι στέκονται στη σημαντική προσφορά της γυναίκας – μητέρας στη δημιουργία της ζωής, η ποιήτρια εστιάζει την προσοχή της στην προσφορά της γυναίκας στη διαμόρφωση της νέας ζωής. Η μητέρα είναι αυτή που προσφέρει στο παιδί της την οπτική γωνία από την οποία θα δει και θα κατανοήσει τον κόσμο γύρω του γι’ αυτό και η ποιήτρια θεωρεί ότι η γυναίκα – άγαλμα θα φέρει στον κόσμο «μια καλή σοδειά ακινησίας». Θα φέρει δηλαδή στον κόσμο παιδιά τα οποία όπως και η ίδια θα αποδεχτούν τη θέση της γυναίκας ακριβώς ως έχει και θα συνεχίσουν την ίδια πορεία της αιχμαλωσίας όπως και η μητέρα τους.
Η μητέρα θα φροντίσει να μάθει στα παιδιά της τη θέση τους στον κόσμο και όπως εκείνη διδάχτηκε από τη δική της μητέρα τις υποχρεώσεις της γυναίκας, έτσι κι εκείνη με τη σειρά της θα διδάξει στα δικά της παιδιά πως η γυναίκα οφείλει να θυσιάζει την προσωπική της ελευθερία για να μπορεί να προσφέρει στα παιδιά της ό,τι καλύτερο μπορεί. Όπως, επομένως, η γυναίκα - μητέρα είναι εγκλωβισμένη σε μια ζωή γεμάτη υποχρεώσεις, χωρίς να αντιδρά και χωρίς να επαναστατεί, έτσι και τα παιδιά της θα μάθουν να αποδέχονται την κατάσταση αυτή και θα αποτελέσουν μια άξια σοδειά ακινησίας, μια νέα γενιά δηλαδή που επίσης θα συνεχίσει τη ζωή της αιχμαλωσίας χωρίς να αντιδρά και χωρίς να φέρνει αντιρρήσεις.
Τα παιδιά είτε μέσω της γενετικού τους κώδικα είτε μέσω της ανατροφής τους, έχουν την τάση να παίρνουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά από τους γονείς τους, γι’ αυτό η ποιήτρια θεωρεί ότι τελικά οι νέες γυναίκες δεν μπορούν να σπάσουν την αιώνια πορεία αιχμαλωσίας του φύλου τους, καθώς από τη γέννησή τους αρχίζουν να μαθαίνουν τις υποχρεώσεις τους, αρχίζουν να ονειρεύονται μια δικής τους οικογένεια στην οποία θα προσφέρουν τα πάντα, όπως ακριβώς και η δική τους μητέρα.
Θα μπορούσαμε, επομένως, να πούμε πως η γυναίκα – άγαλμα, εφόσον διαθέτει καλοσχηματισμένους και δυνατούς γοφούς, οι οποίοι αποτελούν ένδειξη γονιμότητας, προσφέρει άθελά της την υπόσχεση πολλών και καλών γεννήσεων, και παράλληλα εφόσον είναι και η ίδια ήδη αιχμάλωτη, όπως όλες οι γυναίκες, θα επιτελέσει σωστά το καθήκον της και θα μάθει στα παιδιά της να αποδέχονται την κατάσταση αιχμαλωσίας των γυναικών.
Με ποιο τρόπο σχολιάζει το ποιητικό υποκείμενο την προσφορά της γυναίκας στη δημιουργία (στ. 35-37);
κι υπόσχονται οι γοφοί σου
ευγονία αγαλμάτων,
καλή σοδειά ακινησίας.
Η δημιουργία της ζωής έχει σαφώς ταυτιστεί με τις γυναίκες και η μητρότητα αποτελεί μια ιερή έννοια για όλους τους ανθρώπους, μιας και η συνεισφορά κάθε μητέρας είναι καθοριστική τόσο για τη δημιουργία όσο και για τη διαμόρφωση της νέας ζωής. Κι ενώ συνήθως οι άνθρωποι στέκονται στη σημαντική προσφορά της γυναίκας – μητέρας στη δημιουργία της ζωής, η ποιήτρια εστιάζει την προσοχή της στην προσφορά της γυναίκας στη διαμόρφωση της νέας ζωής. Η μητέρα είναι αυτή που προσφέρει στο παιδί της την οπτική γωνία από την οποία θα δει και θα κατανοήσει τον κόσμο γύρω του γι’ αυτό και η ποιήτρια θεωρεί ότι η γυναίκα – άγαλμα θα φέρει στον κόσμο «μια καλή σοδειά ακινησίας». Θα φέρει δηλαδή στον κόσμο παιδιά τα οποία όπως και η ίδια θα αποδεχτούν τη θέση της γυναίκας ακριβώς ως έχει και θα συνεχίσουν την ίδια πορεία της αιχμαλωσίας όπως και η μητέρα τους.
Η μητέρα θα φροντίσει να μάθει στα παιδιά της τη θέση τους στον κόσμο και όπως εκείνη διδάχτηκε από τη δική της μητέρα τις υποχρεώσεις της γυναίκας, έτσι κι εκείνη με τη σειρά της θα διδάξει στα δικά της παιδιά πως η γυναίκα οφείλει να θυσιάζει την προσωπική της ελευθερία για να μπορεί να προσφέρει στα παιδιά της ό,τι καλύτερο μπορεί. Όπως, επομένως, η γυναίκα - μητέρα είναι εγκλωβισμένη σε μια ζωή γεμάτη υποχρεώσεις, χωρίς να αντιδρά και χωρίς να επαναστατεί, έτσι και τα παιδιά της θα μάθουν να αποδέχονται την κατάσταση αυτή και θα αποτελέσουν μια άξια σοδειά ακινησίας, μια νέα γενιά δηλαδή που επίσης θα συνεχίσει τη ζωή της αιχμαλωσίας χωρίς να αντιδρά και χωρίς να φέρνει αντιρρήσεις.
Τα παιδιά είτε μέσω της γενετικού τους κώδικα είτε μέσω της ανατροφής τους, έχουν την τάση να παίρνουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά από τους γονείς τους, γι’ αυτό η ποιήτρια θεωρεί ότι τελικά οι νέες γυναίκες δεν μπορούν να σπάσουν την αιώνια πορεία αιχμαλωσίας του φύλου τους, καθώς από τη γέννησή τους αρχίζουν να μαθαίνουν τις υποχρεώσεις τους, αρχίζουν να ονειρεύονται μια δικής τους οικογένεια στην οποία θα προσφέρουν τα πάντα, όπως ακριβώς και η δική τους μητέρα.
Θα μπορούσαμε, επομένως, να πούμε πως η γυναίκα – άγαλμα, εφόσον διαθέτει καλοσχηματισμένους και δυνατούς γοφούς, οι οποίοι αποτελούν ένδειξη γονιμότητας, προσφέρει άθελά της την υπόσχεση πολλών και καλών γεννήσεων, και παράλληλα εφόσον είναι και η ίδια ήδη αιχμάλωτη, όπως όλες οι γυναίκες, θα επιτελέσει σωστά το καθήκον της και θα μάθει στα παιδιά της να αποδέχονται την κατάσταση αιχμαλωσίας των γυναικών.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου