Lawrence Supino
Κική Δημουλά «Κονιάκ Μηδέν Αστέρων»
Ποιες αφηρημένες έννοιες προσωποποιούνται στο ποίημα και ποιο αισθητικό αποτέλεσμα προκύπτει απ’ αυτήν την τεχνική;
Τα δάκρυα, η αταξία, η τάξη, ο χαμός, το ανώφελο και η μνήμη προσωποποιούνται, σε μια προσπάθεια της ποιήτριας να ενισχύσει τη σημασία των εννοιών αυτών, καθιστώντας τες κυρίαρχες στη διαδικασία του πένθους που βιώνει. Η παρουσίαση των αφηρημένων εννοιών ως δρώντων προσώπων δίνει με περισσότερη ενάργεια τον αντίκτυπο που έχουν οι καταστάσεις αυτές στη ζωή της ποιήτριας. Η ποιήτρια βρίσκεται σε μια διαρκή συνομιλία με τα δάκρυά της, με την αταξία που έχει επικρατήσει στη ζωή της και η μόνη της ελπίδα να αντισταθμίσει το δεσποτικό ρόλο του χαμού είναι να πάρει το λόγο η μνήμη. Η μνήμη θα επαναφέρει κάτι από το παρελθόν, θα διατηρήσει στη ζωή κάτι από όσα χάθηκαν και θα προσφέρει στην ποιήτρια την αναγκαία παρηγοριά.
Η ποιήτρια βιώνει τόσο έντονα την αίσθηση του χαμού, τον πόνο της απώλειας και την αποδιοργάνωση της ύπαρξής της, ώστε δεν αντιμετωπίζει πλέον τις καταστάσεις αυτές ως αφηρημένες και γενικές έννοιες, τις αισθάνεται ως πρόσωπα που έχουν λόγο στη ζωή της. Η αταξία δεν είναι πια καθόλου αφηρημένη, είναι μια πραγματικότητα τόσο δυνατή, που μόνο ως δρών πρόσωπο μπορεί να γίνει αντιληπτή. Το ανώφελο, η ματαιότητα της ζωής, μπορεί κάποτε να υπήρχε ως μια γενική αίσθηση, μα τώρα κυριαρχεί στην ψυχολογία της ποιήτριας και απαιτεί όλη της την προσοχή.
Η ποιήτρια παραχωρεί την πρωτοβουλία στις έννοιες αυτές, τους δίνει ενεργό ρόλο στη ζωή της και η ίδια υποχωρεί σε μια παραίτηση που τις επιβάλλεται από τη διαρκή αίσθηση πόνου που την έχει κατακλύσει.
Ποιες αφηρημένες έννοιες προσωποποιούνται στο ποίημα και ποιο αισθητικό αποτέλεσμα προκύπτει απ’ αυτήν την τεχνική;
Τα δάκρυα, η αταξία, η τάξη, ο χαμός, το ανώφελο και η μνήμη προσωποποιούνται, σε μια προσπάθεια της ποιήτριας να ενισχύσει τη σημασία των εννοιών αυτών, καθιστώντας τες κυρίαρχες στη διαδικασία του πένθους που βιώνει. Η παρουσίαση των αφηρημένων εννοιών ως δρώντων προσώπων δίνει με περισσότερη ενάργεια τον αντίκτυπο που έχουν οι καταστάσεις αυτές στη ζωή της ποιήτριας. Η ποιήτρια βρίσκεται σε μια διαρκή συνομιλία με τα δάκρυά της, με την αταξία που έχει επικρατήσει στη ζωή της και η μόνη της ελπίδα να αντισταθμίσει το δεσποτικό ρόλο του χαμού είναι να πάρει το λόγο η μνήμη. Η μνήμη θα επαναφέρει κάτι από το παρελθόν, θα διατηρήσει στη ζωή κάτι από όσα χάθηκαν και θα προσφέρει στην ποιήτρια την αναγκαία παρηγοριά.
Η ποιήτρια βιώνει τόσο έντονα την αίσθηση του χαμού, τον πόνο της απώλειας και την αποδιοργάνωση της ύπαρξής της, ώστε δεν αντιμετωπίζει πλέον τις καταστάσεις αυτές ως αφηρημένες και γενικές έννοιες, τις αισθάνεται ως πρόσωπα που έχουν λόγο στη ζωή της. Η αταξία δεν είναι πια καθόλου αφηρημένη, είναι μια πραγματικότητα τόσο δυνατή, που μόνο ως δρών πρόσωπο μπορεί να γίνει αντιληπτή. Το ανώφελο, η ματαιότητα της ζωής, μπορεί κάποτε να υπήρχε ως μια γενική αίσθηση, μα τώρα κυριαρχεί στην ψυχολογία της ποιήτριας και απαιτεί όλη της την προσοχή.
Η ποιήτρια παραχωρεί την πρωτοβουλία στις έννοιες αυτές, τους δίνει ενεργό ρόλο στη ζωή της και η ίδια υποχωρεί σε μια παραίτηση που τις επιβάλλεται από τη διαρκή αίσθηση πόνου που την έχει κατακλύσει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου