Natalia Tejera
Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»
Ο αφηγητής πιστεύει στο «απρομελέτητον και αβούλητον του αμαρτήματος της μητρός». Ποια είναι η δική σας άποψη;
Ο αφηγητής αντιλαμβάνεται πως η πράξη της μητέρας του δεν μπορεί να θεωρηθεί εγκληματική εφόσον δεν υπήρχε πρόθεση, δεν υπήρχε δόλος από την πλευρά της. Ήταν ένα ατύχημα που είχε να κάνει με τη μεγάλη κούραση της μητέρας, αλλά ίσως και με την άγνοια του κινδύνου, όταν πήρε το μωρό κοντά της στο κρεβάτι και το έβαλε στο στήθος της. Αν ανατρέξουμε άλλωστε στον Ποινικό Κώδικα, στο άρθρο 302 που αναφέρεται στην ανθρωποκτονία από αμέλεια, διαβάζουμε τα εξής:
1. Όποιος επιφέρει από αμέλεια το θάνατο άλλου τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών.
2. Αν το θύμα της πράξης η οποία αναφέρεται στην προηγούμενη παράγραφο είναι οικείος του υπαιτίου, το δικαστήριο μπορεί να απαλλάξει τον υπαίτιο από κάθε ποινή, αν πεισθεί ότι λόγω της ψυχικής οδύνης που υπέστη από τις συνέπειες της πράξης του δε χρειάζεται να υποβληθεί σε ποινή.
Παρατηρούμε, επομένως, πως η μητέρα ακόμη κι αν είχε δικαστεί για το θάνατο του μωρού της, είναι πολύ πιθανό να είχε απαλλαχθεί, υπό την έννοια πως το πλάκωμα του μωρού έγινε από αμέλειά της. Άλλωστε, οι τύψεις και οι ενοχές της μητέρας της προκάλεσαν τόσο πόνο και τέτοια ψυχική οδύνη, ώστε η φυλάκισή της θα μπορούσε να θεωρηθεί περιττή. Η μητέρα πλήρωσε το αμάρτημά της καθώς δεν έπαψε ποτέ να φροντίζει η ίδια για τη δική της τιμωρία.
Η αλήθεια είναι ότι μόνο μια μητέρα μπορεί να αισθανθεί τον πόνο που βίωσε και συνέχισε για χρόνια να βιώνει η μητέρα του αφηγητή για το λάθος της αυτό.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου