Ερωτήσεις ΚΕΕ Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»: Με ποιες εικόνες αισθητοποιούνται «αι πικρίαι» της μητέρας για τον ξενιτεμένο της γιο;

Cecil Williams

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»

Με ποιες εικόνες αισθητοποιούνται «αι πικρίαι» της μητέρας για τον ξενιτεμένο της γιο;

Η μητέρα του αφηγητή από τη στιγμή που εκείνος φεύγει για τις σπουδές του σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις και αδυνατώντας να τις στέλνει νέα του για πολύ καιρό, αφήνεται έρμαιο των αναληθών πληροφοριών που της δίνει καθένας που νομίζει ότι είδε και αναγνώρισε κάπου το γιο της. Οι φήμες και οι κακές ειδήσεις που της προσφέρουν, προκαλούν μεγάλο πόνο στη μητέρα που αρνείται να πιστέψει ότι ο γιος της έχει πάθει κάτι κακό.
«Πότε τῇ ἔλεγον, ὅτι ἐδυστύχησα ἐν Κωνσταντινουπόλει καὶ ἐτούρκευσα.»
Μπορούμε να φανταστούμε τη μητέρα με αγωνία να ακούει τα νέα που της μεταφέρουν κι αμέσως να σχηματίζει στο μυαλό της την εικόνα του γιου της με τουρκική περιβολή να έχει απαρνηθεί την ελληνική του καταγωγή.
«- Νὰ φᾶνε τὴ γλῶσσα τους ποὺ τὤβγαλαν! - Ἀπεκρίνετο ἡ μήτηρ μου. Αὐτὸς ποῦ λένε, δὲν 'μπορεῖ νὰ ἦτον τὸ παιδί μου! - Ἀλλὰ μετ' ὀλίγον ἐκλείετο περίτρομος εἰς τὸ εἰκονοστάσιόν μας, καὶ προσηύχετο δακρυρροοῦσα πρὸς τὸν Θεόν, διὰ νὰ μὲ φωτίσῃ νὰ ἐπανέλθω εἰς τὴν πίστιν τῶν πατέρων μου.»
Η μητέρα σαφώς αρνείται να πιστέψει ότι το παιδί της εγκατέλειψε την προγονική θρησκεία και στράφηκε στην πίστη των προαιώνιων εχθρών, αλλά ο φόβος μήπως η είδηση είναι αληθινή την οδηγεί να ζητήσει τη βοήθεια του Θεού. Μπορούμε να φανταστούμε τη μητέρα να προσεύχεται κλαίγοντας και να απελπίζεται μπροστά στο ενδεχόμενο ο γιος της να έχει εγκαταλείψει τη χριστιανική του πίστη.
«Πότε τῇ ἔλεγον, ὅτι ἐναυάγησα εἰς τὰς ἀκτὰς τῆς Κύπρου, καὶ ἐπαιτῶ ρακένδυτος εἰς τοὺς δρόμους.»
Η αναστάτωση της μητέρας θα ήταν σίγουρα πολύ μεγάλη όταν άκουσε ότι το παιδί της ζητιανεύει στους δρόμους, φορώντας κουρέλια, μια εικόνα που θα προκαλούσε τρόμο σε κάθε μητέρα.
«Ἀλλὰ μετ' ὀλίγον ἐξήρχετο εἰς τοὺς δρόμους, ἐξετάζουσα τοὺς διαβατικοὺς ἐπαίτας, καὶ μετέβαινεν ὅπου ἠκούετο κανεὶς καραβοτσακισμένος μὲ τὴν θλιβερὰν ἐλπίδα ν' ἀνακαλύψῃ ἐν αὐτῷ τὸ ἴδιον της τέκνον, μὲ τὴν πρόθεσιν νὰ δώσῃ εἰς αὐτὸν τὰ στερήματά της, ὅπως τὰ εὕρω ἐγὼ εἰς τὰ ξένα ἀπὸ τὰς χεῖρας τῶν ἄλλων.»
Η μητέρα έχοντας το φόβο ότι το παιδί της έχει βρεθεί ζητιάνος στους δρόμους, βγαίνει να ελέγξει κάθε επαίτη και κάθε ναυαγό που έχει βρεθεί στα μέρη της μήπως και ανακαλύψει το ίδιο της το παιδί ή έστω για να βοηθήσει αυτούς που κακοπαθούν με την ελπίδα ότι θα βρει ανάλογη βοήθεια το παιδί της, όπου κι αν βρίσκεται.
Η εναγώνια αναζήτηση της μητέρας στους δρόμους του χωριού, οι προσευχές και τα κλάματά της, όπως και η αγωνία με την οποία θα άκουγε κάθε άνθρωπο που είχε να της μεταφέρει κάποια είδηση, αποτελούν τις εικόνες που με αποτελεσματικό τρόπο παρουσιάζουν τον πόνο της μάνας που μένει χωρίς νέα του παιδιού της και αποζητά απελπισμένη κάποια πληροφορία για το που βρίσκεται το παιδί της. Η πλήρης έλλειψη πληροφοριών για την κατάσταση του παιδιού της, καθιστά τη μητέρα ευάλωτη σε κάθε κακόβουλη φήμη και της επιφέρει καθημερινά μεγάλο πόνο.

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»: Τα διηγήματα του Βιζυηνού έχουν ανθρωποκεντρική λειτουργία. Αυτό που ενδιαφέρει τον συγγραφέα είναι να προβάλει τον άνθρωπο μέσα από τις πράξεις και τα συναισθήματά του.