Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»
Ο αφηγητής δε γνωρίζει για ποιο λόγο η μητέρα του υιοθετεί κορίτσια. Βρίσκεται «σε πλάνη» ως προς τα κίνητρα αυτής της πράξης. Τι συναισθήματα γεννά στον αναγνώστη αυτή η άγνοια του αφηγητή;
Η άγνοια του αφηγητή σχετικά με τα κίνητρα της μητέρας διατρέχει μεγάλο μέρος του διηγήματος και οδηγεί διαρκώς τον αφηγητή σε παρερμηνείες και απογοητεύσεις που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί αν ο αφηγητής γνώριζε την αλήθεια. Βέβαια, η ηλικία του αφηγητή υπήρξε αποτρεπτικός παράγοντας για μεγάλο διάστημα, καθώς η μητέρα δε θα μπορούσε να εξομολογηθεί το αμάρτημά της σ’ ένα μικρό παιδί. Αν και τελικά ο λόγος που επέλεξε τον αφηγητή για τη μεγάλη αυτή εκμυστήρευση υπήρξε η πνευματική καλλιέργειά του και η εμπιστοσύνη της μητέρας στην ικανότητά του να την κατανοήσει και να της προσφέρει κάποια παρηγοριά.
Το γεγονός, πάντως, ότι ο αφηγητής αγνοεί για ένα μεγάλο διάστημα τον πραγματικό λόγο για τον οποίο η μητέρα δείχνει μια τέτοια αδυναμία στα κορίτσια και υποβάλλει τον εαυτό της σε μεγάλη ταλαιπωρία για να μεγαλώσει δύο ξένα κορίτσια, τον οδηγεί σε λανθασμένες εκτιμήσεις για τη συμπεριφορά της μητέρας του. Ο αναγνώστης που γνωρίζει την αλήθεια για τη μητέρα, κατανοεί την εσώτερη ανάγκη της για εξιλέωση και αισθάνεται μεγάλη συμπόνια για τη βασανισμένη αυτή γυναίκα, που τίποτε δε μοιάζει ικανό να την παρηγορήσει για το αμάρτημά της. Επομένως, ο αναγνώστης συμπάσχει με τη μητέρα και αγωνιά για την πορεία που ενδέχεται να ακολουθήσει η σχέση της με τον γιο - αφηγητή, από τη στιγμή που τα πλέον σημαντικά γεγονότα της ζωής τους βασίζονται σ’ ένα μυστικό που δεν επιτρέπει στον αφηγητή να κατανοήσει πλήρως και να εκτιμήσει σωστά.
Η διάσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα που βιώνει η μητέρα και την πραγματικότητα που αντιλαμβάνεται ο αφηγητής, αποτελεί βασικό στοιχείο του διηγήματος και οδηγεί τον αφηγητή διαρκώς σε παρερμηνείες, που επιτείνουν τον πόνο της μητέρας και την φέρνουν αντιμέτωπη με την ανάγκη να απολογηθεί για πράξεις και συναισθήματα πολύτιμα για την ίδια. Η μητέρα βρίσκεται σε μια επίπονη πορεία κάθαρσης που εκλαμβάνεται όμως από τα παιδιά της ως πορεία αδιαφορίας απέναντί τους, η μητέρα πασχίζει να αντέξει τον πόνο και τις ενοχές που την οδηγούν σε μια ψυχολογική συντριβή και παράλληλα γίνεται αποδέκτης δριμείας κριτικής για τις πράξεις της, έστω κι αν για την ίδια είναι πράξεις απόλυτης σημασίας. Η παρερμηνεία των γεγονότων αδικεί τη μητέρα και συμβάλλει στην επιβάρυνση της ήδη βεβαρημένης συναισθηματικής της κατάστασης.
Δείτε επίσης:
Ο αφηγητής δε γνωρίζει για ποιο λόγο η μητέρα του υιοθετεί κορίτσια. Βρίσκεται «σε πλάνη» ως προς τα κίνητρα αυτής της πράξης. Τι συναισθήματα γεννά στον αναγνώστη αυτή η άγνοια του αφηγητή;
Η άγνοια του αφηγητή σχετικά με τα κίνητρα της μητέρας διατρέχει μεγάλο μέρος του διηγήματος και οδηγεί διαρκώς τον αφηγητή σε παρερμηνείες και απογοητεύσεις που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί αν ο αφηγητής γνώριζε την αλήθεια. Βέβαια, η ηλικία του αφηγητή υπήρξε αποτρεπτικός παράγοντας για μεγάλο διάστημα, καθώς η μητέρα δε θα μπορούσε να εξομολογηθεί το αμάρτημά της σ’ ένα μικρό παιδί. Αν και τελικά ο λόγος που επέλεξε τον αφηγητή για τη μεγάλη αυτή εκμυστήρευση υπήρξε η πνευματική καλλιέργειά του και η εμπιστοσύνη της μητέρας στην ικανότητά του να την κατανοήσει και να της προσφέρει κάποια παρηγοριά.
Το γεγονός, πάντως, ότι ο αφηγητής αγνοεί για ένα μεγάλο διάστημα τον πραγματικό λόγο για τον οποίο η μητέρα δείχνει μια τέτοια αδυναμία στα κορίτσια και υποβάλλει τον εαυτό της σε μεγάλη ταλαιπωρία για να μεγαλώσει δύο ξένα κορίτσια, τον οδηγεί σε λανθασμένες εκτιμήσεις για τη συμπεριφορά της μητέρας του. Ο αναγνώστης που γνωρίζει την αλήθεια για τη μητέρα, κατανοεί την εσώτερη ανάγκη της για εξιλέωση και αισθάνεται μεγάλη συμπόνια για τη βασανισμένη αυτή γυναίκα, που τίποτε δε μοιάζει ικανό να την παρηγορήσει για το αμάρτημά της. Επομένως, ο αναγνώστης συμπάσχει με τη μητέρα και αγωνιά για την πορεία που ενδέχεται να ακολουθήσει η σχέση της με τον γιο - αφηγητή, από τη στιγμή που τα πλέον σημαντικά γεγονότα της ζωής τους βασίζονται σ’ ένα μυστικό που δεν επιτρέπει στον αφηγητή να κατανοήσει πλήρως και να εκτιμήσει σωστά.
Η διάσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα που βιώνει η μητέρα και την πραγματικότητα που αντιλαμβάνεται ο αφηγητής, αποτελεί βασικό στοιχείο του διηγήματος και οδηγεί τον αφηγητή διαρκώς σε παρερμηνείες, που επιτείνουν τον πόνο της μητέρας και την φέρνουν αντιμέτωπη με την ανάγκη να απολογηθεί για πράξεις και συναισθήματα πολύτιμα για την ίδια. Η μητέρα βρίσκεται σε μια επίπονη πορεία κάθαρσης που εκλαμβάνεται όμως από τα παιδιά της ως πορεία αδιαφορίας απέναντί τους, η μητέρα πασχίζει να αντέξει τον πόνο και τις ενοχές που την οδηγούν σε μια ψυχολογική συντριβή και παράλληλα γίνεται αποδέκτης δριμείας κριτικής για τις πράξεις της, έστω κι αν για την ίδια είναι πράξεις απόλυτης σημασίας. Η παρερμηνεία των γεγονότων αδικεί τη μητέρα και συμβάλλει στην επιβάρυνση της ήδη βεβαρημένης συναισθηματικής της κατάστασης.
Δείτε επίσης:
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου