Αθανάσιος Χριστόπουλος «Η Αφροδίτη» παράλληλο για τον Κρητικό
...
Προβαίν’ εμπρός ο Έρωτας
και η θεά αγάλια
ακολουθά κατόπι του
απάν’ στα περιγιάλια.
Κι όπου πατεί και στέκεται
ο τόπος πρασινίζει,
η γη καταστολίζεται
και όλη λουλουδίζει.
Μυρτιές και τριαντάφυλλα
και σπάρτια φουντωμένα
συντρέχουν και την δέχονται
παντού στη γη στρωμένα.
Ανθοβολούν οι νάρκισσοι,
ανθοβολούν οι κρίνοι,
και όλα τ’ άνθη η άνοιξη
στα ίχνη της τα χύνει.
...
(απόσπασμα)
Ο Αθανάσιος Χριστόπουλος (1772-1847) είναι ένας από τους ποιητές που μελετά ο Διονύσιος Σολωμός και αντλεί από αυτόν -στα νεανικά του ποιήματα- στοιχεία στιχουργικής, καθώς και στοιχεία έκφρασης, καθώς ο Χριστόπουλος χρησιμοποιεί στην ποίησή του τη δημοτική γλώσσα.
Ο Χριστόπουλος παρουσιάζει συχνά στα ποιήματά του τη θεά Αφροδίτη, η οποία εκπροσωπεί την ομορφιά, τον έρωτα, αλλά και τη γυναικεία παρουσία στην ιδανική της μορφή. Η εμφάνιση της Αφροδίτης στο συγκεκριμένο ποίημα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως προς την επίδραση που ασκεί η γυναικεία θεότητα στη φύση. Η Αφροδίτη, έχοντας προβάλει από τη θάλασσα, περπατά στη γη και όπου πατάει ο τόπος πρασινίζει και η γη γεμίζει λουλούδια. Το περπάτημα της θεάς συνοδεύεται από διάφορα λουλούδια και φυτά που την σπεύδουν να την υποδεχτούν, ενώ παντού γύρω της ανθοφορούν τα λουλούδια και η άνοιξη παρουσιάζεται να ρίχνει τα άνθη των λουλουδιών στα ίχνη που αφήνει στο πέρασμά της η θεά.
Η επενέργεια που ασκεί η θεά Αφροδίτη στη φύση, μας παραπέμπει στην επίδραση που έχει η εμφάνιση της Φεγγαροντυμένης, η οποία επιφέρει μια απρόσμενη ησυχία στην ταραγμένη φύση και την αναγκάζει να στολιστεί με κάθε ομορφιά. Ενώ, η ίδια η Φεγγαροντυμένη παρουσιάζεται να έχει μια απόλυτη ομορφιά και δύναμη, στοιχεία που υποδηλώνουν τη θεϊκή της υπόσταση.
«Κάτι κρυφό μυστήριο εστένεψε τη φύση
Κάθε ομορφιά να στολιστή και το θυμό ν’ αφήση.
Δεν ειν’ πνοή στον ουρανό, στη θάλασσα, φυσώντας
Ούτε όσο κάνει στον ανθό η μέλισσα περνώντας,
Όμως κοντά στην κορασιά, πού μ’ έσφιξε κι εχάρη,
Εσειότουν τ’ ολοστρόγγυλο και λαγαρό φεγγάρι•
Και ξετυλίξει ογλήγορα κάτι που εκείθε βγαίνει,
Κι ομπρός μου ιδού πού βρέθηκε μία φεγγαροντυμένη.
Ετρεμε το δροσάτο φως στη θεϊκιά θωριά της,
Στα μάτια της τα ολόμαυρα και στα χρυσά μαλλιά της.
Εκοίταξε τα’ αστέρια, κι εκείνα αναγάλλιασαν,
Και την αχτινοβόλησαν και δεν την εσκεπάσαν•
Κι από το πέλαο, που πατεί χωρίς να το σουφρώνει,
Κυπαρισσένιο ανάερα τα’ ανάστημα σηκώνει,
Κι ανεί τς αγκάλες μ’ έρωτα και με ταπεινοσύνη,
Κι έδειξε πάσαν ομορφιά και πάσαν καλοσύνη.
Τότε από φως μεσημερνό ή νύχτα πλημμυρίζει,
Κι η χτίσις έγινε ναός πού ολούθε λαμπυρίζει.»
Η ομοιότητα ανάμεσα στην επίδραση που ασκεί η Αφροδίτη στη φύση και στην αντίστοιχη που ασκεί η Φεγγαροντυμένη, με το στοιχείο της ομορφιάς να χαρακτηρίζει και τις δύο μορφές, μας εξηγεί εν μέρει γιατί από κάποιους μελετητές η Φεγγαροντυμένη εκλαμβάνεται ως έκφανση της θεάς Αφροδίτης.
...
Προβαίν’ εμπρός ο Έρωτας
και η θεά αγάλια
ακολουθά κατόπι του
απάν’ στα περιγιάλια.
Κι όπου πατεί και στέκεται
ο τόπος πρασινίζει,
η γη καταστολίζεται
και όλη λουλουδίζει.
Μυρτιές και τριαντάφυλλα
και σπάρτια φουντωμένα
συντρέχουν και την δέχονται
παντού στη γη στρωμένα.
Ανθοβολούν οι νάρκισσοι,
ανθοβολούν οι κρίνοι,
και όλα τ’ άνθη η άνοιξη
στα ίχνη της τα χύνει.
...
(απόσπασμα)
Ο Αθανάσιος Χριστόπουλος (1772-1847) είναι ένας από τους ποιητές που μελετά ο Διονύσιος Σολωμός και αντλεί από αυτόν -στα νεανικά του ποιήματα- στοιχεία στιχουργικής, καθώς και στοιχεία έκφρασης, καθώς ο Χριστόπουλος χρησιμοποιεί στην ποίησή του τη δημοτική γλώσσα.
Ο Χριστόπουλος παρουσιάζει συχνά στα ποιήματά του τη θεά Αφροδίτη, η οποία εκπροσωπεί την ομορφιά, τον έρωτα, αλλά και τη γυναικεία παρουσία στην ιδανική της μορφή. Η εμφάνιση της Αφροδίτης στο συγκεκριμένο ποίημα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως προς την επίδραση που ασκεί η γυναικεία θεότητα στη φύση. Η Αφροδίτη, έχοντας προβάλει από τη θάλασσα, περπατά στη γη και όπου πατάει ο τόπος πρασινίζει και η γη γεμίζει λουλούδια. Το περπάτημα της θεάς συνοδεύεται από διάφορα λουλούδια και φυτά που την σπεύδουν να την υποδεχτούν, ενώ παντού γύρω της ανθοφορούν τα λουλούδια και η άνοιξη παρουσιάζεται να ρίχνει τα άνθη των λουλουδιών στα ίχνη που αφήνει στο πέρασμά της η θεά.
Η επενέργεια που ασκεί η θεά Αφροδίτη στη φύση, μας παραπέμπει στην επίδραση που έχει η εμφάνιση της Φεγγαροντυμένης, η οποία επιφέρει μια απρόσμενη ησυχία στην ταραγμένη φύση και την αναγκάζει να στολιστεί με κάθε ομορφιά. Ενώ, η ίδια η Φεγγαροντυμένη παρουσιάζεται να έχει μια απόλυτη ομορφιά και δύναμη, στοιχεία που υποδηλώνουν τη θεϊκή της υπόσταση.
«Κάτι κρυφό μυστήριο εστένεψε τη φύση
Κάθε ομορφιά να στολιστή και το θυμό ν’ αφήση.
Δεν ειν’ πνοή στον ουρανό, στη θάλασσα, φυσώντας
Ούτε όσο κάνει στον ανθό η μέλισσα περνώντας,
Όμως κοντά στην κορασιά, πού μ’ έσφιξε κι εχάρη,
Εσειότουν τ’ ολοστρόγγυλο και λαγαρό φεγγάρι•
Και ξετυλίξει ογλήγορα κάτι που εκείθε βγαίνει,
Κι ομπρός μου ιδού πού βρέθηκε μία φεγγαροντυμένη.
Ετρεμε το δροσάτο φως στη θεϊκιά θωριά της,
Στα μάτια της τα ολόμαυρα και στα χρυσά μαλλιά της.
Εκοίταξε τα’ αστέρια, κι εκείνα αναγάλλιασαν,
Και την αχτινοβόλησαν και δεν την εσκεπάσαν•
Κι από το πέλαο, που πατεί χωρίς να το σουφρώνει,
Κυπαρισσένιο ανάερα τα’ ανάστημα σηκώνει,
Κι ανεί τς αγκάλες μ’ έρωτα και με ταπεινοσύνη,
Κι έδειξε πάσαν ομορφιά και πάσαν καλοσύνη.
Τότε από φως μεσημερνό ή νύχτα πλημμυρίζει,
Κι η χτίσις έγινε ναός πού ολούθε λαμπυρίζει.»
Η ομοιότητα ανάμεσα στην επίδραση που ασκεί η Αφροδίτη στη φύση και στην αντίστοιχη που ασκεί η Φεγγαροντυμένη, με το στοιχείο της ομορφιάς να χαρακτηρίζει και τις δύο μορφές, μας εξηγεί εν μέρει γιατί από κάποιους μελετητές η Φεγγαροντυμένη εκλαμβάνεται ως έκφανση της θεάς Αφροδίτης.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου