Κική Δημουλά "Σημείο Αναγνωρίσεως": Πώς αντιδρούν οι δύο ποιητές στη θέα των αγαλμάτων στα ποιήματα Στο Μουσείο και Σημείο Αναγνωρίσεως;

Arthur Braginsky

Κική Δημουλά «Σημείο Αναγνωρίσεως»

Άθως Δημουλάς: Στο Μουσείο

Το ακέφαλο άγαλμα, στημένο
στη μέση της αίθουσας, κοιτάζω.
Απ’ τα πόδια του ως το λαιμό, σπουδάζω
τις λεπτομέρειες: το λυγισμένο
κάπως γόνατο, το τεντωμένο
χέρι, τους μυς του στήθους. Αλλάζω
θέση και απόσταση. Θαυμάζω
στο σύνολο το σώμα. Και προσμένω
από τη μια στιγμή ως την άλλη
(της φαντασίας η δύναμη μεγάλη
όταν σε τούτο η τέχνη βοηθή),
ασύγκριτα προσθέτοντας κάλλη,
στη θέση, απ’ όπου λείπει, να φανή
υπέροχο, απολλώνειο, το κεφάλι.

Πώς αντιδρούν οι δύο ποιητές στη θέα των αγαλμάτων στα ποιήματα Στο Μουσείο και Σημείο Αναγνωρίσεως;

Η θέαση των αγαλμάτων αποτελεί και για τους δύο ποιητές ερέθισμα για την ποιητική τους δημιουργία, καθώς και οι δύο οδηγούνται στην ποιητική σύνθεση. Προσεγγίζουν, όμως, τα αγάλματα που παρατηρούν με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Ενώ, δηλαδή, η Κική Δημουλά παρατηρώντας το άγαλμα της γυναίκας με τα δεμένα χέρια προχωρά σε σκέψεις σχετικά με τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, ο Άθως Δημουλάς διατηρεί την προσοχή του στο ακέφαλο άγαλμα και προχωρά σε μια ποιητική ανασύνθεση του χαμένου κεφαλιού, αποδίδοντας παράλληλα φόρο τιμής στον Κωνσταντίνο Καβάφη, τον οποίο και μιμείται στην ποιητική του αυτή σύνθεση.
Παρατηρούμε, επομένως, ότι η Δημουλά χρησιμοποιεί το αρχικό οπτικό ερέθισμα για μια εμβάθυνση σ’ ένα θέμα που την απασχολεί ιδιαίτερα, καθώς ως γυναίκα έχει βιώσει και η ίδια την καταπίεση και των εγκλωβισμό που επιβάλλει η κοινωνία στης γυναίκες. Ενώ ο Δημουλάς συνθέτει το ποίημά του για να υμνήσει την ομορφιά του αγάλματος και να τιμήσει παράλληλα τον μεγάλο μας ποιητή, τον Καβάφη, που συχνά στη δική του ποίηση φρόντισε να αποτυπώσει εικόνες αρχαιοελληνικής ομορφιάς.