Κωνσταντίνος Καβάφης: Μελαγχολία του Ιάσωνος Κλεάνδρου, ποιητού εν Κομμαγηνή· 595 μ.Χ.
Στο ποίημα διατυπώνεται μία επίκληση. Ποιος μιλάει και ποιον επικαλείται;
Στο ποίημα αυτό αποτυπώνεται η επίκληση του ποιητή Ιάσονα Κλεάνδρου, ο οποίος μη αντέχοντας τον πόνο που του προκαλεί το γήρασμα του προσώπου αλλά και του σώματός του επικαλείται την Τέχνη της Ποιήσεως για να τον βοηθήσει να κατευνάσει το αίσθημα πόνου και μελαγχολίας. Ο Ιάσων Κλεάνδρου είναι βέβαια ένα φανταστικό πρόσωπο το οποίο λειτουργεί ως περσόνα του Κωνσταντίνου Καβάφη, γι’ αυτό και στην πραγματικότητα η επίκληση είναι του Καβάφη, έστω κι αν ο ίδιος επιχειρεί να την αποδώσει στο ποιητικό του δημιούργημα τον Ιάσονα Κλεάνδρου. Είναι ενδιαφέρον, μάλιστα, το γεγονός ότι ενώ ο Καβάφης θέλησε να αποστασιοποιηθεί από τα αισθήματα θλίψης που αποτυπώνει στο ποίημά του, δεν προσπάθησε να τα απομακρύνει πλήρως από τη δική του ταυτότητα καθώς την επίκληση στην Ποίηση την αποδίδει σ’ έναν ποιητή. Ο λόγος βέβαια για τον οποίο διατήρησε στην περσόνα του την ιδιότητα του ποιητή είναι γιατί πέρα από την απόγνωση που του προκαλεί το γήρας ο Καβάφης ήθελε παράλληλα να τιμήσει την Τέχνη του, δηλώνοντας ότι είναι ικανή, έστω και για λίγο, να βοηθήσει αυτούς που της έχουν αφιερώσει τη ζωή τους, να ξεχάσουν τον πόνο τους καθώς θα είναι αφοσιωμένοι στην ποιητική τους τέχνη.
Η επίκληση λοιπόν που συναντάμε στο ποίημα αυτό γίνεται από τον Καβάφη, μέσω της περσόνας του, τον Ιάσονα Κλεάνδρου και απευθύνεται στην Τέχνη της Ποιήσεως, η οποία μέσα από τη δημιουργική διαδικασία της ενασχόλησης με τη Φαντασία και τον Λόγο είναι ικανή να απομακρύνει τις σκέψεις του ποιητή απ’ ό,τι τον δυσαρεστεί. Με τον τρόπο αυτό, επομένως, ο Καβάφης τιμά την Τέχνη του, η οποία υπήρξε θεμελιώδες στοιχείο ολόκληρής της ζωής του και η οποία τώρα που η νεότητά του έχει φτάσει στο τέλος της, μπορεί να τον βοηθήσει να ξεχάσει τον πόνο του.
Στο ποίημα διατυπώνεται μία επίκληση. Ποιος μιλάει και ποιον επικαλείται;
Στο ποίημα αυτό αποτυπώνεται η επίκληση του ποιητή Ιάσονα Κλεάνδρου, ο οποίος μη αντέχοντας τον πόνο που του προκαλεί το γήρασμα του προσώπου αλλά και του σώματός του επικαλείται την Τέχνη της Ποιήσεως για να τον βοηθήσει να κατευνάσει το αίσθημα πόνου και μελαγχολίας. Ο Ιάσων Κλεάνδρου είναι βέβαια ένα φανταστικό πρόσωπο το οποίο λειτουργεί ως περσόνα του Κωνσταντίνου Καβάφη, γι’ αυτό και στην πραγματικότητα η επίκληση είναι του Καβάφη, έστω κι αν ο ίδιος επιχειρεί να την αποδώσει στο ποιητικό του δημιούργημα τον Ιάσονα Κλεάνδρου. Είναι ενδιαφέρον, μάλιστα, το γεγονός ότι ενώ ο Καβάφης θέλησε να αποστασιοποιηθεί από τα αισθήματα θλίψης που αποτυπώνει στο ποίημά του, δεν προσπάθησε να τα απομακρύνει πλήρως από τη δική του ταυτότητα καθώς την επίκληση στην Ποίηση την αποδίδει σ’ έναν ποιητή. Ο λόγος βέβαια για τον οποίο διατήρησε στην περσόνα του την ιδιότητα του ποιητή είναι γιατί πέρα από την απόγνωση που του προκαλεί το γήρας ο Καβάφης ήθελε παράλληλα να τιμήσει την Τέχνη του, δηλώνοντας ότι είναι ικανή, έστω και για λίγο, να βοηθήσει αυτούς που της έχουν αφιερώσει τη ζωή τους, να ξεχάσουν τον πόνο τους καθώς θα είναι αφοσιωμένοι στην ποιητική τους τέχνη.
Η επίκληση λοιπόν που συναντάμε στο ποίημα αυτό γίνεται από τον Καβάφη, μέσω της περσόνας του, τον Ιάσονα Κλεάνδρου και απευθύνεται στην Τέχνη της Ποιήσεως, η οποία μέσα από τη δημιουργική διαδικασία της ενασχόλησης με τη Φαντασία και τον Λόγο είναι ικανή να απομακρύνει τις σκέψεις του ποιητή απ’ ό,τι τον δυσαρεστεί. Με τον τρόπο αυτό, επομένως, ο Καβάφης τιμά την Τέχνη του, η οποία υπήρξε θεμελιώδες στοιχείο ολόκληρής της ζωής του και η οποία τώρα που η νεότητά του έχει φτάσει στο τέλος της, μπορεί να τον βοηθήσει να ξεχάσει τον πόνο του.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου