Leonid Afremov
Κική Δημουλά «Κονιάκ Μηδέν Αστέρων»
Ποια είναι η λειτουργία της φωτογραφίας στο ποίημα;
Η ποιήτρια μετά το θάνατο του συντρόφου της βιώνει τόσο έντονα τον πόνο της απώλειας ώστε καθηλώνεται σε μία αδρανή κατάσταση πένθους, όπου η αταξία, η αποδιοργάνωση της ζωής της και ο χαμός κυριαρχούν. Το παρόν της ακινητοποιείται και η μόνη της διαφυγή είναι η επιστροφή στο παρελθόν, τότε που εκείνος ήταν παρών στη ζωή της και η ευτυχία ήταν μια εφικτή επιλογή. Η επιστροφή στη γαλήνη του παρελθόντος μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την ενεργοποίηση της μνήμης, η οποία μοιάζει ικανή να ανατρέψει την οριστική απώλεια και να διατηρήσει κάτι από το χαμένο της σύντροφο.
Η φωτογραφία στο ποίημα αυτό έχει πολλαπλές λειτουργίες, καθώς δομικά αποτελεί τον αρμό ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, ενώ σημασιολογικά είναι το ερέθισμα που θα ενεργοποιήσει τη μνήμη για τη συγκράτηση στοιχείων που συνέθεταν την πολύτιμη παρουσία εκείνου, ενώ ταυτόχρονα, οδηγεί στην υπενθύμιση όσων χάθηκαν, τροφοδοτώντας εκ νέου τον πόνο της ποιήτριας.
Η ποιήτρια αφού, στην πρώτη ενότητα του ποιήματος, μας δώσει μια εικόνα από την επώδυνη κατάσταση που επικρατεί στο παρόν της, θα περάσει στη συνέχεια, στη δεύτερη ενότητα του ποιήματος, στο παρελθόν της όπου κάθε τι έμοιαζε γεμάτο ζωή κι ευτυχία. Η αφορμή για το πέρασμα από το παρόν στο παρελθόν θα δοθεί μέσω μιας φωτογραφίας που απεικονίζει την ίδια αγκαλιασμένη με το σύζυγό της σε κάποια παραλία. Η φωτογραφία, επομένως, σε ό,τι αφορά τη δομή του ποιήματος αποτελεί το μέσο, την αφορμή, για να μπορέσει η ποιήτρια να περάσει ομαλά την παρουσίασή της από το παρόν στο παρελθόν. Η φωτογραφία αποτελεί το στοιχείο που ενώνει τις δύο ενότητες του ποιήματος και παράλληλα αποτελεί το μοναδικό απτό στοιχείο που ενώνει το παρόν της απουσίας και του πόνου με το παρελθόν της παρουσίας και της χαράς.
Η φωτογραφία, όπως γίνεται φανερό σε πολλά ποιήματα της Κικής Δημουλά, αποτελεί το ασφαλέστερο μέσο για τη διατήρηση της μνήμης και της εικόνας του συζύγου της. Η ποιήτρια στα πλαίσια του πένθους της θα περάσει πολλές στιγμές κοιτάζοντας τις φωτογραφίες του συζύγου της, προσφέροντας στη μνήμη της το υλικό που χρειάζεται για να ανακαλεί και να διατηρεί στιγμές και συναισθήματα που μοιράστηκαν οι δυο τους. Από τη στιγμή που εκείνος θα φύγει από τη ζωή, οι φωτογραφίες του θα αποτελέσουν για την ποιήτρια ένα σημαντικό στήριγμα, καθώς θα μπορεί να έρχεται σ’ επαφή με την εικόνα του και θα μπορεί να τον αισθάνεται κοντά της, έστω κι αν πρόκειται για μια χάρτινη απεικόνισή του. Παρόλο που τα στοιχεία που συνθέτουν την προσωπικότητα ενός ανθρώπου δεν περιορίζονται στην εικόνα του, η ποιήτρια μη έχοντας άλλη επιλογή, θα επικεντρωθεί στις φωτογραφίες του, οι οποίες θα αποτελέσουν το υποκατάστατο της παρουσίας του.
Η φωτογραφία, παράλληλα, αποτελεί για την ποιήτρια μια συνεχή ανατροφοδότηση του πόνου της καθώς της θυμίζει τις στιγμές ευτυχίας και ξεγνοιασιάς που είχε περάσει κοντά του. Η φωτογραφία έχοντας αποτυπώσει τη γαλήνη του παρελθόντος έρχεται σε έντονη αντίθεση με την αταξία και τον πόνο του παρόντος. Τότε παντού υπήρχε θάλασσα, τα πάντα ήταν γεμάτα δυνατότητες και προοπτικές ευτυχίας, καθώς τότε οι δυο τους ήταν μαζί και μπορούσαν να ζήσουν οτιδήποτε ήθελαν. Τώρα, όμως, εκείνος δεν υπάρχει πια και η ποιήτρια είναι μόνη της, αντιμέτωπη με τον αδιανόητο πόνο της απώλειας. Η φωτογραφία είναι ταυτόχρονα το μέσο για να θυμάται την εικόνα του συζύγου της, αλλά και το μέσο για να θυμάται πόσο όμορφη ήταν τότε η ζωή και πόσο άδεια και ανούσια μοιάζει τώρα.
Ποια είναι η λειτουργία της φωτογραφίας στο ποίημα;
Η ποιήτρια μετά το θάνατο του συντρόφου της βιώνει τόσο έντονα τον πόνο της απώλειας ώστε καθηλώνεται σε μία αδρανή κατάσταση πένθους, όπου η αταξία, η αποδιοργάνωση της ζωής της και ο χαμός κυριαρχούν. Το παρόν της ακινητοποιείται και η μόνη της διαφυγή είναι η επιστροφή στο παρελθόν, τότε που εκείνος ήταν παρών στη ζωή της και η ευτυχία ήταν μια εφικτή επιλογή. Η επιστροφή στη γαλήνη του παρελθόντος μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την ενεργοποίηση της μνήμης, η οποία μοιάζει ικανή να ανατρέψει την οριστική απώλεια και να διατηρήσει κάτι από το χαμένο της σύντροφο.
Η φωτογραφία στο ποίημα αυτό έχει πολλαπλές λειτουργίες, καθώς δομικά αποτελεί τον αρμό ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, ενώ σημασιολογικά είναι το ερέθισμα που θα ενεργοποιήσει τη μνήμη για τη συγκράτηση στοιχείων που συνέθεταν την πολύτιμη παρουσία εκείνου, ενώ ταυτόχρονα, οδηγεί στην υπενθύμιση όσων χάθηκαν, τροφοδοτώντας εκ νέου τον πόνο της ποιήτριας.
Η ποιήτρια αφού, στην πρώτη ενότητα του ποιήματος, μας δώσει μια εικόνα από την επώδυνη κατάσταση που επικρατεί στο παρόν της, θα περάσει στη συνέχεια, στη δεύτερη ενότητα του ποιήματος, στο παρελθόν της όπου κάθε τι έμοιαζε γεμάτο ζωή κι ευτυχία. Η αφορμή για το πέρασμα από το παρόν στο παρελθόν θα δοθεί μέσω μιας φωτογραφίας που απεικονίζει την ίδια αγκαλιασμένη με το σύζυγό της σε κάποια παραλία. Η φωτογραφία, επομένως, σε ό,τι αφορά τη δομή του ποιήματος αποτελεί το μέσο, την αφορμή, για να μπορέσει η ποιήτρια να περάσει ομαλά την παρουσίασή της από το παρόν στο παρελθόν. Η φωτογραφία αποτελεί το στοιχείο που ενώνει τις δύο ενότητες του ποιήματος και παράλληλα αποτελεί το μοναδικό απτό στοιχείο που ενώνει το παρόν της απουσίας και του πόνου με το παρελθόν της παρουσίας και της χαράς.
Η φωτογραφία, όπως γίνεται φανερό σε πολλά ποιήματα της Κικής Δημουλά, αποτελεί το ασφαλέστερο μέσο για τη διατήρηση της μνήμης και της εικόνας του συζύγου της. Η ποιήτρια στα πλαίσια του πένθους της θα περάσει πολλές στιγμές κοιτάζοντας τις φωτογραφίες του συζύγου της, προσφέροντας στη μνήμη της το υλικό που χρειάζεται για να ανακαλεί και να διατηρεί στιγμές και συναισθήματα που μοιράστηκαν οι δυο τους. Από τη στιγμή που εκείνος θα φύγει από τη ζωή, οι φωτογραφίες του θα αποτελέσουν για την ποιήτρια ένα σημαντικό στήριγμα, καθώς θα μπορεί να έρχεται σ’ επαφή με την εικόνα του και θα μπορεί να τον αισθάνεται κοντά της, έστω κι αν πρόκειται για μια χάρτινη απεικόνισή του. Παρόλο που τα στοιχεία που συνθέτουν την προσωπικότητα ενός ανθρώπου δεν περιορίζονται στην εικόνα του, η ποιήτρια μη έχοντας άλλη επιλογή, θα επικεντρωθεί στις φωτογραφίες του, οι οποίες θα αποτελέσουν το υποκατάστατο της παρουσίας του.
Η φωτογραφία, παράλληλα, αποτελεί για την ποιήτρια μια συνεχή ανατροφοδότηση του πόνου της καθώς της θυμίζει τις στιγμές ευτυχίας και ξεγνοιασιάς που είχε περάσει κοντά του. Η φωτογραφία έχοντας αποτυπώσει τη γαλήνη του παρελθόντος έρχεται σε έντονη αντίθεση με την αταξία και τον πόνο του παρόντος. Τότε παντού υπήρχε θάλασσα, τα πάντα ήταν γεμάτα δυνατότητες και προοπτικές ευτυχίας, καθώς τότε οι δυο τους ήταν μαζί και μπορούσαν να ζήσουν οτιδήποτε ήθελαν. Τώρα, όμως, εκείνος δεν υπάρχει πια και η ποιήτρια είναι μόνη της, αντιμέτωπη με τον αδιανόητο πόνο της απώλειας. Η φωτογραφία είναι ταυτόχρονα το μέσο για να θυμάται την εικόνα του συζύγου της, αλλά και το μέσο για να θυμάται πόσο όμορφη ήταν τότε η ζωή και πόσο άδεια και ανούσια μοιάζει τώρα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου