Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»
Τα διηγήματα του Βιζυηνού έχουν ανθρωποκεντρική λειτουργία. Αυτό που ενδιαφέρει τον συγγραφέα είναι να προβάλει τον άνθρωπο μέσα από τις πράξεις και τα συναισθήματά του. Επαληθεύεται αυτή η κρίση στο συγκεκριμένο διήγημα;
Το αμάρτημα της μητρός μου κινείται γύρω από τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας του αφηγητή κι επικεντρώνεται ιδιαίτερα στη δυναμική που δημιουργείται ανάμεσα στην ενοχική μητέρα και τον αφηγητή – συγγραφέα. Ο Βιζυηνός ενδιαφέρεται κυρίως να εντοπίσει και να αναδείξει τις συμπεριφορές εκείνες της μητέρας του που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ψυχολογίας του. Η μητέρα που παραμελεί τα υπόλοιπα παιδιά της και αφοσιώνεται αποκλειστικά στη φροντίδα του άρρωστου παιδιού της, η μητέρα που στη συνέχεια επιλέγει να εντάξει στην οικογένειά της δύο ξένα παιδιά, φροντίζοντας περισσότερο εκείνα απ’ ό,τι τα δικά της, αποτελεί ένα γρίφο που πληγώνει τους άμεσα ενδιαφερόμενους και λειτουργεί αρνητικά για την εικόνα της μητέρας. Ο συγγραφέας ξεκινά το διήγημά του παρουσιάζοντάς μας τη στάση και τα συναισθήματά του όσο ακόμη αγνοούσε τη λύση του γρίφου και ολοκληρώνει την ιστορία του έχοντας γνωρίσει και αποδεχτεί τα κίνητρα πίσω από την αλλόκοτη συμπεριφορά της μητέρας του.
Το αμάρτημα της μητέρας του αφηγητή δεν είναι μόνο το πλάκωμα του θηλυκού βρέφους, είναι παράλληλα και ο πόνος που προκάλεσε στα αρσενικά παιδιά της με το να τα θέτει διαρκώς σε δεύτερη μοίρα. Στην προσπάθειά της να εξιλεωθεί για το πρώτο της αμάρτημα η μητέρα διέπραξε ένα ακόμη, έβαλε σε απόλυτη προτεραιότητα τα δικά της συναισθήματα εις βάρος των συναισθημάτων των παιδιών της. Η μητέρα βέβαια δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί παρά να κάνει λάθη ξανά και ξανά, στα μάτια όμως των παιδιών της είναι κάτι περισσότερο από ένας απλός άνθρωπος, είναι το κέντρο της ύπαρξής τους και η αδιαφορία της τα πλήγωσε στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Ο συγγραφέας – αφηγητής, επιστρέφει στα παιδικά του χρόνια για να υποδείξει το διττό αμάρτημα της μητέρας του, θέτοντας σε έλεγχο βήμα – βήμα τη συμπεριφορά της και τον αντίκτυπο που αυτή είχε στις ψυχές των παιδιών της. Πώς μπορεί να ξεπεράσει ένα παιδί τον πόνο που του προκαλείται όταν ακούει τη μητέρα του να προσεύχεται ζητώντας ουσιαστικά το θάνατό του;
Ο Βιζυηνός δημιουργεί ένα πολυεστιακό αφήγημα στο οποίο η συμπεριφορά της μητέρας βρίσκεται στο επίκεντρο κι ελέγχεται τόσο ως προς τις επιπτώσεις που έχει στη ψυχοσύνθεση των παιδιών της, όσο και ως προς τα κίνητρα που την αιτιολογούν. Ο συγγραφέας δεν ενδιαφέρεται απλώς να μας παρουσιάσει το αμάρτημα της μητέρας του, λύνοντας έτσι το αίνιγμα του τίτλου, θέλει να μας δώσει μια σαφή εικόνα των συνεπειών που είχε το αμάρτημα αυτό τόσο στη μητέρα όσο και στα παιδιά της. Είναι πράγματι αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας κατορθώνει να μας παρουσιάσει την ιστορία του κι από τις δύο πλευρές, δίνοντας στη μητέρα την ευκαιρία να εξηγήσει κι ως ένα σημείο να δικαιολογήσει τη στάση της.
Το αμάρτημα της μητρός μου είναι σαφώς ένα ανθρωποκεντρικό διήγημα, υπό την έννοια ότι ο συγγραφέας θέτει και διατηρεί σε πρώτο πλάνο τις συναισθηματικές διακυμάνσεις των ηρώων του, τα λάθη τους αλλά και τις απόπειρες που κάνουν για να εξιλεωθούν. Ο συγγραφέας παρακολουθεί τις πράξεις και τις παραλείψεις της μητέρας του σε σχέση με την επίδραση που έχουν στα παιδιά της, αλλά και σε σχέση με το κατά πόσο κατορθώνουν να κατευνάσουν τις ενοχές της. Η πορεία της μητέρας, που εμείς την παρακολουθούμε μέσα από τα μάτια του μικρού παιδιού της, δεν παύει να είναι παράλληλα ο αγώνας της γυναίκας αυτής να αντιμετωπίσει τον πόνο και την ενοχή που με διαρκώς αυξανόμενη ένταση τη βασανίζουν και τις στερούν το δικαίωμα μιας αντικειμενικής θέασης των γεγονότων. Κάθε περιστατικό που μας παρουσιάζει ο μικρός αφηγητής προσφέρεται και για μια δεύτερη ανάγνωση, αυτή που προκύπτει από την οπτική της μητέρας. Πώς αισθάνεται μια μητέρα που φτάνει στο σημείο να ζητά από το Θεό να της πάρει το ένα παιδί για να της αφήσει το άλλο;
Δείτε επίσης:
Τα διηγήματα του Βιζυηνού έχουν ανθρωποκεντρική λειτουργία. Αυτό που ενδιαφέρει τον συγγραφέα είναι να προβάλει τον άνθρωπο μέσα από τις πράξεις και τα συναισθήματά του. Επαληθεύεται αυτή η κρίση στο συγκεκριμένο διήγημα;
Το αμάρτημα της μητρός μου κινείται γύρω από τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας του αφηγητή κι επικεντρώνεται ιδιαίτερα στη δυναμική που δημιουργείται ανάμεσα στην ενοχική μητέρα και τον αφηγητή – συγγραφέα. Ο Βιζυηνός ενδιαφέρεται κυρίως να εντοπίσει και να αναδείξει τις συμπεριφορές εκείνες της μητέρας του που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ψυχολογίας του. Η μητέρα που παραμελεί τα υπόλοιπα παιδιά της και αφοσιώνεται αποκλειστικά στη φροντίδα του άρρωστου παιδιού της, η μητέρα που στη συνέχεια επιλέγει να εντάξει στην οικογένειά της δύο ξένα παιδιά, φροντίζοντας περισσότερο εκείνα απ’ ό,τι τα δικά της, αποτελεί ένα γρίφο που πληγώνει τους άμεσα ενδιαφερόμενους και λειτουργεί αρνητικά για την εικόνα της μητέρας. Ο συγγραφέας ξεκινά το διήγημά του παρουσιάζοντάς μας τη στάση και τα συναισθήματά του όσο ακόμη αγνοούσε τη λύση του γρίφου και ολοκληρώνει την ιστορία του έχοντας γνωρίσει και αποδεχτεί τα κίνητρα πίσω από την αλλόκοτη συμπεριφορά της μητέρας του.
Το αμάρτημα της μητέρας του αφηγητή δεν είναι μόνο το πλάκωμα του θηλυκού βρέφους, είναι παράλληλα και ο πόνος που προκάλεσε στα αρσενικά παιδιά της με το να τα θέτει διαρκώς σε δεύτερη μοίρα. Στην προσπάθειά της να εξιλεωθεί για το πρώτο της αμάρτημα η μητέρα διέπραξε ένα ακόμη, έβαλε σε απόλυτη προτεραιότητα τα δικά της συναισθήματα εις βάρος των συναισθημάτων των παιδιών της. Η μητέρα βέβαια δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί παρά να κάνει λάθη ξανά και ξανά, στα μάτια όμως των παιδιών της είναι κάτι περισσότερο από ένας απλός άνθρωπος, είναι το κέντρο της ύπαρξής τους και η αδιαφορία της τα πλήγωσε στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Ο συγγραφέας – αφηγητής, επιστρέφει στα παιδικά του χρόνια για να υποδείξει το διττό αμάρτημα της μητέρας του, θέτοντας σε έλεγχο βήμα – βήμα τη συμπεριφορά της και τον αντίκτυπο που αυτή είχε στις ψυχές των παιδιών της. Πώς μπορεί να ξεπεράσει ένα παιδί τον πόνο που του προκαλείται όταν ακούει τη μητέρα του να προσεύχεται ζητώντας ουσιαστικά το θάνατό του;
Ο Βιζυηνός δημιουργεί ένα πολυεστιακό αφήγημα στο οποίο η συμπεριφορά της μητέρας βρίσκεται στο επίκεντρο κι ελέγχεται τόσο ως προς τις επιπτώσεις που έχει στη ψυχοσύνθεση των παιδιών της, όσο και ως προς τα κίνητρα που την αιτιολογούν. Ο συγγραφέας δεν ενδιαφέρεται απλώς να μας παρουσιάσει το αμάρτημα της μητέρας του, λύνοντας έτσι το αίνιγμα του τίτλου, θέλει να μας δώσει μια σαφή εικόνα των συνεπειών που είχε το αμάρτημα αυτό τόσο στη μητέρα όσο και στα παιδιά της. Είναι πράγματι αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας κατορθώνει να μας παρουσιάσει την ιστορία του κι από τις δύο πλευρές, δίνοντας στη μητέρα την ευκαιρία να εξηγήσει κι ως ένα σημείο να δικαιολογήσει τη στάση της.
Το αμάρτημα της μητρός μου είναι σαφώς ένα ανθρωποκεντρικό διήγημα, υπό την έννοια ότι ο συγγραφέας θέτει και διατηρεί σε πρώτο πλάνο τις συναισθηματικές διακυμάνσεις των ηρώων του, τα λάθη τους αλλά και τις απόπειρες που κάνουν για να εξιλεωθούν. Ο συγγραφέας παρακολουθεί τις πράξεις και τις παραλείψεις της μητέρας του σε σχέση με την επίδραση που έχουν στα παιδιά της, αλλά και σε σχέση με το κατά πόσο κατορθώνουν να κατευνάσουν τις ενοχές της. Η πορεία της μητέρας, που εμείς την παρακολουθούμε μέσα από τα μάτια του μικρού παιδιού της, δεν παύει να είναι παράλληλα ο αγώνας της γυναίκας αυτής να αντιμετωπίσει τον πόνο και την ενοχή που με διαρκώς αυξανόμενη ένταση τη βασανίζουν και τις στερούν το δικαίωμα μιας αντικειμενικής θέασης των γεγονότων. Κάθε περιστατικό που μας παρουσιάζει ο μικρός αφηγητής προσφέρεται και για μια δεύτερη ανάγνωση, αυτή που προκύπτει από την οπτική της μητέρας. Πώς αισθάνεται μια μητέρα που φτάνει στο σημείο να ζητά από το Θεό να της πάρει το ένα παιδί για να της αφήσει το άλλο;
Δείτε επίσης:
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου