Γιώργος Σαραντής «Δεν είναι η ποίηση»
…………………………………………….
δεν είναι η ποίηση
κλειστός τόπος για ονειροπόληση
φέρνει τη νήπια αίσθηση της πρώτης χαραυγής
κι είναι η συμφιλίωση ενάντιων πραγμάτων
αυτό που δένει το Θεό
με το εφήμερο
το στήθος με τη λησμονιά
το βίο τον ανθρώπινο
με τη δικαιοσύνη
δεν είναι η ποίηση
κλειστός τόπος για ονειροπόληση
είναι το άλλο νόημα των πραγμάτων.
(απόσπασμα)
Τι είναι ποίηση, σύμφωνα με το παραπάνω ποίημα;
Ο Γιώργος Σαραντής προσεγγίζει την ποίηση ως μέσο μιας κοινωφελούς λυτρωτικής αποκάλυψης της πραγματικής ουσίας της ζωής και δεν αποδέχεται την αντιμετώπισή της ως χώρο ατομικιστικών αναζητήσεων. Ο ποιητής φροντίζει να τονίσει με την επανάληψη των στίχων «δεν είναι η ποίηση / κλειστός χώρος για ονειροπόληση», ότι δε θα πρέπει οι ποιητές ή οι αναγνώστες να εκλαμβάνουν την ποίηση ως μια ατομική ενασχόληση στα πλαίσια της οποίας μπορούν να απορροφώνται στις προσωπικές του ο καθένας ανησυχίες. Ιδίως για τους ποιητές η σκέψη αυτή σημαίνει ότι δε θα πρέπει να αντιμετωπίζουν την ποίηση ως μια πράξη που αφορά τους λίγους και μυημένους, συνθέτοντας ποιήματα που απευθύνονται σ’ ένα περιορισμένο αριθμό αποδεκτών. Η ποίηση οφείλει να είναι ανοιχτή στην έκφραση συλλογικών αληθειών και όχι χώρος προσωπικών πειραματισμών και καθαρού ελιτισμού.
Η ποίηση φέρνει τη νήπια αίσθηση της πρώτης χαραυγής, η ποίηση δηλαδή μας φέρνει σ’ επαφή με τις πρωταρχικές εμπειρίες κι αλήθειες της ζωής, προφέροντας μια πρωτόγνωρη θέαση πάνω στα πράγματα. Το μοναδικό αίσθημα της πρώτης αφύπνισης του ανθρώπου, της πρώτης επαφής με την ανατολή του ηλίου, που είναι γεμάτο αγνότητα και απορία, οφείλει να διατηρείται στην ποίηση, για να μπορούμε να βλέπουμε ξανά τα πράγματα για πρώτη φορά.
Η ποίηση είναι η συμφιλίωση ενάντιων πραγμάτων. Μέσα στην ποίηση μπορούν να συνυπάρξουν έννοιες και καταστάσεις που μοιάζουν ή είναι αντίθετες μεταξύ τους. Η ποίηση άλλωστε έχει τη δυνατότητα της υπερβατικής προσέγγισης της πραγματικότητας δίνοντάς μας την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε συλλογισμούς τους οποίους η πραγματικότητα δε θα επέτρεπε ποτέ. Ο Θεός, η άχρονη και χωρίς τέλος οντότητα, μπορεί στα πλαίσια της ποίησης να έρθει σ’ επαφή με το εφήμερο και τους θνητούς ανθρώπους. Το στήθος, η καρδιά του ανθρώπου, το κέντρο των συναισθημάτων, μπορεί να έρθει σ’ επαφή με τη λησμονιά και την απομάκρυνση των ανθρώπων που κάποτε υπήρξαν μαζί. Ακόμη και η ζωή των ανθρώπων που είναι γεμάτη σκληρότητα και παραλογισμούς, μπορεί να έρθει σ’ επαφή με τη δικαιοσύνη.
Η ποίηση επομένως δεν είναι κλειστός τόπος για ονειροπόληση, δεν είναι χώρος για ατομικότητα και αδιαφορία απέναντι σε όσα μας ενώνουν και διατρέχουν την κοινή μας μοίρα. Η ποίηση είναι το άλλο νόημα των πραγμάτων, είναι η ευκαιρία να αναζητήσουμε μια καλύτερη πραγματικότητα. Η ποίηση μπορεί να σταθεί η αφετηρία για μια καλύτερη κατανόηση και, γιατί όχι, για μια βελτίωση του κόσμου.
…………………………………………….
δεν είναι η ποίηση
κλειστός τόπος για ονειροπόληση
φέρνει τη νήπια αίσθηση της πρώτης χαραυγής
κι είναι η συμφιλίωση ενάντιων πραγμάτων
αυτό που δένει το Θεό
με το εφήμερο
το στήθος με τη λησμονιά
το βίο τον ανθρώπινο
με τη δικαιοσύνη
δεν είναι η ποίηση
κλειστός τόπος για ονειροπόληση
είναι το άλλο νόημα των πραγμάτων.
(απόσπασμα)
Τι είναι ποίηση, σύμφωνα με το παραπάνω ποίημα;
Ο Γιώργος Σαραντής προσεγγίζει την ποίηση ως μέσο μιας κοινωφελούς λυτρωτικής αποκάλυψης της πραγματικής ουσίας της ζωής και δεν αποδέχεται την αντιμετώπισή της ως χώρο ατομικιστικών αναζητήσεων. Ο ποιητής φροντίζει να τονίσει με την επανάληψη των στίχων «δεν είναι η ποίηση / κλειστός χώρος για ονειροπόληση», ότι δε θα πρέπει οι ποιητές ή οι αναγνώστες να εκλαμβάνουν την ποίηση ως μια ατομική ενασχόληση στα πλαίσια της οποίας μπορούν να απορροφώνται στις προσωπικές του ο καθένας ανησυχίες. Ιδίως για τους ποιητές η σκέψη αυτή σημαίνει ότι δε θα πρέπει να αντιμετωπίζουν την ποίηση ως μια πράξη που αφορά τους λίγους και μυημένους, συνθέτοντας ποιήματα που απευθύνονται σ’ ένα περιορισμένο αριθμό αποδεκτών. Η ποίηση οφείλει να είναι ανοιχτή στην έκφραση συλλογικών αληθειών και όχι χώρος προσωπικών πειραματισμών και καθαρού ελιτισμού.
Η ποίηση φέρνει τη νήπια αίσθηση της πρώτης χαραυγής, η ποίηση δηλαδή μας φέρνει σ’ επαφή με τις πρωταρχικές εμπειρίες κι αλήθειες της ζωής, προφέροντας μια πρωτόγνωρη θέαση πάνω στα πράγματα. Το μοναδικό αίσθημα της πρώτης αφύπνισης του ανθρώπου, της πρώτης επαφής με την ανατολή του ηλίου, που είναι γεμάτο αγνότητα και απορία, οφείλει να διατηρείται στην ποίηση, για να μπορούμε να βλέπουμε ξανά τα πράγματα για πρώτη φορά.
Η ποίηση είναι η συμφιλίωση ενάντιων πραγμάτων. Μέσα στην ποίηση μπορούν να συνυπάρξουν έννοιες και καταστάσεις που μοιάζουν ή είναι αντίθετες μεταξύ τους. Η ποίηση άλλωστε έχει τη δυνατότητα της υπερβατικής προσέγγισης της πραγματικότητας δίνοντάς μας την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε συλλογισμούς τους οποίους η πραγματικότητα δε θα επέτρεπε ποτέ. Ο Θεός, η άχρονη και χωρίς τέλος οντότητα, μπορεί στα πλαίσια της ποίησης να έρθει σ’ επαφή με το εφήμερο και τους θνητούς ανθρώπους. Το στήθος, η καρδιά του ανθρώπου, το κέντρο των συναισθημάτων, μπορεί να έρθει σ’ επαφή με τη λησμονιά και την απομάκρυνση των ανθρώπων που κάποτε υπήρξαν μαζί. Ακόμη και η ζωή των ανθρώπων που είναι γεμάτη σκληρότητα και παραλογισμούς, μπορεί να έρθει σ’ επαφή με τη δικαιοσύνη.
Η ποίηση επομένως δεν είναι κλειστός τόπος για ονειροπόληση, δεν είναι χώρος για ατομικότητα και αδιαφορία απέναντι σε όσα μας ενώνουν και διατρέχουν την κοινή μας μοίρα. Η ποίηση είναι το άλλο νόημα των πραγμάτων, είναι η ευκαιρία να αναζητήσουμε μια καλύτερη πραγματικότητα. Η ποίηση μπορεί να σταθεί η αφετηρία για μια καλύτερη κατανόηση και, γιατί όχι, για μια βελτίωση του κόσμου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου