Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»: Πώς λειτουργούν τα θαυμαστικά που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας στη σκηνή της συνειδητοποίησης του θανάτου του βρέφους;

George Hall Neale

Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»

Πώς λειτουργούν τα θαυμαστικά που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας στη σκηνή της συνειδητοποίησης του θανάτου του βρέφους;

Δὲν ἠξεύρω πόσην ὥρα ἤθελεν ὡς τὸ πουρνό. Μὰ 'σὰν ἔνοιωσα νὰ χαράζῃ - ἂς τὸ βάλω, εἶπα, τὸ παιδὶ στὸν τόπο του.
Μὰ 'κεῖ ποὺ πῆγα νὰ τὸ σηκώσω, τί νὰ διῶ! τὸ παιδὶ δὲν ἐσάλευε!
Ἐξύπνησα τὸν πατέρα σου• τὸ 'ξεφασκιώσαμε, τὸ 'ζεστάναμε, τοῦ ἐτρίψαμε τὸ μυτούδι του, τίποτε! - ἦταν ἀπεθαμένο!
- Τὸ 'πλάκωσες, γυναίκα, τὸ παιδὶ μου! -εἶπεν ὁ πατέρας σου, καὶ τὸν ἐπῆραν τὰ δάκρυα.

Με τα θαυμαστικά που θέτει ο συγγραφέας επιχειρεί να μεταφέρει την ένταση των συναισθημάτων που βίωσαν τα πρόσωπα της ιστορίας τη στιγμή που συνειδητοποίησαν πως το βρέφος δεν ήταν πια ζωντανό. Κάθε θαυμαστικό, επιφέρει μια σύντομη παύση στην ανάγνωση, ώστε να γίνει κατανοητό πως κάθε στιγμή που έφερνε τους ήρωες πιο κοντά στην αποδοχή του θανάτου ήταν φορτισμένη συναισθηματικά, με πόνο κι έκπληξη για το απροσδόκητο γεγονός.
Εφόσον δεν μπορούμε να ακούσουμε τη φωνή της μητέρας και να νιώσουμε τις διακυμάνσεις του επιτονισμού στην ομιλία της, ο συγγραφέας προσπαθεί με τα θαυμαστικά να μας μεταφέρει τις επιμέρους κορυφώσεις κατά τη διάρκεια της περιγραφής. Η μητέρα, προφανώς, εκφράζει με μεγαλύτερη ένταση τις φράσεις συνειδητοποίησης, καθώς θέλει να μεταφέρει την έκπληξη και τον πανικό που θα την κατέλαβε όταν είδε ότι το μωρό της δεν κουνιόταν καθόλου. Αυτές τις φράσεις, κι αυτές τις διακυμάνσεις επιτονισμού, μας τις τονίζει ο συγγραφέας με τη χρήση των θαυμαστικών.