Αρχαία Ελληνικά Γ΄ Γυμνασίου: Ενότητα 10 (ασκήσεις σχολικού) | Σημειώσεις του Κωνσταντίνου Μάντη

Αρχαία Ελληνικά Γ΄ Γυμνασίου: Ενότητα 10 (ασκήσεις σχολικού)

Κωνσταντίνος Μάντης | Best Blogger Tips
Seth Casteel

Αρχαία Ελληνικά Γ΄ Γυμνασίου: Ενότητα 10 (ασκήσεις σχολικού)

Λεξιλογικά – Ετυμολογικά

1. Να σχηματίσετε ρηματικά επίθετα σε -τέος και, όπου είναι δυνατόν, σε -τος από τα σύνθετα ρ. πιχειρέω-πιχειρ, ναγράφω και παραδίδωμι.

πιχειρέω-πιχειρ: πιχειρητέος
ναγράφω: ναγραπτέος, νάγραπτος
παραδίδωμι: παραδοτέος, παραδοτός

2. Από το ρ. πάσχω του κειμένου της Ενότητας:
α) να γράψετε όσο περισσότερες παράγωγες λέξεις της α.ε. μπορείτε (θέματα του ρήματος: παθ-, πενθ-).

πάθος, πάθημα, παθητός, πένθος, πάθησις, παθητικός, πενθ, πενθητήρ, πενθήμων, πένθημα, πενθητέον, πένθιμος, πενθικός, πενθαλεών  

β) να σχηματίσετε τις σύνθετες λέξεις της α.ε. που ζητούνται στον ακόλουθο πίνακα και να βρείτε τις παράγωγές τους.

συνθετικά                            σύνθετη λέξη                  παράγωγη λέξη
ε + πάσχω (θ. παθ-)            (επίθ.) επαθής                   (ουσ.) επάθεια
σύν + πάσχω (θ. παθ-)          (επίθ.) συμπαθής                (ουσ.) συμπάθεια
                                                                                                   (ρήμα) συμπαθέω-
πολύ + πάσχω (θ. παθ-)         (επίθ.) πολυπαθής

κακός + πάσχω (θ. παθ-)        (επίθ.) κακοπαθής              (ουσ.) κακοπάθεια
                                                                                                      (ρήμα) κακοπαθέω-

3. Να αντιστοιχίσετε τα ρήματα της στήλης Α΄ με τις ομόρριζες λέξεις τους στη στήλη Β΄ (ένα στοιχείο της στήλης Α΄ περισσεύει):

Α΄                                                                     Β΄
λοιδορέω, λοιδορ                                        πολίτευμα
δέδοικα, δέδια                                               ληθής
τυγχάνω                                                            νόμισμα
κλανθάνω                                                       λοιδορία
διαμαρτάνω                                                     δέος
πολιτεύω                                                          ετυχία
νομίζω                                                              λάθος
δέομαι                                                              μαρτία
                                                                          πολιτικός

Απάντηση:
λοιδορέω, λοιδορ: λοιδορία
δέδοικα, δέδια: δέος
τυγχάνω: ετυχία
κλανθάνω: ληθής, λάθος
διαμαρτάνω: μαρτία
πολιτεύω: πολίτευμα, πολιτικός
νομίζω: νόμισμα

4. Να κατατάξετε τα ουσιαστικά της άσκησης 3 (στήλη Β΄) στην κατηγορία που ανήκουν ως προς τη σημασία τους:

ενέργεια, κατάσταση: λοιδορία, ετυχία, μαρτία             

αποτέλεσμα ενέργειας: πολίτευμα, νόμισμα, λάθος, δέος

Οι επιρρηματικές δευτερεύουσες προτάσεις

1. Αιτιολογικές
Εξαρτώνται κυρίως από ρήματα ψυχικού πάθους (δηλαδή, ρήματα που δηλώνουν χαρά, λύπη, έκπληξη, θυμό κ.ά.), αλλά και από κάθε άλλο ρήμα που χρειάζεται αιτιολόγηση.

Εισάγονται κυρίως με τους αιτιολογικούς συνδέσμους τι (αντικειμενική αιτιολογία), ς (υποκειμενική αιτιολογία), πείπειδή, διότι και ε (υποθετική αιτιολογία).
π.χ. θηναοι νόμιζον ττσθαιτι (= επειδή πράγματι) ο πολ νίκων.

Θαυμάζω σε ν τας συμφοραςς (= επειδή κατά τη γνώμη μου) ῥᾳδίως ατς κα πρως φέρεις.

Κρε, μ θαύμαζε ε (= στην περίπτωση που) τινες σκυθρώπασαν (= κατσούφιασαν) κούσαντες τν γγελλομένων.

Εκφέρονται με οριστική, δυνητική οριστική, δυνητική ευκτική και με ευκτική του πλαγίου λόγου (συνήθως όταν εξαρτώνται από ρήμα ιστορικού χρόνου).
π.χ. ξιον ρακλέους μεμνσθαι κα τι τόνδε τν γνα πρτος συνήγειρε (= διοργάνωσε) δι’ ενοιαν τς λλάδος (οριστική, πραγματικό περιεχόμενο).

Λακεδαιμόνιοι κοντας (= παρά τη θέλησή τους) προσάγουσι τος πολλος ς τν κίνδυνονπε οκ ν ποτε πεχείρησαν (= ποτέ δε θα επιχειρούσαν) ναυμαχεν κόντες (δυν. οριστική, αντίθετο του πραγματικού).

Δέομαί σου παραμεναις γ οδ’ ν νς διον (= με μεγαλύτερη ευχαρίστηση) κούσαιμι σο (δυν. ευκτική, περιεχόμενο δυνατό στο παρόν και στο μέλλον).

Ο θηναοι τν Περικλέα κάκιζοντι οκ πεξάγοι (= δεν εκστράτευε) π τος πολεμίους (ευκτική πλαγίου λόγου, εξάρτηση από ιστορικό χρόνο).

Λειτουργούν συντακτικά ως επιρρηματικοί προσδιορισμοί της αιτίας στην πρόταση εξάρτησής τους.

2. Τελικές

Εξαρτώνται κυρίως από ρήματα κίνησης (π.χ. ρχομαι, φεύγω, πορεύομαι) ή σκόπιμης ενέργειας (π.χ. πράττω).

Εισάγονται με τους τελικούς συνδέσμους ναπωςς.

Εκφέρονται με υποτακτική (κυρίως), οριστική ιστορικού χρόνου και με ευκτική του πλαγίου λόγου (συνήθως όταν εξαρτώνται από ρήμα ιστορικού χρόνου).

π.χ. Βασιλες αρεται, οχ να αυτο καλς πιμελταιλλ’ να κα ο λόμενοι δι’ ατν ε πράττωσιν (υποτακτική, προσδοκώμενο περιεχόμενο).

δει τ νέχυρα τότε λαβενς, μηδ’ ε βούλετο (= ακόμα και αν ήθελε), δύνατο ξαπατν (οριστική ιστορικού χρόνου, σκοπός που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε). 
  
Καμβύσης τν Κρον πεκάλει (= ανακάλεσε), πως τ ν Πέρσαις πιχώρια πιτελοίη (= για να αναλάβει τις τοπικές υποθέσεις των Περσών), (ευκτική πλαγίου λόγου, εξάρτηση από ιστορικό χρόνο).

Λειτουργούν συντακτικά ως επιρρηματικοί προσδιορισμοί του σκοπού στην πρόταση εξάρτησής τους.

3. Συμπερασματικές

Δεν εξαρτώνται από συγκεκριμένα ρήματα· συνήθως προηγείται στην εξάρτηση δεικτική αντωνυμία ή δεικτικό επίρρημα (τοιοτος, τοσοτος, οτως κ.ά.).

Εισάγονται με τους συμπερασματικούς συνδέσμους στε και ς.

Εκφέρονται με οριστική, δυνητική οριστική, δυνητική ευκτική και απαρέμφατο.
  
π.χ. Τν ατν δύναμιν τοσαύτην πέδειξανσθ’ μέγας βασιλες οκέτι τν λλοτρίων πεθύμειλλ’ δίδου τν αυτο κα περ τν λοιπν φοβετο (οριστική, πραγματικό περιεχόμενο).

Εθς ριάδνη κούσασα τοιοτόν τι ποίησεν ς πς ν γνω (= θα μπορούσε να καταλάβει) τι σμένη (= με ευχαρίστηση) κουσε (δυν. οριστική, περιεχόμενο δυνατό στο παρελθόν).    

Τς δ πεζς στρατις οτως πειρον τ πλθος γενστε κα τ θνη τ μετ’ ατο κολουθήσαντα πολ ν ργον καταλέξαι (= θα ήταν πολύ δύσκολο να τα αναφέρω αναλυτικά), (δυν. ευκτική, περιεχόμενο δυνατό στο παρόν και στο μέλλον).

χω τριήρεις, στε λεν τ κείνων πλοον (απαρέμφατο, περιεχόμενο δυνατό ή ενδεχόμενο· με απαρέμφατο εκφέρονται επίσης οι συμπερασματικές προτάσεις που δηλώνουν επιδιωκόμενο σκοπό και όρο ή συμφωνία).

Λειτουργούν συντακτικά  ως επιρρηματικοί προσδιορισμοί του αποτελέσματος στην πρόταση εξάρτησής τους.

4. Εναντιωματικές-παραχωρητικές
Εκφράζουν εναντίωση προς το περιεχόμενο της πρότασης που προσδιορίζουν (συχνά προηγούνται στην εξάρτηση οι αντιθετικοί σύνδεσμοιλλάλλ’ ονμως).
Οι εναντιωματικές προτάσεις δηλώνουν αντίθεση προς κατάσταση πραγματική (που όντως ισχύει), ενώ οι παραχωρητικές προς κατάσταση που κάνουμε την παραχώρηση να δεχθούμε ότι ισχύει.

Εισάγονται με τους εναντιωματικούς συνδέσμους ε καίν καί (= αν και, εναντιωματικές), κα ε, κα ν (νάν), οδ’ ε, οδ’ άν (ν ), μηδ’ ε,μηδ’ άν (= και αν ακόμη, παραχωρητικές).

Εκφέρονται με οριστική, υποτακτική και ευκτική κατά τα πρότυπα των υποθετικών προτάσεων.

π.χ. Φήσουσι γρ δή με σοφν εναι, ε κα μή εμι (οριστική, πραγματικό περιεχόμενο). 

Καί μοι νδρες θηναοι, μ θορυβήσητε, μηδ’ ἐὰν δόξω τι μν μέγα λέγειν (υποτακτική, περιεχόμενο προσδοκώμενο).

Λειτουργούν συντακτικά ως επιρρηματικοί προσδιορισμοί της εναντίωσης στην πρόταση εξάρτησής τους.

Ασκήσεις

1. Στο κείμενο της Ενότητας να εντοπίσετε τις δευτερεύουσες επιρρηματικές προτάσεις των ειδών που διδαχθήκατε, να χαρακτηρίσετε το είδος τους και να βρείτε τη συντακτική θέση τους.

Ο μν λλοι πάντες σοι φεύγουσιν δίκως, δέονται τν πολιτν πως πανέλθωσιν, διαμαρτόντες τούτου λοιδοροσι τς αυτν πατρίδας, ς φαύλως ατος προσφερομένας· γ δ πείπερ παξ ναξίως ν πολιτευσάμην τύχησα, κα κατηγορν λλων ατς άλων, χθομαι μέν, σπερ εκός στιν, γανακτ δ οδέν. Ο γρ οτως γωγε λίθιός εμι στε, ξ ς πόλεως Θεμιστοκλς τν λλάδα λευθερώσας ξηλάθη, κα που Μιλτιάδης, τι μικρν φειλε τ δημοσί, γέρων ν ν τ δεσμωτηρί πέθανε, ταύτ τ πόλει Ασχίνην τν τρομήτου φεύγοντα γανακτεν οεσθαι δεν, ε τι τν εωθότων θήνησιν παθεν. λλ’ γωγε κα λαμπρν εκότως μοι νομίσαιμ’ ν ατ γενέσθαι, τ μετ’ κείνων ν δοξί παρ τος πειτα νθρώποις κα ξιος το μοια παθεν κείνοις γεγονέναι.

σχίνης], πιστολαί 3.1-3

- πως πανέλθωσιν:
Δευτερεύουσα επιρρηματική τελική πρόταση. Εισάγεται με τον τελικό σύνδεσμο πως, εκφέρεται με υποτακτική, καθώς δηλώνει σκοπό προσδοκώμενο, και λειτουργεί ως επιρρηματικός προσδιορισμός του σκοπού στο ρήμα δέονται.

- πείπερ παξ ναξίως τύχησα:
Δευτερεύουσα επιρρηματική αιτιολογική πρόταση. Εισάγεται με τον αιτιολογικό σύνδεσμο πεί, εκφέρεται με οριστική, καθώς δηλώνει το πραγματικό και λειτουργεί ως επιρρηματικός προσδιορισμός της αιτίας στα ρήματα ψυχικού πάθους χθομαι και γανακτ.

- κα κατηγορν λλων ατς άλων:
Δευτερεύουσα επιρρηματική αιτιολογική πρόταση. Συνδέεται συμπλεκτικά με την προηγούμενη αιτιολογική. Εισάγεται, επομένως, με τον αιτιολογικό σύνδεσμο πεί, εκφέρεται με οριστική, καθώς δηλώνει το πραγματικό και λειτουργεί ως επιρρηματικός προσδιορισμός της αιτίας στα ρήματα ψυχικού πάθους χθομαι και γανακτ.   

- τι μικρν φειλε τ δημοσί:
Δευτερεύουσα επιρρηματική αιτιολογική πρόταση. Εισάγεται με τον αιτιολογικό σύνδεσμο τι (αντικειμενική αιτιολογία), εκφέρεται με οριστική, αν και εξαρτάται από ιστορικό χρόνο, για να δηλωθεί το πραγματικό. Λειτουργεί ως επιρρηματικός προσδιορισμός της αιτίας στο ρήμα πέθανε.

- στε ταύτ τ πόλει Ασχίνην τν τρομήτου φεύγοντα γανακτεν οεσθαι δεν:
Δευτερεύουσα επιρρηματική συμπερασματική πρόταση. Εισάγεται με τον συμπερασματικό σύνδεσμο στε (στην κύρια πρόταση υπάρχει το δεικτικό επίρρημα οτως που ακολουθείται συνήθως από συμπερασματική πρόταση), εκφέρεται με απαρέμφατο (ενδεχόμενο αποτέλεσμα), και λειτουργεί ως επιρρηματικός προσδιορισμός του αποτελέσματος στην έκφραση: ο λίθιός εμι.

- ε τι τν εωθότων θήνησιν παθεν:
Δευτερεύουσα επιρρηματική αιτιολογική πρόταση. Εισάγεται με τον αιτιολογικό σύνδεσμο ε (υποθετική αιτιολογία). Εκφέρεται με οριστική, για να εκφράσει το πραγματικό, και χρησιμεύει ως επιρρηματικός προσδιορισμός της αιτίας στο απαρέμφατο γανακτεν.

2. Στις παρακάτω περιόδους να χωρίσετε τις προτάσεις και να αναγνωρίσετε το είδος των επιρρηματικών δευτερευουσών προτάσεων:

α. Κν σ μ θέλς, ο θεο οτω βουλήσονται.
- Κν σ μ θέλς: Δευτερεύουσα επιρρηματική παραχωρητική πρόταση.
- ο θεο οτω βουλήσονται: Κύρια πρόταση.

β. νταθα πιπίπτει χιν πλετος, στε πέκρυψε κα τ πλα κα τος νθρώπους.
- νταθα πιπίπτει χιν πλετος: Κύρια πρόταση.
- στε πέκρυψε κα τ πλα κα τος νθρώπους: Δευτερεύουσα επιρρηματική συμπερασματική πρόταση.

γ. Κρος νόμιζε φίλων δεσθαι, ς συνεργος χοι.
- Κρος νόμιζε φίλων δεσθαι: Κύρια πρόταση.
- ς συνεργος χοι: Δευτερεύουσα επιρρηματική τελική πρόταση.

δ. Χαίρω τι εδοκιμες.
- Χαίρω: Κύρια πρόταση.
- τι εδοκιμες: Δευτερεύουσα επιρρηματική αιτιολογική πρόταση.

3. Στις παρακάτω περιόδους να χωρίσετε τις προτάσεις και να αναγνωρίσετε από συντακτική άποψη τις δευτερεύουσες επιρρηματικές αιτιολογικές προτάσεις:

α. Ο στρατηγο θαύμαζον τι Κρος ο φαίνοιτο.
Δευτερεύουσα επιρρηματική αιτιολογική πρόταση. Εισάγεται με τον αιτιολογικό σύνδεσμο τι (αντικειμενική αιτιολογία), εκφέρεται με ευκτική του πλαγίου λόγου (εξάρτηση από ρήμα ιστορικού χρόνου) και χρησιμεύει ως επιρρηματικός προσδιορισμός της αιτίας στο ρήμα θαύμαζον, που είναι ρήμα ψυχικού πάθους.

β. Μ θαυμάζετέ μου, τι χαλεπς φέρω (= στενοχωριέμαι) τος παροσι πράγμασιν.
Δευτερεύουσα επιρρηματική αιτιολογική πρόταση. Εισάγεται με τον αιτιολογικό σύνδεσμο τι (αντικειμενική αιτιολογία), εκφέρεται με οριστική, καθώς δηλώνει το πραγματικό. Εξαρτάται από ρήμα ψυχικού πάθους (θαυμάζετε), και λειτουργεί ως επιρρηματικός προσδιορισμός της αιτίας σε αυτό.

γ. σως ον τις ν πιτιμήσειέ μοι (= θα με κατηγορούσε), ς οκ παιν τούσδε τος νδρας.
Δευτερεύουσα επιρρηματική αιτιολογική πρόταση. Εισάγεται με τον αιτιολογικό σύνδεσμο ς (υποκειμενική αιτιολογία), εκφέρεται με οριστική. Εξαρτάται από ρήμα ψυχικού πάθους (ν πιτιμήσειε), και λειτουργεί ως επιρρηματικός προσδιορισμός της αιτίας σε αυτό.

δ. γ συμβουλεύσαιμι ν πρς Κλέαρχον πελθεν, πε οδένα ν εροιμεν στρατηγν βελτίω.
Δευτερεύουσα επιρρηματική αιτιολογική πρόταση. Εισάγεται με τον αιτιολογικό σύνδεσμο πε, εκφέρεται με δυνητική ευκτική, διότι εκφράζει το δυνατό στο παρόν και στο μέλλον, και λειτουργεί ως επιρρηματικός προσδιορισμός της αιτίας στο απαρέμφατο πελθεν.

4. Στις παρακάτω περιόδους να χωρίσετε τις προτάσεις και να αναγνωρίσετε από συντακτική άποψη τις δευτερεύουσες επιρρηματικές τελικές προτάσεις:

α. Μ μέλλωμεν (= ας μη χρονοτριβούμε), να μ καιρς παρέλθ.
Δευτερεύουσα επιρρηματική τελική πρόταση. Εισάγεται με τον τελικό σύνδεσμο να, εκφέρεται με υποτακτική (σκοπός ενδεχόμενος) και χρησιμεύει ως επιρρηματικός προσδιορισμός του σκοπού στο ρήμα μέλλωμεν.  

β. Θράσυλλος θήνας πλευσεν, να ατήσειε (= για να ζητήσει) νας.
Δευτερεύουσα επιρρηματική τελική πρόταση. Εισάγεται με τον τελικό σύνδεσμο να, εκφέρεται με ευκτική του πλαγίου λόγου, διότι εξαρτάται από ρήμα ιστορικού χρόνου, και λειτουργεί ως επιρρηματικός του σκοπού στο ρήμα πλευσεν.

γ. Περ πολλο ν ποιησάμην (= θα θεωρούσα πολύ σημαντικό) πιστελαί σοι τατα (= να σου είχα δώσει αυτές τις οδηγίες) πρ τς στρατείας, να μ τοιούτ κινδύν περιέπεσες.
Δευτερεύουσα επιρρηματική τελική πρόταση. Εισάγεται με τον τελικό σύνδεσμο να, εκφέρεται με οριστική ιστορικού χρόνου, καθώς εκφράζει σκοπό που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, και λειτουργεί ως επιρρηματικός προσδιορισμός του σκοπού στο απαρέμφατο πιστελαι.

δ. Σόλων πεδήμησεν, να μή τινα τν νόμων ο θηναοι λύσαιεν.
Δευτερεύουσα επιρρηματική τελική πρόταση. Εισάγεται με τον τελικό σύνδεσμο να, εκφέρεται με ευκτική του πλαγίου λόγου, καθώς εξαρτάται από ιστορικό χρόνο, και χρησιμεύει ως επιρρηματικός προσδιορισμός του σκοπού στο ρήμα πεδήμησεν.  

5. Στις παρακάτω περιόδους να χωρίσετε τις προτάσεις και να αναγνωρίσετε από συντακτική άποψη τις δευτερεύουσες επιρρηματικές συμπερασματικές προτάσεις:

α. Τν λήθειαν οτω φαίνου προτιμν, στε πιστοτέρους εναι τος σος λόγους μλλον τος σος ρκους.
Δευτερεύουσα επιρρηματική συμπερασματική πρόταση. Εισάγεται με τον συμπερασματικό σύνδεσμο στε, εκφέρεται με απαρέμφατο (εκφράζει αποτέλεσμα δυνατό ή ενδεχόμενο) και χρησιμεύει ως επιρρηματικός προσδιορισμός του αποτελέσματος στη μετοχή προτιμν.

β. Ο τριάκοντα πν ποίησαν, στε μ δοναι δίκην (= να μην τιμωρηθούν).
Δευτερεύουσα επιρρηματική συμπερασματική πρόταση. Εισάγεται με τον συμπερασματικό σύνδεσμο στε, εκφέρεται με απαρέμφατο (δοναι) καθώς δηλώνει επιδιωκόμενο σκοπό, και λειτουργεί ως επιρρηματικός προσδιορισμός του αποτελέσματος στο ρήμα ποίησαν.

γ. πλα κατεσκεύαζον, στε τν πόλιν ν γήσω (= θα μπορούσες να θεωρήσεις) πολέμου ργαστήριον εναι.
Δευτερεύουσα επιρρηματική συμπερασματική πρόταση. Εισάγεται με τον συμπερασματικό σύνδεσμο στε, εκφέρεται με δυνητική οριστική, γιατί δηλώνει το δυνατό στο παρελθόν, και χρησιμεύει ως επιρρηματικός προσδιορισμός του αποτελέσματος στο ρήμα κατεσκεύαζον.

δ. Τοιατα πεποίηκεν, στε πολ ν δικαιότερον δι τατα τ ργα τοτον μισήσαιτε.
Δευτερεύουσα επιρρηματική συμπερασματική πρόταση. Εισάγεται με τον συμπερασματικό σύνδεσμο στε, εκφέρεται με δυνητική ευκτική, καθώς δηλώνει το δυνατό στο παρόν και στο μέλλον, και χρησιμεύει ως επιρρηματικός προσδιορισμός του αποτελέσματος στο ρήμα πεποίηκεν.

6. Στις παρακάτω περιόδους να χωρίσετε τις προτάσεις και να αναγνωρίσετε από συντακτική άποψη τις δευτερεύουσες επιρρηματικές εναντιωματικές-παραχωρητικές προτάσεις:

α. Ερήσεται (= θα ειπωθεί) τληθές, ε καί τισι δόξω λίαν παράδοξα λέγειν.
Δευτερεύουσα επιρρηματική εναντιωματική πρόταση. Εισάγεται με τον εναντιωματικό σύνδεσμο ε καί, εκφέρεται με οριστική (πραγματικό περιεχόμενο) και χρησιμεύει ως επιρρηματικός προσδιορισμός της εναντίωσης στο ρήμα ερήσεται.

β. Ε κα χρημάτων επορομεν, οκ ετυχομεν.
Δευτερεύουσα επιρρηματική εναντιωματική πρόταση. Εισάγεται με τον εναντιωματικό σύνδεσμο ε κα, εκφέρεται με οριστική (πραγματικό περιεχόμενο), και χρησιμεύει ως επιρρηματικός προσδιορισμός της εναντίωσης στο ρήμα οκ ετυχομεν.

γ. Ἐὰν κα μ βούλωνται, πάντες ασχύνονται μ πράττειν τ δίκαια.
Δευτερεύουσα επιρρηματική εναντιωματική πρόταση. Εισάγεται με τον εναντιωματικό σύνδεσμο ἐὰν κα, εκφέρεται με υποτακτική, καθώς εκφράζει την αόριστη επανάληψη στο παρόν και στο μέλλον, χρησιμεύει ως επιρρηματικός προσδιορισμός της εναντίωσης στο ρήμα ασχύνονται.

δ. Γελ μωρός, κν τι μ γελοον .
Δευτερεύουσα επιρρηματική παραχωρητική πρόταση. Εισάγεται με τον παραχωρητικό σύνδεσμο κν, εκφέρεται με υποτακτική, καθώς εκφράζει την αόριστη επανάληψη στο παρόν και στο μέλλον, και χρησιμεύει ως επιρρηματικός προσδιορισμός της παραχώρησης στο ρήμα γελ.

ε. Οδ’ ε με κέλευες τατα ποιεν, δέως ν τατα ποίουν.
Δευτερεύουσα επιρρηματική παραχωρητική πρόταση. Εισάγεται με τον παραχωρητικό σύνδεσμο οδ’ ε, εκφέρεται με οριστική (πραγματικό περιεχόμενο), και χρησιμεύει ως επιρρηματικός προσδιορισμός της παραχώρησης στο ρήμα ν ποίουν.

ζ. Οδ’ ε πάνυ γαθο εητε, τ λιμ μάχεσθαι δύναισθε ν.

Δευτερεύουσα επιρρηματική παραχωρητική πρόταση. Εισάγεται με τον παραχωρητικό σύνδεσμο οδ’ ε, εκφέρεται με ευκτική, καθώς εκφράζει την απλή σκέψη του λέγοντος, και χρησιμεύει ως επιρρηματικός προσδιορισμός της παραχώρησης στο απαρέμφατο μάχεσθαι. 

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...