Ιστορία Γ΄ Λυκείου: Η «νέα γενιά» (επεξεργασία πηγών)

[Πανελλήνιες 2003]

Επισηµαίνοντας χωρία των παρακάτω κειµένων και αξιοποιώντας τις ιστορικές γνώσεις σας, να εξηγήσετε τις συνθήκες ανάδειξης της «νέας γενιάς» µετά την παρακµή των ξενικών κοµµάτων και τα αιτήµατα που αυτή προέβαλε.

Κείµενο Α΄

Περί το τέλος της βασιλείας του Όθωνος θα εµφανισθούν αι νέαι πολιτικαί δυνάµεις, προερχόµεναι εκ της µετεπαναστατικής γενεάς, η οποία, εµποτισµένη µε τας εξελισσοµένας εις την Ευρώπην φιλελευθέρας ιδέας, θα αναλάβη το έργον της ολοκληρώσεως της ∆ηµοκρατίας. Αι δυνάµεις αυταί θα επιτύχουν και την έξωσιν του Όθωνος (...).

…………………………………………………………………………………………

Ο ελληνικός λαός, υπό την ηγεσίαν της µεταπελευθερωτικής γενεάς, διεξεδίκει αποφασιστικώς την πλήρη ανεξαρτησίαν του. Οι επί κεφαλής της Επαναστάσεως του 1862 ήσαν νέοι επηρεασµένοι βαθύτατα από τας φιλελευθέρας ιδέας. Εξ άλλου κατά την διαρρεύσασαν τριακονταετίαν, η πληθυσµική σύνθεσις της Ελλάδος είχεν υποστή τοιαύτην εξέλιξιν (...) ώστε υφίσταντο, πλέον, νέα κοινωνικά, οικονοµικά και πολιτικά δεδοµένα. Ακόµη και η αναλογία µεταξύ πληθυσµού της υπαίθρου και αστικών κέντρων είχεν ουσιωδώς µεταβληθή εις βάρος του πρώτου. Τέλος, είχεν αρχίσει να διαµορφούται ηγετική τάξις, τελείως διάφορος της προελθούσης εκ του αγώνος της ανεξαρτησίας.

Γρηγόριος ∆αφνής, Τα ελληνικά πολιτικά κόµµατα, 1821-1961, σσ. 54 και 59.

Κείµενο Β΄

Μετά το τέλος του Κριµαϊκού Πολέµου (…), το αντιδυναστικό ρεύµα δυνάµωσε, για να κορυφωθεί κατά την τριετία 1859-1862. Με αφορµή διώξεις εναντίον φιλελεύθερων διανοουµένων, όπως ο Αλεξ. Σούτσος (Φεβρουάριος 1859), και µε ενεργό συµµετοχή της «χρυσής» φοιτητικής νεολαίας της εποχής (…) η αντιπολίτευση κατά του Όθωνα γενικεύτηκε, παρασέρνοντας µια πλειάδα ετερογενών πολιτικών και στρατιωτικών στοιχείων που, για διαφορετικούς λόγους, επιζητούσαν την αποµάκρυνση της δυναστείας.

Νίκος Κ. Αλιβιζάτος, Εισαγωγή στην ελληνική συνταγµατική ιστορία, σ. 71.

Η παρακμή των ξενικών κομμάτων συμπίπτει με την ανάδειξη μιας νέας γενιάς ανθρώπων με εντελώς διαφορετική νοοτροπία και καταβολές. Οι ηγετικές προσωπικότητες των ξενικών κομμάτων είχαν βιώσει την Επανάσταση και η νοοτροπία τους, τα ιδανικά τους, οι απόψεις τους είχαν διαμορφωθεί στην προεπαναστατική περίοδο. Για την αμέσως επόμενη γενιά, η Επανάσταση ανήκε στην ιστορία. Η γενιά αυτή βίωνε ραγδαίες αλλαγές λόγω των συχνών πολιτικών μεταβολών και της οικονομικής και τεχνικής ανάπτυξης, που ακολουθούσαν πρωτόγνωρους ρυθμούς. Η οικονομική και κοινωνική μεταβολή είχαν ως συνέπεια την εκ θεμελίων μεταβολή της αντίληψης για τη ζωή. Συνάμα, όπως επισημαίνεται στο Κείμενο Α, η μετεπαναστατική αυτή γενιά είχε επηρεαστεί σημαντικά από τις φιλελεύθερες ιδέες που διαμορφώνονταν τότε στην Ευρώπη. Οι άνθρωποι σταμάτησαν να ζουν όπως οι πρόγονοι τους. Αυξήθηκε ο αστικός πληθυσμός, ο οποίος βρισκόταν πιο κοντά στα κέντρα λήψης αποφάσεων και είχε μεγαλύτερη δυνατότητα ενημέρωσης για τις εξελίξεις. Πρόκειται για στοιχεία που επιβεβαιώνονται από το Κείμενο Α΄, όπου τονίζεται όχι μόνο η δραστική αύξηση του αστικού πληθυσμού, αλλά και η πλήρης αλλαγή των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών δεδομένων στην Ελλάδα εκείνης της εποχής.

Εντυπωσιακή ήταν επίσης και η μείωση των αναλφάβητων στον ανδρικό πληθυσμό. Η σχετικά γρήγορη διάδοση της παιδείας αύξησε τις κοινωνικές εντάσεις. Οι απαιτήσεις των ανθρώπων αυξήθηκαν. Ακόμη και οι ημιμαθείς άρχισαν να επικρίνουν τις δυσλειτουργίες του κράτους και την καθυστέρηση σε σχέση με τις χώρες της Δύσης, ενώ εντάθηκε η επιθυμία για συμμετοχή στα πολιτικά πράγματα. Οι Έλληνες της περιόδου εκείνης, όπως αναφέρεται στο Κείμενο Α΄, επιδιώκουν, υπό την καθοδήγηση νέων πολιτικών δυνάμεων που έχουν αναδυθεί μέσα ακριβώς από τη νέα γενιά και διαφέρουν πλήρως από την προηγούμενη ηγετική ομάδα, την πλήρη ανεξαρτησία τους και την ολοκλήρωση της Δημοκρατίας. Η νέα γενιά, άλλωστε, δεν είχε τις εμπειρίες της προηγούμενης (τουρκοκρατία, επανάσταση, αντιβασιλεία, βοήθεια των Δυνάμεων σε κρίσιμες στιγμές) και αποστασιοποιήθηκε από τις αντιπαραθέσεις που κυριαρχούσαν στην προηγούμενη γενιά και από τα κόμματα που τις εξέφραζαν.

Η νέα γενιά ασκούσε έντονη κριτική στους παλαιότερους και φρονούσε ότι το συνταγματικό πολίτευμα δεν μπορούσε να αναπτυχθεί, καθώς το εμπόδιζαν η Αυλή και ο ίδιος ο βασιλιάς, τον οποίο θεωρούσε πολιτικά ατάλαντο. Το αντιδυναστικό ρεύμα, όπως καταγράφεται στο Κείμενο Β΄, είχε ενταθεί μετά το τέλος του Κριμαϊκού Πολέμου κι είχε οδηγηθεί στην κορύφωσή του κατά την τριετία 1859-1862, με κύρια αφορμή τις διώξεις που έγιναν εις βάρος φιλελεύθερων διανοούμενων, όπως ήταν ο Αλέξανδρος Σούτσος. Περί τα τέλη, λοιπόν, της δεκαετίας του 1850 έγινε φανερή μια συνολική δυσαρέσκεια μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού λόγω της οικονομικής δυσπραγίας και της δυσλειτουργίας του πολιτικού συστήματος και συγκροτήθηκαν αντιπολιτευτικοί όμιλοι με εκσυγχρονιστικά κατά κύριο λόγο αιτήματα: ελεύθερες εκλογές, φορολογική μεταρρύθμιση με στόχο την ελάφρυνση των αγροτών, κρατικές επενδύσεις σε έργα υποδομής, ίδρυση αγροτικών τραπεζών, απλούστερη διοίκηση.

Τα αιτήματα αυτά εξέφρασε σε μεγάλο βαθμό με την πολιτική του δράση ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος. Το Φεβρουάριο του 1862 η δυσαρέσκεια κατέληξε σε επανάσταση, με αίτημα την απομάκρυνση του βασιλιά. Στην επανάσταση συμμετείχαν κατά κύριο λόγο αξιωματικοί, άνεργοι απόφοιτοι πανεπιστημίου που δεν ήθελαν να εργαστούν στους κλάδους της αγροτικής και βιοτεχνικής παραγωγής και αισθάνονταν κοινωνικά αδικημένοι. Επρόκειτο, όπως αναφέρεται στο Κείμενο Α΄, για νέους που ήταν βαθύτατα επηρεασμένοι από τις φιλελεύθερες ιδέες. Συμμετείχαν ακόμη και πολλά άτομα ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων, τα οποία ζητούσαν ευκαιρίες για ενεργότερη συμμετοχή στα πολιτικά πράγματα. Αξίζει να προσεχθεί η επισήμανση του Κειμένου Β΄ ότι στην αντιπολιτευτική προσπάθεια κατά του Όθωνα ιδιαίτερα ενεργή συμμετοχή είχε η «χρυσή» φοιτητική νεολαία της εποχής που κατόρθωσε να συμπαρασύρει εκείνους τους πολιτικούς και στρατιωτικούς που ήθελαν, για τους δικούς τους λόγους, να επιτύχουν την απομάκρυνση της δυναστείας. Τελικά, στις 12 Οκτωβρίου 1862 ο Όθων αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα.