Ιστορία
Προσανατολισμού: Η στάση των Μεγάλων Δυνάμεων και οι διπλωματικοί ελιγμοί του
Ελ. Βενιζέλου (πηγή) Με
βάση τις ιστορικές σας γνώσεις και αξιοποιώντας στοιχεία από το κείμενο που σας
δίνεται να παρουσιάσετε: α.
την εξέλιξη της επανάστασης του Θερίσου όταν το ζήτημα μετατοπίστηκε στο πεδίο
της διπλωματίας. β.
τις θετικές εξελίξεις που προκάλεσε η επανάσταση, όπως αυτές έγιναν αντιληπτές μεταξύ
Φεβρουαρίου και Αυγούστου 1906. Κείμενο
Σε
επιστολή του ο Βενιζέλος αναφέρεται στους πραγματικούς στόχους της Επανάστασης.
Συγκεκριμένα, θεωρεί πιθανό το ενδεχόμενο οι Δυνάμεις να μη δεχτούν την ένωση
της Κρήτης με την Ελλάδα και το δέχεται σε αυτή τη φάση υπό μία βασική
προϋπόθεση: να υπάρξουν οι διοικητικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, να
αναθέσουν οι ευρωπαϊκές Δυνάμεις τη διοίκηση της νήσου στην Ελλάδα και να
αφήσουν τους Κρητικούς να διαχειριστούν με την ελληνική κυβέρνηση τα της
εσωτερικής διοίκησής τους, ούτως ώστε η Κρήτη να αποτελεί με το ελληνικό κράτος
ένα διοικητικό οργανισμό. Με τον τρόπο αυτό μπορεί να μην επιτυγχανόταν η
επίσημη Ένωση, στην πράξη, όμως, θα είχε ενωθεί η Κρήτη με την Ελλάδα, κατά τον
ίδιο τρόπο που είχε ενωθεί η Ανατολική Ρωμυλία με τη Βουλγαρία. […] Ύστερα
από συνάντηση του Βρετανού πρόξενου Howard με τον Ιωάννη Σφακιανάκη, οδηγήθηκαν
οι εμπλεκόμενοι σε συμβιβαστική λύση και προτάθηκε να σταλεί στο νησί Διεθνής
Εξεταστική Επιτροπή για το Κρητικό Ζήτημα. Από την άλλη, η αδιάλλακτη τακτική
του αρμοστή Γεωργίου οδήγησε στην επανεξέταση της στάσης της Βρετανίας απέναντί
του. Ακόμα και ο ίδιος ο Howard, που αρχικά είχε ταχθεί στο πλευρό του πρίγκιπα
και είχε αποδοκιμάσει τους επαναστάτες, διαπίστωσε ότι η θέση του ως ύπατου
αρμοστή ήταν επισφαλής. Ο Sir Edgard Law, Βρετανός εκπρόσωπος και πρόεδρος στη
Διεθνή Εξεταστική Επιτροπή για το Κρητικό Ζήτημα και ο Charles Hardinge,
μόνιμος υφυπουργός επί των Εξωτερικών, υπέδειξαν τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις
(οικονομικές και διοικητικές) στην Κρήτη και υπογράμμισαν την επιτακτική ανάγκη
αντικατάστασης του πρίγκιπα Γεωργίου. Εμμανουήλ
Γ. Χαλκιαδάκης, Οι κρητικές κυβερνήσεις και το ζήτημα της Ένωσης της Κρήτης με
την Ελλάδα (1898-1913). Ενδεικτική απάντηση α. Η κρίση μετατοπίστηκε
στο πεδίο της διπλωματίας και αναζητήθηκε πολιτική λύση. Οι αντιπρόσωποι των
Μεγάλων Δυνάμεων, εκτιμώντας την κατάσταση που διαμορφώθηκε στο νησί, με φανερή
την πτώση της δημοτικότητας του Πρίγκιπα, αλλά και με την καθολική σχεδόν
αποδοχή των επαναστατικών ιδεών από το λαό, κινήθηκαν προς εξομάλυνση της
κρίσης με διαπραγματεύσεις. Ήταν αυτό ακριβώς που προέβλεψε ο Βενιζέλος, ότι ο
επαναστατικός αγώνας τον οποίο ανέλαβε «απέδειξεν ότι η διπλωματία εις των
ζητημάτων των υποδούλων λαών την λύσιν προβαίνει μόνον όταν ταύτα τίθενται προ
αυτής υπό την οξυτάτην μορφήν της εθνικής εξεγέρσεως...». Τα
πρώτα υπομνήματα των επαναστατών προς τους εκπροσώπους των Δυνάμεων έθεταν ως
ανυποχώρητη βάση συζήτησης το ενωτικό ζήτημα. Νωρίς όμως κατέστη σαφές ότι οι
Ευρωπαϊκές Δυνάμεις δεν ήταν ακόμη έτοιμες για τη λύση αυτή και ο Βενιζέλος,
σταθμίζοντας πάντοτε την υφισταμένη κατάσταση, άρχισε να σχεδιάζει τις
υποχωρήσεις του, για να εξασφαλίσει τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη. Όπως αναφέρει ο Εμμανουήλ Χαλκιαδάκης,
ο Βενιζέλος είχε επίγνωση του γεγονότος πως οι Δυνάμεις ήταν πιθανό να μην
συμφωνήσουν με την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα και ήταν πρόθυμος να
αποδεχτεί την άρνηση αυτή. Θεωρούσε, ωστόσο, αναγκαίο να υπάρξουν τόσο
οικονομικές όσο και διοικητικές αλλαγές στη νήσο. Επιθυμούσε, ειδικότερα, να
ανατεθεί η διοίκηση της Κρήτης στην Ελλάδα, ώστε να μπορεί η ελληνική κυβέρνηση
να ρυθμίσει τα εσωτερικά ζητήματα του νησιού σε συνεργασία με τους ίδιους του
Κρητικούς. Κατ’ αυτό τον τρόπο η Ελλάδα και η Κρήτη θα συνιστούσαν έναν ενιαίο
διοικητικό οργανισμό. Στόχος του, άρα, ήταν να δημιουργηθεί προς το παρόν και
στην Κρήτη ένα καθεστώς ανάλογο με εκείνο της Ανατολικής Ρωμυλίας, ουσιαστικά
ελεύθερο, με σκιώδη σουλτανική επικυριαρχία. Η πληροφορία αυτή επιβεβαιώνεται από τον Εμμανουήλ Χαλκιαδάκη, ο
οποίος τονίζει πως με τον τρόπο αυτό παρ’ όλο που δεν θα υπήρχε επίσημη ένωση
της Κρήτης με την Ελλάδα, σε πρακτικό επίπεδο αυτό θα ήταν το αποτέλεσμα, όπως
ακριβώς είχε συμβεί μεταξύ Ανατολικής Ρωμυλίας και Βουλγαρίας. β. Το κίνημα του Θερίσου
δεν πέτυχε πλήρως τους στόχους του, αλλά έδωσε νέα ισχυρή ώθηση στο Κρητικό
Ζήτημα και προκάλεσε θετικές εξελίξεις. Διεθνής Επιτροπή που ήλθε στην Κρήτη το
Φεβρουάριο 1906, ανέλαβε να εξετάσει την κατάσταση και τους όρους λειτουργίας
του αρμοστειακού καθεστώτος και να υποβάλει σχετική έκθεση. Σύμφωνα με τον Εμμανουήλ Χαλκιαδάκη, η
απόφαση για την αποστολή Διεθνούς Επιτροπής στην Κρήτη αποτέλεσε το
συμβιβαστικό αποτέλεσμα συζητήσεων ανάμεσα στον Ιωάννη Σφακιανάκη και τον
Βρετανό πρόξενο Howard. Ο Χαλκιαδάκης συμπληρώνει, μάλιστα, πως
σε ό,τι αφορά το αρμοστειακό καθεστώς η Βρετανία αναγκάστηκε να αναθεωρήσει τη
στάση της απέναντι στον Ύπατο Αρμοστή, καθώς εκείνος παρέμενε επίμονα
αδιάλλακτος. Παρά το γεγονός ότι ο Βρετανός πρόξενος αρχικά τον είχε στηρίξει
έναντι των επαναστατών, παραδέχτηκε ακολούθως κι ο ίδιος πως η θέση του
Γεώργιου κινδύνευε ακριβώς λόγω της αδιαλλαξίας του. Έτσι, στις προτάσεις της
Διεθνούς Εξεταστικής Επιτροπής, που έγιναν από τον πρόεδρό της, τον Βρετανό
Edgard Law και τον Βρετανό υφυπουργό Εξωτερικών Charles Hardinge, υποδείχθηκαν
όχι μόνο οι απαιτούμενες οικονομικές και διοικητικές μεταρρυθμίσεις, αλλά και η
ανάγκη απομάκρυνσης του Γεώργιου από τη θέση του Ύπατου Αρμοστή. Έπειτα από
μακρότατες και επίπονες διαβουλεύσεις με τον Ελ. Βενιζέλο και με την Ελληνική
Κυβέρνηση, οι Μεγάλες Δυνάμεις κατέληξαν σε μια νέα ρύθμιση του Κρητικού
Ζητήματος. Το οριστικό κείμενο των μεταρρυθμίσεων προέβλεπε την οργάνωση
Κρητικής Χωροφυλακής με εντελώς νέο σχήμα, την ίδρυση Κρητικής Πολιτοφυλακής,
με Έλληνες αξιωματικούς που προηγουμένως θα παραιτούνταν από τον ελληνικό
στρατό, και την ανάκληση των ξένων στρατευμάτων, μετά την αποκατάσταση της
εσωτερικής γαλήνης στην Κρήτη. Η
πολιτική του Βενιζέλου είχε θριαμβεύσει. Αμέσως έπειτα συγκροτήθηκε η Β΄
Συντακτική Συνέλευση, για την εκπόνηση νέου συντάγματος, και η πρώτη πράξη της
ήταν η έκδοση ενωτικού ψηφίσματος, μέσα σε ατμόσφαιρα συμφιλίωσης και εθνικής
έξαρσης. Με νέα απόφασή τους οι Δυνάμεις παραχωρούσαν στο βασιλιά των Ελλήνων
Γεώργιο Α΄ το δικαίωμα να διορίζει εκείνος τον Ύπατο Αρμοστή της Κρήτης (14
Αυγούστου 1906). Το νησί είχε ουσιαστικά καταστεί μια ιδιότυπη ελληνική
επαρχία.
Νέα
ελληνικά: Αναλυτική κλίση ρήματος «κάθομαι» Ενεστώτας Οριστική κάθομαι,
κάθεσαι, κάθεται, καθόμαστε, κάθεστε / καθόσαστε, κάθονται Υποτακτική να
κάθομαι, να κάθεσαι, να κάθεται, να καθόμαστε, να κάθεστε / να καθόσαστε, να
κάθονται Προστακτική β΄
πληθυντικό: κάθεστε Μετοχή (καθούμενος,
καθουμένη, καθούμενο) &
καθήμενος, καθημένη, καθήμενο (Μετοχή σχηματισμένη από το αρχαιοελληνικό ρήμα «κάθημαι» Παρατατικός Οριστική καθόμουν,
καθόσουν, καθόταν, καθόμαστε, καθόσαστε, κάθονταν (&
καθόμουνα, καθόσουνα, καθότανε, καθόμασταν, καθόσασταν, καθόντουσαν /
καθόντανε) Αόριστος Οριστική έκατσα, έκατσες,
έκατσε, κάτσαμε, κάτσατε, έκατσαν / κάτσανε &
κάθισα, κάθισες, κάθισε, καθίσαμε, καθίσατε, κάθισαν / καθίσανε Υποτακτική να
κάτσω, να κάτσεις, να κάτσει, να κάτσουμε, να κάτσετε, να κάτσουν / να κάτσουνε &
να καθίσω, να καθίσεις, να καθίσει, να καθίσουμε, να καθίσετε, να καθίσουν / να
καθίσουνε Προστακτική β΄
ενικό: κάτσε & κάθισε β΄
πληθυντικό: κάτσετε & καθίστε Εξακολουθητικός
Μέλλοντας Οριστική θα
κάθομαι, θα κάθεσαι, θα κάθεται, θα καθόμαστε, θα κάθεστε / θα
καθόσαστε, θα κάθονται Συνοπτικός
Μέλλοντας Οριστική θα
κάτσω, θα κάτσεις, θα κάτσει, θα κάτσουμε, θα κάτσετε, θα κάτσουν &
θα καθίσω, θα καθίσεις, θα καθίσει, θα καθίσουμε, θα καθίσετε, θα
καθίσουν / θα καθίσουνε Συντελεσμένος
Μέλλοντας Οριστική θα
έχω κάτσει, θα έχεις κάτσει, θα έχει κάτσει, θα έχουμε κάτσει, θα
έχετε κάτσει, θα έχουν κάτσει &
θα έχω καθίσει, θα έχεις καθίσει, θα έχει καθίσει, θα έχουμε καθίσει, θα
έχετε καθίσει, θα έχουν(ε) καθίσει Παρακείμενος Οριστική έχω
κάτσει, έχεις κάτσει, έχει κάτσει, έχουμε κάτσει, έχετε κάτσει,
έχουν κάτσει &
έχω καθίσει, έχεις καθίσει, έχει καθίσει, έχουμε καθίσει, έχετε καθίσει,
έχουν καθίσει Υποτακτική να
έχω κάτσει, να έχεις κάτσει, να έχει κάτσει, να έχουμε κάτσει, να έχετε κάτσει,
να έχουν κάτσει &
να έχω καθίσει, να έχεις καθίσει, να έχει καθίσει, να έχουμε καθίσει, να έχετε
καθίσει, να έχουν καθίσει Μετοχή καθισμένος,
καθισμένη, καθισμένο Υπερσυντέλικος Οριστική είχα
κάτσει, είχες κάτσει, είχε κάτσει, είχαμε κάτσει, είχατε κάτσει,
είχαν(ε) κάτσει &
είχα καθίσει, είχες καθίσει, είχε καθίσει, είχαμε καθίσει, είχατε
καθίσει, είχαν καθίσει Σημείωση: -
Ο αόριστος του ρήματος κάθομαι σχηματίστηκε από το ρήμα καθίζω και, επομένως,
γράφεται κάθισα (με –ι).
Νέα
ελληνικά: Αναλυτική κλίση ρήματος «θέτω» Ενεργητική φωνή Ενεστώτας Οριστική θέτω,
θέτεις, θέτει, θέτουμε, θέτετε, θέτουν (ή θέτουνε) Υποτακτική να
θέτω, να θέτεις, να θέτει, να θέτουμε, να θέτετε, να θέτουν (ή να θέτουνε) Προστακτική β΄
ενικό: θέτε – β΄ πληθυντικό: θέτετε Μετοχή θέτοντας Παρατατικός Οριστική έθετα, έθετες,
έθετε, θέταμε, θέτατε, έθεταν (ή θέτανε) Αόριστος Οριστική έθεσα, έθεσες,
έθεσε, θέσαμε, θέσατε, έθεσαν (ή θέσανε) Υποτακτική να
θέσω, να θέσεις, να θέσει, να θέσουμε, να θέσετε, να θέσουν (ή να θέσουνε) Προστακτική β΄
ενικό: θέσε – β΄ πληθυντικό: θέστε Εξακολουθητικός
Μέλλοντας Οριστική θα
θέτω, θα θέτεις, θα θέτει, θα θέτουμε,
θα θέτετε, θα θέτουν (ή θα θέτουνε) Συνοπτικός
Μέλλοντας Οριστική θα
θέσω, θα θέσεις, θα θέσει, θα θέσουμε,
θα θέσετε, θα θέσουν (ή θα θέσουνε) Συντελεσμένος
Μέλλοντας Οριστική θα
έχω θέσει, θα έχεις θέσει, θα έχει θέσει, θα έχουμε θέσει, θα έχετε θέσει,
θα έχουν θέσει Παρακείμενος Οριστική έχω
θέσει, έχεις θέσει, έχει θέσει, έχουμε
θέσει, έχετε θέσει, έχουν θέσει Υποτακτική να
έχω θέσει, να έχεις θέσει, να έχει θέσει, να έχουμε θέσει, να έχετε θέσει, να
έχουν θέσει Υπερσυντέλικος Οριστική είχα
θέσει, είχες θέσει, είχε θέσει, είχαμε
θέσει, είχατε θέσει, είχαν/είχανε θέσει Παθητική φωνή Ενεστώτας Οριστική θέτομαι, θέτεσαι,
θέτεται, θετόμαστε, θέτεστε, θέτονται Υποτακτική να
θέτομαι, να θέτεσαι, να θέτεται, να θετόμαστε, να θέτεστε, να θέτονται Προστακτική β΄
πληθ.: θέτεστε Μετοχή --- Παρατατικός Οριστική θετόμουν,
θετόσουν, θετόταν, θετόμαστε ή θετόμασταν, θετόσαστε ή θετόσασταν, θέτονταν ή
θετόντουσαν (&
θετόμουνα, θετόσουνα, θετότανε) Αόριστος Οριστική τέθηκα,
τέθηκες, τέθηκε, τεθήκαμε, τεθήκατε, τέθηκαν (ή τεθήκανε) Υποτακτική να
τεθώ, να τεθείς, να τεθεί, να τεθούμε, να τεθείτε, να τεθούν (ή
να τεθούνε) Προστακτική β΄
ενικού: θέσου β΄ πληθυντικό: τεθείτε Εξακολουθητικός
Μέλλοντας Οριστική θα
θέτομαι, θα θέτεσαι, θα θέτεται, θα θετόμαστε,
θα θέτεστε, θα θέτονται Συνοπτικός
Μέλλοντας Οριστική θα
τεθώ, θα τεθείς, θα τεθεί, θα τεθούμε,
θα τεθείτε, θα τεθούν (ή θα τεθούνε) Συντελεσμένος
Μέλλοντας Οριστική θα
έχω τεθεί, θα έχεις τεθεί, θα έχει τεθεί, θα έχουμε τεθεί, θα έχετε
τεθεί, θα έχουν τεθεί Παρακείμενος Οριστική έχω
τεθεί, έχεις τεθεί, έχει τεθεί, έχουμε
τεθεί, έχετε τεθεί, έχουν τεθεί Υποτακτική να
έχω τεθεί, να έχεις τεθεί, να έχει τεθεί, να έχουμε τεθεί, να έχετε τεθεί, να έχουν
τεθεί Μετοχή τεθειμένος,
τεθειμένη, τεθειμένη Υπερσυντέλικος Οριστική είχα τεθεί,
είχες τεθεί, είχε τεθεί, είχαμε τεθεί, είχατε τεθεί, είχαν(ε) τεθεί Σημείωση:
Οι τύποι θέτομαι, θέτεσαι κ.λπ. αποτελούν μεταφορά του ενεργητικού θέτω στη
μεσοπαθητική φωνή με προσαρμογή στους κανονικούς ρηματικούς τύπους σε –όμαι. Οι
τύποι αυτοί, αν και χρησιμοποιούνται έχοντας το πλεονέκτημα της κλιτικής
ομαλότητας, θεωρούνται ότι ανήκουν στον προφορικό καθημερινό λόγο και
αποφεύγονται στον γραπτό και επίσημο λόγο. Στον
γραπτό λόγο προτιμότερη είναι η χρήση του τίθεμαι και των συνθέτων αυτού. Ενεστώτας τίθεμαι,
τίθεσαι, τίθεται, τιθέμεθα, τίθεσθε / τίθεστε, τίθενται Παρατατικός τιθέμην,
τίθεσο, τίθετο, τιθέμεθα, τίθεσθε, τίθεντο διατιθέμην,
διατίθεσο, διατίθετο, διατιθέμεθα, διατίθεσθε, διατίθεντο
Χάρης
Μελιτάς «Μεγάλες προσδοκίες» Ξόδεψα
τη ζωή μου βηματίζοντας απ’
το μηδέν ως το μηδέν κι
άλλοτε πάλι στο
δέντρο της αναμονής κρεμάμενος να
σας κοιτώ από ψηλά, ελπίζοντας πως
θα μου γνέψει ο άνεμος να
τον φιλοξενήσω. Εντούτοις,
τι μυστήρια μουσική να
ψηλαφείς τα πλήκτρα του καιρού χωρίς
ν’ ακούς ποτέ κάτι σπουδαίο. Να
λες, δεν γίνεται θ’
ανοίξει μια πληγή να
με τραβήξει επιτέλους απ’ το τέλμα. Ας
πούμε, ένας έρωτας ασύρματος μια
λέξη ανείπωτη μα χιλιοειπωμένη ένα
σκαρί με ραγισμένες μηχανές μια
Κυριακή χωρίς ισοπαλία. Χάρη
Μελιτά «Εξαιρέσεις» (Εκδόσεις Μανδραγόρας, 2020). Στο
ποίημα «Μεγάλες προσδοκίες» παρουσιάζεται μια οδυνηρή κατάσταση στασιμότητας, η
οποία προκαλεί στο ποιητικό υποκείμενο την ανάγκη να αποζητά ένα οποιοδήποτε
γεγονός για να του δοθεί η ευκαιρία να ξεφύγει από το τέλμα της καθημερινότητας
και της εσωστρέφειας. Όπως, ωστόσο, υπονοείται από τον τίτλο, η επιθυμία του
αυτή δεν πρόκειται να βρει την πλήρωσή της, καθώς ακόμη κι αυτό το ελάχιστο που
ελπίζει και ζητά, μοιάζει να αποτελεί πια μεγάλη αξίωση. «Ξόδεψα
τη ζωή μου βηματίζοντας απ’
το μηδέν ως το μηδέν κι
άλλοτε πάλι στο
δέντρο της αναμονής κρεμάμενος να
σας κοιτώ από ψηλά, ελπίζοντας πως
θα μου γνέψει ο άνεμος να
τον φιλοξενήσω.» Η
πορεία του ποιητικού υποκειμένου χαρακτηρίζεται από μια εμφανή τάση
εσωστρέφειας και εκούσιας αποφυγής καταστάσεων που θα μπορούσαν να ανατρέψουν
την καθημερινή του ρουτίνα και ψυχική γαλήνη. Με αυτό τον τρόπο, όμως, κατέληξε
να περνά τη ζωή του στερημένος από απρόσμενα γεγονότα και αιφνίδιους
ενθουσιασμούς ή εξάρσεις που θα του προσέφεραν την αίσθηση ενός πληρέστερου
βίου. Κινούνταν, έτσι, από το μηδέν ως το μηδέν, μένοντας μακριά από οτιδήποτε
θα έφερνε στη ζωή του ένταση και ρίσκο. Επρόκειτο, πάντως, για μια συνειδητή
επιλογή, εφόσον, όπως το δηλώνει με τη χρήση μιας εικόνας, δεν λάμβανε ποτέ
εκείνος την πρωτοβουλία να αναζητήσει κάποιο ξεχωριστό βίωμα ή μια απρόσμενη
εμπειρία. Επέλεξε να παραμένει πάντοτε σε στάση αναμονής, όπως ένα φύλλο που
κρέμεται από το δέντρο, περιμένοντας ένα κάποιο κάλεσμα από την έξω ζωή, για να
εκδηλώσει την επιθυμία του να συμμετάσχει κι εκείνος. Παρέμενε σταθερά ένας αμέτοχος
παρατηρητής, ο οποίος, αν και ενδόμυχα ήθελε να λάβει μέρος στα όσα
διαδραματίζονταν γύρω του, δεν έκανε ποτέ τίποτε για να φανερώσει την επιθυμία
του αυτή. Όπως ένα φύλλο περίμενε τον ερχομό του ανέμου για να κινηθεί, έτσι
και το ποιητικό υποκείμενο έμεινε να αναμένει, βιώνοντας, ωστόσο, μια σταθερή
νηνεμία που τον κράτησε τελικά μακριά από την πάλλουσα ζωή. «Εντούτοις,
τι μυστήρια μουσική να
ψηλαφείς τα πλήκτρα του καιρού χωρίς
ν’ ακούς ποτέ κάτι σπουδαίο.» Το
ποιητικό υποκείμενο, αν και συνειδητά απέχει από το κάλεσμα της ζωής, αισθάνεται
απογοήτευση από την απουσία ευδαιμονικών εξάρσεων και ουσιωδών περιστατικών
στην καθημερινότητά του. Αποδίδει, μάλιστα, την κατάσταση αυτή αξιοποιώντας μια
αλληγορική ηχητική εικόνα, στο πλαίσιο της οποίας το χωρίς συγκινήσεις πέρασμα του
χρόνου μοιάζει με μια μονότονη μελωδία που προκύπτει από το ψηλάφισμα πλήκτρων.
Πρόκειται για τα «πλήκτρα του καιρού», τα οποία αρνούνται να αποδώσουν κάποιον
σπουδαίο ήχο, εφόσον εκείνος που επιδιώκει να τα κινήσει αρκείται απλώς σ’ ένα
άνευρο ψηλάφισμα, προδίδοντας, έτσι, την ατολμία του και τη βαθύτερη απροθυμία
του να έρθει αντιμέτωπος με καταστάσεις που θα τον ταρακουνήσουν και θα
ανατρέψουν τη γαλήνια αδράνεια των ημερών του. «Να
λες, δεν γίνεται θ’
ανοίξει μια πληγή να
με τραβήξει επιτέλους απ’ το τέλμα.» Το
ποιητικό υποκείμενο, ωστόσο, δεν παύει να περιμένει για το γεγονός εκείνο που
θα ανατρέψει τις ισορροπίες του και θα τον βγάλει -έστω και χωρίς τη θέλησή
του- από την τελματώδη κατάσταση της ζωής του. Δεν διστάζει, μάλιστα, να
φανερώνει την ένταση της επιθυμίας του αυτής ζητώντας ακόμη και το άνοιγμα μιας
πληγής∙ τον πρόσκαιρο ψυχικό τραυματισμό του, προκειμένου να αισθανθεί ζωντανός
και να ξεφύγει από την πλήρη συναισθηματική ακινησία του. «Ας
πούμε, ένας έρωτας ασύρματος μια
λέξη ανείπωτη μα χιλιοειπωμένη ένα
σκαρί με ραγισμένες μηχανές μια
Κυριακή χωρίς ισοπαλία.» Κινούμενος
στον παραδειγματικό άξονα των πιθανών απρόσμενων γεγονότων ο ποιητής εύχεται πως
θα βρεθεί κάποιο από εκείνα τα περιστατικά που τείνουν να αναστατώνουν τη ζωή
των ανθρώπων, για να δώσει και στη δική του ζωή έναν διαφορετικό ρυθμό, μια
αίσθηση έντασης και ζωτικότητας. Θα μπορούσε το γεγονός αυτό να είναι ένας «ασύρματος»
έρωτας, όπως είναι οι έρωτες της νέας εποχής που προκύπτουν με ταχύτητα μέσω
του διαδικτύου, χωρίς να απαιτείται πια η επένδυση χρόνου και η σταθερή
διεκδίκηση που χρειαζόταν άλλοτε. Θα μπορούσε να είναι κάποια πνευματική
συγκίνηση, η οποία θα προερχόταν από την αναπάντεχη νοηματοδότηση μιας
συνηθισμένης λέξης που θα έμοιαζε πρωτάκουστη, όπως αυτό δηλώνεται με οξύμωρο
σχήμα («μια λέξη ανείπωτη μα χιλιοειπωμένη»). Θα μπορούσε να είναι ένα
επισφαλές ταξίδι με κάποιο παλιό καράβι∙ ένα ταξίδι που δεν θα κατέληγε στον
αρχικό του προορισμό, αφού το καράβι δεν θα μπορούσε να φτάσει ως εκεί. Θα
μπορούσε, έστω, να είναι μια Κυριακή, οι ποδοσφαιρικοί αγώνες της οποίας δεν θα
είχαν ισοπαλία, προσφέροντας, έτσι, μια ασφαλή συγκίνηση.
