Η μοναξιά στα διηγήματα της μόνης κληρονομιάς

Η μοναξιά στα διηγήματα της μόνης κληρονομιάς

Ο Ιωάννου στα διηγήματά του μας παρουσιάζει συχνά την μοναξιά που υπάρχει στη ζωή του. Η μοναξιά του έρχεται ως αποτέλεσμα τόσο των δικών του επιλογών όσο και των ιδιαίτερων συνθηκών που επικρατούσαν εκείνη την εποχή και του στέρησαν πολλά αγαπημένα του πρόσωπα. Παρόλο που τις περισσότερες φορές η μοναξιά είναι μια κατάσταση που πληγώνει το συγγραφέα, υπάρχουν και στιγμές που την επιδιώκει για να μπορέσει να αφοσιωθεί στις σκέψεις του.
Ένα διήγημα που βλέπουμε καθαρά τη μοναξιά του Ιωάννου είναι «Τα σκυλιά του Σέιχ-σου». Εδώ ο συγγραφέας βρισκόμενος στο διαμέρισμά του θυμάται τις εποχές που πέρασαν, τις δύσκολες εμπειρίες που έχει βιώσει και τα σημαντικά πρόσωπα της ζωής του που δεν υπάρχουν πια. Ο Ιωάννου καθώς χάνεται στις αναμνήσεις του αισθάνεται την ανάγκη να μιλήσει με κάποιον δικό του μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι είναι εντελώς μόνος του.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της μοναξιάς που κυριαρχεί στη ζωή του είναι και το διήγημα «Η μόνη κληρονομιά» στο οποίο ο συγγραφέας μας δίνει πληροφορίες για την οικογένειά του. Ο Ιωάννου επιστρέφει στο παρελθόν του για να θυμηθεί τις ζωές των προγόνων του και καταλαβαίνει ότι ο ίδιος δεν έχει κανέναν να συνεχίσει τη δική του ζωή. Το γεγονός ότι δεν έχει κάνει οικογένεια και δεν έχει αποκτήσει παιδιά τον στενοχωρεί, ιδίως γιατί δε θα μπορέσει ποτέ να δώσει σε κάποιον το όνομά του.
Η πιο δυνατή εικόνα μοναξιάς δίνεται στο διήγημα «Ομίχλη» στο οποίο ο Ιωάννου μας αποκαλύπτει ότι όταν η πόλη του καλύπτεται από ομίχλη του αρέσει να περπατά μόνος του στο λιμάνι. Οι περίπατοι αυτοί δίνουν την ευκαιρία στο συγγραφέα να θυμηθεί το παρελθόν του και τους φίλους του που χάθηκαν και τον φέρνουν μάλιστα σ’ επαφή μαζί τους αλλά ο συγγραφέας δηλώνει ότι δεν είναι ακόμη έτοιμος να τους ακολουθήσει περνώντας μαζί τους στην άλλη πλευρά.
Η μοναξιά που κυριαρχεί στα διηγήματα του Ιωάννου ανταποκρίνεται στη μοναχική ζωή που έχει επιλέξει ο συγγραφέας, αλλά και στις πολλές απώλειες που έχει βιώσει όλα αυτά τα χρόνια. Εντούτοις η μοναξιά αντί να καθηλώνει το συγγραφέα αποτελεί γι’ αυτόν δημιουργική δύναμη και τον οδηγεί στη συστηματική καταγραφή των αναμνήσεών του.

Λέξεις 350