Κική Δημουλά «Κονιάκ Μηδέν Αστέρων»
Να επισημάνετε την τραγική ειρωνεία των στίχων 6-8 και να τη σχολιάσετε.
Σιγά – σιγά νά ξαναβρεῖ τό λέγειν της ἡ μνήμη
νά δίνει ωραῖες συμβουλές μακροζωίας
σέ ὅ,τι έχει πεθάνει.
Η ποιήτρια εναποθέτει τις ελπίδες της για την επαναφορά όσων χάθηκαν, για τη διάσωση των πολύτιμων στοιχείων της ζωής, στη μνήμη. Οι στίχοι αυτοί αποτελούν τραγική ειρωνεία καθώς η ποιήτρια αποζητά την ενεργοποίηση της μνήμης της ώστε να επιχειρηθεί μια διαχρονική διατήρηση όλων εκείνων των αναμνήσεων που θα μπορέσουν να ανασυνθέσουν την παρουσία, την προσωπικότητα και τη γενικότερη επίδραση –κυρίως τη συναισθηματική επίδραση- που είχε στην ίδια ο σύντροφός της όσο ζούσε. Η ποιήτρια εξαπατά συνειδητά τον εαυτό της πιστεύοντας ότι θα κατορθώσει μέσω των συνεχών ανακλήσεων να κρατήσει, και μάλιστα για καιρό, κάτι από την ιδιαίτερη ύπαρξη του αγαπημένου της. Ό,τι έχει πεθάνει, έχει ήδη χαθεί και η μνήμη δεν μπορεί παρά να επαναφέρει πρόχειρες εικόνες και σύντομα στιγμιότυπα -φιλτραρισμένα μάλιστα και εξωραϊσμένα-, αδυνατώντας επί της ουσίας να παρηγορήσει το άτομο που θρηνεί. Η ποιήτρια μπροστά στον πόνο της απώλειας αφήνεται στην αδράνεια και το πάγωμα της ψυχής και επιτρέπει στον εαυτό της τη μόνη πιθανή παρηγοριά, τη μόνη επαφή που μπορεί να έχει με το χαμένο σύζυγό της. Η προσκόλληση στις αναμνήσεις και η διαρκής, μα άγονη, επιστροφή στον παρελθόν αποτελεί μια συνήθη αντίδραση των ανθρώπων που έρχονται αντιμέτωποι με την απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου.
Οι στίχοι «νά δίνει ωραῖες συμβουλές μακροζωίας / σέ ὅ,τι έχει πεθάνει.», μπορούν βέβαια να διαβαστούν και ως σαφή επίγνωση της ποιήτριας για τη ματαιότητα της προσπάθειάς της να κρατήσει μέσω των αναμνήσεων ζωντανό οτιδήποτε σχετίζεται με την υπόσταση του συζύγου της, οπότε και αποτελούν ειρωνικό σχόλιο και όχι τραγική ειρωνεία, καθώς απουσιάζει το στοιχείο της άγνοιας ή της αυταπάτης από μέρους του ποιητικού υποκειμένου.
Να επισημάνετε την τραγική ειρωνεία των στίχων 6-8 και να τη σχολιάσετε.
Σιγά – σιγά νά ξαναβρεῖ τό λέγειν της ἡ μνήμη
νά δίνει ωραῖες συμβουλές μακροζωίας
σέ ὅ,τι έχει πεθάνει.
Η ποιήτρια εναποθέτει τις ελπίδες της για την επαναφορά όσων χάθηκαν, για τη διάσωση των πολύτιμων στοιχείων της ζωής, στη μνήμη. Οι στίχοι αυτοί αποτελούν τραγική ειρωνεία καθώς η ποιήτρια αποζητά την ενεργοποίηση της μνήμης της ώστε να επιχειρηθεί μια διαχρονική διατήρηση όλων εκείνων των αναμνήσεων που θα μπορέσουν να ανασυνθέσουν την παρουσία, την προσωπικότητα και τη γενικότερη επίδραση –κυρίως τη συναισθηματική επίδραση- που είχε στην ίδια ο σύντροφός της όσο ζούσε. Η ποιήτρια εξαπατά συνειδητά τον εαυτό της πιστεύοντας ότι θα κατορθώσει μέσω των συνεχών ανακλήσεων να κρατήσει, και μάλιστα για καιρό, κάτι από την ιδιαίτερη ύπαρξη του αγαπημένου της. Ό,τι έχει πεθάνει, έχει ήδη χαθεί και η μνήμη δεν μπορεί παρά να επαναφέρει πρόχειρες εικόνες και σύντομα στιγμιότυπα -φιλτραρισμένα μάλιστα και εξωραϊσμένα-, αδυνατώντας επί της ουσίας να παρηγορήσει το άτομο που θρηνεί. Η ποιήτρια μπροστά στον πόνο της απώλειας αφήνεται στην αδράνεια και το πάγωμα της ψυχής και επιτρέπει στον εαυτό της τη μόνη πιθανή παρηγοριά, τη μόνη επαφή που μπορεί να έχει με το χαμένο σύζυγό της. Η προσκόλληση στις αναμνήσεις και η διαρκής, μα άγονη, επιστροφή στον παρελθόν αποτελεί μια συνήθη αντίδραση των ανθρώπων που έρχονται αντιμέτωποι με την απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου.
Οι στίχοι «νά δίνει ωραῖες συμβουλές μακροζωίας / σέ ὅ,τι έχει πεθάνει.», μπορούν βέβαια να διαβαστούν και ως σαφή επίγνωση της ποιήτριας για τη ματαιότητα της προσπάθειάς της να κρατήσει μέσω των αναμνήσεων ζωντανό οτιδήποτε σχετίζεται με την υπόσταση του συζύγου της, οπότε και αποτελούν ειρωνικό σχόλιο και όχι τραγική ειρωνεία, καθώς απουσιάζει το στοιχείο της άγνοιας ή της αυταπάτης από μέρους του ποιητικού υποκειμένου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου