Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»
«Μη μου φέρετε τίποτε, έλεγεν η μήτηρ μου, ... Ο Γιωργής ήμην εγώ. Και την υπόσχεσιν ταύτην την είχον δώσει αληθώς, αλλά πολύ προτύτερα. Ήτο καθ’ ήν εποχήν...». Μπορείτε να διακρίνετε τα τρία επίπεδα του χρόνου;
[Τα τρία επίπεδα είναι: α) ο χρόνος κατά τον οποίο γίνεται η δεύτερη υιοθεσία, που έχει τη θέση συγχρονίας, β) το επεισόδιο στο ποτάμι που είναι προτερόχρονο ως προς την εξέλιξη της κύριας υπόθεσης και γ) ο χρόνος της συγγραφής (της μνήμης του αφηγητή -συγγραφέα) που είναι υστερόχρονος σε σχέση με όλα τα αφηγούμενα.]
- Μὴ μοῦ φέρετε τίποτε, ἔλεγεν ἡ μήτηρ μου, ἐγὼ δουλεύω καὶ τὸ θρέφω, 'σὰν πῶς ἔθρεψα καὶ σᾶς. Καὶ ὅταν ἔλθῃ ὁ Γιωργῆς μου ἀπ' τὴν ξενιτειά, θὰ τὸ προικίσῃ καὶ θὰ τὸ 'πανδρέψῃ. Ἀμ' τί θαρρεῖτε! Ἐμένα τὸ παιδί μου μὲ τὸ ὑποσχέθηκε. -Ἐγώ, μάνα, θὰ σὲ θρέφω καὶ σένα καὶ τὸ ψυχοπαίδι σου. -Ναί! ἔτσι μὲ τὸ εἶπε, ποῦ νἄχῃ τὴν εὐχή μου!
Ὁ Γιωργῆς ἤμην ἐγώ. Καὶ τὴν ὑπόσχεσιν ταύτην τὴν εἶχον δώσει ἀληθῶς, ἀλλὰ πολὺ προτήτερα.
Τα τρία επίπεδα του χρόνου στο απόσπασμα αυτό, εφόσον διευκρινίσουμε ότι παρόν της αφήγησης αποτελεί το γεγονός της δεύτερης υιοθεσίας, μπορούν να διακριθούν ως εξής:
α) η στιγμή κατά την οποία ο αφηγητής καταγράφει τις εμπειρίες του αυτές και αισθάνεται την ανάγκη να εξηγήσει τα λόγια της μητέρας του προς τα αδέρφια του (Ὁ Γιωργῆς ἤμην ἐγώ. Καὶ τὴν ὑπόσχεσιν ταύτην τὴν εἶχον δώσει ἀληθῶς, ἀλλὰ πολὺ προτήτερα.), στιγμή που αποτελεί το πιο πρόσφατο χρονικό επίπεδο σε σχέση με τον αναγνώστη και δηλώνει το υστερόχρονο σε σχέση με τα γεγονότα που καταγράφονται στην αφήγηση. Όταν δηλαδή ο αφηγητής καταγράφει τις σκέψεις του όλα τα γεγονότα της ιστορίας έχουν ήδη συμβεί.
β) η στιγμή που η μητέρα υπερασπίζεται την απόφασή της να μεγαλώσει και το δεύτερο κορίτσι που υιοθέτησε (- Μὴ μοῦ φέρετε τίποτε, ἔλεγεν ἡ μήτηρ μου, ἐγὼ δουλεύω καὶ τὸ θρέφω, 'σὰν πῶς ἔθρεψα καὶ σᾶς...), στιγμή που στα πλαίσια της αφήγησης αποτελεί το παρόν και άρα τα λόγια της μητέρας βρίσκονται σε επίπεδο συγχρονίας με τα γεγονότα της αφήγησης. Βρισκόμαστε δηλαδή στη στιγμή που έχει γίνει η δεύτερη υιοθεσία και το γεγονός αυτό αποτελεί το παρόν της αφήγησης.
γ) η υπόσχεση που είχε δώσει ο αφηγητής στη μητέρα του (Ἐγώ, μάνα, θὰ σὲ θρέφω καὶ σένα καὶ τὸ ψυχοπαίδι σου.), η οποία έχει ήδη συμβεί στο παρελθόν και βρίσκεται σε ένα προτερόχρονο επίπεδο σε σχέση με τα γεγονότα του παρόντος, δηλαδή της δεύτερης υιοθεσίας.
«Μη μου φέρετε τίποτε, έλεγεν η μήτηρ μου, ... Ο Γιωργής ήμην εγώ. Και την υπόσχεσιν ταύτην την είχον δώσει αληθώς, αλλά πολύ προτύτερα. Ήτο καθ’ ήν εποχήν...». Μπορείτε να διακρίνετε τα τρία επίπεδα του χρόνου;
[Τα τρία επίπεδα είναι: α) ο χρόνος κατά τον οποίο γίνεται η δεύτερη υιοθεσία, που έχει τη θέση συγχρονίας, β) το επεισόδιο στο ποτάμι που είναι προτερόχρονο ως προς την εξέλιξη της κύριας υπόθεσης και γ) ο χρόνος της συγγραφής (της μνήμης του αφηγητή -συγγραφέα) που είναι υστερόχρονος σε σχέση με όλα τα αφηγούμενα.]
- Μὴ μοῦ φέρετε τίποτε, ἔλεγεν ἡ μήτηρ μου, ἐγὼ δουλεύω καὶ τὸ θρέφω, 'σὰν πῶς ἔθρεψα καὶ σᾶς. Καὶ ὅταν ἔλθῃ ὁ Γιωργῆς μου ἀπ' τὴν ξενιτειά, θὰ τὸ προικίσῃ καὶ θὰ τὸ 'πανδρέψῃ. Ἀμ' τί θαρρεῖτε! Ἐμένα τὸ παιδί μου μὲ τὸ ὑποσχέθηκε. -Ἐγώ, μάνα, θὰ σὲ θρέφω καὶ σένα καὶ τὸ ψυχοπαίδι σου. -Ναί! ἔτσι μὲ τὸ εἶπε, ποῦ νἄχῃ τὴν εὐχή μου!
Ὁ Γιωργῆς ἤμην ἐγώ. Καὶ τὴν ὑπόσχεσιν ταύτην τὴν εἶχον δώσει ἀληθῶς, ἀλλὰ πολὺ προτήτερα.
Τα τρία επίπεδα του χρόνου στο απόσπασμα αυτό, εφόσον διευκρινίσουμε ότι παρόν της αφήγησης αποτελεί το γεγονός της δεύτερης υιοθεσίας, μπορούν να διακριθούν ως εξής:
α) η στιγμή κατά την οποία ο αφηγητής καταγράφει τις εμπειρίες του αυτές και αισθάνεται την ανάγκη να εξηγήσει τα λόγια της μητέρας του προς τα αδέρφια του (Ὁ Γιωργῆς ἤμην ἐγώ. Καὶ τὴν ὑπόσχεσιν ταύτην τὴν εἶχον δώσει ἀληθῶς, ἀλλὰ πολὺ προτήτερα.), στιγμή που αποτελεί το πιο πρόσφατο χρονικό επίπεδο σε σχέση με τον αναγνώστη και δηλώνει το υστερόχρονο σε σχέση με τα γεγονότα που καταγράφονται στην αφήγηση. Όταν δηλαδή ο αφηγητής καταγράφει τις σκέψεις του όλα τα γεγονότα της ιστορίας έχουν ήδη συμβεί.
β) η στιγμή που η μητέρα υπερασπίζεται την απόφασή της να μεγαλώσει και το δεύτερο κορίτσι που υιοθέτησε (- Μὴ μοῦ φέρετε τίποτε, ἔλεγεν ἡ μήτηρ μου, ἐγὼ δουλεύω καὶ τὸ θρέφω, 'σὰν πῶς ἔθρεψα καὶ σᾶς...), στιγμή που στα πλαίσια της αφήγησης αποτελεί το παρόν και άρα τα λόγια της μητέρας βρίσκονται σε επίπεδο συγχρονίας με τα γεγονότα της αφήγησης. Βρισκόμαστε δηλαδή στη στιγμή που έχει γίνει η δεύτερη υιοθεσία και το γεγονός αυτό αποτελεί το παρόν της αφήγησης.
γ) η υπόσχεση που είχε δώσει ο αφηγητής στη μητέρα του (Ἐγώ, μάνα, θὰ σὲ θρέφω καὶ σένα καὶ τὸ ψυχοπαίδι σου.), η οποία έχει ήδη συμβεί στο παρελθόν και βρίσκεται σε ένα προτερόχρονο επίπεδο σε σχέση με τα γεγονότα του παρόντος, δηλαδή της δεύτερης υιοθεσίας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου