Michelle Sheppard
Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»
Στο Αμάρτημα της μητρός μου υπάρχουν φράσεις που «αποβλέπουν στο να υπογραμμίσουν τη διάσταση ανάμεσα στον ώριμο αφηγητή και στην παιδική συνείδηση που προσλαμβάνει τα συμβάντα». Ποιες φράσεις μέσα στο κείμενο επιβεβαιώνουν αυτή την επισήμανση;
«Ἐνθυμοῦμαι ἀκόμη ὁποίαν ἐντύπωσιν ἔκαμεν ἐπὶ τῆς παιδικῆς μου φαντασίας ἡ πρώτη ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ διανυκτέρευσις.» Παρά το γεγονός ότι η αφήγηση της ενότητας μας δίνεται με εσωτερική εστίαση από την πλευρά του μικρού – αφηγητή, εντούτοις ανά διαστήματα βρίσκουμε σχόλια που υποδεικνύουν τη μεσολάβηση του ενήλικα αφηγητή. Ήδη στην αρχή της ενότητας όπου ο Γιωργής θα πρέπει για πρώτη φορά να περάσει τη νύχτα μέσα στην εκκλησία, κάτι που του προκάλεσε μεγάλο φόβο, ο ενήλικας αφηγητής παρεμβαίνει για να τονίσει πως η ένταση του φόβου οφειλόταν στην παιδική του φαντασία που εκλάμβανε κάθε ήχο και κάθε σκιά ως ένδειξη κάποιου τρομερού γεγονότος.
Η σαφέστερη πάντως παρέμβαση του ενήλικα αφηγητή γίνεται αμέσως μετά την προσευχή του μικρού – αφηγητή, ο οποίος θέλοντας να δείξει στη μητέρα του πως είχε ακούσει την προσευχή της στην εκκλησία, ζητά με τη σειρά του να πάρει αυτόν ο θεός για να σώσει την αδερφή του. Ο ενήλικας αφηγητής κατανοεί πόσο σκληρή υπήρξε αυτή του η αντίδραση και μετανιώνει για τη στάση του. «Δέν ἠσθανόμην ὁ ἀνόητος ὅτι τοιουτοτρόπως ἐκορύφωνα τὴν ἀπελπισίαν της! Πιστεύω νὰ μ' ἐσυγχώρησεν. Ἤμην πολὺ μικρὸς τότε, καὶ δὲν ἠδυνάμην νὰ ἐννοήσω τὴν καρδίαν της.»
Δείτε επίσης:
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου