Ερωτήσεις ΚΕΕ Πλάτωνα «Πολιτεία» Ενότητα 11η

David Olkarny

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πλάτωνα «Πολιτεία» Ενότητα 11η

Με ποιους εκφραστικούς τρόπους αισθητοποιείται η εικόνα του σπηλαίου και των δεσμωτών και ποιος είναι ο λειτουργικός ρόλος καθενός;

Ο Πλάτωνας θέλοντας να δώσει μια σύνθετη νοητική σύλληψη με τρόπο απλό κι εύληπτο χρησιμοποιεί μια σειρά εκφραστικών μέσων, που αφενός διευκολύνουν την κατανόηση όσων λέει κι αφετέρου τους προσδίδουν ιδιαίτερη παραστατικότητα.

• Ο κυριότερος εκφραστικός τρόπος είναι φυσικά η αλληγορία, καθώς η όλη εικόνα του σπηλαίου και των δεσμωτών δεν είναι παρά μια συνεχής μεταφορά ή παρομοίωση, με την οποία ο φιλόσοφος επιχειρεί να αναδείξει την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι πολίτες που δεν έχουν λάβει την κατάλληλη εκπαίδευση. Όπως, δηλαδή, οι δεσμώτες βλέπουν από την παιδικής τους ηλικία σκιές αντικειμένων που τις εκλαμβάνουν ως τη μόνη πραγματικότητα, έτσι και οι πολίτες αποδέχονται ως μόνη πραγματικότητα τα δεδομένα που δημιουργούν για εκείνους οι ισχυροί της κοινωνίας. Συνεπώς, όπως οι δεσμώτες μόλις λυθούν από τα δεσμά τους μπορούν να ανέβουν προς την έξοδο της σπηλιάς και ν’ αντικρίσουν το φως του ήλιου, έτσι και οι πολίτες μπορούν μέσω της παιδείας να ξεφύγουν από τα δεσμά της άγνοιας και να κατακτήσουν ολοένα και υψηλότερα επίπεδα γνώσης και αντίληψης, φτάνοντας κάποιοι από αυτούς μέχρι και στη θέαση της Ιδέας του Αγαθού. Μπορούν, έτσι, να φτάσουν στη συνειδητοποίηση πως υπάρχουν ιδεατές μορφές διαβίωσης και άρα να τις επιδιώξουν.

Η αλληγορία προσφέρει στο φιλόσοφο τη δυνατότητα της εύληπτης παρουσίασης μιας διανοητικής σύλληψης, η οποία θα ήταν δυσκολότερο να προσεγγιστεί μέσω της διαλεκτικής μεθόδου.

• Ένας εκφραστικός τρόπος που λειτουργεί ενισχυτικά στην απόδοση της αλληγορίας είναι η χρήση εικόνων. Ο Πλάτωνας φροντίζει να δώσει την αλληγορία του με εικόνες (οπτικές, ακουστικές, κινητικές) που είναι πολύ οικείες στους ακροατές/αναγνώστες του, βοηθώντας τους έτσι να παραστήσουν ευκολότερα στη σκέψη τους τη δική του σύλληψη και συνάμα διευκολύνοντας τη διατήρησή της στη μνήμη τους. Τις ποικίλες εικόνες της αλληγορίας μπορούμε να τις διακρίνουμε: α) σε οπτικές, που είναι και οι περισσότερες (η εικόνα του σπηλαίου, των δεσμωτών, της φωτιάς, των σκιών, του τοιχίου κ.α.), β) σε μία κινητική (οι άνθρωποι που μεταφέρουν τα αντικείμενα) και γ) σε μία ακουστική (οι ομιλίες των ανθρώπων που μεταφέρουν τα αντικείμενα).

Εύλογο είναι πως κάθε επιμέρους εικόνα έχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό στα πλαίσια της αλληγορίας. Έτσι, η σπηλιά σε ό,τι αφορά τους δεσμώτες συμβολίζει τον αισθητό κόσμο, τον κόσμο δηλαδή όπως γίνεται αντιληπτός με μόνη την επενέργεια των αισθήσεων, χωρίς παρέμβαση της λογικής και της διερεύνησης. Σε ό,τι αφορά τους πολίτες η σπηλιά είναι η πολιτική κοινωνία όπως διαμορφώνεται από τους κατέχοντες την εξουσία∙ ο κόσμος που δεν τον κυβερνούν οι φιλόσοφοι και οι πεπαιδευμένοι, που θα επιδίωκαν το βέλτιστο δυνατό για τους πολίτες, αλλά ο κόσμος των τυχάρπαστων πολιτικών που επιδιώκουν μόνο ίδια οφέλη.

Οι δεσμώτες είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται στο κατώτερο επίπεδο γνώσης και άρα αποδέχονται ως αληθινό μόνο ό,τι αντιλαμβάνονται με τις αισθήσεις τους. Εγκλωβισμένοι στο σκοτάδι της άγνοιας θεωρούν πως οι σκιές των πραγμάτων είναι η αληθινή εικόνα του κόσμου, στοιχείο που βρίσκει το αντίστοιχό τους στους απαίδευτους πολίτες που δεν αμφισβητούν τα δεδομένα της πολιτικής ζωής καθώς θεωρούν πως αυτά αποτελούν τη μόνη πιθανή έκφανση της πραγματικότητας. Πολίτες που γίνονται υποχείρια των ισχυρών της κοινωνίας, καθώς δεν έχουν την απαιτούμενη κριτική ικανότητα, δεν έχουν το πνευματικό εκείνο επίπεδο που θα τους επέτρεπε να διεκδικήσουν την καλύτερη δυνατή οργάνωση και λειτουργία της πολιτείας, όπως αυτή θα τους περεχόταν αν οι φιλόσοφοι και οι πεπαιδευμένοι είχαν τον έλεγχο της κοινωνίας.

Οι σκιές είναι το κακέκτυπο της πραγματικότητας που παρέχει στους ανθρώπους η προσέγγιση του κόσμου με μόνο μέσο τις αισθήσεις. Σύμφωνα με την εικόνα που πλάθει ο φιλόσοφος, αν οι άνθρωποι δεν είχαν καμία απολύτως παιδεία και δεν είχαν αναπτύξει την κριτική τους σκέψη, ο τρόπος που θα αντιλαμβάνονταν τον κόσμο γύρω τους θα ήταν τόσο ελλιπής και τόσο διαστρεβλωμένος, σα να έβλεπαν ακριβώς μόνο τις σκιές των πραγμάτων.

Η εικόνα αυτή των δεσμωτών που βλέπουν μόνο τις σκιές και ακούν μόνο τις ομιλίες εκείνων που μεταφέρουν τα αντικείμενα, θεωρώντας πως ακούν τις ομιλίες των σκιών, αποδίδει με εκπληκτική ενάργεια την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι άνθρωποι που δεν έχουν λάβει την αναγκαία παιδεία.

Το επίπεδο βέβαια της «εικασίας» είναι το κατώτερο δυνατό επίπεδο γνώσης, καθώς σε αυτό οι άνθρωποι προσεγγίζουν τον κόσμο μόνο με όσα τους προσφέρουν οι αισθήσεις τους, χωρίς καν να έχουν επίγνωση της ύπαρξης των αισθήσεων και φυσικά χωρίς να έχουν επίγνωση της πλήρους άγνοιας στην οποία βρίσκονται.

Τα δεσμά συμβολίζουν τις αισθήσεις, οι οποίες αν και βοηθούν τους ανθρώπους ν’ αντιληφθούν τα πράγματα γύρω τους, εντούτοις αν δε συνοδεύονται από τη χρήση της σκέψης και της λογικής, τότε παρέχουν μηδαμινά δεδομένα και φυσικά μια ελλιπέστατη κατανόηση της πραγματικότητας.

Το τοιχίο, το οποίο δεν επιτρέπει στους δεσμώτες να δουν τη φωτιά, αλλά και αυτούς που μεταφέρουν τα αντικείμενα, είναι το στοιχείο εκείνο που συντείνει στο να παραμένουν οι άνθρωποι δέσμιοι της πλάνης και της άγνοιας. Αν δεν υπήρχε το τοιχίο, οι δεσμώτες πολύ σύντομα θα κατανοούσαν πως ό,τι βλέπουν είναι το αποτέλεσμα μιας δράσης που τελείται σ’ ένα διαφορετικό επίπεδο. Θα αντιλαμβάνονταν δηλαδή πως η εικόνα που έχουν για τον κόσμο είναι παράγωγο των αισθήσεων και άρα θα προχωρούσαν στο αμέσως ανώτερο επίπεδο γνώσης, την «πίστιν», στο οποίο η εμπιστοσύνη των ανθρώπων στρέφεται στις ίδιες τις αισθήσεις και όχι στο προϊόν αυτών.

Η φωτιά, μαζί με τους ανθρώπους που μεταφέρουν τα αντικείμενα, συμβολίζει τις αισθήσεις και τη σχετική μεταφορά των δεδομένων στην αντίληψη του ανθρώπου. Έτσι, το τεχνητό φως της φωτιάς είναι η πρωταρχική πηγή γνώσης για τους ανθρώπους, που φυσικά δεν επαρκεί και δε συγκρίνεται με το φως του ήλιου, με τη γνώση που κατέχουν οι άνθρωποι μέσω της νόησης, της λογικής δηλαδή και της σκέψης.

Ο φωτεινός κόσμος έξω από τη σπηλιά είναι φυσικά ο κόσμος των ιδεών, η πραγματικότητα όπως γίνεται αντιληπτή με την πλήρη χρήση των νοητικών λειτουργιών. Η θέαση του κόσμου των ιδεών που κατακτάται μόνο μέσω της διαδικασίας της παιδείας φέρνει τους ανθρώπους στο γνωστικό επίπεδο της «διάνοιας».

Ενώ ο ήλιος συμβολίζει το ανώτατο επίπεδο γνώσης, τη θέαση της Ιδέας του Αγαθού (το ανώτατο επίπεδο γνώσης, η «νόηση», επιφυλάσσεται για τους βέλτιστους των πολιτών).

• Στους εκφραστικούς τρόπους του κειμένου θα πρέπει επίσης να εντάξουμε τη διαλογική του απόδοση, η οποία ενισχύει τη ζωντάνια της περιγραφής και την καθιστά πιο ενδιαφέρουσα για τον αναγνώστη. Με τη χρήση άλλωστε του β΄ προσώπου στα ρήματα του κειμένου ο αναγνώστης εκλαμβάνει τις προτροπές του φιλοσόφου πιο άμεσα, σα να ζητά απ’ τον ίδιο ο φιλόσοφος να φανταστεί το σπήλαιο και τους δεσμώτες.
• Τέλος να σημειώσουμε την παρομοίωση που χρησιμοποιεί ο Πλάτωνας, όταν αναφέρεται στο τοιχίο που βρίσκεται ανάμεσα στους δεσμώτες και τη φωτιά∙ ένα τοιχίο, όπως αυτό που χρησιμοποιούν οι ταχυδακτυλουργοί. Η παρομοίωση αυτή βοηθά ακόμη περισσότερο τους ακροατές/αναγνώστες να συσχετίσουν τις εικόνες που προσλαμβάνουν οι δεσμώτες με μια παράσταση, με κάτι το φτιαχτό. Οι σκιές, άλλωστε, που βλέπουν οι δεσμώτες, δεν είναι παρά η ατελής απεικόνιση της πραγματικότητας, όπως αυτή προκύπτει με μόνη τη συνδρομή των αισθήσεων. Παρόμοια ελλιπής είναι κι εικόνα που έχουν οι πολίτες για την πραγματικότητα της πολιτείας, αφού όλα όσα βιώνουν δεν είναι παρά προϊόν της θέλησης εκείνων που κατέχουν την εξουσία. Μόνο μέσω της παιδείας οι πολίτες θα κατανοήσουν το βαθμό στον οποίο οι έχοντες την εξουσία επηρεάζουν και διαμορφώνουν τα της πολιτείας, έτσι ώστε να εξυπηρετούνται τα δικά τους συμφέροντα.

Να χαρακτηρίσετε τη γλώσσα και το ύφος του Πλάτωνα στην αλληγορία του σπηλαίου και να εξηγήσετε το χαρακτηρισμό σας.

Ο Πλάτωνας φροντίζει ώστε η γλώσσα που χρησιμοποιεί, αλλά και το συνολικό ύφος της αλληγορίας να διακρίνεται από απλότητα. Συνθέτει την περιγραφή του με λέξεις του καθημερινού λόγου (σπήλαιον, παίδων, δεσμῶν, σκέλη, αὐχένας, πυρός, δεσμωτῶν κ.α.) και με εικόνες πολύ οικείες στους ακροατές, προκειμένου να σχηματίσουν εύκολα στη σκέψη τους τη συνολική εικόνα του σπηλαίου και των δεσμωτών. Έτσι, μια σύνθετη φιλοσοφική σκέψη τρέπεται σε μια εύληπτη εικόνα που κεντρίζει το ενδιαφέρον και εντυπώνεται στη μνήμη του ακροατή.

Παρατηρούμε πως προκειμένου να επιτύχει ακρίβεια στη διατύπωση και συνάμα να διατηρήσει συνοπτική τη διατύπωσή του χρησιμοποιεί αρκετούς σύνθετους ρηματικούς τύπους, καθώς με αυτούς εκφράζονται μονολεκτικά επιπλέον επιρρηματικές σχέσεις: περιάγειν (περιφέρω, περιστρέφω), παρῳκοδομημένον (αυτό που έχει οικοδομηθεί κοντά ή απέναντι), ὑπερέχοντα (αυτά που βρίσκονται πάνω από κάτι, ψηλότερα από κάτι), παραφερόντων (αυτοί που κρατούν κάτι και το παρουσιάζουν από μακριά).

Προκειμένου, επίσης, να δώσει με μεγαλύτερη σαφήνεια τις λεπτομέρειες της εικόνας του σπηλαίου χρησιμοποιεί επίθετα, τα οποία όχι μόνο ενισχύουν την παραστατικότητα του κειμένου, αλλά και την ποιητικότητα του λόγου: καταγείῳ (υπόγειος, αυτός που βρίσκεται μέσα στη γη), σπηλαιώδει (που μοιάζει με σπηλιά), μακράν, ἄτοπον (αλλόκοτος, παράδοξος). Αντιστοίχως, θέλοντας να αποδώσει με έμφαση το βάθος του σπηλαίου και την απόσταση που χωρίζει τους δεσμώτες από τη φωτιά και την έξοδο του σπηλαίου χρησιμοποιεί πολλά τοπικά επιρρήματα, που ενισχύουν την ακρίβεια στην περιγραφή: πρόσθεν, ἄνωθεν (από πάνω), πόρρωθεν (από μακριά), ὄπισθεν, μεταξύ, ἐπάνω.

Με την ποικιλία, άλλωστε, των εκφραστικών τρόπων δίνει ζωντάνια στην περιγραφή του και κατορθώνει συνολικά να δομήσει την αλληγορία του ευσύνοπτα, παραστατικά, με ακρίβεια και σαφήνεια, δημιουργώντας μια εικόνα που εγκλωβίζει με μεγάλη αποτελεσματικότητα τη σκέψη και τη φαντασία του αναγνώστη.