Philippe Fernandez
Γεώργιος Βιζυηνός «Το αμάρτημα της μητρός μου»
«Όχι δεν είναι ξένο το παιδί είναι δικό μου»: Τι είναι αυτό που κάνει τη μητέρα να θεωρεί «δικό της παιδί» την Κατερινιώ, αν και είναι υιοθετημένο;
«Δεν εἶναι ξένο τὸ παιδὶ! Εἶναι 'δικό μου! τὸ ἐπῆρα τριῶν μηνῶν ἀπὸ 'πάνω ἀπὸ τὸ λείψανο τῆς μάνας του• καὶ ὁσάκις ἔκλαιγε, τοῦ ἔβαζα τὸ βυζί μου 'στὸ στόμα του, γιὰ νὰ τὸ πλανέσω καὶ τὸ ἐτύλιξα μὲσ' στὰ σπάργανά σας, καὶ τὸ ἐκοίμησα μὲσ' στὴν κούνια σας. Εἶναι 'δικό μου τὸ παιδί, καὶ εἶναι ἀδελφή σας!»
Γονιός είναι αυτός που θα ξενυχτήσει δίπλα στο μωρό παρηγορώντας το για τη μικρή του αδιαθεσία, για τον πυρετό του, για τις φοβίες του και για την αίσθηση εγκατάλειψης που τόσο πρώιμα έχει περάσει στην αθώα του καρδιά. Γονιός είναι αυτός που θα κλάψει δίπλα στο απαρηγόρητο μωρό, θα μείνει κοντά του ως ακλόνητη επιβεβαίωση ότι δεν το εγκαταλείπουν όλοι γύρω του και ότι η αγάπη δεν τελείωσε τη μέρα που οι φυσικοί του γονείς έφυγαν μακριά του.
Κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει να είσαι μητέρα ή πατέρας, όπως οι γονείς που παίρνουν στην αγκαλιά τους ένα πληγωμένο παιδί και βρίσκουν δεκάδες τρόπους να το κάνουν να αισθανθεί ασφαλές ξανά. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το παιδί που υιοθετήθηκε από μια γυναίκα είναι με κάθε τρόπο το δικό της παιδί.
Δείτε επίσης:
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου