Κική Δημουλά «Σημείο Αναγνωρίσεως»
Το ποιητικό υποκείμενο φαίνεται να ταυτίζεται με το άγαλμα - γυναίκα. Ποια κοινά χαρακτηριστικά θα συνηγορούσαν σ’ αυτή την ταύτιση;
Η ποιήτρια αμέσως μόλις αντικρίζει το άγαλμα με τα δεμένα χέρια αναγνωρίζει σε αυτό τον εαυτό της κι αισθάνεται πως το ουσιαστικό σημείο αναγνωρίσεως είναι όχι τόσο το κοινό τους φύλο όσο τα δεμένα χέρια, η αιχμαλωσία δηλαδή που έχει καθηλώσει το άγαλμα. Η ταύτιση, επομένως, ανάμεσα στην ποιήτρια και το άγαλμα – γυναίκα εντοπίζεται στην κατάσταση εγκλωβισμού που βιώνουν και οι δύο, μια κατάσταση που εκφράζει εν τέλει διαχρονικά όλες τις γυναίκες. Η ποιήτρια βλέποντας το άγαλμα επικεντρώνει την προσοχή της, αφενός στο γεγονός ότι πρόκειται για μια γυναικεία μορφή και αφετέρου στο γεγονός ότι η γυναικεία αυτή μορφή παρουσιάζεται να έχει τα χέρια της δεμένα και να μην μπορεί να ξεφύγει από τα δεσμά της. Η εικόνα αυτή θυμίζει στην ποιήτρια τη δική της ζωή, καθώς και η ίδια ως γυναίκα αντιμετωπίζει μια ιδιάζουσα μορφή αιχμαλωσίας, η οποία βέβαια έχει επιβληθεί από την κοινωνία σε όλες τις γυναίκες και δυστυχώς θα συνεχίσει να επιβάλλεται σε όλες τις γυναίκες που θα γεννηθούν, μιας και η κοινωνία μοιάζει να εθελοτυφλεί απέναντι στην καταπίεση που βιώνουν οι γυναίκες. Χαρακτηριστικό, άλλωστε, για την αδυναμία της κοινωνίας να αναγνωρίσει την επίπονη κατάσταση αιχμαλωσίας που έχει επιβάλει στις γυναίκες είναι το γεγονός ότι όλοι όσοι βλέπουν το αιχμάλωτο άγαλμα, αντί να δουν το προφανές, ότι πρόκειται δηλαδή για μια εγκλωβισμένη γυναίκα, όπως είναι όλες οι γυναίκες του κόσμου, εκείνοι το βλέπουν ως ένα απλό άγαλμα και δεν αντιλαμβάνονται τους επίπονους συνειρμούς που δημιουργούνται σε κάθε γυναίκα που το αντικρίζει.
Το ποιητικό υποκείμενο φαίνεται να ταυτίζεται με το άγαλμα - γυναίκα. Ποια κοινά χαρακτηριστικά θα συνηγορούσαν σ’ αυτή την ταύτιση;
Η ποιήτρια αμέσως μόλις αντικρίζει το άγαλμα με τα δεμένα χέρια αναγνωρίζει σε αυτό τον εαυτό της κι αισθάνεται πως το ουσιαστικό σημείο αναγνωρίσεως είναι όχι τόσο το κοινό τους φύλο όσο τα δεμένα χέρια, η αιχμαλωσία δηλαδή που έχει καθηλώσει το άγαλμα. Η ταύτιση, επομένως, ανάμεσα στην ποιήτρια και το άγαλμα – γυναίκα εντοπίζεται στην κατάσταση εγκλωβισμού που βιώνουν και οι δύο, μια κατάσταση που εκφράζει εν τέλει διαχρονικά όλες τις γυναίκες. Η ποιήτρια βλέποντας το άγαλμα επικεντρώνει την προσοχή της, αφενός στο γεγονός ότι πρόκειται για μια γυναικεία μορφή και αφετέρου στο γεγονός ότι η γυναικεία αυτή μορφή παρουσιάζεται να έχει τα χέρια της δεμένα και να μην μπορεί να ξεφύγει από τα δεσμά της. Η εικόνα αυτή θυμίζει στην ποιήτρια τη δική της ζωή, καθώς και η ίδια ως γυναίκα αντιμετωπίζει μια ιδιάζουσα μορφή αιχμαλωσίας, η οποία βέβαια έχει επιβληθεί από την κοινωνία σε όλες τις γυναίκες και δυστυχώς θα συνεχίσει να επιβάλλεται σε όλες τις γυναίκες που θα γεννηθούν, μιας και η κοινωνία μοιάζει να εθελοτυφλεί απέναντι στην καταπίεση που βιώνουν οι γυναίκες. Χαρακτηριστικό, άλλωστε, για την αδυναμία της κοινωνίας να αναγνωρίσει την επίπονη κατάσταση αιχμαλωσίας που έχει επιβάλει στις γυναίκες είναι το γεγονός ότι όλοι όσοι βλέπουν το αιχμάλωτο άγαλμα, αντί να δουν το προφανές, ότι πρόκειται δηλαδή για μια εγκλωβισμένη γυναίκα, όπως είναι όλες οι γυναίκες του κόσμου, εκείνοι το βλέπουν ως ένα απλό άγαλμα και δεν αντιλαμβάνονται τους επίπονους συνειρμούς που δημιουργούνται σε κάθε γυναίκα που το αντικρίζει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου