Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 5η: πᾶν τὸ ἐναντίον τῆς πολιτικῆς ἀρετῆς: Ποιο πρόβλημα δημιουργείται με την εναλλαγή των όρων από τον Πρωταγόρα;

Hiroko Sakai 

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 5^η

πᾶν τὸ ἐναντίον τῆς πολιτικῆς ἀρετῆς: Ποιο πρόβλημα δημιουργείται με την εναλλαγή των όρων από τον Πρωταγόρα και τι μπορούμε να υποθέσουμε για την εξέλιξη του διαλόγου, δεδομένης της φροντίδας του Σωκράτη για ακριβολογία και ειδικά για ακριβείς ορισμούς των εννοιών;

Ο Πρωταγόρας, στην πρώτη ενότητα, ενημερώνει το Σωκράτη πως το μάθημα που διδάσκει είναι η ευβουλία στις ιδιωτικές και στις δημόσιες υποθέσεις. Στη διαπίστωση, μάλιστα, του Σωκράτη πως εννοεί την πολιτική τέχνη, ο σοφιστής απαντά θετικά.

Έπειτα, στα πλαίσια της μυθικής διήγησης, ο Πρωταγόρας αναφέρεται στην αιδώ και τη δικαιοσύνη, ως γνωρίσματα που ο Δίας ζήτησε να μοιραστούν σε όλους τους ανθρώπους. Με τον τρόπο αυτό διευρύνει την έννοια της πολιτικής αρετής στην οποία εντάσσει πέρα από την ευβουλία, την αιδώ και τη δικαιοσύνη. Ενώ, στην πέμπτη ενότητα, προχωρά σε μια ακόμη διεύρυνση της πολιτικής αρετής εντάσσοντας στα χαρακτηριστικά της και την ευσέβεια: «Ὧν ἐστιν ἕν καί ἡ ἀδικία καί ἡ ἀσέβεια καί συλλήβδην πᾶν τό ἐναντίον τῆς πολιτικῆς ἀρετῆς.»
Η τακτική αυτή του Πρωταγόρα να εντάσσει στα γνωρίσματα της πολιτικής αρετής όλο και περισσότερα στοιχεία θα δημιουργήσει εύλογα την απορία του Σωκράτη σχετικά με τη φύση της αρετής. Ο Σωκράτης, δηλαδή, θα θελήσει να μάθει αν η πολιτική αρετή είναι μια ευρύτερη έννοια που περικλείει άλλες επιμέρους έννοιες, όπως είναι η δικαιοσύνη και η ευσέβεια, ή αν αποτελεί μια ενιαία έννοια που απλώς την αποκαλούμε με διάφορους τρόπους.

«Ἒλεγες γαρ ὅτι Ζεύς τήν δικαιοσύνην καί τήν αἰδῶ πέμψειεν τοῖς ἀνθρώποις, καί αὖ πολλαχοῦ ἐν τοῖς λόγοις ἐλέγετο ὑπό σοῦ ἡ δικαιοσύνη καί σωφροσύνη καί ὁσιότης καί πάντα ταῦτα ὡς ἕν τι εἴη συλλήβδην, ἀρετή∙ ταῦτ’ οὖν αὐτά δίελθέ μοι ἀκριβώς τῷ λόγῳ, πότερον ἕν μέν τί ἐστίν ἡ ἀρετή, μόρια δέ αὐτῆς ἐστίν ἡ δικαιοσύνη καί σωφροσύνη καί ὁσιότης, ἤ ταῦτ’ ἐστίν ἅ νυνδή ἐγώ ἔλεγον πάντα ὀνόματα τοῦ αὐτοῦ ἑνός ὄντος∙» (Έλεγες ότι ο Δίας έστειλε στους ανθρώπους τη δικαιοσύνη και την αιδώ, και πάλι σε πολλά μέρη των λόγων σου αναφερόταν από σένα ότι η δικαιοσύνη και η σωφροσύνη και η οσιότητα αποτελούν μέρη της αρετής. Αυτό λοιπόν εξήγησέ μου με το λόγο σου: τι συμβαίνει από τα δύο, είναι η αρετή ένα πράγμα και η δικαιοσύνη και η οσιότητα είναι μέρη της, ή αυτά που έλεγα πριν λίγο είναι διαφορετικές ονομασίες ενός πράγματος;) [Μετάφραση: Γιώργος Γαζής, Ευθυμία Χατζηκυριάκου]

Σε ποιο σημείο του κειμένου γίνεται αναφορά στον καταμερισμό της εργασίας; Ποια σημασία τού αποδίδει ο Πρωταγόρας για την εξέλιξη του πολιτισμού και γιατί η πολιτική δεν μπορούσε να περιλαμβάνεται στον καταμερισμό αυτό;

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 5η: Ποια είναι τα συστατικά στοιχεία της αρετής και με ποιο τρόπο τα παρουσιάζει ο Πρωταγόρας;

Vivian Anderson

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 5^η

Ποια είναι τα συστατικά στοιχεία της αρετής - όπως εμφανίζονται στην ενότητα αυτή - και με ποιο τρόπο τα παρουσιάζει ο Πρωταγόρας;

[Η δικαιοσύνη και η οσιότητα, όπως φαίνεται από την αδικία και την ασέβεια που ο Πρωταγόρας παρουσιάζει ως το αντίθετο της πολιτικής αρετής. (Συστατικό στοιχείο είναι και η σωφροσύνη, αλλά με το χωρισμό των ενοτήτων στο διδακτικό βιβλίο βρίσκεται στην 7η ενότητα). Από αυτά τα στοιχεία (δικαιοσύνη, σωφροσύνη, οσιότητα) θα ξεκινήσει στη δεύτερη ερώτησή του ο Σωκράτης.]   

Η έννοια της πολιτικής αρετής διευρύνεται σ’ αυτήν την ενότητα περιλαμβάνοντας τη δικαιοσύνη και την ευσέβεια. Η διεύρυνση αυτή θα προκαλέσει στη συνέχεια την απορία του Σωκράτη σχετικά με τη φύση της αρετής, αν δηλαδή είναι μία και ενιαία ή αν διαχωρίζεται σε περισσότερες επιμέρους αρετές.

Η αναφορά στη δικαιοσύνη γίνεται αναλυτικά από τον Πρωταγόρα μέσα από τη σύγκριση της στάσης των πολιτών απέναντι σ’ όποιον ψευδώς ισχυρίζεται ότι κατέχει κάποια ικανότητα, όπως είναι η αυλητική τέχνη, και σ’ όποιον με ειλικρίνεια παραδέχεται για τον εαυτό του ότι είναι άδικος.

Με την έντονη αντίδραση του κοινωνικού συνόλου απέναντι σ’ εκείνους του πολίτες που είναι τόσο άφρονες ώστε να παραδεχτούν δημόσια ότι είναι άδικοι, ο Πρωταγόρας τονίζει την ιδιαίτερη σημασία που αποδίδεται στη δικαιοσύνη. Η ίδια η συνοχή και λειτουργία της πολιτείας βασίζεται ακριβώς στην κοινή συμμετοχή όλων στη δικαιοσύνη, γι’ αυτό και όποιος αδυνατεί να υιοθετήσει τις αρχές της δικαιοσύνης πρέπει να απομακρύνεται από την πολιτεία.
Η δεύτερη συστατική έννοια της αρετής, που αναφέρεται σ’ αυτήν την ενότητα, είναι η ευσέβεια. Η παρουσίαση, όμως, της ευσέβειας γίνεται πολύ συνοπτικά, όταν ο Πρωταγόρας κάνει λόγο για εκείνα τα αρνητικά στοιχεία που εξοργίζουν τους πολίτες και τους ωθούν να τιμωρούν τους νέους, μιας και οι νέοι άνθρωποι θα μπορούσαν να τα αποφύγουν με την επιμέλεια, την άσκηση και τη διδασκαλία. Τα αρνητικά αυτά στοιχεία είναι η αδικία και η ασέβεια, ό,τι δηλαδή είναι αντίθετο στην πολιτική αρετή. Η παρουσίαση, επομένως, της ευσέβειας γίνεται μέσα από την αναφορά της αντίθετης έννοιάς της, της ασέβειας, ως στοιχείου που οι νέοι οφείλουν να αποφεύγουν.

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 3η: Πώς εξυπηρετεί την οικονομία του μύθου (ενότητες 2 και 3) ο καταμερισμός των αρμοδιοτήτων ανάμεσα στον Προμηθέα και τον Επιμηθέα;

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 5η: Ποιες είναι οι μορφές της αγωγής κατά τον Πρωταγόρα και σε ποια σχέση βρίσκονται μεταξύ τους;

Laura Pierre-Louis

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 5^η

Ποιες είναι οι μορφές της αγωγής κατά τον Πρωταγόρα και σε ποια σχέση βρίσκονται μεταξύ τους;

ἐξ ἐπιμελείας καί ἀσκήσεως καί διδαχῆς

Ο Πρωταγόρας κατατάσσει την πολιτική αρετή στις ιδιότητες που μπορούν να αποκτήσουν οι άνθρωποι μέσω της αγωγής, η οποία πραγματώνεται με την επιμέλεια, την άσκηση και τη διδασκαλία.

Η επιμέλεια ως έννοια σημαίνει την προσωπική φροντίδα και τη φιλοπονία, την προσωπική δηλαδή διάθεση του ατόμου να εργαστεί προκειμένου να βελτιστοποιήσει τον εαυτό του. Η επιμέλεια τίθεται ως η πρωταρχική μορφή αγωγής, υπό την έννοια ότι χωρίς την προσωπική θέληση και διάθεση για συνεχή προσπάθεια, δεν είναι εφικτή, όχι μόνο η κατάκτηση της πολιτικής αρετής, αλλά και οποιαδήποτε άλλη μάθηση.  

Η άσκηση αναφέρεται ως η αμέσως επόμενη μορφή αγωγής, αναδεικνύοντας έτσι τη σημασία που έδινε ο Πρωταγόρας στην εξάσκηση για την εμπέδωση της αρετής. Η εξάσκηση λειτουργεί ως το απολύτως απαραίτητο συμπλήρωμα της διδασκαλίας.

Παρόλο που η διδασκαλία αποτελεί τη βασικότερη μορφή αγωγής, τα αποτελέσματά της δεν μπορούν να είναι τα επιθυμητά, αν οι μαθητευόμενοι δεν προχωρήσουν σε μια συνειδητή προσπάθεια εξάσκησης. Η εξάσκηση αποτελεί επί της ουσίας την πρακτική εφαρμογή όσων οι μαθητές ακούν σε θεωρητικό επίπεδο, κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας. Η θεωρητική μόνο γνωριμία με την έννοια της αρετής, δεν αποτελεί ικανοποιητική αγωγή, γι’ αυτό και η πρακτική εφαρμογή κρίνεται απολύτως αναγκαία.
Διαπιστώνουμε, επομένως, πως οι τρεις αυτές μορφές αγωγής βρίσκονται σε άρρηκτη σχέση μεταξύ τους. Η επιμέλεια, η διάθεση φιλοπονίας, αποτελεί την εσωτερική κινητήριο δύναμη που ωθεί τους νέους στην κοπιώδη εξάσκηση, προκειμένου να εμπεδώσουν όσα διδάσκονται.

Συμπληρωματικά ως προς τις μορφές αυτές, λειτουργούν οι νουθεσίες και οι τιμωρίες, που έρχονται να επαναφέρουν τους νέους στην επιδίωξη της αρετής, όταν η προσωπική τους επιθυμία για την ηθική τους εξύψωση, δεν επαρκεί. Οι νουθεσίες (συμβουλές) συνιστούν μια ήπια μορφή καθοδήγησης, σε αντίθεση με τις τιμωρίες, που με έντονα παρεμβατικό τρόπο, έρχονται να οδηγήσουν τους νέους στην ταύτιση της αμέλειας και της αδιαφορίας με τη συνεπαγόμενη τιμωρία. (Με μια αναγωγή στις διδαχές της ψυχολογίας, θα λέγαμε ότι η τιμωρία βασίζεται στις αρχές του συμπεριφορισμού, όπου η επίτευξη της καθοδήγησης του νέου επιχειρείται μέσω των αρνητικών ενισχύσεων.)

Θα πρέπει, επίσης, να σημειωθεί ότι μια βασική μορφή μάθησης για τους νέους είναι η μίμηση, η οποία όμως δεν αποτελεί συνειδητή μορφή αγωγής κι ως εκ τούτου δεν μπορεί να είναι ελεγχόμενη σε ικανοποιητικό βαθμό. Δεν είναι, δηλαδή, δεδομένο ότι ο νέος θα μιμηθεί το κατάλληλο πρότυπο, γι’ αυτό κι ο Πρωταγόρας δε τη συγκαταλέγει στις μορφές αγωγής.

Η αναφορά σε μια τόσο ασταθή μορφή αγωγής, όπως είναι η μίμηση, θα μπορούσε να εγείρει τις εύλογες αντιδράσεις του Σωκράτη.

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 4η: Στο χωρίο αυτό ο Πρωταγόρας φαίνεται να δέχεται ότι το θρησκευτικό συναίσθημα είναι έμφυτο. Πώς εξηγείται η άποψή του αυτή, αν τη συσχετίσουμε με τις γενικότερες περί θεών αντιλήψεις του;

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 5η: Ποια άποψη υποστηρίζει ο Πρωταγόρας για τα χαρακτηριστικά που οι άνθρωποι έχουν από τη φύση ή από τυχαίο γεγονός;

Joni Mcpherson

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 5^η

Ποια άποψη υποστηρίζει ο Πρωταγόρας για τα χαρακτηριστικά που οι άνθρωποι έχουν από τη φύση ή από τυχαίο γεγονός και ποια στάση τηρούν οι άλλοι άνθρωποι (της εποχής) απέναντι σ’ αυτά; Πώς κρίνετε τις απόψεις αυτές; Να αιτιολογήσετε την απάντησή σας.

Ο Πρωταγόρας αναφερόμενος στα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που είναι έμφυτα ή προκύπτουν σ’ αυτούς από κάποιο τυχαίο γεγονός, δεν ασχολείται με τις θετικές τους εκφάνσεις (σωματικός κάλλος και αρτιμέλεια), καθώς αυτές γίνονταν ευνοϊκά δεκτές, αλλά στις αρνητικές (ασχήμια, έλλειψη ύψους, καχεκτικότητα), μιας και αυτές ήταν δυσκολότερο να γίνουν αποδεκτές.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Πρωταγόρα οι Αθηναίοι αντιμετώπιζαν με συμπόνια τις αρνητικές αυτές περιπτώσεις και δεν οργίζονταν, ούτε επιχειρούσαν με τιμωρίες ή νουθεσίες να αλλάξουν τους ανθρώπους αυτούς, καθώς γνώριζαν πως μια τέτοια προσπάθεια θα ήταν μάταιη, αν όχι ανόητη.

Οι Αθηναίοι μέσα από αυτή την παρουσίαση εμφανίζονται ώριμοι και με πλήρη επίγνωση πως η φύση κάθε ανθρώπου έχει καθοριστική επίδραση για την τελική  διαμόρφωση κάποιων χαρακτηριστικών του, γεγονός που καθιστά ανώφελη οποιαδήποτε απόπειρα για βελτίωση ή αλλαγή τους.

Η διάθεση αποδοχής και κατανόησης που παρουσιάζουν οι Αθηναίοι, όπως την καταγράφει εδώ ο Πρωταγόρας, έρχεται σε αντίθεση με τη στάση που κρατούσε γενικά ο αρχαίος κόσμος απέναντι στα φυσικά ελαττώματα και ιδίως οι Σπαρτιάτες, που είχαν θεσμοθετημένο έλεγχο των νεογέννητων παιδιών, ώστε να κρατούν μόνο τα αρτιμελή. Πληροφορίες για την τακτική αυτή των Σπαρτιατών λαμβάνουμε από το κείμενο του Πλούταρχου που αναφέρεται στο έργο του Λυκούργου. (Βίοι Παράλληλοι, Λυκούργος, παράγραφος 16)

«Τὸ δὲ γεννηθὲν οὐκ ἦν κύριος ὁ γεννήσας τρέφειν, ἀλλ’ ἔφερε λαβὼν εἰς τόπον τινὰ λέσχην καλούμενον, ἐν ᾧ καθήμενοι τῶν φυλετῶν οἱ πρεσβύτατοι καταμαθόντες τὸ παιδάριον, εἰ μὲν εὐπαγὲς εἴη καὶ ῥωμαλέον, τρέφειν ἐκέλευον, κλῆρον αὐτῷ τῶν ἐνακισχιλίων προσνείμαντες· εἰ δ’ ἀγεννὲς καὶ ἄμορφον, ἀπέπεμπον εἰς τὰς λεγομένας ᾿Αποθέτας, παρὰ Ταΰγετον βαραθρώδη τόπον, ὡς οὔτε αὐτῷ ζῆν ἄμεινον ὂν οὔτε τῇ πόλει τὸ μὴ καλῶς εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς πρὸς εὐεξίαν καὶ ῥώμην πεφυκός.»

[Εκείνο που γεννιόταν δεν ήταν υπεύθυνος ο γονιός να το αναθρέψει, αλλά παίρνοντάς το, το έφερνε σε κάποιον τόπο που ονομαζόταν λέσχη, όπου συνεδρίαζαν οι γεροντότεροι της φυλής του, οι οποίοι αφού εξέταζαν το μικρό παιδί, εάν ήταν καλοφτιαγμένο και δυνατό, διέταζαν να το αναθρέψει, εκχωρώντας του έναν από τους 9.000 κλήρους∙ εάν ήταν ατελές και δύσμορφο, το έστελναν στους λεγόμενους αποθέτες,  σ’ έναν τόπο γεμάτο χαράδρες κοντά στον Ταΰγετο, γιατί θεωρούσαν πως ούτε για το ίδιο ήταν προτιμότερο να ζήσει ούτε για την πόλη, όποιο εξαρχής δεν είχε γεννηθεί για να έχει καλή υγεία και δύναμη.]

Η επιλογή αυτή που έκαναν οι Σπαρτιάτες έβρισκε την αιτιολογία της στο γεγονός ότι κάθε παιδί που γεννιόταν ανήκε στην πόλη και η πόλη είχε κάθε δικαίωμα να επιλέγει τους καλύτερους δυνατούς μελλοντικούς πολίτες, ώστε η συνέχειά της να μην υπονομεύεται από ασθενικά και ατελή άτομα.

Είναι προφανές, βέβαια, πως μια δημοκρατική κοινωνία αποδεικνύει το ήθος της με τον τρόπο που αντιμετωπίζει εκείνους τους πολίτες που χρειάζονται περισσότερο τη φροντίδα και την προστασία της. Επομένως, η αποδοχή και η συμπόνια που επιδεικνύουν οι Αθηναίοι απέναντι στους συμπολίτες τους που δεν έχουν την καλύτερη δυνατή διάπλαση, αποτελεί την ιδανική αντιμετώπιση.

Εντούτοις, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως η έκθεση/απόθεση των βρεφών που δεν είχαν την επιθυμητή αρτιμέλεια ήταν διαδεδομένη -όχι βέβαια θεσμοθετημένη- και στην Αθήνα, όπως και στις περισσότερες πόλεις του αρχαίου κόσμου, ενώ η συμπεριφορά των πολιτών απέναντι σε όσους είχαν σωματικές ατέλειες ήταν πολύ συχνά χλευαστική. Μια τέτοια αναφορά, όμως, δε θα εξυπηρετούσε το επιχείρημα που διατυπώνει ο Πρωταγόρας, γι’ αυτό και επιλέγει να παρουσιάσει τη συμπεριφορά εκείνων που αντιλαμβάνονται το ακούσιο των σωματικών ελλείψεων.

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 3η: Τι συμβολίζουν η Βία και το Κράτος, κατά τη γνώμη σας, σε συνδυασμό με την όλη παρουσία των θεών στο μύθο του Πρωταγόρα;

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 5η: Ο Πρωταγόρας, για να αποδείξει ότι όλοι μπορούν να κατέχουν την αρετή και ότι η αρετή διδάσκεται, χρησιμοποιεί δύο επιχειρήματα.

Paul Bond 

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 5^η

Ο Πρωταγόρας, για να αποδείξει (να προβάλει ως γενικά αποδεκτό) ότι όλοι μπορούν να κατέχουν την αρετή και ότι η αρετή διδάσκεται, χρησιμοποιεί δύο επιχειρήματα. Να τα καταγράψετε και να τα αξιολογήσετε.

α) Στην αρχή της ενότητας ο Πρωταγόρας θέτει ως δεδομένη την ιδέα της καθολικότητας της αρετής, μολονότι αυτό αποτελεί δικό του συμπέρασμα, που βασίζεται στις συμπεριφορές των ανθρώπων: «όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν πως ο καθένας μετέχει στη δικαιοσύνη και την άλλη πολιτική αρετή».

Προκειμένου, λοιπόν, να στηρίξει την άποψή του σχετικά με την καθολικότητα της αρετής, χρησιμοποιεί ένα επιχείρημα που αντλεί από την παρατήρηση της καθημερινότητας των Αθηναίων. Το επιχείρημα βασίζεται στο διαφορετικό τρόπο με τον οποίοι οι Αθηναίοι αντιμετωπίζουν εκείνον που ψευδώς ισχυρίζεται ότι κατέχει κάποια τέχνη κι εκείνον που με ειλικρίνεια αποδέχεται ότι δεν είναι δίκαιος.

Στην πρώτη περίπτωση εξοργίζονται με την ανειλικρίνεια του συμπολίτη τους και οι δικοί του τον συμβουλεύουν σαν να είναι τρελός, καθώς γίνεται εύκολα αντιληπτό το εάν κάποιος γνωρίζει μια τέχνη ή όχι.

Στην περίπτωση όμως της δικαιοσύνης, οι Αθηναίοι θεωρούν δεδομένο ότι όλοι οφείλουν να ισχυρίζονται πως είναι δίκαιοι, είτε αυτό είναι αλήθεια είτε όχι. Κι ενώ σε οποιοδήποτε άλλο ζήτημα απαιτούν ειλικρίνεια, ως προς το θέμα της δικαιοσύνης απαιτούν έστω και την ψευδή αποδοχή της, καθώς πιστεύουν πως εκείνος που δεν υιοθετεί και δεν αποδέχεται τη δικαιοσύνη, δεν πρέπει να ζει μαζί με τους άλλους ανθρώπους.

Η προθυμία, άλλωστε, των Αθηναίων να εθελοτυφλήσουν μπροστά στην πραγματική φύση των συνανθρώπων τους αναδεικνύει κατηγορηματικά τη μέγιστη σημασία που αποδίδουν στην ανάγκη της κοινής αποδοχής των θεμελιωδών αρχών της κοινωνικής συνύπαρξης.

Η πειστικότητα του επιχειρήματος είναι μερική μόνο, καθώς ο σοφιστής χρησιμοποιεί αφενός πορίσματα μιας εμπειρικής παρατήρησης κι αφετέρου τα παρουσιάζει μέσα από το πρίσμα του επιθυμητού. Οι Αθηναίοι πιστεύουν ότι «πρέπει» να λένε όλοι ότι είναι δίκαιοι και το βρίσκουν «αναγκαίο» να μην υπάρχει κανείς που να μη μετέχει στη δικαιοσύνη. Μέσα απ’ αυτές τις σκέψεις, δηλαδή, μας παρουσιάζει ο Πρωταγόρας τι θεωρούν οι Αθηναίοι ότι πρέπει να γίνεται και όχι τι ακριβώς γίνεται. Αυτή η προσέγγιση μας παρουσιάζει το δέον και το επιθυμητό, αλλά μας αποκρύπτει το είναι και το συμβαίνον.

β) Σε ό,τι αφορά το διδακτό της αρετής ο Πρωταγόρας διακρίνει σε δύο κατηγορίες τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων: εκείνα που είναι έμφυτα κι εκείνα που αποκτώνται μέσα από τη διδασκαλία και την εξάσκηση. Παράλληλα, παρουσιάζει τη στάση των ανθρώπων απέναντι στις αρνητικές εκφάνσεις αυτών των χαρακτηριστικών, ανατρέχοντας ουσιαστικά εκ νέου σε παραδείγματα αντλημένα από την παρατήρηση της καθημερινής συμπεριφοράς των πολιτών.

Για όσα, λοιπόν, αρνητικά γνωρίσματα έχουν οι άνθρωποι από τη φύση τους, οι συμπολίτες τους δεν οργίζονται μαζί τους, ούτε επιχειρούν να τους νουθετήσουν. Η καχεκτική διάπλαση του σώματος, η ασχήμια και το μικρό ύψος, για παράδειγμα, είναι στοιχεία που οι άνθρωποι αποκτούν από τη φύση τους ή τυχαία, οπότε όλοι αντιλαμβάνονται πως είναι μάταιο να επιχειρήσουν να τα αλλάξουν με τιμωρίες ή συμβουλές.

Σε σχέση, όμως, με τα θετικά γνωρίσματα που κάθε πολίτης μπορεί να αποκτήσει μέσα από τη διδασκαλία, την άσκηση και την επιμέλεια, οι άνθρωποι οργίζονται μ’ εκείνους που δεν έχουν φροντίσει να τ’ αποκτήσουν. Αν, δηλαδή, κάποιος έχει αρνητικά γνωρίσματα στο χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του, οι συμπολίτες του τον τιμωρούν ή το συμβουλεύουν, προκειμένου να τον αναγκάσουν να τα εξαλείψει ή τουλάχιστον να τα βελτιώσει μέσα από την κατάλληλη διδαχή και εξάσκηση. Σ’ αυτά τα αρνητικά χαρακτηριστικά, μάλιστα, που θα μπορούσε κάποιος να βελτιώσει με τη διδασκαλία, συγκαταλέγονται η αδικία και η ασέβεια, ό,τι δηλαδή είναι αντίθετο στην πολιτική αρετή.

Η σκέψη του Πρωταγόρα, επομένως, είναι πως εφόσον οι Αθηναίοι καταφεύγουν σε τιμωρίες και νουθεσίες, για να συνετίσουν εκείνους που δεν έχουν αποκτήσει θετικές συμπεριφορές και θετικά γνωρίσματα του χαρακτήρα, είναι εύλογο πως θεωρούν ότι τα στοιχεία που συνιστούν την πολιτική αρετή μπορούν να αποκτηθούν απ’ όλους, αν τους δοθεί η κατάλληλη διδασκαλία.

Το δεύτερο επιχείρημα, παρά την προφανή λογική που απορρέει από την εμπειρική παρατήρηση, ενέχει ορισμένες αντιφάσεις και ατέλειες που μειώνουν την πειστικότητά του:

• Στην εισαγωγική παρουσίαση του επιχειρήματος ο σοφιστής αναφέρει πως οι άνθρωποι θεωρούν ότι η αρετή μπορεί να διδαχτεί και ότι αποκτάται με επιμέλεια, απ’ όποιον την αποκτά (ᾧ ἂν παραγίγνηται), υπονομεύοντας έτσι την αρχή της καθολικότητας που είχε προηγουμένως υποστηρίξει.
• Το ίδιο συμβαίνει και όταν αναφέρεται στα θετικά επίκτητα γνωρίσματα, όταν λέει: εάν κάποιος δεν τα έχει (ἐάν τις ταῦτα μὴ ἔχῃ), όπου επί της ουσίας παραδέχεται ότι δεν τα αποκτούν όλοι οι άνθρωποι. Η αδυναμία αυτή των ανθρώπων προσκρούει τόσο με την καθολικότητα της αρετής, όσο και με τη σκέψη ότι όλοι μπορούν να διδαχτούν και να αποκτήσουν την πολιτική αρετή.
• Με τη διαπίστωση του επιχειρήματος «ὅσα δὲ ἐξ ἐπιμελείας καὶ ἀσκήσεως καὶ διδαχῆς οἴονται γίγνεσθαι ἀγαθὰ ἀνθρώποις» ο Πρωταγόρας παρουσιάζει ως δεδομένο αυτό που οφείλει να αποδείξει, έχουμε δηλαδή λήψη του ζητουμένου.

Οι ελλείψεις του επιχειρήματος θεραπεύονται μόνο αν δεχτούμε ότι ο Πρωταγόρας εννοεί, έστω κι αν δεν το διατυπώνει έτσι, ότι όλοι εν δυνάμει μπορούν να μετέχουν της πολιτικής αρετής και πως όλοι έχουν τη δυνατότητα να τη διδαχτούν. Αν γίνει αυτή η διευκρίνιση τότε μπορούν να υπάρξουν εξαιρέσεις στην καθολικότητα και στο διδακτό της αρετής, χωρίς να καταρρίπτονται οι θέσεις του σοφιστή.

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 3η: Πώς εξυπηρετεί την οικονομία του μύθου (ενότητες 2 και 3) ο καταμερισμός των αρμοδιοτήτων ανάμεσα στον Προμηθέα και τον Επιμηθέα;

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 5η: οὐ φύσει ἀλλὰ διδακτόν: Ποιο είναι το νόημα της διάκρισης αυτής;

Mitch Dobrowner

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 5^η

οὐ φύσει ἀλλὰ διδακτόν: Ποιο είναι το νόημα της διάκρισης αυτής; Να τη συσχετίσετε με την αριστοκρατική (αρχαϊκή) αντίληψη της ηθικής και τις γενικότερες αντιλήψεις των σοφιστών.

[Σύμφωνα με την αρχαϊκή αντίληψη περί ηθικής, οι ιδιότητες -τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου- δίνονται εκ φύσεως και όσο «ανώτερο» είναι το γένος, η γενιά, τόσο ανώτερα, «ευγενέστερα», τα χαρακτηριστικά. Η διδασκαλία των σοφιστών αμφισβητεί αυτή την ηθική και μερικοί από τους σοφιστές διατυπώνουν θέσεις στις οποίες η ανθρωπότητα θα φτάσει ξανά στην εποχή του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, όπως ότι οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους ίσοι και οι ανισότητες είναι θέμα κοινωνικών συμβάσεων. Με το οὐ φύσει θα εννοήσουμε ότι δεν δίνεται «έτοιμη» από τη φύση η πολιτική αρετή, αλλά δίνεται μόνο ως δυνατότητα σε όλους. Τα υπόλοιπα είναι θέμα διδασκαλίας και διαπαιδαγώγησης (όπως θα τονίσει στα επόμενα ο Πρωταγόρας). Η διάκριση φύσει - διδακτόν μπορεί να συσχετιστεί με τη θεμελιώδη διάκριση των σοφιστών σε φύσει και νόμῳ. Ο διδάσκων θα μπορούσε να αναφερθεί σ' αυτή, αφού πρόκειται για αντίληψη που διαπερνά την αρχαία ελληνική σκέψη σε πολλές εκφράσεις της, όπως η τραγωδία και η ιστορία του Θουκυδίδη. Η διάκριση φύσει και νόμῳ είναι ένα από τα σημεία που διαφοροποιούν τους σοφιστές μεταξύ τους. Ο Πρωταγόρας ανήκει στους υποστηρικτές του νόμου, αντίθετα π.χ. με τον Ιππία.]  

Η θέση του Πρωταγόρα είναι πως οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι η πολιτική αρετή δεν προκύπτει εκ φύσεως, αλλά επέρχεται ως αποτέλεσμα διδασκαλίας και επιμέλειας, γι’ αυτό άλλωστε και μεριμνούν με τιμωρίες και συμβουλές να κατευθύνουν τα νέα άτομα προς τη σωστή συμπεριφορά.

Σύμφωνα με την άποψη αυτή, η απόκτηση της πολιτικής αρετής δεν μπορεί να προκύψει αυτόματα, όπως άλλα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που είναι έμφυτα και εκδηλώνονται χωρίς να απαιτηθεί κάποια προσπάθεια. Η πολιτική αρετή υπάρχει απλώς ως δυνατότητα στους ανθρώπους, κάτι που σημαίνει ότι για να επιτευχθεί η κατάκτησή της απαιτείται κατάλληλη διδασκαλία από μέρους των γονιών και των παιδαγωγών, ώστε το παιδί να αντιληφθεί από νωρίς ποιες συμπεριφορές γίνονται αποδεκτές και ποιες όχι.

Σε αντίθεση, πάντως, με την αριστοκρατική αντίληψη περί ηθικής που πρέσβευε πως η ευγενική καταγωγή συνοδευόταν και με τις καλύτερες δυνατές ηθικές αρετές, οι σοφιστές θεωρούσαν πως οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι και με κοινές δυνατότητες εξέλιξης, οι οποίες διαφοροποιούνταν ανάλογα με την αγωγή που λάμβανε το άτομο και φυσικά λόγω των κοινωνικών συμβάσεων που κατέτασσαν και χαρακτήριζαν τους ανθρώπους ανάλογα με την κοινωνική τους θέση.

Θα πρέπει, επίσης, να σημειωθεί πως η διάκριση ανάμεσα στα εκ φύσεως χαρακτηριστικά και σ’ εκείνα που προέκυπταν χάρη στη διδασκαλία, βρίσκεται σε συστοιχία και με τη διάκριση σε φύσει και νόμῳ, ανάμεσα δηλαδή σε ό,τι αποτελούσε έκφανση της φύσης του ανθρώπου και σε ό,τι προκρινόταν ως σωστό με βάση τους νόμους και τις αποφάσεις που λάμβαναν τα άτομα ως μέλη μιας κοινωνίας. Σε αυτή τη διάκριση, βέβαια, δεν υπήρχε ταύτιση ανάμεσα στις απόψεις των σοφιστών, καθώς ενώ ο Πρωταγόρας δίνει το προβάδισμα στις επιλογές που αποτελούσαν έκφραση του κοινωνικού συνόλου, σε ό,τι δηλαδή αποτελούσε νόμο της κοινωνίας, άλλοι σοφιστές, όπως ο Ιππίας, θεωρούσαν πως θα έπρεπε οι άνθρωποι να ακολουθούν τις επιταγές της φύσης και να μην κινούνται με βάση τις κοινωνικές συμβάσεις. Στην παρέμβαση, για παράδειγμα, που κάνει ο Ιππίας στη συζήτηση ανάμεσα στον Πρωταγόρα και το Σωκράτη, στα πλαίσια του πλατωνικού διαλόγου, ο Ιππίας λέει μεταξύ άλλων: «ὦ ἄνδρες, ἔφη, οἱ παρόντες, ἡγοῦμαι ἐγὼ ὑμᾶς συγγενεῖς τε καὶ οἰκείους καὶ πολίτας ἅπαντας εἶναι [337d] φύσει, οὐ νόμῳ: τὸ γὰρ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φύσει συγγενές ἐστιν, ὁ δὲ νόμος, τύραννος ὢν τῶν ἀνθρώπων, πολλὰ παρὰ τὴν φύσιν βιάζεται.» (Άνδρες, είπε, όσοι είστε παρόντες, εγώ θεωρώ ότι είστε συγγενείς, φίλοι και συμπολίτες από τη φύση και όχι από το νόμο. Γιατί το όμοιο είναι συγγενικό με το όμοιό του χάρη στη φύση, ενώ ο νόμος που είναι ο δυνάστης των ανθρώπων, εξαναγκάζει σε πολλά που είναι αντίθετα προς τη φύση.»

Η διάκριση αυτή ανάμεσα σε όσα είναι σύμφωνα με τη φύση και σε όσα επιβάλλονται με το νόμο απασχολεί ιδιαίτερα τη σκέψη των αρχαίων Ελλήνων, υπό την έννοια ότι ενώ κάποιοι θεωρούν πως οι νόμοι ωθούν τους ανθρώπους να εξευγενίσουν και να συγκρατήσουν αρνητικές διαθέσεις και ορμές που προκύπτουν από τη φύση, άλλοι τονίζουν ότι οι νόμοι καταπιέζουν τους ανθρώπους και τους εξαναγκάζουν σε πράξεις και τρόπους ζωής που δεν είναι σύμφωνοι με τη φύση τους και άρα έχουν αρνητικές συνέπειες για τους ανθρώπους.

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 4η: Ποια άποψη εκφράζει για τη γλώσσα ο Πρωταγόρας; Να τη συγκρίνετε με τις απόψεις του Ηροδότου για το ίδιο θέμα.

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 5η: Ο Πρωταγόρας υποστηρίζει α) ότι, σύμφωνα με το μύθο, ο Δίας έδωσε σε όλους τους ανθρώπους την αἰδῶ και τη δίκη, και β) ότι η πολιτική αρετή διδάσκεται.

Neil Camara

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 5^η

Ο Πρωταγόρας υποστηρίζει α) ότι, σύμφωνα με το μύθο, ο Δίας έδωσε σε όλους τους ανθρώπους την αἰδῶ και τη δίκη, και β) ότι η πολιτική αρετή διδάσκεται. Νομίζετε ότι υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στις δύο αυτές θέσεις του Πρωταγόρα; Να δικαιολογήσετε την απάντησή σας.

[Ο Δίας δεν μπορεί να εξασφαλίσει την καθολικότητα των δύο αρετών στους ανθρώπους, αφού αυτές δεν αποτελούσαν μέρος της αρχικής τους φύσης. Χρειάζεται επομένως η διδασκαλία. Δεν υπάρχει αντίφαση αν με το Δία, όπως και με την έκφραση φύσει, εννοήσουμε την προδιάθεση, το δυνάμει (με τη διατύπωση του Αριστοτέλη) που μετατρέπεται σε ἐνεργείᾳ με τη διδασκαλία.]  

Η παρουσίαση του μύθου έχει καθαρά συμβολικό χαρακτήρα, γεγονός που σημαίνει ότι η προσφορά του Δία αποτελεί μια ηθική εξέλιξη των ανθρώπων που προέκυψε από την ανάγκη για αρμονική συνύπαρξη. Η αιδώς και η δίκη απέκτησαν πρωταρχική σημασία, όταν οι άνθρωποι απέκτησαν κοινωνική υπόσταση και άρα υποχρεώσεις έναντι των λοιπών μελών της κοινωνίας. Υπ’ αυτή την έννοια μπορούμε να αντιληφθούμε πως τα στοιχεία που συνθέτουν την πολιτική αρετή δεν προκύπτουν αυτόματα στους ανθρώπους, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως είναι αντίθετα προς της φύση τους, προϋποθέτουν απλώς διδασκαλία και καθοδήγηση προκειμένου να ισχυροποιηθούν και να λειτουργήσουν ως βασικά χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς του ατόμου. Αποτελούν, δηλαδή, προϋπάρχουσες διαθέσεις, οι οποίες όμως δεν μπορούν να εκδηλωθούν, αν δε ληφθεί η κατάλληλη μέριμνα και αγωγή. Μπορούμε, άλλωστε, να διαπιστώσουμε πως το ίδιο συμβαίνει και με κάποιες εγγενείς δυνατότητες του ανθρώπου, όπως για παράδειγμα με την ομιλία. Ενώ, το άτομο γεννιέται έχοντας έμφυτη την ικανότητα παραγωγής ήχων, δεν μπορεί να φτάσει στην ικανότητα άρθρωσης, χωρίς τη διαδικασία της μίμησης και τη φροντίδα των γονιών να διδάξουν στο μικρό παιδί πώς να σχηματίσει λέξεις.

Επομένως, αν ερμηνεύσουμε την παρέμβαση του Δία, που μας δίνεται στο μύθο, ως μια εν δυνάμει κατάσταση ηθικής βελτίωσης των ατόμων, τότε δεν υπάρχει αντίφαση με την ανάγκη διδασκαλίας, εφόσον πολλές από τις δυνατότητες των ανθρώπων εκδηλώνονται και βελτιστοποιούνται μέσα από την αγωγή και την εξάσκηση.

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 4η: πολιτική αρετή, αιδώς, δίκη

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 5η: Από πού προέρχεται, σύμφωνα με τον Πρωταγόρα, η πολιτική αρετή;

Conni Togel

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 5^η

Από πού προέρχεται, σύμφωνα με τον Πρωταγόρα, η πολιτική αρετή;

Η πολιτική αρετή σύμφωνα με τον Πρωταγόρα επέρχεται ως αποτέλεσμα διδασκαλίας, άσκησης και επιμέλειας. Σε αντίθεση, δηλαδή, με τα γνωρίσματα της εξωτερικής εμφάνισης ενός ατόμου, τα οποία προκύπτουν τυχαία και αποτελούν έμφυτα χαρακτηριστικά του, τα στοιχεία που συναποτελούν την πολιτική αρετή, όπως είναι η δικαιοσύνη και ο σεβασμός, είναι επίκτητα γνωρίσματα που μπορούν να γίνουν κτήμα του ατόμου, εάν τα διδαχθεί και αν ληφθεί μέριμνα για την εμπέδωσή τους.

Η μέριμνα για την εμπέδωσή τους, βέβαια, περιλαμβάνει και την έννοια της τιμωρίας, καθώς το άτομο που φέρεται άδικα και με ασέβεια, προκειμένου να αντιληφθεί το λάθος του, πρέπει να έρθει αντιμέτωπο με τις κατάλληλες κυρώσεις. Έτσι, ενώ οι άνθρωποι αποδέχονται την εξωτερική εμφάνιση ενός ατόμου, χωρίς να καταφεύγουν σε μάταιες συμβουλές και ανώφελες τιμωρίες, τηρούν αυστηρή στάση απέναντι στα ελαττώματα του ατόμου που μπορούν να βελτιωθούν με την κατάλληλη διδαχή.

Η ενστάλαξη, επομένως, των συμπεριφορών κι επιγνώσεων που συνιστούν την πολιτική αρετή, στους νέους ανθρώπους, επιτυγχάνεται μέσα από την κατάλληλη διδασκαλία, τη συνεχή άσκηση, τις νουθεσίες, αλλά και την επιβολή κυρώσεων σε περίπτωση που το άτομο δεν κατανοεί πλήρως την αξία τους και καταφεύγει σε ανεπιθύμητες συμπεριφορές.

Ερωτήσεις ΚΕΕ Πρωταγόρας Ενότητα 4η: Εκκλησία του Δήμου