Richard Young
Τη σχέση της με την ποίηση η Πολυδούρη την ομολογεί και σε ένα από τα τελευταία και ανέκδοτα ποιήματά της με τον εύγλωττο τίτλο Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον:
Λοιπόν γιατί να δέχομαι το κάλεσμα της Μούσας;
Σαρκάζει η πίστη μέσα μου των θείων και των γηίνων.
Μια ανόσια λύρα των παθών σε μένα δεν ταιριάζει.
Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον.
Ποια η σχέση του αποσπάσματος με το Μόνο γιατί μ’ αγάπησες;
Η Πολυδούρη, όπως σαφέστατα δηλώνει στο «Μόνο γιατί μ’ αγάπησες», συνθέτει τα ποιήματά της μόνο γιατί εκείνος την αγάπησε και μέσα από την αγάπη του έδωσε νόημα και αξία στην ύπαρξή της. Αντιστοίχως, στο ποίημα «Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον», η ποιήτρια δηλώνει κατηγορηματικά πως οι στίχοι της είχαν αποδέκτη μόνο εκείνον και πως δεν υπήρχε άλλος λόγος για να γράψει τα ποιήματά της και φυσικά δεν υπήρχε άλλος αποδέκτης. Από τη στιγμή, επομένως, που εκείνος δεν υπάρχει πια, η ποιήτρια δεν θεωρεί ότι έχει κανένα λόγο να δέχεται το κάλεσμα της Μούσας, δεν έχει κανένα λόγο να ανταποκρίνεται στις ποιητικές εμπνεύσεις, μιας και θα ήταν ανόσιο να γράψει ποιήματα ή να εξυμνήσει κάποιο ερωτικό πάθος, μόνο και μόνο για να γράψει ένα ακόμη ποίημα. Η Πολυδούρη δεν καταφεύγει στην ποίηση γιατί αποζητά από την ποιητική της ενασχόληση κάποιου είδος καταξίωση, ούτε έχει καμία πρόθεση να απευθύνει ερωτικό λόγο σε κάποιον που δεν είναι ο αγαπημένος της. Τα τραγούδια της γράφτηκαν μόνο για εκείνον, γι’ αυτό και ο χαμός του έχει κλονίσει την πίστη μέσα της και την έχει οδηγήσει σε μια κυνική διάθεση απέναντι σε όσα συνεχίζουν να υπάρχουν από τη στιγμή που εκείνος έχει χαθεί.
Δείξτε πώς η μετρική μορφή υπηρετεί το ποιητικό αποτέλεσμα.
Η ποιήτρια από τον πρώτο κιόλας στίχο δηλώνει πως τα λόγια της αποτελούν ένα τραγούδι για τον αγαπημένο της. Η μουσική αυτή διάσταση του ποιήματος ενισχύεται από τη μετρική του μορφή, καθώς ο ίαμβος που επιλέγει η ποιήτρια κινείται κοντά στο ρυθμό και την αρμονία της καθημερινής ομιλίας, επιτρέποντας την απόδοση του ποιήματος ως τραγουδιού. Πέραν, όμως, από την εναλλαγή των ιαμβικών δωδεκασύλλαβων (και ενδεκασύλλαβων) με τους ιαμβικούς εφτασύλλαβους, η ποιήτρια ενισχύει τη μουσικότητα του ποιήματος και με τη χρήση της ομοιοκαταληξίας (ομοιοκαταληκτούν ο 1ος με τον 5ο και ο 2ος με τον 4ο, αφήνοντας ελεύθερο τον 3ο στίχο κάθε στροφής).
Δείτε επίσης:
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου