Νικόλας Κολοκοτρώνης «Αυτή τη φορά»

Bonnie Bruno

Νικόλας Κολοκοτρώνης «Αυτή τη φορά»

Ένα όνειρο

ένα χαμόγελο

ένα ποτήρι

αυτή τη φορά θα τα καταφέρω

πίσω από φωτογραφίες κι αναμνήσεις

έκρυβα τη θλίψη, το φόβο, μισή ελπίδα

σε δάση πορφυρά από κλαμένα μάτια

σε κύκνεια άσματα της στιγμής

σε δρόμους από καιρό έρημους

τώρα ο ήλιος ξεπαγώνει

ζεσταίνει τις ταράτσες

φωτίζει τα παράθυρα και τα νέα πρόσωπα

αυτή τη φορά θα τα καταφέρω

ένα γέλιο

μια ματιά

μια απόφαση

σε εικόνα προσευχή

δύναμη στο βάθος

άγγιγμα ψυχής

συγχωρώ

κλαίω, χαμογελώ

δυναμώνω

αγαπώ

αυτή τη φορά θα τα καταφέρω

Νικόλας Κολοκοτρώνης, Ο δρόμος του ήλιου, Εκδόσεις Γραφές

Η δυνατότητα του ατόμου να μαθαίνει από τα λάθη του, να αποκτά μια πιο θετική στάση απέναντι στη ζωή και να βγαίνει ψυχικά ισχυρότερος από τις δοκιμασίες του παρελθόντος, βρίσκεται στον πυρήνα του ποιήματος αυτού. Ο ποιητής είναι έτοιμος να δοκιμαστεί ξανά στον απαιτητικό στίβο της ζωής, έχοντας την πεποίθηση και προσδοκία πως αυτή τη φορά θα τα καταφέρει∙ όχι γιατί δεν θα υπάρχουν προβλήματα και δυσχέρειες, αλλά γιατί αυτή τη φορά δεν θα επιτρέψει στις αντιξοότητες της ζωής να του κλείσουν το δρόμο και να τον εξωθήσουν στην παραίτηση.

«Ένα όνειρο

ένα χαμόγελο

ένα ποτήρι

αυτή τη φορά θα τα καταφέρω»

Με όπλα απλά, μα αναγκαία, όπως ένα όνειρο -ένας στόχος προς επίτευξη- που θα προφυλάσσει το άτομο από την αίσθηση πως οι μέρες περνούν χωρίς προσανατολισμό και θα του δίνουν κουράγιο κι απαντοχή απέναντι στα πλείστα προβλήματα της ζωής. Ένα χαμόγελο, που θα φανερώνει τόσο τη θετική διάθεση απέναντι στους συνανθρώπους και συνοδοιπόρους, όσο και την επίγνωση του ατόμου πως τώρα πια έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει ό,τι κι να βρεθεί στο δρόμο του, χωρίς να λυγίζει ή να διστάζει όπως πριν. Κι ένα ποτήρι, σύμβολο εδώ της διάθεσης του ατόμου να μην προσπερνά τις μικρές χαρές και τις μικρές νίκες της καθημερινότητας δίχως να τις «γιορτάζει». Τώρα πια το ποιητικό υποκείμενο δεν θα δίνει το χρόνο του και την έγνοια του μόνο στις λύπες και τις απογοητεύσεις, τώρα πια γνωρίζει πως κάθε επίτευγμα, όσο μικρό κι αν μοιάζει, πρέπει να αναγνωρίζεται κι αυτό∙ λίγο κρασί, λοιπόν, αφιερωμένο σε όσα κατορθώθηκαν∙ λίγο κρασί που θα συνοδεύει τις απαραίτητες στιγμές γαλήνης στο κλείσιμο της κάθε ημέρας.

«πίσω από φωτογραφίες κι αναμνήσεις

έκρυβα τη θλίψη, το φόβο, μισή ελπίδα

σε δάση πορφυρά από κλαμένα μάτια

σε κύκνεια άσματα της στιγμής

σε δρόμους από καιρό έρημους»

Μέχρι πρότινος ο ποιητής βρισκόταν δέσμιος της θλίψης εκείνης που δεν επιτρέπει τη δράση και την ενεργή βίωση της ζωής, αλλά εγκλωβίζει το άτομο σ’ έναν ανώφελο μηρυκασμό του παρελθόντος. Προσπαθούσε, έτσι, μάταια να κρύψει τον πόνο του πίσω από τις αναμνήσεις και τις φωτογραφίες ευτυχισμένων στιγμών του παρελθόντος∙ προσπαθούσε μάταια να αποκρύψει το φόβο και τη θρυμματισμένη του ελπίδα, ανατρέχοντας σε όσα είχαν κάποτε συμβεί, μη θέλοντας ν’ αντικρίσει και ν’ αποδεχτεί τις ελλείψεις  και την οδύνη του παρόντος.

Η θλίψη του, ωστόσο, ήταν παρούσα στα κόκκινα απ’ το κλάμα μάτια, στους μικρούς καθημερινούς θανάτους της ψυχής του, μα και στην ανώφελη επιστροφή του εκεί που από καιρό δεν υπήρχε πια κανείς∙ στους δρόμους του παρελθόντος.

«τώρα ο ήλιος ξεπαγώνει

ζεσταίνει τις ταράτσες

φωτίζει τα παράθυρα και τα νέα πρόσωπα

αυτή τη φορά θα τα καταφέρω»

Μετά από ένα μεγάλο διάστημα που παρέμεινε δοσμένος στον πόνο, ο ποιητής αισθάνεται να ξημερώνει μια νέα εποχή στη ζωή του. Ο ζωοδότης ήλιος κατορθώνει να ζεστάνει ξανά την ερημωμένη ψυχή του και να του μεταδώσει ένα πολύτιμο αίσθημα αισιοδοξίας. Ο χειμώνας της θλίψης φτάνει στο τέλος του, καθώς ο ήλιος ζεσταίνει και πάλι τις ταράτσες, και με το λαμπρό του φως φωτίζει τα παράθυρα των σπιτιών, μα και τα νέα πρόσωπα που έρχονται στη ζωή του ποιητικού υποκειμένου.

Η αίσθησή του πως αυτή τη φορά θα τα καταφέρει καθρεφτίζει υπ’ αυτή την έννοια μια βαθύτερη εσωτερική αλλαγή, αφού πλέον τη θέση της θλίψης έχει λάβει η αισιοδοξία κι η αυτοπεποίθηση. Ό,τι πριν φάνταζε θλιβερό και ανούσιο, τώρα αποκτά μια νέα θελκτικότερη όψη, αφού τώρα γίνονται αντιληπτές οι πλείστες δυνατότητες που προσφέρει η ζωή και το ποιητικό υποκείμενο είναι σε θέση να αναγνωρίσει τις ελπιδοφόρες προοπτικές του μέλλοντος.

«ένα γέλιο

μια ματιά

μια απόφαση

σε εικόνα προσευχή

δύναμη στο βάθος

άγγιγμα ψυχής

συγχωρώ

κλαίω, χαμογελώ

δυναμώνω

αγαπώ

αυτή τη φορά θα τα καταφέρω»

Ο ποιητής είναι πια έτοιμος να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ζωής με έναν πιο δυναμικό τρόπο, προσφέροντας στον εαυτό του το δώρο της χαράς και του γέλιου ως αντίδοτο ικανό στην ψυχοφθόρα ισχύ της θλίψης. Με την αποφασιστικότητά του ανανεωμένη, με τη δύναμή του να αντλείται απ’ την αγνότητα της πίστης, αλλά και από την ακλόνητη εμπιστοσύνη στις ικανότητες του εαυτού του, δέχεται πια την ευλογία της συνύπαρξης και της ψυχικής επαφής με τους άλλους ανθρώπους. Στη θέση της πικρίας και του θυμού, τοποθετεί τη συγχώρεση, και στέκει πια άφοβος απέναντι στον πόνο, αφού πλέον μπορεί να κλάψει, χωρίς να κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στο λαβύρινθο της θλίψης. Τώρα πια μετά τα δάκρυα έρχεται το χαμόγελο, και μέσα από κάθε χτύπημα κατορθώνει να βγαίνει πιο δυνατός. Τώρα πια έχει μάθει να αγαπά ολόψυχα, γι’ αυτό και γνωρίζει πως αυτή τη φορά θα τα καταφέρει.