Αφηγηματικές τεχνικές του Γιώργου Ιωάννου
Ο Ιωάννου στα διηγήματά του καταθέτει τις προσωπικές του εμπειρίες καθιστώντας έτσι τη βιωματικότητα ως ένα από τα βασικά στοιχεία της γραφής του. Αφηγείται, δηλαδή, προσωπικές του εμπειρίες τις οποίες ανακαλεί από τα παιδικά και νεανικά του χρόνια, κυρίως μέσω συνειρμών, και χρησιμοποιεί συχνά την ειρωνεία ώστε να απαλύνει την εντύπωση που προκαλούν στον αναγνώστη οι επώδυνες αυτές εμπειρίες.
Η βιωματικότητα του Ιωάννου γίνεται κυρίως αντιληπτή μέσω της πρωτοπρόσωπης αφήγησης που κυριαρχεί στα διηγήματά του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το διήγημα «Η μόνη κληρονομιά» στο οποίο ο συγγραφέας μας παρουσιάζει την ιστορία της οικογένειάς του, από τα χρόνια που οι παππούδες του έφυγαν πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη. Η ιστορία του κειμένου είναι δοσμένη σε πρώτο πρόσωπο, με το συγγραφέα μάλιστα να αναφέρει ότι φοβάται πως οι πρόωροι θάνατοι των ανδρών στην οικογένειά του θα σημάνουν ένα πρόωρο τέλος και για τον ίδιο.
Ένα ακόμη γνώρισμα του Ιωάννου είναι οι συνεχείς αναδρομές στις αφηγήσεις του, οι οποίες συχνά δίνονται μέσω τυχαίων συνειρμών. Ο Ιωάννου αφηγείται συνήθως με χαλαρή δομή ώστε να μπορεί να επιστρέφει στο παρελθόν χωρίς να περιορίζεται από τις ανάγκες της πλοκής. Για παράδειγμα, στο διήγημα «Τα σκυλιά του Σέιχ-σου» με αφορμή τους συνειρμούς που του προκαλούν οι ήχοι που ακούει έξω απ’ το σπίτι του, γυρνά στο παρελθόν για να μας μιλήσει για τους διαφορετικούς ήχους που άκουγε κατά καιρούς αλλά και για το πώς ήταν η ζωή του εκείνα τα χρόνια.
Επίσης, ένα βασικό γνώρισμα της αφήγησης του Ιωάννου είναι η ειρωνεία που χρησιμοποιεί συχνά ο συγγραφέας στην προσπάθειά του να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι επώδυνες εμπειρίες που καταγράφει. Όταν για παράδειγμα στο διήγημα «Τα περιστέρια» μας παρουσιάζει την απόπειρα του νεαρού ήρωα να σκοτώσει τη μητέρα του, αμέσως σχολιάζει ότι εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε τρόπος να ενημερωθεί η αστυνομία και ήταν σα να έπρεπε να κάνεις ο ίδιος αίτηση για να έρθουν να σε συλλάβουν.
Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση που μεταδίδει στον αναγνώστη την αίσθηση ότι όσα διαβάζει είναι προσωπικές εμπειρίες του συγγραφέα, οι αναδρομές που δίνονται έντεχνα μέσω των συνειρμών αλλά και η λυτρωτική ειρωνεία, αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά των αφηγηματικών τεχνικών του Ιωάννου.
Λέξεις 350
Ο Ιωάννου στα διηγήματά του καταθέτει τις προσωπικές του εμπειρίες καθιστώντας έτσι τη βιωματικότητα ως ένα από τα βασικά στοιχεία της γραφής του. Αφηγείται, δηλαδή, προσωπικές του εμπειρίες τις οποίες ανακαλεί από τα παιδικά και νεανικά του χρόνια, κυρίως μέσω συνειρμών, και χρησιμοποιεί συχνά την ειρωνεία ώστε να απαλύνει την εντύπωση που προκαλούν στον αναγνώστη οι επώδυνες αυτές εμπειρίες.
Η βιωματικότητα του Ιωάννου γίνεται κυρίως αντιληπτή μέσω της πρωτοπρόσωπης αφήγησης που κυριαρχεί στα διηγήματά του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το διήγημα «Η μόνη κληρονομιά» στο οποίο ο συγγραφέας μας παρουσιάζει την ιστορία της οικογένειάς του, από τα χρόνια που οι παππούδες του έφυγαν πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη. Η ιστορία του κειμένου είναι δοσμένη σε πρώτο πρόσωπο, με το συγγραφέα μάλιστα να αναφέρει ότι φοβάται πως οι πρόωροι θάνατοι των ανδρών στην οικογένειά του θα σημάνουν ένα πρόωρο τέλος και για τον ίδιο.
Ένα ακόμη γνώρισμα του Ιωάννου είναι οι συνεχείς αναδρομές στις αφηγήσεις του, οι οποίες συχνά δίνονται μέσω τυχαίων συνειρμών. Ο Ιωάννου αφηγείται συνήθως με χαλαρή δομή ώστε να μπορεί να επιστρέφει στο παρελθόν χωρίς να περιορίζεται από τις ανάγκες της πλοκής. Για παράδειγμα, στο διήγημα «Τα σκυλιά του Σέιχ-σου» με αφορμή τους συνειρμούς που του προκαλούν οι ήχοι που ακούει έξω απ’ το σπίτι του, γυρνά στο παρελθόν για να μας μιλήσει για τους διαφορετικούς ήχους που άκουγε κατά καιρούς αλλά και για το πώς ήταν η ζωή του εκείνα τα χρόνια.
Επίσης, ένα βασικό γνώρισμα της αφήγησης του Ιωάννου είναι η ειρωνεία που χρησιμοποιεί συχνά ο συγγραφέας στην προσπάθειά του να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι επώδυνες εμπειρίες που καταγράφει. Όταν για παράδειγμα στο διήγημα «Τα περιστέρια» μας παρουσιάζει την απόπειρα του νεαρού ήρωα να σκοτώσει τη μητέρα του, αμέσως σχολιάζει ότι εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε τρόπος να ενημερωθεί η αστυνομία και ήταν σα να έπρεπε να κάνεις ο ίδιος αίτηση για να έρθουν να σε συλλάβουν.
Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση που μεταδίδει στον αναγνώστη την αίσθηση ότι όσα διαβάζει είναι προσωπικές εμπειρίες του συγγραφέα, οι αναδρομές που δίνονται έντεχνα μέσω των συνειρμών αλλά και η λυτρωτική ειρωνεία, αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά των αφηγηματικών τεχνικών του Ιωάννου.
Λέξεις 350
