Γιώργος Ιωάννου «Μες στους Προσφυγικούς Συνοικισμούς»
Θα μπορούσατε να χαρακτηρίσετε το συγκεκριμένο αφήγημα ως μια μικρογραφία της καθημερινότητας και του περίγυρου; Να αιτιολογήσετε τη γνώμη σας.
Η τάση του Ιωάννου να εστιάζει την προσοχή του στα γεγονότα της καθημερινότητας, και η φροντίδα του στην ανάδειξη των απλών ανθρώπων ως πρωταγωνιστών στα κείμενά του, είναι έκδηλη και στο παρόν πεζογράφημα. Η αφήγηση μας δίνει εικόνες από τη ζωή στους προσφυγικούς συνοικισμούς, αλλά και από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης, διατηρώντας όμως σταθερά το ενδιαφέρον του αφηγητή επικεντρωμένο στην απόδοση της καθημερινότητας. Ο αφηγητής δεν αναζητά το εντυπωσιακό ούτε το σπουδαίο, παρατηρεί τους απλούς ανθρώπους, ανατρέχει στην ιστορία της καταγωγής τους και προβληματίζει με την αποξένωση που επικρατεί στις κεντρικές περιοχές της πόλης. Μα περισσότερο γοητεύεται από τη ζωή στους απομονωμένους συνοικισμούς, οι οποίοι ενδεχομένως στα μάτια οποιουδήποτε άλλου να μοιάζουν με μη προνομιούχες συνοικίες, αλλά στα μάτια του αφηγητή συγκεντρώνουν την ουσία της ζωής. Δέσιμο μεταξύ των ανθρώπων, οικειότητα, κοινή καταγωγή, κοινές μνήμες και το κυριότερο μια διάθεση για συμπόρευση που δεν υπάρχει στις «καλές» περιοχές της πόλης. Ο αφηγητής θαυμάζει την ικανότητα των προσφύγων να διατηρούν αλώβητη την ανθρωπιά τους και γι’ αυτό τους αφιερώνει τις σελίδες του πεζογραφήματός του, θέλοντας να αναδείξει πόση ομορφιά και πόση ζεστασιά μπορεί να βρει κανείς σ’ αυτούς του υποβαθμισμένους συνοικισμούς, όπου όμως οι άνθρωποι δεν έχουν ξεχάσει να ζουν μαζί και να μοιράζονται τις χαρές και τις πίκρες τους.
Θα μπορούσατε να χαρακτηρίσετε το συγκεκριμένο αφήγημα ως μια μικρογραφία της καθημερινότητας και του περίγυρου; Να αιτιολογήσετε τη γνώμη σας.
Η τάση του Ιωάννου να εστιάζει την προσοχή του στα γεγονότα της καθημερινότητας, και η φροντίδα του στην ανάδειξη των απλών ανθρώπων ως πρωταγωνιστών στα κείμενά του, είναι έκδηλη και στο παρόν πεζογράφημα. Η αφήγηση μας δίνει εικόνες από τη ζωή στους προσφυγικούς συνοικισμούς, αλλά και από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης, διατηρώντας όμως σταθερά το ενδιαφέρον του αφηγητή επικεντρωμένο στην απόδοση της καθημερινότητας. Ο αφηγητής δεν αναζητά το εντυπωσιακό ούτε το σπουδαίο, παρατηρεί τους απλούς ανθρώπους, ανατρέχει στην ιστορία της καταγωγής τους και προβληματίζει με την αποξένωση που επικρατεί στις κεντρικές περιοχές της πόλης. Μα περισσότερο γοητεύεται από τη ζωή στους απομονωμένους συνοικισμούς, οι οποίοι ενδεχομένως στα μάτια οποιουδήποτε άλλου να μοιάζουν με μη προνομιούχες συνοικίες, αλλά στα μάτια του αφηγητή συγκεντρώνουν την ουσία της ζωής. Δέσιμο μεταξύ των ανθρώπων, οικειότητα, κοινή καταγωγή, κοινές μνήμες και το κυριότερο μια διάθεση για συμπόρευση που δεν υπάρχει στις «καλές» περιοχές της πόλης. Ο αφηγητής θαυμάζει την ικανότητα των προσφύγων να διατηρούν αλώβητη την ανθρωπιά τους και γι’ αυτό τους αφιερώνει τις σελίδες του πεζογραφήματός του, θέλοντας να αναδείξει πόση ομορφιά και πόση ζεστασιά μπορεί να βρει κανείς σ’ αυτούς του υποβαθμισμένους συνοικισμούς, όπου όμως οι άνθρωποι δεν έχουν ξεχάσει να ζουν μαζί και να μοιράζονται τις χαρές και τις πίκρες τους.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου