Γιάννης Ρίτσος «Τα αιώνια»
βάσαμε
και πέρσι και πρόπερσι και πριν πενήντα χρόνια, κι
ίσως
μετά διακόσια χρόνια τις ίδιες θα διαβάζουν –
πόλεμοι, καταποντισμοί, λοιμοί, λιμοί. Ένα ποτήρι
πέφτει και σπάει. Τα πρωινά, οι γυναίκες
βγάζουνε στην αυλή για να τα λιάσουν, μαζί με τα
σεντόνια,
και τα δικά μας δεκανίκια, γιατί κι αυτά μουχλιά-
ζουν και σαπίζουν
κι αντί να σε στηρίζουν πια, θα πρέπει εσύ να τα στη-
ρίζεις.
βάσαμε
και πέρσι και πρόπερσι και πριν πενήντα χρόνια, κι
ίσως
μετά διακόσια χρόνια τις ίδιες θα διαβάζουν –
πόλεμοι, καταποντισμοί, λοιμοί, λιμοί.»
Οι απλοί πολίτες -όπως ο ποιητής-, ωστόσο, αν και αντιλαμβάνονται τον φαύλο αυτό κύκλο που ταλαιπωρεί αδιάκοπα την ανθρωπότητα, αισθάνονται, συνάμα, αδύναμοι απέναντι στα δεινά αυτά, καθώς δεν γνωρίζουν πώς θα μπορούσαν να συμβάλουν στον τερματισμό τους.
βγάζουνε στην αυλή για να τα λιάσουν, μαζί με τα
σεντόνια,
και τα δικά μας δεκανίκια, γιατί κι αυτά μουχλιά-
ζουν και σαπίζουν
κι αντί να σε στηρίζουν πια, θα πρέπει εσύ να τα στη-
ρίζεις.»
Οι γυναίκες, όμως, δεν φροντίζουν να εκθέσουν στον ήλιο μόνο τα σεντόνια, αλλά και τα δεκανίκια που χρειάζονται οι άνθρωποι για να συνεχίσουν την καθημερινή τους πορεία. Με τα δεκανίκια ο ποιητής παρουσιάζει ένα παραστατικό σύμβολο των πεποιθήσεων, αντιλήψεων, προσδοκιών και ελπίδων που επιτρέπουν σε κάθε απλό άνθρωπο να συνεχίζει τη ζωή του παρά τη διαρκή ύπαρξη παγκόσμιων ανεπίλυτων προβλημάτων. Είναι με τη βοήθεια της εσωτερικής ελπίδας -ή μιας ιδεολογίας ή μιας πίστης- πως τα πράγματα θα βελτιωθούν, που βρίσκει ο άνθρωπος το κουράγιο να μην εγκαταλείπει τον καθημερινό του αγώνα. Τα δεκανίκια, όμως, αυτά είναι ευάλωτα, όπως και καθετί άλλο, στη φθορά του χρόνου. «Μουχλιάζουν» και «σαπίζουν» τα δεκανίκια, όπως ακριβώς φθείρεται μια πεποίθηση ή μια ελπίδα, γι’ αυτό χρειάζεται καθημερινή φροντίδα προκειμένου να αντέξουν. Είναι, κατά τη γνώμη του ποιητή, αναγκαίο να διατηρούν οι άνθρωποι σε καλή κατάσταση τα πνευματικά και συναισθηματικά τους δεκανίκια, διότι σε διαφορετική περίπτωση, αντί να στηρίζουν εκείνα την πορεία του ανθρώπου, θα αναγκάζεται ο ίδιος να τα στηρίζει, αναλώνοντας σημαντική ψυχική ενέργεια, για να αντεπεξέλθει στην καθημερινότητά του.
Παρά το γεγονός ότι οι απλοί άνθρωποι δεν μπορούν να τερματίσουν έναν πόλεμο, να θεραπεύσουν μια μεταδοτική ασθένεια ή να αντιμετωπίσουν την πείνα σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να αφεθούν στην απελπισία και να εγκαταλείψουν την ελπίδα τους. Τα στηρίγματά τους∙ όσα τους δίνουν τη δύναμη να συνεχίζουν τη ζωή τους∙ όσα τους κρατούν σε καλή ψυχολογική κατάσταση είναι πολύτιμα, διότι χωρίς αυτά η ζωή γίνεται σαφώς πιο δύσκολη. Κάθε άνθρωπος, επομένως, οφείλει να συντηρεί και να φροντίζει τα δικά του «δεκανίκια», προκειμένου να μη χαθεί από την ανθρωπότητα η ελπίδα και η πίστη πως ο «αγώνας» απέναντι στα παγκόσμια δεινά μπορεί κάποτε να ευοδωθεί και να αποδώσει τους ζητούμενους καρπούς.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου